Хутка ў Беларусі парламенцкія выбары. У пяціхвілінным відэа расказаў, чаму ўдзел у іх не толькі бессэнсоўны, але і шкодны для тых хто хоча перамен у Беларусі.
Па-першае галасаванне ў нашых умовах гэта саўдзел у хлусні. Па-другое – легітымацыя рэжыму. Байкот сёння гэта не проста пасіўны ігнор. Для многіх людзей ён стане сапраўдным актам грамадзянскай мужнасці. Больш падрабязна глядзіце ў відэа.
п.с. шчуруся не таму што злы а таму што святло было на вуліцы 🙂
На днях да акцыі далучылася мінская анархічная група “Сябры Безуладдзя”. Прыводжу іх камюніке цалкам:
“Страх – одна из основ диктатуры. Тираны и их лакеи всегда будут пугать народ кем-то или чем-то. В нашей стране должнось этого пугала получили “экстремисты”. Никто не знает кто это и чего они хотят, но практически каждый день с экранов телевизоров и страниц государственных газет,в школах и университетах мы слышими, что “экстремисты” угрожают нашей стабильности. А самое страшное, что силовики по волшебному щелчку пальцев могут сделать “экстремистом” любого из нас. Закон всегда на стороне богатых и властителей. Не доволен насилием милиции? Экстремист! Не нравится чиновник, ворующий миллионы? Опять экстремист! Любите постить смешнявки в соц сетях? Снова экстремист!
Экстремистским материалом может быть признан любой изъятый предмет, который теоретически может мешать государству проводить свою политику, по решению любого (даже самого маленького) суда. По сути государство решает, что нам читать, носить, смотреть и слушать, в то же время запрещает и уничтожает все, что может оказаться для него губительным.
Осознавая все это, мы не могли не поддержать флешмоб #яэкстремист, который начал наш товарищ Микола Дедок, который не понаслышке знает чего стоят ИХ справедливые суды, сказки о правах человека и как “экстремистом” может стать каждый.
Присоединяйтесь к флешмобу!”
Нагадаю, пачытаць дісклэймер флэшмобу і даведацца дзеля чаго мы гэта ўсё зацеялі, вы можаце тут. Гэта – нашая акцыя грамадзянскага непадпарадкавання. Нашая спроба адмяніць рэпрэсіўны закон знізу, метадам прамога дзеяння.
Ні доказаў, ні разбіральніцтва, ні суда – нічога. Аднак чалавека ўжо караюць (у дадзеным выпадку – фінансава і рэпутацыйна), ён ужо вінаваты, ён ужо вымушаны апраўдвацца.
Практыка такіх абвінавачанняў, будучы падтрыманая леваліберальнымі СМІ і тысячамі феміністак у сацсетках пераўтварае базавыя прынцыпы права і здаровага сэнсу ў насмешку.
І яшчэ, заўважце: амаль ніколі ў харасменце не абвінавачваюць Васю з завода. Амаль заўсёды уплывовы, вядомы і багаты мужчына. Прычына простая: з Васі з завода нічога не паймееш. Абвінавачанне ў харасменце стала не толькі лёгкім спосабам знішчыць чужую кар’еру, але і прыдбаць сабе славу (імідж ахвяры зараз вельмі добра заходзіць) і грошы (гэты ж імідж някепска манетызуецца). Адчуваю, што вялізная колькасць абвінавачанняў толькі з гэтай мэтай і робіцца.
п.с. харасмент і грубыя паводзіны ў дачыненні да жанчын – зло, якое мусіць быць выкараненае. Але калі ты публічна высоўваеш супраць чалавека цяжкае абвінавачанне, будзь добры пацвердзіць яго доказамі паводле адпаведных працэдур. Альбо закрый рот.
Comments Off on 13 жніўня опернага спявака Пласіда Дамінга абвінавацілі ў сэксуальных дамагальніцтвах
Думаю, каждый слышал строчки всемирно известной революционной песни, Интернационала:
“Никто не даст нам избавленья, ни Бог ни царь и не герой”.
Автор песни – поэт, рабочий и анархист Эжен Потье.
Буквально сегодня узнал (спасибо лекции профессора Пётра Рябова, дважды запрещённого и депортированного из Беларуси), что более точный перевод этой строчки совсем другой:
“Никто не даст нам избавления, ни бог, ни царь, ни депутат”.
