думкі — Мікола Дзядок / Mikola Dziadok

Рэакцыя Захаду

March 11th, 2017 — Бягучыя навіны, Палітыка

https://charter97.org/ru/news/2017/3/11/243446/
http://spring96.org/be/news/86160

Вось і першая рэакцыя замежнікаў пайшла. Тармазяць, як заўжды. Але лепей позна, чым ніколі. Усе ж, каб паўплываць усур’ез, гэтага зусім недастаткова. Патрэбныя як мінімум рэзалюцыі Савету Еўропы, Еўрапарламенту, заявы еўракаміссараў, а лепш – званок Макею з Брусэлю ці Берліна з прамым указаннем на тое, што калі так далей справы пойдуць, грошай не будзе.

Аднак, так ці інакш, нам трэба памятаць, што калі-калі, а сення – дакладна, ніякая Еўропа нас не выратуе. У лепшым выпадку падтрымае маральна і акажа мінімальны ціск на рэжым. Бамбардзіровак урадавых войскаў. як у Лівіі, тут не будзе. І турба-санкцый таксама. Зараз не 2006. Зараз толькі самі.

Свой прагноз пра “перабудову” і адрачэнне Лукі ад улады дам ужо заўтра, бо спаць хочацца.

Comments Off on Рэакцыя Захаду

Мысли всхул

March 3rd, 2017 — Палітыка

В России 102 политических заключенных,

В Беларуси – 9, не считая десятков “превентивно зачищенных” футбольных фанатов.

Антиэкстремистские законы штампуются дикими темпами, полицейский аппарат наращивается. Все говорит о приближающимся трындеце.

Сталин выдвинул лозунг об “усилении классовой борьбы по мере приближения к социализму”. Сейчас создается устойчивое впечатление об усилении репрессий по мере приближения к коллапсу. Можно сколько угодно пытать Ильдаров Дадиных, но Историю не обманешь. Такое чувство, что скоро должно бабахнуть. Там будет ад, до нас дойдет волнами, рябью.

Comments Off on Мысли всхул

Нататкі з мінулага (працяг)

February 12th, 2017 — Палітыка

Чым больш грамадства насычана кроўю класавай барацьбы, тым лягчэй яго ўдзельнікі дабраахвотна расстаюцца з жыццём.

Лёгкасць, з якой змагары ахвяруюць сабой прама прапарцыянальная таму, колькі крыві было праліта непасрэдна перад імі. У спакойныя часы, які б моцны не быў прыгнёт, калі ён не прыводзіць да прамых і дэманстратыўных смерцяў прыгнечаных, то тых, хто жадае ахвяраваць сабой дзеля вызвалення, як правіла, няшмат, альбо няма ўвогуле. Гэта псіхалагічна цяжка – паміраць аднаму, паміраць тады, калі, фактычна, можна жыць. Зусім другі настрой авалодвае масамі ў часы сацыяльнага пад’ёму, рэвалюцыі, неспакою. Калі смерць вітае над натоўпам, адзін за другім паміраюць паплечнікі, самаахвяраванне робіцца нормай, каштоўнасць жыцця індывіда ў яго ж ўласных вачах падае адступаючы перад агульным інтарэсам. Менавіта гэтым тлумачыцца тое, што простыя грамадзяне, якія не надта цікавіліся палітыкай, чыя хата да пары да часу была з краю, у перыяд рэвалюцыйных перамен са зброяй у руках становяцца на барыкады, хаця, казалася бы, што замінала ім зрабіць гэта раней?

Аднойчы пралітая кроў абавязкова прыцягне да сябе новых ахвяр.

