“Perhaps the issue of the right to arms and the right to establish armed militias most rigidly divides anarchists and leftists.
For anarchists, the ideas like the right to arms is necessary and human being and society have the right to defend themselves are natural. Although among the anarchists there are some pacifist groups, the most famous libertarian movements from Spanish anarchists, to Kronstadt and Makhnovshchina were armed (this does not mean, of course, that anarchists everywhere and always in favor of armed rebellion or the use of firearms as the main way of solving problems).
Leftists (especially USA leftists) want to take away weapon from society to pass security entirely in the hands of big government.”
Belarus approved visa-free regime for 80 countries for visits no longer then 5 days (if entering through National Airport Minsk-1)
The list includes all countries of the EU, Mexico and US.
By the way, while this law was prepared there was a leak that the main structure which was opposing this law was the Ministry of internal affairs. Nothing surprising. They still afraid of “color revolutions”, made on foreign money…
Во френдленте повылазила куча предложений поскорбить о погибшей в результате недавнего теракта в Иерусалиме, 20-летней лейтенантке израильской армии Яэль Якутиэль.
Беньямин Нетаньяху уже возложил ответственность за теракт на ИГ. Но в это как-то слабо верится, учитывая, как слабы позиции ИГ в Палестине. Там вотчина ХАМАС.
Так вот к чему это я. Пафосные слова о “невинно убиенной девочке”, свечки в каментах, рыдающие смайлики и проклятия террористам – дичайшее лицемерие. По трем причинам:
1. Не будь Яэль Якутиэль симпатичной молодой девушкой, ее смерть едва ли кто-нибудь из плакальщиков заметил. Сколько израильских солдат убито за последние годы? Многие ли из них вызывают такой взрыв умилительной скорби?
2. Яэль Якутиэль не была невинной жертвой. Она – офицерка. И офицерка, прошу заметить, оккупационной армии. Она взяла в руки оружие, чтобы убивать и возможно быть убитой. На войне ведь так и бывает. Либо ты, либо тебя. Если взял в руки оружие, ты больше не личность, ты – боевая единица, ресурс, и, если хотите, расходный материал. Она стала таковым добровольно, выполняя на земле Палестины функцию воина и оккупанта.
3. Многие скажут: “причем здесь воин-не воин, каждого человека жалко”. Хорошо, пусть так. Тогда где же вы были, скорбильщики, когда израильские истребители и беспилотники убивали десятки, если не сотни, палестинских детей и женщин (не говоря уже о мужчинах-некомбатантах)? Почему не постили их фотки в фейсбуке? Почему не призывали к отмщению?
А раз уж вам так охота праведно повозмущаться смерти няшных девушек: возмущайтесь тому, как турки и ИГИЛ казнят курдянок из женского ополчения YPJ. Те, по крайней мере, воюют не в армии милитаристской страны-агрессора, а за свободу и равноправие для всех.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1346033282124294&set=a.762464767147818.1073741828.100001529064638&type=3
p.s. Спешащим обвинить меня в кровожадности: никому не желаю смерти. Просто не люблю лицемерие и двойные стандарты.
Сення даглядзеў “Мост в Терабитию” (2006) – лампавы і добры фільм пра сяброўства і каханне двух падлеткаў, што абодва не змаглі прыжыцца ў канфармісцкім свеце, які іх ігнараваў і высмейваў. Што дзіўна для масавых амерыканскіх фільмаў, у ім есць нечаканы сюжэтны паварот, і адсутнічае поўная прадказальнасць канцоўкі, што робіць карціну яшчэ больш цікавай.
Але маю ўвагу прыцягнула не гэта, а размеркаванне гендарных роляў у фільме. Два галоўных героя: хлопец Джэс і дзяўчына Лэслі пачынаюць сябраваць. Дзяўчына ў іх адносінах з самога пачатку займае лідарскую пазіцыю. Пачынаецца ўсё з таго што яна: нефармальна апранутая, непадобная, дзёрзкая, удзельнічае ў школьным забеге нараўне з хлопчыкамі, нягледзячы на іх пратэсты і… перамагае! Ініцыятарам знаёмства з Джэсам таксама выступае яна – той саромеецца і маўчыць. Менавіта яна цягне яго за прыгодамі, штурхае на рызыку і рознага кшталту недазволеныя ўчыныкі. Жорстка высмеівае ягонае здзіўленне наконт сваіх паводзінаў: “А ты неплохо рисуешь… для мальчика!”. І гэтак далей.
