Entries from November 2017 ↓

Любой массовый протест граждан означает для государства мобилизацию всех его ресурсов: не только силовых, но и административных, судебных, медийных, а порой и экономических – для подавления волны людского гнева. Именно это произошло во время т.н. “Беларуской весны-2017”, в ходе масштабных протестов против закона о тунеядстве.

Что делал госаппарат для предовтращения беларуского Майдана, каких ресурсов у него для этого в достатке, а каких – не очень, и какова вероятность нового социального подъема: об этом в моем материале, изначально публиковавшемся в “Новом Часе”.

Спасибо Татьяне Кульбакиной за перевод!

https://avtonom.org/author_columns/strategiya-predotv..

Любой опыт, будь то жизненный, политический или эмоциональный, во сто крат эффективнее, если он проанализирован. Пять лет в тюрьме дали мне обширную почву для раздумий, оценок и рефлексии: как об увиденном в застенках, так и о той революционной работе, которой мы занимаемся. Итогом, по крайней мере, промежуточным, этой рефлексии стала книга “Цвета параллельного мира”.

Многие из вас уже знают про эту книгу: в феврале она вышла двуязычным русско-беларуским изданием (в 13 рассказов) под названием “Фарбы паралельнага свету”, была презентована не только в ряде гордоов Беларуси, но также в Москве, Питере и Твери. Благодаря усилиям переводчиков, редакторок и просто добрых людей, оказавших помощь, издательство Lixoy-star выпустило книгу на русском. Что важно: по сравнению с первым изданием, в ней есть и три новых рассказа: «Колдун», «Освобождение» и «Бунт в карантине», которые раньше нигде не публиковались.

Цвета параллельного мира – это не только изложение увиденного, не только воспоминания и впечатления о беларуской карательной системе. Это – анализ боевого опыта, инструкция по пониманию (насколько это возможно по эту сторону забора) жесткой иерархической системы, каждодневно ломающей волю тысяч людей.

Цвета параллельного мира – это вскрытие тех методов контроля и подавления, которые используются против зэков – в особенности, политических, в тюрьмах и зонах Беларуси.

Цвета параллельного мира – это десакрализация тех сторон тюремной жизни, которые массовая культура в постсоветском обществе окружила незаслуженным романтическим ореолом.
Цвета параллельного мира – это чтекий посыл о том, что выжить и сохранить себя в тюрьме может каждый, кто по-настоящему этого захочет.

Да, и еще это просто интересные, шокирующие и смешные истории о том, чего вы никогда не увидите, находясь на воле.

Приобрести книгу можно:

В Москве:
Магазин «Фаланстер» (Малый Гнездниковский переулок, 12/27 ст. м. Пушкинская)
Магазин «Циолковский» (Пятницкий переулок, дом 8. Ст.м.Новокузнецкая)

В Питере:
Магазин «Все свободны» (наб. реки Мойки, 28)
Магазин «Кирпич» (Лиговский проспект д.74, вход в арку в Лофт проекте ЭТАЖИ)

Стоимость – 250 рублей.

Между делом напоминаю всем моим читателям, что мой старый канал в Телеграме стал недоступен. Подписывайтесь на новый: https://t.me/MikolaDziadok
А кто есть в ФБ, добавляйтесь http://fb.com/happymikola

Фрэндстужка пераполненая пастамі пра Кастрычніцкую рэвалюцыю. Пераважна, канешне, негатыўныя. “Дзень дурняў”, “Дзень катаў”, “чырвоныя пачвары ўсе сапсавалі” (а было так добра да гэтага, да?), і гэтак далей.

Пры гэтым ва ўсіх іх я бачу адну і тую ж памылку: звядзенне здарэнняў кастрычніка 1917 да захопу ўлады бальшавікамі. Гэта ў карані няверна.

Акрамя знакамітага захопу Зімняга палацу, скідання буржуазнага Часовага ўраду і фармальнага ўсталявання улады саветаў бальшавікамі, па ўсей Расеі пачаліся зусім іншыя, куды больш сур’езныя і радыкальныя змены. Гэта стварэнне на месцах органаў самакіравання: саветаў (пазней, у 1920-х яны стануць апірышчам антыбальшавісцкіх паўстанняў, падняўшы лозунг “За советы без коммунистов!”), гэта экспрапрыяцыя сялянамі зямлі ў памешчыкаў, гэта захопы заводаў працоўнымі з адначасовымі спробамі наладзіць вытворчасць самастойна, без удзелу начальнікаў і кіруючай рукі ўласнікаў. Гэта кароткі, але інтэнсіўны уздым свабоды для міліёнаў людзей, што жылі пад ярмом рабства стагоддзямі, гэта пад’ем жывой рэвалюцыйнай творчасці мас.