Причем тут мандат? После революции 1848 года во Франции Потье разочаровался в демократии буржуазного образца и понял, что для бедноты она не несёт ничего кроме господства богатых. Казалось бы, одна строчка – а смысл кардинально меняется: отрицание представительной демократии в пользу прямого народовластия. И уже совсем некомильфо петь такое в странах где т. н. «народные депутаты» объявлялись источниками власти, пусть и формальной. А ведь мы помним, что эту песню взяли своим гимном большевики по всему миру.
И, кажется, это далеко не единичный подобный случай. Интересно, сколько еще классических песен, стихов, произведений литературы, летописей и даже религиозных текстов – короче, всего того, на чём мы сегодня строим своё понимание мировой культуры были изменены в угоду политической конъюнктуре и нуждам властьимущих?
Праваабаронцы перадалі кейсы аб пераследзе за рэпосты спецдакладчыцы ААН Фіонале Ні Аолайн, тая іх вывучыла і дадала ў адпаведны даклад. Такім чынам, злоўжыванні (фактычна – службовыя злачынствы) беларускіх сілавікоў былі задакументаваныя на самым вышэйшым узроўні. І ў ААН ужо ведаюць, што пад прыкрыццём барацьбы з экстрэмізмам ГУБАЗіК і іншыя міліцэйскія структуры вынішчаюць свабоду слова і базавыя грамадзянскія правы.
Раней сваю заклапочанасць тым, як у Беларусі “змагаюцца з экстрэмізмам” выразіў прадстаўнік АБСЕ Арлем Дэзір.
Самаўпэўненыя падпалкоўнічкі пакуль бравіруюць сваёй беспакаранасцю і сілу абмежаванасці свайго розуму думаюць, што пад прыкрыццём калгаснага царку ім усё сыйдзе з рук. Яны не разумеюць, што ўсе іхнія злачынствы дакументуюцца і назапашваюцца, каб у свой час гарантаваць ім асабістыя санкцыі ад краін ЕС, а тое і крымінальны пераслед.
Зараз жа мы назіраем, як тая нечысць, якая знішчае людзей дзеля званняў і надбавак, нягоднікі, якім прэміі і ільготныя кватэры важнейшыя за будучыню краіны, сама рые сабе магілы. Не будзем жа замінаць ім гэта рабіць.
#яэкстрэміст #яэкстремист
Comments Off on Зайграўшыся ў барацьбу з экстрэмізмам, сілавікі не заўважылі, як пытанне іхняга бязмежжа выйшла на міжнародны ўзровень
10 августа в Москве прошла самая массовая протестная акция в России с 2011 года. Отказ в регистрации оппозиционных кандидатов в Мосгордуму триггернул возмущение и недовольство целых слоёв общества, несколько массовых выходов на улицу и под 2 тысячи задержанных суммарно.
Вчера на 60-тысячном митинге был и анархистский блок. Со сцены выступал наш товарищ, анархист Алексей Полихович. Открытое участие анархистов в массовых митингах не может не радовать. Хотя причина этого протеста в целом далека от анархизма (анархисты – за прямую демократию а не представительную, и кандидатов от оппозиции считают не лучшей заменой пропутинцам), выход российских товарищей на санкционированное мероприятие со своими лозунгами, со своими мыслями и идеями – безусловно правильный шаг. В данном случае, ее важно, кто организует протест: навальнисты. либертарианцы, националисты, либералы – главное, насколько он пользуется популярностью у людей. Анархисты должны быть там, где народ. И если этот протест даже протест не под “нашими” лозунгами, или организован политиканами – приходить туда со своей повесткой, предлагать людям своё решение. Как же иначе люди узнают о нашем существовании? Провозглашать себя защитниками народа и прятаться от народа народа по подвалам? Нет, по этому пути мы не пойдем.
Донести людям свою повестку – тяжелый и долгий труд. Он требует от нас частого присутствия в гуще людей, которые равнодушны к нашим идеям, не понимают или не принимают нас. И мало есть таких мест, где можно пообщаться с сознательными, протестно настроенными людьми так же продуктивно, как на митингах (пусть даже умеренных и санкционированых). Когда народ восстаёт за свои интересы (в данном случае это — свобода слова и противостояние беспределу властей), мы обязаны его поддержать. Всегда, пока есть такая возможность, открытую деятельность стоит предпочитать закрытой, публичность – подполью. Стратеги во власти хорошо это понимают, и поэтом всеми силами стремятся загнать любых радикалов в подполье. Важно не подыгрывать им в этом.