Таксама ў фільме прысутнічае школьная настаўніца Джэса з Лэслі – маладая прывабная жанчына. Яе роля таксама відавочна лідарская. У прыватнасці, яна выконвае сама цяжкую працу, “штурхае” Джэса ў знешні мір (бярэ яго з сабой на экскурсію ў горад) і ўсяляк дэманструе калі не дамінантныя якасці, то дакладна не-другараднасць.
Паводзіны ж хлопчыка прама супрацьлеглыя. Ён пасіўны, апатычны, падпарадкоўваецца абставінам, не спрабуючы іх змяніць, лёгка падпадае пад чужы ўплыў. Ягоная сям’я гэта бацька, маці і тры сястры (то бок амаль адны жанчыны), старэйшыя сёстры відавочна над ім дамінуюць, зневажаюць. У школе ён дазваляе сябе штурхаць, гнабіць, падкалываць. Не, гэта не класічны школьны ізгой (кшталту таго, што был у “Класе”), але бязвольнасць і схільнасць падпарадкоўвацца (найперш, жанчынам), проста збянтэжвае. У адным моманце фільма да яго падбягае малодшая сястра, у якой васьмікласніца (супер-адмоўны герой, які ўсяляк прыгнятае малых і бярэ з іх плату за карыстанне туалетам) адабрала пірожнае і просіць яго зрабіць нешта:
– Ты должен её побить, ты же мой брат!
– Знаешь что будет, если я начну с ней дратья?
– Ты надерешь ей задницу?
– Меня выгонят из школы за драку. И что это докажет? – і моўчкі сыходзіць.
Такія паводзіны галоўны мужскі герой дэманструе падчас амаль усяго фільм.
І вось што самае галоўнае: прыкладна такое ж размеркаванне гендарных роляў (жанчына – лідарка і слабавольны мужчына) я назіраю ў вялікай колькасці сучасных мастацкіх фільмаў, знятых у Еўропе і, асабліва, у ЗША. У апошнія годы такі ўзор назіраецца ўсе часцей. Канешне, Захаду, пачнаючы з 1960-х было ўласціва разбурэнне традыцыйнай другараднай ролі жанчыны ў жыцці (і, як следства, у кіно), якая выступала выключна ў ролі маці ці прыдатку да моцнага мужчыны. У фільмах, на якіх вырас я (Тэрмінатар 1-2, Рабакоп, Пяты элемент, першая Матрыца) мы ўжо бачым жанчыну – раўнапраўнага партнёра, якая б’ецца і змагаецца нараўне з мужчынай, прыходзіць яму на дапамогу ў цяжкі момант і нават ратуе ад смерці. Але у фільмах апошняга дзесяцігоддзя часта сустракаецца нават не раўнапраў’е, а проста змена роляў: моцная жанчына і слабы мужчына пры ей. Жанчыне надаюцца традыцыйна маскулінныя рысы, мужчыне – наадварот, фемінныя. Канешне, “Мост в Терабитию” зняты ў 2006-м па кніжцы 1977-га года. Мне цяжка сказаць, наколькі сюжэт быў перапрацавацны ў бок вышэй азначанага трэнду, аднак ён (трэнд) відавочна прысутнічае.
Пытанне якое мяне зараз найбольш цікавіць: гэта кінематограф ідзе за агульнай тэндэнцыяй па фемінізацыі мужчын у заходнім свеце, ці гэтая тэндэнцыя адмыслова і старана ствараецца масавай культурай, у прыватнасці праз кінематограф? І калі гэта мэтанакіраваная праца, то кім яна вядзецца і ў якіх мэтах?
Нядаўна ў доме па вул. Іванаўскай еду ў ліфце. А там сажай ад запальнічкі (ці ад запалак, не ведаю) выведзена Х*Й, побач свастыка, а яшчэ побач АНУС. Няроўна так выведзена, але з душой.
