Entries Tagged 'Прачытана' ↓

“Анна, худощекая, бледная, тридцатилетняя девушка с серыми навыкате сияющими глазами, готовила бомбы и хранила у себя динами. Бывшая фельдшерица в селе, она вынесла из деревни глубокую, не книжную, не программную, а живую и исркеннюю любовь к народу. Эта любовь толкнула её в террор. Она не знала ни ненависти. ни злобы и, как Серёжа, тяготилась убийством. Но она думала, что убивая чиновников и князей, на приносит неоценимую пользу, приближает день революции, тот день, когда не будет богатых и бедных, господ и рабов, властителй и подалвастных.”

Безусловно мощный исторический (а возможно и автобиографический) роман Бориса Савинкова, повествующий о жизни боевиков-революционеров начала ХХв в России. В событиях и лицах без труда угадывается судьба БО ПСР, топовым боевиком которой Савинков долгое время бессменно был. Роман глубоко психологичен: поражает, с какой точностью Савинков описывает процессы убивания и умирания, душевные терзания повстанцев, рутинную работу политического террора. Чувствуется, что всё это прожито и выстрадано лично.

Без минимального знания истории революционной России роман может быть не совсем понятен. Ну а тем тем, для кого слова “эсеры”, “народовольцы”, “Азеф” и 1905 год – не пустые звуки, будет предельно интересно.

Когда началась вся история с коронавирусом, я понял что сейчас настало самое время максимально продвигать взаимопомощь и самоорганизацию — сама ситуация этого требует. И приятно было наблюдать, как от чистого сердца, децентрализовано, свободно, без всякого принуждения, сотни людей помогали друг другу и тысячам нуждающихся.

Помощь людям там, где государство облажалось – вообще исторически конёк анархистов. В 2014-15 годах, когда начался т.н. “мигрантский кризис” в Европе анархисты Греции создали на базе нескольких десятков сквотов и социальных центров огромную сеть помощи мигрантам (преимущественно из Сирии и Афганистана). Напуганным, дезориентированным, бездомным, безденежным людям давали жильё и еду, помогали выучить язык, присматривали за их детьми. В одном из таких центров я побывал вскоре после освобождения: видел огромные комнаты, под завязку заваленные водой, консервами, одеждой, спальными принадлежностями и бытовой химией. Это всё принесли в помощь мигрантам местные жители и простые горожане. Навсегда запомнил рисунки детей в комнатах, где они играли: танки, самолёты и люди на коленях, которым другие люди режут головы. Рисовали то, что видели…

В большинстве таких центров беженцы проводили несколько недель или месяцев чтобы потом отправиться в другую страну ЕС за официальным убежищем.

Другой пример: ураган Катрина в 2005 году, уничтоживший город Новый Орлеан. Государство оказывало помощь выжившим очень своеобразным образом: спасатели спасали преимущественно жителей богатых кварталов. Военные заблокировали все въезды в город и не долгое время пускали ни родных ни волонтёров с припасами. А потом, когда голодные люди в разрушенном городе стали искать себе еду и чистую воду, полиция и патрули местных ультраправых стали убивать их как “мародёров”.

На фоне этого всеми правдами и неправдами в город пробилось несколько десятков анархистов и, при огромной поддержке извне (финансовой, инфраструктурной, медийной) смогли создать горизонтальную сеть солидарности “Common ground” (Общая платформа), который приступил к оказанию людям, терпящим бедствие. Ни начальников, ни “заказчиков” у этой сети не было. А вот отлаженная система демократическоо принятия решений и распределение обязанностей, конечно, были.

За год с небольшим Общая платформа оказала помощь НЕСКОЛЬКИМ СОТНЯМ ТЫСЯЧ человек. На первых порах это была доставка питьевой воды, предоставление крова тем, чьи дома были разрушены и кормёжка голодных людей, запертых в городе из-за урагана и наводнения. Потом: восстановление и очистка зданий, поврежденных ураганом (то есть едва ли не всех), опека над самыми уязвимыми, медицинская, юридическая, психологическая помощь, восстановление инфраструктуры.

Всё это выглядит просто на словах, но на деле за этим – труд сотен людей, их бессонные ночи, споры, конфликты, выгорание, борьба с государственными структурами (военные, а особенно полиция мешали как могли), и тысяча непредвиденных сложностей.

И вот этому подвигу борцов за лучший мир и посвящена книга “Черные флаги и ветряные мельницы” за авторством анархиста Скота Кроу. Начал читать её, когда началась пандемия – чтобы вдохновиться и возможно научиться чему-то новому для наших самоорганизованных дел. А на днях закончил.

Книга небольшая, написана не слишком сложным языком и имеет множество сносок, объясняющих контекст. Правда, как по мне, очень перегружена своеобразным левацким новоязом и стилистикой – тому, кто не знает тысячу слоёв американской культуры лайфстайл-анархизма, некоторые моменты могут показаться странными. Но как пример того, как много могут сделать вдохновленные люди, когда иерархические структуры им не мешают, а всевозможные командиры не лезут с приказами и законами – книга просто отличная.

Купить можно через магазин “Саботаж-дистро”.

Почитайте очень толковую статью Владимира Мацкевича о сути беларуского режима. Это важно понимать. Очень много классных наблюдений о структуре государства и устройстве иерархических отношений в нём.