2014

Comments Off on Нататкі з мінулага (працяг)

СМІ як сродак рэвалюцыі

February 6th, 2017 — Палітыка

(напісаў ў 2014-м годзе па матывах здарэнняў ва Ўкраіне)

Ва ўмовах інфармацыйнага грамадства, г.зн. у нашыя дні, масавасць (як вынік, і поспех) любога пратэсту можна забяспечыць толькі з дапамогай СМІ. У тых, хто намагаецца змяніць аблічча краіны, павінны быць свае СМІ: для выкладання сваёй версіі здарэнняў, што адбываюцца, і мабілізацыі прыхільнікаў. Без іх любы пратэст, не кажучы ўжо пра рэвалюцыю папросту патоне ў патоках хлусні з СМІ, якія кантралююцца кіруючым класам і, не маючы масавасці, будзе лёгка падаўлены сілавымі метадамі, пры індыфірэнтнасці (а то і пры ўхваленні) такога падаўлення большасцю насельніцтва.

Сёння любыя здарэнні гэта то, што сказана аб іх у СМІ. Любы мітынг\шэсце\забастоўку ўбачаць сваімі вачыма 0,01% (у лепшым выпадку) насельніцтва краіны. А 99,99% убачаць яе вачыма тэлевізара, газет і мэйнстрымавых сайтаў. Таму фарміраванне сваіх медыя – першая вонкавая задача руху.

Здавалась бы, прапісныя ісціны, але да іх усведамлення да іх рэалізацыі на практыцы нам нам увесь час нешта замінае.

Comments Off on СМІ як сродак рэвалюцыі

Чаму я не пішу пра прэс-канферэнцыю Лукашэнкі?

February 3rd, 2017 — Палітыка

Як і варта было чакаць, уся фрэндлента ў абмеркавннях чарговых перлаў Лукашэнкі.
Мяне заўсёды напружваў нездаровы інтарэс прэсы і блогераў да маналогаў-лекцый прэзідэнта, якія ён называе “прэс-канферэнцыямІ”. Тэатр аднаго акцёра, свята нарцыссызму парад аднаасобнай дзяржаўнасці перад пакорнай аўдыторыяй. Паўлінам выйшаў да аўдыторыі: “Вось ён я!, і зараз будзеце слухаць, нікуды не дзенецеся!” І аніводнага па-сапраўднму вострага пытання ад журналістаў. Пытання аб усіх ягоных злачынствах, хлусні і крывадушшы, аб гвалце над народам і яго лепшымі прадстаўнікамі.

Кожны ягоны выступ гэта дзень сурка. Адное і тое ж. Любы хто чытае навіны апошнія 10 год, можа лёгка прадказаць галоўныя наратывы гэтага мерапрыемства. Не дадзім, не дазволім, не адступім, я з народам, мы рускія людзі але незалежныя, бізнэсмэны казлы, але пра ільготы забудзьце і блаблабла. Усё гэта ў перамежку з закосамі пад “свайго хлопца”, які можа і пажартваць удала і вострае славечка ўвярнуць. Ванітуе глядзець. Гэтыя выступы ніяк не ўплываюць на палітыку Беларусі, і што больш важна, не даюць амаль ніякай карыснай інфармацыі назіральнікам і палітолагам. Па нябачных рухах дзяржмашыны – указах, дэкрэтах і службовых пастановах аб гэтым Левіяфане можна даведацца нашмат болей, чым па ужымках клоўна.

Неінфарматыўна гэта, нецікава, аднастайна і вызывае агіду. Вось чаму я не пішу пра прэс-канферэнцыю Лукашэнкі..

Курва, здаецца я толькі што напісаў пра ягоную прэс-канферэнцыю.

Comments Off on Чаму я не пішу пра прэс-канферэнцыю Лукашэнкі?

Анархісты і сацыяльная дзяржава

January 30th, 2017 — Аналітыка, Палітыка

Трымайце чарговы long-read ад мяне. На гэты раз гаворка пойдзе аб тым, як анархісты могуць замяніць дзяржаву ў сваім штодзённым жыцці і тым самым скласці салідарны і трывалы падмурак для сацыяльнай рэвалюцыі.