Літаральна ў той жа дзень: 10-я гарадская паліклініка, гляжу, на дзвярах сіняй асадкай накарябана WHITE POWER.
У ЗША Трампа абралі, у Еўропе нацыянал-папулісты выйграюць парламенцкія выбары. Зрэшты, ультраправая хваля дакацілася і да Беларусі.
Дачытаў адну з самых цэнзураваных у свой час аповесцей Васіля Быкава “Мёртвым не баліць” у выданні 2014-га года.
Сама кніга – як заўсёды ў Быкава: шчыра, праўдзіва, сур’езна і трагічна. Аднак галоўнае – гэта афармленне тэксту. Дбайны рэдактар вылучыў маркерам усе месцы, што былі выразаныя савецкай цэнзурай падчас публікацыі. Чытаеш і такое зло бярэ на гэтых вырадкаў – няма словаў. Выразана самае вострае, самае сапраўднае, самае ПАТРЭБНАЕ тагачаснаму грамадству. Любыя намёкі на крытыку начальства, любое прыпамінанне Берыі і Сталіна ў негатыўным кантэксце (а гэта была “адліга”!), любыя прыгадванні аб небаяздольнасці савецкай арміі. Уважлівы цэнзар пусціў пад нож нават проста моманты, якія падаліся занадта змрочнымі і безнадзейнымі, мэта якіх была – усяго толькі стварыць атмасферу. То бок цэнзура была не толькі палітычнай, але і мастацкай.
Не менш цікава, чым саму аповесць, было чытаць дадатак да яе: як яна стваралася, як “прабівалася” у літаратурныя журналы і зборы, і самае галоўнае, як за яе ўзяліся цкаваць Быкава. Пасля публікацыі аповесці ў “Новом мире” (дарэчы, ў ім яна выйшла ў найменш скалечаным выглядзе), вакол яе падняўся такі, як бы зараз сказалі, “хайп”, што Быкавым і ягоным атачэннем нават зацікавіліся КДБшнікі. Рэгіянальная прэса граміла і бэсціла аўтара за “искажение реальности”, “абстрактный гуманизм” (нармальнае такое абвінавачанне, праўда?), “очернение советской армии”. Натуральна, большая частка гэтых пісак, у адрозненні ад Быкава, на фронце ніколі не былі. Партыйныя ідэёлагі нават пайшлі па прадпрыемствах (!) расказываць аб тым, якая ідэялагічна шкодная і “очернительская” гэтая аповесць. Але самая здаровая частка грамадства аказала Быкаву вялізарную падтрымку. Хлусня ўжо тады ўсіх дастала. У гэтым плане паказальны выступ тагачаснага галавы КДБ перад маскоўскім партактывам. Ён варты таго, каб прывесці яе частку: “Цель идеологических диверсий – расколоть нас. Беспокоит положение среди молодежи и в творческих организациях. Но репрессировать мы будем только врагов, остальных убеждать, проводить профилактку. Писатели добивались, чтобы издали Кафку. Издали. И вот мы недавно взяли одного злобствующего юнца, а он нам говорит: “Мне очень нравится Кафка”. Если бы не было культа личности, то чем бы у нас занималось искусство? Обязательно они притянут этот культ, обязательно мазнут черной краской! Писатели окончательно обюрократились, с народом не встречаются. Пусть Быков, написавший “Мертвым не больно”, пойдет к участникам войны! […] И никто не ставит их на место, терпят, свыклись. А почему все должны делать мы, КГБ? Распространяют “письмо” Бухарина, открытое письмо Эренбурга. Но только единицы приносят все это к нам. Вот песни Галича, он смеется над нашими идейными принципами. Почему же вы все не выступаете против7 Все приходится расхлебывать нам, КГБ. В закрытые учреждения приглашают Бог знает кого. В институте Курчатова Солженицын читал несколько глав из романа, который был нами конфискован. И бой не дали! Почему же все должны делать мы? Почему все должно делаться тольк сверху?”