Колькі ўжо начытаўся усялякай жэсці пра рэпрэсіі, дзяржаўны тэрор і дыскрымінацыю, што, падавалася б, мне нельга здзівіць. Аказалася што можна

У нейкі момант злавіў сябе на тым, што свядома пазбягаю артыкулаў пра тое што адбываецца ў кітайскім Сіньцзяне. Потым зразумеў — гэта псіхіка так абараняецца. Не хочацца бачыць і чуць. Свядомасць адмаўляецца ўспрымаць такія аб’ёмы гвалту і такую яго нечалавечую форму.

А што самае страшнае — ты разумееш сваю поўную бездапаможнасць у гэтай сітуацыі. Ты не можаш нічога зрабіць. Зусім нічога. Паўтары міліёны чалавек загнаныя ў лагеры і турмы проста па факту іх этнічнай і рэлігійнай прыналежнасці. Зняволеныя сядзяць свой тэрмін у літаральным сэнсе — іх прымушаюць праводзіць па 12 гадзін на стуле, не рухаючыся. Іх падвяргаюць хімічнай кастрацыі, падмешваючы прэпараты ў ежу. Б’юць, забіваюць, гвалцяць. Часам пазбаўляюць жыцця каб разабраць на ворганы. Застаўшымся на «свабодзе» усталёўваюць пагалоўна відэакамеры ў кватэрах (!), якія ўмеюць распазнаваць іхнія «падазроныя паводзіны». Ты абавязаны мець смартфон. Які кантралюе ўсе твае перасоўванні і перапіскі. У горадзе кожныя 300 метраў — чэкпоінты, на якіх цябе абшукваюць, правяраюць смартфон і скануюць вока. Гэта Оруэл у кубе, і гэта рэальнасць ужо сёння для многіх міліёнаў чалавек.

І ведаеце што? Усім пофіг. Увесь свет працягвае весці справы з Кітаем. Сраныя «абаронцы мусульман» кшталту Кадырава і іранскіх крыкуноў як вады ў рот набралі.

Пасля прачытання гэтага матэрыялу у вас могуць застацца вельмі цяжкія адчуванні, але я ўсё роўна лічу, што такое трэба чытаць нават супраць сваёй волі. Праўду неабходна ведаць, якой бы страшнай яна не была.

І гэта ва ўсёй гісторыі самае страшнае – што гэтыя легалізаваныя дзяржаўныя забойцы ходзяць сярод нас, прымаюць рашэнні і жывуць у раскошы. Вельмі хочацца спадзявацца, што гэта ненадоўга.

Рэспект Дзянісу Івашыну за смелае і прынцыповае расследаванне.

«Калі б анархісты хацелі захапіць уладу, як іншыя партыі, яны маглі б паспрабаваць. Але анархісты ня хочуць стаць прэзыдэнтамі ці ўвайсьці ў парлямэнт».

Прыклад файнага журналісцкага матэрыялу аб анархістах. Загаловак – троху выдраны з кантэксту і таму выглядае ультра-песімістычна. Аднак у агульным аб’ектыўная праца, і суразмоўцы разумныя. Ёсць у тэксце і мой унёсак, карацей чытайце:

https://www.svaboda.org/a/30464122.html

Вельмі карысны артыкул у кантэксце апошніх здарэнняў. Цемрашальства і ваяўнічы антыінтэлектуалізм – куды горшая пагроза чалавецтву, чым COVID-19. Таму ўсім раю прасвятляцца і рэпосціць.

Дмитрий Бученков выпустил рецензию на мою книгу “Теория интерсекциональности: анархистская критика”. Читаем тут.

Political Juice is one of the few English-speaking youtube-channels I follow. Today I have just finished the 5-hour podcast done by author. He speaks about such movement as «groypers» who are the extreme antisemitic wing of the conservative movement, and also speculates about the reasons people adhere to a identity politics. He thinks that it is a result of an atomisation and a decline of traditional family and civil society. Hence they decline, people tend to attach themselves to a groups based on skin color (altright, groypers), gender (feminists, trans people) or even combination of a characteristics (e.g. «black feminists»).
Of cause, these conclusions and observations are relevant only for the USA politics.

Author himself is a «classical liberal\conservative» and for sue is biased also, but I love his argumentation and the way he tries to analyze things. Anyhow, the podcast would be nice but only for hardcore fans of politics 🙂

/ / / / /

Раю вам файны пяцігадзінны падкаст ад Juice box — аднаго з нямногіх англамоўных ютуб-каналаў, за якімі я сачу.

У падксце аўтар расказвае пра такі рух як «groypers» («гройперы»?) – антысеміты і ультрадэмагогі на крайне правым фланзе кансерватараў, а таксама разважае аб тым чаму, на ягоны погляд, людзі ў ЗША так актыўна ідуць у рухі і арганізацыі, што грунтуюцца на ідэнтычнасці (ЛГБТ, феміністкі, альтрайт і г.д.) Па ягоным меркаванні гэта — следства ўпадку традыцыйнай сям’і, якая давала чалавеку сацыяльнае асяроддзе.

Канешне, высновы і назіранні аўтара карысныя толькі для палітыкі ЗША, бо у нас зусім іншы кантэкст. Сам жа Juce boy (так ён сябе заве) прылічвае сябе да «кансерватараў\класічных лібералаў».

Паслухаць вельмі цікава, хаця і доўга. Карацей, для самых хардкорных аматараў палітыкі 🙂

https://youtu.be/EL3-9IJQLNw

Урывак з гарадзенскага самвыдатаўскага анархісцкага часопісу “Правакатар”. 2000-ы год. Часопіс пазіцыянаваў сябе як “Друкаваны орган рэвалюцыйнай альтэрнатывы”.

У графе “кантакты” часопісу стаялі хатнія тэлефоны і адрэсы стваральнікаў 🙂

Як кажуць, без каментараў.