_______

Анархісты і сацыяльная дзяржава

Сацыяльныя гарантыі – пастка ад дзяржавы

Характэрны аспект тактыкі анархістаў (па крайняй меры ў нас) – патрабаваць у дзяржавы ільгот, сацыяльных гарантый, сацыяльнага забеспячэння і г.д., тлумачачы гэта тым, што народ павінен патрабаваць у дзяржавы “сваё” узамен награбленага, а таксама тым, што у далейшым ад эканамічных патрабаванняў можна перайсці да палітычных. Такім чынам анархісты ўбудоўваюцца у лявацкі дыскурс, сутнасць якога ў тым, каб па максімуму “загрузіць” дзяржаву сацыяльнымі абавязкамі, пераўтварыць яго ў «добрага абаронцу», які ўстае на шляху сквапных капіталістаў. Такі падыход, з аднаго боку, канешне, будучы рэалізаваным, палепшае матэрыяльнае становішча працоўных, павышае ўзровень жыцця працоўнага насельніцтва.

Continue reading →

2 Comments

И снова о скорбящих

January 9th, 2017 — Бягучыя навіны

Во френдленте повылазила куча предложений поскорбить о погибшей в результате недавнего теракта в Иерусалиме, 20-летней лейтенантке израильской армии Яэль Якутиэль.
Беньямин Нетаньяху уже возложил ответственность за теракт на ИГ. Но в это как-то слабо верится, учитывая, как слабы позиции ИГ в Палестине. Там вотчина ХАМАС.

Так вот к чему это я. Пафосные слова о “невинно убиенной девочке”, свечки в каментах, рыдающие смайлики и проклятия террористам – дичайшее лицемерие. По трем причинам:

1. Не будь Яэль Якутиэль симпатичной молодой девушкой, ее смерть едва ли кто-нибудь из плакальщиков заметил. Сколько израильских солдат убито за последние годы? Многие ли из них вызывают такой взрыв умилительной скорби?

2. Яэль Якутиэль не была невинной жертвой. Она – офицерка. И офицерка, прошу заметить, оккупационной армии. Она взяла в руки оружие, чтобы убивать и возможно быть убитой. На войне ведь так и бывает. Либо ты, либо тебя. Если взял в руки оружие, ты больше не личность, ты – боевая единица, ресурс, и, если хотите, расходный материал. Она стала таковым добровольно, выполняя на земле Палестины функцию воина и оккупанта.

3. Многие скажут: “причем здесь воин-не воин, каждого человека жалко”. Хорошо, пусть так. Тогда где же вы были, скорбильщики, когда израильские истребители и беспилотники убивали десятки, если не сотни, палестинских детей и женщин (не говоря уже о мужчинах-некомбатантах)? Почему не постили их фотки в фейсбуке? Почему не призывали к отмщению?

А раз уж вам так охота праведно повозмущаться смерти няшных девушек: возмущайтесь тому, как турки и ИГИЛ казнят курдянок из женского ополчения YPJ. Те, по крайней мере, воюют не в армии милитаристской страны-агрессора, а за свободу и равноправие для всех.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1346033282124294&set=a.762464767147818.1073741828.100001529064638&type=3
p.s. Спешащим обвинить меня в кровожадности: никому не желаю смерти. Просто не люблю лицемерие и двойные стандарты.

Comments Off on И снова о скорбящих

Мост в Феминитию

January 8th, 2017 — Аб усім

Сення даглядзеў “Мост в Терабитию” (2006) – лампавы і добры фільм пра сяброўства і каханне двух падлеткаў, што абодва не змаглі прыжыцца ў канфармісцкім свеце, які іх ігнараваў і высмейваў. Што дзіўна для масавых амерыканскіх фільмаў, у ім есць нечаканы сюжэтны паварот, і адсутнічае поўная прадказальнасць канцоўкі, што робіць карціну яшчэ больш цікавай.