Звадзіць кастрычніцкую рэвалюцыю 1917 года да пераходу ўлады ад буржуазных начальнікаў да працоўна-сялянскіх, гэтаксама як рабіць прыгнечаныя, галодныя масы, якія, урэшце, здолелі паўстаць, адказнымі за голад 1920-х, тэрор 1930-х, вайну і дэпартацыі 1940-х – недапушчальнае спрашчэнне і нават маніпуляцыя. Гэта тое ж самае што рабіць Французскую рэвалюцыю адказнай за сотні тысяч загінулых у Напалеонаўскіх войнах, рабіць Майдан 2014-га адказным за расейскую інтэрвенцыю ў Данбас. Паўстанне прыгнечаных заўседы апраўдана. А ў кастрычніку 1917-га яно мела месца.

Злом ці дабром была кастрычніцкая рэвалюцыя? Лічу, яна спалучыла ў сябе адно і другое. Экспрапрыяцыя сродкаў вытворчасці ва ўласнікаў і зямлі ў памешчыкаў, узбраенне працоўных, стварэнне саветаў простых людзей замест органаў улады для багацеяў – безумоўна, дабро. Любая дыктатура, насаджэнне ўлады бальшавісцкай партыі, ліквідацыя бальшавікамі народнай дэмакратыі – безумоўна, зло.
Таму няхай кастрычніцкая рэвалюцыя стане для нас урокам – жорсткім і цяжкім – таго, як трэба рабіць рэвалюцыі, каб яны не спарадзілі новых гаспадароў замест старых.

Дык ці свята для мяне 7 лістапада? Канешне, свята. У гэты дзень спаўняецца 129 год вялікаму анархісту, ваеначальніку, паўстанцу Нестару Іванавічу Махно. Светлая памяць яму і ўсім рэвалюцыянерам, якія не размянялі ідэі свабоды і роўнасці на ўладу і лычкі самазваных правадыроў.

Сябры, у бліжэйшым нумары “Новага Часу” выходзіць мой артыкул, прысвечаны дзедаўшчыне ў арміі і яе, як я лічу, сапраўднай прычыне: іерархічнай сутнасці нашага сацыяльнага ладу і гвалтоўнай сутнасці інстытуту арміі. На сайце гэты артыкул будзе яшчэ не хутка – кантэнт папяровага і віртуальнага НЧ моцна адрозніваецца.

Гэты нумар вы зможаце купіць у шапіках ужо з ў суботу. На сёння высілкамі рэдакцыі НЧ ўжо можна набыць у шапіках Гродна і вобласці, Магілёва і вобласці, Віцебска і вобласці, Мінскай вобласці. І яшчэ дадам, што купіўшы НЧ вы не толькі зможаце прачытаць маю пісаніну, але і падтрымаеце адно з многіх незалежных выданняў з выразна плюралістычнай афарбоўкай, якое, не навязваючы чытачу “адзіна верны” пункт гледжання, часта публікуе нават палярныя меркаванні па адным і тым жа пытанні – гэта якраз тое, чаго вельмі не хапае нашай сённяшней прэсе – нават недзяржаўнай, не кажучы ўжо пра дзяржаўную. Таму вашая падтрымка будзе вельмі дарэчная.

Першамайскі РОСК адмовіў мне ў узбуджэнні крымінальнай справы на АМАПаўцаў, што збілі мяне 25 сакавіка.

Уся пастанова на 7 аркушах – звычайнае адпісачнае фуфло, якое, бадай, кожны актывіст чытаў сто разоў у сваім жыцці. Выключна даследніцкі інтарэс выклікае толькі наступнае. Я прадставіў да следчых цэлых двух сведкаў, якія бачылі, як мяне валаклі ў бус і ў ім збівалі. Канешне, следачцы трэба было неяк выкруціцца і абясцэніць іх паказанні. Вось якую цікавую фармулёўку яна для гэтага знайшла:

“…вместе с тем их устные пояснения в виду явной заинтересованности в исходе дела в пользу Дедка Н.А., обоснованной неприязни к сотрудникам милиции как лиц совершавших аналогичные правонарушения и подвергавшихся превентивным мерам, при наличии у них желания скомпрометировать сотрудников правоохранительных органов, можно поставить под сомнение.”

Што тут скажаш? Няхай жыве «обоснованная неприязнь к отрудникам милиции»! З кожным такім дакуменцікам яна робіцца ўсе больш «обоснованной».