Як непрыкрыта, як аголена гучаць гэтыя словы! Галоўны чэкіст фактычна сам прызнаецца, што ўся гэтая ідэялогія, усе гэтыя “ідэйныя прынцыпы”, густа замешаныя на штохвіліннай хлусні нікому не патрэбныя акрамя тых, хто паспеў дзеля іх запэцкаць рукі ў крыві, акрамя тых, у каго ад яе існавання залежаць асабістыя прывілеі. “Чаму ўсе павінны рабіць мы?” – ўзбураецца ён. Ды таму што гэтая ўсё ВАШАЕ стварэнне, вось вы ягоныя праблемы і вырашайце.
У капілку да гэтага яшчэ цікавы момант: аповесць Быкава некаторыя часопісы не хацелі выдаваць, а некаторыя – згаджаліся. У асобных тыпаграфіях атрымлівался дамовіцца, а ў некаторых кіраўнікі перастрахоўваліся – “абы чаго не выйшла”, і адмаўлялі. У Маскве людзі былі пасмялее, у Мінску – больш забітыя. І гэта пры савецкай-та сістэме, дзе, здавалася б, іерархія ў асобе Партыі не дапускала адхіленняў. Аднак, бач, савецкая сістэма была куды болей дэцэнтралізаваная, чым я прывык думаць. У сукупнасці з выказваннямі таго КГДбіста робіцца зразумела – любы таталітарызм есць, па сутнасці, калос на гліняных нагах. Не можа быць трывалым тое, да чаго масы не праяўляюць сапраўднага энтузіязма. Ледзь толькі пахіснецца іх пасіўнасць – калос рушыцца.
Раю ўсім набыць гэтую кніжку. І шмат палезных ведаў атрымаеце, і годных людзей падтрымаеце. Рэспект усім тым, пры судзеянні каго яна выйшла.
Желание высказывать свои мысли и быть услышанным было у меня с самого детства. Естественно, когда я стал анархистом, оно усилилось многократно: хотелось ежеминутно писать и говорить о несправедливостях этого мира и, конечно же, о том, как их исправить.
Когда я попал в мир DIY-панк-хардкора и анархической прессы для меня стал настоящим культурным шоком тот факт, что существует целое сообщество людей, совершенно самостоятельно выпускающих какие-то журналы (зины), обменивающихся ими, в которых можно писать всё что угодно. Мой приход в анархистское движение и панк-хардкор субкультуру в 2003-2004 годах совпал по времени с самым расцветом DIY-панк-хардкор самиздата. Очень скоро я пришел к выводу о том, что нужно издавать свой зин. С тематикой у меня сомнений не было, и первый номер журнала «Свобода или Смерть», вышедший 1 января 2005 года был подписан как «Анархо-политический панк-зин» – музыка, концерты и тусовка меня интересовали не особо, поэтому главной концепцией было несение в субкультурные массы идей анархизма.
Первый номер вышел тиражом в 50 экземпляров. Потом пошел второй, третий… Много было в мой адрес критики — как по делу, так и нет. Журнал ругали за излишнюю «милитарность», «политизированность», «сексистские» картинки… Однако не смотря на это тираж рос. Всего вышло 9 номеров (старался делать выпуск каждые полгода). За это время журнал успел побывать «Изданием белорусского отделения Автономного Действия» и сменить название на «Черное знамя» (на каком-то этапе я решил что «Свобода или Смерть» это очень пафосно).
Уже 8-й номер был полностью цветным. Последний, 9-й номер, вышел в июле 2010-го тиражом в 300 экземпляров. Распространялись журналы в основном по почте, из рук в руки по знакомым, а также на панк-концертах. Десятками уходили в Россию и Украину. Меня даже непонятно как нашел какой-то российский литературный госфонд в Москве — я им каждого номера по два экземпляра высылал, а они мне назад денежку в конверте 🙂 Каюсь, продавал немного выше себестоимости, но все заработанное (копейки, даже по тем временам) шло на увеличение тиража и качества печати следующих номеров.