Але маю ўвагу прыцягнула не гэта, а размеркаванне гендарных роляў у фільме. Два галоўных героя: хлопец Джэс і дзяўчына Лэслі пачынаюць сябраваць. Дзяўчына ў іх адносінах з самога пачатку займае лідарскую пазіцыю. Пачынаецца ўсё з таго што яна: нефармальна апранутая, непадобная, дзёрзкая, удзельнічае ў школьным забеге нараўне з хлопчыкамі, нягледзячы на іх пратэсты і… перамагае! Ініцыятарам знаёмства з Джэсам таксама выступае яна – той саромеецца і маўчыць. Менавіта яна цягне яго за прыгодамі, штурхае на рызыку і рознага кшталту недазволеныя ўчыныкі. Жорстка высмеівае ягонае здзіўленне наконт сваіх паводзінаў: “А ты неплохо рисуешь… для мальчика!”. І гэтак далей.
Таксама ў фільме прысутнічае школьная настаўніца Джэса з Лэслі – маладая прывабная жанчына. Яе роля таксама відавочна лідарская. У прыватнасці, яна выконвае сама цяжкую працу, “штурхае” Джэса ў знешні мір (бярэ яго з сабой на экскурсію ў горад) і ўсяляк дэманструе калі не дамінантныя якасці, то дакладна не-другараднасць.
Паводзіны ж хлопчыка прама супрацьлеглыя. Ён пасіўны, апатычны, падпарадкоўваецца абставінам, не спрабуючы іх змяніць, лёгка падпадае пад чужы ўплыў. Ягоная сям’я гэта бацька, маці і тры сястры (то бок амаль адны жанчыны), старэйшыя сёстры відавочна над ім дамінуюць, зневажаюць. У школе ён дазваляе сябе штурхаць, гнабіць, падкалываць. Не, гэта не класічны школьны ізгой (кшталту таго, што был у “Класе”), але бязвольнасць і схільнасць падпарадкоўвацца (найперш, жанчынам), проста збянтэжвае. У адным моманце фільма да яго падбягае малодшая сястра, у якой васьмікласніца (супер-адмоўны герой, які ўсяляк прыгнятае малых і бярэ з іх плату за карыстанне туалетам) адабрала пірожнае і просіць яго зрабіць нешта:

– Ты должен её побить, ты же мой брат!
– Знаешь что будет, если я начну с ней дратья?
– Ты надерешь ей задницу?
– Меня выгонят из школы за драку. И что это докажет? – і моўчкі сыходзіць.

Такія паводзіны галоўны мужскі герой дэманструе падчас амаль усяго фільм.

І вось што самае галоўнае: прыкладна такое ж размеркаванне гендарных роляў (жанчына – лідарка і слабавольны мужчына) я назіраю ў вялікай колькасці сучасных мастацкіх фільмаў, знятых у Еўропе і, асабліва, у ЗША. У апошнія годы такі ўзор назіраецца ўсе часцей. Канешне, Захаду, пачнаючы з 1960-х было ўласціва разбурэнне традыцыйнай другараднай ролі жанчыны ў жыцці (і, як следства, у кіно), якая выступала выключна ў ролі маці ці прыдатку да моцнага мужчыны. У фільмах, на якіх вырас я (Тэрмінатар 1-2, Рабакоп, Пяты элемент, першая Матрыца) мы ўжо бачым жанчыну – раўнапраўнага партнёра, якая б’ецца і змагаецца нараўне з мужчынай, прыходзіць яму на дапамогу ў цяжкі момант і нават ратуе ад смерці. Але у фільмах апошняга дзесяцігоддзя часта сустракаецца нават не раўнапраў’е, а проста змена роляў: моцная жанчына і слабы мужчына пры ей. Жанчыне надаюцца традыцыйна маскулінныя рысы, мужчыне – наадварот, фемінныя. Канешне, “Мост в Терабитию” зняты ў 2006-м па кніжцы 1977-га года. Мне цяжка сказаць, наколькі сюжэт быў перапрацавацны ў бок вышэй азначанага трэнду, аднак ён (трэнд) відавочна прысутнічае.