По ссылке отчет о митинге от московских товарищей. Респект им и удачи в начинаниях.
У фільмах і коміксах чалавек змяняецца раптоўна. Укусіў павук: бах, і ты ўжо спайдэр-мэн. Ударыла маланка – і ты ўжо Капітан Марвел. У жыцці анарха-актывістаў усё інакш. Спачатку крышталізуюцца твае маральныя арыентыры, загартоўваючыся ў барацьбе з навакольным светам, потым адбываецца палітычная сацыялізацыя, а потым ты пачынаеш дзейнічаць. Працэс займае гады.
Сённяшні мой падкаст, бадай, самы асабісты матэрыял з тых, што я калісь публікаваў. У ім я раскажу як крок за крокам, ад бацькоў, прачытаных кніг, стрэсаў навакольнага свету і ўрокаў жыцця, выбудоўваўся мой светапогляд, які зрабіў мяне тым, кім я ёсць сёння.
Аповед ідзе ў больш-менш храналагічным парадку.
Гэты падкаст не такі складны і прычасаны як папярэдні, бо пісаўся амаль экспромтам. Вельмі чакаю на вашыя рэакцыі і каментары.
Працягласць: 32 хвіліны. Для тых, каму лянота слухаць цалкам:
0.50 Дзяцінства і школа, фарміраванне інтарэсу да палітыкі
7.27 Падлеткавы бунт
11.40 Прыход у панк-субкультуру, гомельскія рэаліі
13.11 Як знайшоў анархізм і усвядоміў сябе анархістам
18.00 Знаёмства з анархістамі, палітычная сацыялізацыя і ідэйнае развіццё
21.26 Першае знаёмства з класавай эксплуатацыяй
23.25 Рэзюме
26.08 Што мне даў анархічны рух?
Учора на вуліцы мужык арабскай знешнасці спытаўся мяне дарогу. Мне якраз было ў той бок, ішлі разам, разгаварыліся. Пытаюся, адкуль ён. Кажа, з Лівана. Ну і я не ўпусціў магчымасць казырнуць базавым веданнем арабскага. Мужыка завуць Тарык, атрымаў тут грамадзянства, працуе лекарам, жонка беларуска. Слова за слова, пытаецца мяне, чаму пачаў вучыць арабскую мову. Кажу, заўсёды была цікавая палітыка, а ў арабскім свеце столькі ўсяго цікавага адбываецца, тыя ж рэвалюцыі…
– Нет, нет никаких революций! Это всё деньги! Деньги и нефть, – перабівае ён мяне.
Астатні кавалак дарогі я слухаў аб тым, што арабы – самы мірны народ на свеце, а ўсе войны пачынаюць амерыканцы, што ў Лівіі пры Кадафі ўсе людзі былі шчаслівыя. Што Арабскую вясну таксама пачалі амерыканцы, каб захапіць рэсурсы арабаў і т.п., як быццам з рэпартажаў Раша Тудэй.
Я адразу вырашыў не спрачацца. Спытаўся толькі, якія такія рэсурсы ў Егіпце? Запасы газа, кажа. Зараз дзеля цікаўнасці, паглядзеў: Егіпет па запасах газа на 16-м месцы ў свеце.
ЗША на 4-м.
Цікава, з Бліжняга ўсходу сапраўды ўсё так бачыцца, ці такая пазіцыя там – выключэнне?
А вы, мусіць, памятаеце, што я раблю яшчэ і падкасты? Каб вам было лягчэй іх адсочваць, зараз яны будуць выходзіць штомесяц па 10-х чыслах (прынамсі, буду старацца прытрымлівацца гэтага графіку). То бок наступны падкаст будзе ўжо заўтра!
І тэма яго – маё станаўленне як актывіста. Што мусіць адбыцца з дзіцёнкам і падлеткам, каб ён стаў анархістам? Што паўплывала на мой светапогляд? Што я чытаў, каго слухаў і з кім спрачаўся? Аб усім гэтым зможаце паслухаць ужо заўтра ў паўгадзінным аўдыё!