Типичным содержанием номера была: новостная лента анархистских акций Беларуси за последние полгода, мои размышления о движении и политике, интервью с какой-нибудь панк-группой, статья об истории или теории анархизма, инструкция по «прямому действию» (вроде «Как проводить граффити-рейды» или «Как сделать дымовую шашку»), и рубрика «Творчество» – рассказ или там стихи какие-нибудь. Начиная с 4-го номера стало появляться всё больше оригинальных рисунков. Вообще, помощь в составлении и издании журнала мне за разное время оказывало человек 15, не меньше. Кто рисунками, кто печатными мощностями, кто авторскими статьями, а в последних номерах: дизайном и вёрсткой.
Конечно, перечитывая то, что я писал 10-11 лет назад, я порой улыбаюсь. Что-то кажется черезчур максималистским, чересчур наивным, а порой и просто смешным. «Я вот иногда думаю, что было бы, если б все, кто называет себя анархистами, начали бы хоть что-нибудь делать. Представьте себе, в одну ночь, каждый человек, взяв баллончик, пойдет и разрисует военкомат или отделение милиции, выбьет окно в буржуйском магазине или заляпает краской рекламный плакат. И все это за один день сделает сотня человек, вместо того, чтобы постоянно тусоваться, пить пиво и разговаривать о том, какое говно власть. Тогда, я уверен, это уж точно не пройдет незамеченным ни для наших врагов, ни для наших товарищей, и людей, которые потенциально могли бы к нам присоединится. Есть такое понятие как пропаганда действием. Одно реальное дело, сделанное в свое время и в нужном месте будет эффективнее тысячи листовок и тысячи слов. Обязательно найдется человек, который если увидит надпись на стене «Долой полицейское государство» задумается о том, кто это сделал, зачем, и почему наше государство полицейское. Уверен, что если мы все вместо того чтобы бездействовать и жаловаться на то, что у нас, якобы, ничего нельзя делать, потому что у нас злой президент, возьмем и займемся реальной активистской деятельностью, результаты не заставят себя ждать. А если мы будем делать это постоянно, то очень скоро наберем силу, потому что к нам потянутся новые люди.» – писал я в 17 лет…
Неплохо доставляют и стихи лидского панка под псевдонимом Lenin, опубликованные в том же номере:
«Порой не хочешь ты понять
Что всем давно на нас насрать
Что всем нужны лишь деньги, власть
Да где нибудь нажраться всласть
В круговороте жизни всей
Мы не похожи на людей
Ты будто бы рожден рабом
И в грязь затоптан сапогом
Всему наступил сейчас пиздец
И ты пойми уж наконец
Что мир давно насквозь прогнил
Тебя твой президент убил»
Конечно, взгляды мои в чем-то поменялись. Да и странным было бы, если между 16-ю годами и 28-ю у человека не поменялись взгляды. На многое смотрю по-новому, но результатов своих тогдашних трудов не стыжусь — они отражали мой тогдашний уровень развития и жизненного опыта. Мне нравилось то что я делал, а главное, я чувствовал востребованность этой работы. Где-то с 7-го номера я старался пилить в каждый номер хотя бы одну статью на беларуском языке. Если бы издавал журнал сейчас, пожалуй, издавал бы его на беларуском полностью.
Последний, 9-й номер я так и не успел толком начать распространять. Листы А4 из типографии лежали аккуратными стопочками у нас дома и ждали того, чтоб быть разложенными в определенном порядке и скрепленными степлером. Когда к нам вломились мусора, им стоило немалых усилий пересчитать многие сотни этих листочков, которые потом в протоколе обыска шли как «листовки «Черное знамя».
Естественно, всё изъятое сгинуло — было уничтожено по приговору суда, как вещественное доказательство. Для меня тогда закончился целый этап жизни. Зато в 2011-м году товарищи в прямом смысле подобрали упавшее «Черное знамя» и в условиях почти полного разгрома анархо-движения после массовых арестов выпустили 10-й и 11-й номер журнала. Впрочем, это уже совсем другая история.