Пытанне якое мяне зараз найбольш цікавіць: гэта кінематограф ідзе за агульнай тэндэнцыяй па фемінізацыі мужчын у заходнім свеце, ці гэтая тэндэнцыя адмыслова і старана ствараецца масавай культурай, у прыватнасці праз кінематограф? І калі гэта мэтанакіраваная праца, то кім яна вядзецца і ў якіх мэтах?

http://kinogo.club/1673-most-v-terabitiyu-2007.html

Comments Off on Мост в Феминитию

Палітычнай аналітыкі пост

January 8th, 2017 — Аб усім, Гумар

Нядаўна ў доме па вул. Іванаўскай еду ў ліфце. А там сажай ад запальнічкі (ці ад запалак, не ведаю) выведзена Х*Й, побач свастыка, а яшчэ побач АНУС. Няроўна так выведзена, але з душой.

Літаральна ў той жа дзень: 10-я гарадская паліклініка, гляжу, на дзвярах сіняй асадкай накарябана WHITE POWER.

У ЗША Трампа абралі, у Еўропе нацыянал-папулісты выйграюць парламенцкія выбары. Зрэшты, ультраправая хваля дакацілася і да Беларусі.

Comments Off on Палітычнай аналітыкі пост

Свобода или Смерть \ Черное знамя

January 5th, 2017 — Аб усім

Желание высказывать свои мысли и быть услышанным было у меня с самого детства. Естественно, когда я стал анархистом, оно усилилось многократно: хотелось ежеминутно писать и говорить о несправедливостях этого мира и, конечно же, о том, как их исправить.

Когда я попал в мир DIY-панк-хардкора и анархической прессы для меня стал настоящим культурным шоком тот факт, что существует целое сообщество людей, совершенно самостоятельно выпускающих какие-то журналы (зины), обменивающихся ими, в которых можно писать всё что угодно. Мой приход в анархистское движение и панк-хардкор субкультуру в 2003-2004 годах совпал по времени с самым расцветом DIY-панк-хардкор самиздата. Очень скоро я пришел к выводу о том, что нужно издавать свой зин. С тематикой у меня сомнений не было, и первый номер журнала «Свобода или Смерть», вышедший 1 января 2005 года был подписан как «Анархо-политический панк-зин» – музыка, концерты и тусовка меня интересовали не особо, поэтому главной концепцией было несение в субкультурные массы идей анархизма.

Первый номер вышел тиражом в 50 экземпляров. Потом пошел второй, третий… Много было в мой адрес критики — как по делу, так и нет. Журнал ругали за излишнюю «милитарность», «политизированность», «сексистские» картинки… Однако не смотря на это тираж рос. Всего вышло 9 номеров (старался делать выпуск каждые полгода). За это время журнал успел побывать «Изданием белорусского отделения Автономного Действия» и сменить название на «Черное знамя» (на каком-то этапе я решил что «Свобода или Смерть» это очень пафосно).

Уже 8-й номер был полностью цветным. Последний, 9-й номер, вышел в июле 2010-го тиражом в 300 экземпляров. Распространялись журналы в основном по почте, из рук в руки по знакомым, а также на панк-концертах. Десятками уходили в Россию и Украину. Меня даже непонятно как нашел какой-то российский литературный госфонд в Москве — я им каждого номера по два экземпляра высылал, а они мне назад денежку в конверте 🙂 Каюсь, продавал немного выше себестоимости, но все заработанное (копейки, даже по тем временам) шло на увеличение тиража и качества печати следующих номеров.