Ниже: полная подборка номеров с 1-го по 9-й. Формат .pdf
Увясну 2011-га БТ выпусціла прапагандысцкі фільм пра беларускіх анархістаў выставіўшы нас анарха-сатана-фашыстамі, падпальшыкамі цэркваў і жылых дамоў. Назвалі яны свой сюжэт “Анархія – прамое дезянне”
У адказ на яго АЧК-Беларусь выпусцілі свой адказ з падрабязнай храналогіяй здарэнняў, які раскрываў брудныя метады працы спецслужб і сапраўдную іх мэту – разгром анархісцкага падполля. Цікавая таксма падборка батхёрта ўладаў па абодва бакі дзяржаўнай мяжы па факту падпала расейскай амбасады 🙂
Не стамляюсь здзіўляцца такому феномену масавага грамадства, як шалёная цікаўнасць да жыцця знакамітасцяў. Гледзячы, як людзі разглядаюць употай заснятых напаўаголеных поп-зорак, альбо з радасцю смакуюць інтымныя падрабязнасці іх жыцця, невольна задашся пытаннем: што прымушае людзей весці сябе гэтак ірацыянальна?
Думаю, нікога з нас усур’ез не цікавіць, што есць на сняданак баба Дуня з суседнега пад’езду, якія яна сабе купіла труселя і якія словы казала свайму апошняму кавалеру пры расставанні. Усім пляваць на “лук” сантэхніка Васі і ягоныя амурныя прыгоды. Але калі справа датычыцца чалавека, які з пэўнай частатой мільгаціць на тэлеэкранах, усё змяняецца да наадварот (зноў жа, якая частата мільгацення знаменуе перавод чалавека з катэгорыі “звычайных” у катэгорыю “знакамітасцяў”? – вось невычарпальная тэма для сацыёлагаў!). Але ж знакамітасць нічым, па сутнасці, не адрозніваецца ад звычайнага чалавека. Гэтаксама: дзве рукі, дзве нагі, галава, і далей па спісе. Яны неатдзялімыя ад такіх жа базавых і інстынктыўных патрэбаў, якія маюцца ў нас, і яны не з’яўляюцца нейкімі “ідэальнымі людзьмі”. Яны гэтаксама, як і мы, ходзяць у туалет як прачнуцца, калупаюцца ў носе, крыўдзяцца, няўдала жартуюць. У іх таксама будзе чухацца галава, калі доўга не мыць. Я б яшчэ змог зразумець прычыны інтарэса да асабістага жыцця ў выпадках, калі гаворка ідзе аб нейкіх выбітных людзях высокага розуму альбо фізычных здольнасцяў: пісьменнікаў, вучоных з сусветным імем, асілкаў там усялякіх і супер-спарцмэнаў. Тут матывацыя цікаўнасці можа палягаць у тым, каб пераняць ад гэтых людзей нейкія іх пазітыўныя якасці, ці проста засведчыць сваю павагу вялікім самастойным дасягненням валявога чалавека. Але аднаднеўныя пявічкі, зоркі тэлешоў, палітыкі і іншыя акторы грамадства спектакля…?
На мой погляд, масавая культура працуе на каласальнае атчуждзенне асобы, на аддзяленне яе пэўных якасцяў (у дадзеным выпадку, уласцівасці “вядомасць”) ад асобы як такой. Хіба толькі родныя ці тыя хто жыве з імі разам штодзень, успрымаюць іх як чалавека са звычайнымі патрэбамі. Як вынік, іх праяўленне робіцца жоўтай медыйнай сенсацыяй. Не 32-гадовая ўраджэнка Каліфорніі перабрала алкаголю на вечарынке, а “ШОК! Кэті Пэры праблявалася проста на свецкім раўце!”. Дональд Трамп не ўспрымаецца як чалавечая асоба з уласцівымі ей слабасцямі, а толькі як палітычная машына і генератар нянавісці апанентаў. Таму фота таго як ён рыдае ў падушку, выклічуць фурор, чаго не скажаш пра аналагічныя фота звычайнага чалавека.
Сістэмная звязка капіталізм-масавае грамадства раскладвае чалавека па паліцах, адвязывае адны яго ролі ад іншых, пазбаўляючы асобу цэласнасці. У анархісцкім грамадстве скраданне кавалку калбасы зоркай пострэвалюцыйнага шансону Сельдэрэем і простым працоўным будзе з’явай аднаго парадку. Бо сацыяльная роля чалавека не будзе нагодай для нездаровага інтарэсу да ягонага асабістага жыцця.