Типичным содержанием номера была: новостная лента анархистских акций Беларуси за последние полгода, мои размышления о движении и политике, интервью с какой-нибудь панк-группой, статья об истории или теории анархизма, инструкция по «прямому действию» (вроде «Как проводить граффити-рейды» или «Как сделать дымовую шашку»), и рубрика «Творчество» – рассказ или там стихи какие-нибудь. Начиная с 4-го номера стало появляться всё больше оригинальных рисунков. Вообще, помощь в составлении и издании журнала мне за разное время оказывало человек 15, не меньше. Кто рисунками, кто печатными мощностями, кто авторскими статьями, а в последних номерах: дизайном и вёрсткой.

Конечно, перечитывая то, что я писал 10-11 лет назад, я порой улыбаюсь. Что-то кажется черезчур максималистским, чересчур наивным, а порой и просто смешным. «Я вот иногда думаю, что было бы, если б все, кто называет себя анархистами, начали бы хоть что-нибудь делать. Представьте себе, в одну ночь, каждый человек, взяв баллончик, пойдет и разрисует военкомат или отделение милиции, выбьет окно в буржуйском магазине или заляпает краской рекламный плакат. И все это за один день сделает сотня человек, вместо того, чтобы постоянно тусоваться, пить пиво и разговаривать о том, какое говно власть. Тогда, я уверен, это уж точно не пройдет незамеченным ни для наших врагов, ни для наших товарищей, и людей, которые потенциально могли бы к нам присоединится. Есть такое понятие как пропаганда действием. Одно реальное дело, сделанное в свое время и в нужном месте будет эффективнее тысячи листовок и тысячи слов. Обязательно найдется человек, который если увидит надпись на стене «Долой полицейское государство» задумается о том, кто это сделал, зачем, и почему наше государство полицейское. Уверен, что если мы все вместо того чтобы бездействовать и жаловаться на то, что у нас, якобы, ничего нельзя делать, потому что у нас злой президент, возьмем и займемся реальной активистской деятельностью, результаты не заставят себя ждать. А если мы будем делать это постоянно, то очень скоро наберем силу, потому что к нам потянутся новые люди.» – писал я в 17 лет…

Неплохо доставляют и стихи лидского панка под псевдонимом Lenin, опубликованные в том же номере:

«Порой не хочешь ты понять

Что всем давно на нас насрать

Что всем нужны лишь деньги, власть

Да где нибудь нажраться всласть

В круговороте жизни всей

Мы не похожи на людей

Ты будто бы рожден рабом

И в грязь затоптан сапогом

Всему наступил сейчас пиздец

И ты пойми уж наконец

Что мир давно насквозь прогнил

Тебя твой президент убил»

Конечно, взгляды мои в чем-то поменялись. Да и странным было бы, если между 16-ю годами и 28-ю у человека не поменялись взгляды. На многое смотрю по-новому, но результатов своих тогдашних трудов не стыжусь — они отражали мой тогдашний уровень развития и жизненного опыта. Мне нравилось то что я делал, а главное, я чувствовал востребованность этой работы. Где-то с 7-го номера я старался пилить в каждый номер хотя бы одну статью на беларуском языке. Если бы издавал журнал сейчас, пожалуй, издавал бы его на беларуском полностью.

Последний, 9-й номер я так и не успел толком начать распространять. Листы А4 из типографии лежали аккуратными стопочками у нас дома и ждали того, чтоб быть разложенными в определенном порядке и скрепленными степлером. Когда к нам вломились мусора, им стоило немалых усилий пересчитать многие сотни этих листочков, которые потом в протоколе обыска шли как «листовки «Черное знамя».

Естественно, всё изъятое сгинуло — было уничтожено по приговору суда, как вещественное доказательство. Для меня тогда закончился целый этап жизни. Зато в 2011-м году товарищи в прямом смысле подобрали упавшее «Черное знамя» и в условиях почти полного разгрома анархо-движения после массовых арестов выпустили 10-й и 11-й номер журнала. Впрочем, это уже совсем другая история.