Entries Tagged 'Прачытана' ↓

“И хотя опыт прошлых революций неопровержимо свидетельствует о том, что любая попытка решить социальный вопрос политическими средствами оканчивается террором и что именно вследствие террора революция терпит поражение, этой роковой ошибки почти невозможно избежать там, где революция происходит в условиях массовой бедности […] восстание бедных против богатых было наделено особой и гораздо более мощной движущей силой, чем восстание угнетенных против своих угнетателей. Эта сила легко могла стать неодолимой, поскольку ее источником служили биологические потребности человека. (“Мятежи, вызываемые брюхом,есть наихудшие”, – как сказал Фрэнсис Бэкон.”

Ханна Арендт. О революции.

А помните, около года назад небезызвестный Рамзан Кадыров поднял вой по поводу притеснения мусульман в Мьянме? Там в ответ на нападения мусульманских боевиков власти начали преследования этнической мусульманской группы Рохинджа. Общественность знает об этом крайне мало, но считается что итогом за 2 года стали около 1000 жертв.

А вот в Восточном Туркестане, переименованным Китаем в Синзянский автономный округ, творится куда более адская веселуха. Еще в 1960-е китайские власти начали проводить там ядерные испытания, вводить политику принудительных абортов, заселять регион этническими китайцами. За количество прямых жертв сказать сложно, но известно, что только в результате волнений 2009 года было убито 200 человек.

Сегодня в Синзян-уйгурском автономном округе Китая действует, пожалуй, самая изощренная система массового контроля с помощью технологий. В отношении жителей введена система социального кредита, урезающая их в правах за общение с “неподобающими гражданами”. Уйгурам запретии соблюдать пост в Рамадан, а с 2016-го всех без исключения жителей обязали сдавать свои паспорта на хранение в полицию. И многое-многое другое (почитать можно тут (https://meduza.io/feature/2018/09/18/kontslager-na-10-millionov-chelovek).

На сегодня по самым скромным данным из 11 млн населения автономии 1 млн содержится в концлагерях, где проходят “перевоспитание” (какими методами, думаю, догадаться несложно).

Но вот великий защитник мусульман Кадыров почему-то не особо верещит по этому поводу. Конечно, Китай ведь не захолустная Мьянма, а стратегический партнер РФ.

Прочитал и нахожусь под впечатлением. Описаное еще раз подтверждает колоссальную эрозию, которым подверглись воровские понятия и тюремная субкультура во всех странах СНГ. В Беларуси этот процесс пошел куда быстрее из-за намеренного давления власти и немного другой структуры государства. В России немножко медленней, но тоже налицо. А виной всему, полагаю, рыночный капитализм и его производные (культ потребления, сращивание госэлит с бизнесом и т.п.). На эту тему можно целое исследование писать.

Однако это все теория. Меня больше интересует практика. Что делать политическому, революционеру, если попал в такие условия? Традиционное “вскрываться” не действует. Зашьют, кинут обратно в камеру, еще и отобьют все что можно. Жалобы адвокату не помогают. Пресловутая “публичность” спасает ровно до того момента пока ты не обвинен по террористической статье. Пока вижу только два варианта: или быстрый суицид, или убить одного из козлов, получать свои 15 в плечи и ехать на крытую. Другие варианты представить сложно.

Чытаю зараз артыкул Дэвіда Грэбера “Новыя анархісты”, які прысвечаны нізавым антысістэмным рухам у ЗША. Аказваецца, там выпрацавана вельмі шмат інструментаў, каб нават у вялікіх групах прымаць рашэнні па прынцыпу кансэнсусу: калі працэс і вынік задавальняе ўсіх, і нічыё меркаванне не можа быць адсунута ў бок. Гэта і “акварыюм” і метады фасілітацыі, і разбіццё на афініці-групы. Прапануецца нават увядзенне асобных чувакоў які я б сачылі за атмасферай у групе. Важная асаблівасць кансэнсусу: любы ўдзельнік групы можа заблакаваць прыняцце любога рашэння.

Ведаю, што вялікая колькасць анархістаў лічыць кансэнсус адзіна магчымым спосабам прыняцця рашэнняў у анархісцкіх групах. Маўляў астатнія – недастаткова анархічныя. Але я з гэтым нязгодны. І вось чаму.

Кансэнсус стаіць на тым, што ўсе меркавання аднолькава цэнныя. З гэтага выцякае прынцып, што 1 чалавек можа заблакаваць рашэнне, якія ўхваляе 99. Аднак не ўсе меркаванні аднолькава цэнныя. Есць меркаванні больш цэнныя і менш цэнныя. Кожны чалавек мае права выказацца, быць пачутым і не быць асмеянным\прыніжаным за свае меркаванне. Але гэта не робіць кожнае меркаванне роўным з іншымі. Прычына простая: людзі ня роўныя па сваіх здольнасцях і магчымасцях.
Прывяду прыклад. Супольнасць вырашае, ці не выдзеліць грошы нейрахірургам на асваенне новай методыкі аперавання. Усе за. Але Мікола Дзядок блакуе выдзяленне грошай. На думку Міколы Дзядка, які перад гэтым прачытаў артыкул пра нейрахірургію на Вікіпедыі, гэты мэтад занадта небяспечны (адсотак выжываемасці толькі 80%), таму выкарыстоўваць яго ня варта – рызыка смерці пацыента занадта высокая. Усе аргументы нейрахірургаў пра мэтаздольнасць, статыстычныя выкладкі, расказы аб перспектывах разбіваюцца аб міколінае “не” (дарэчы, магчыма, адзін з вядучых нейрахірурагў проста аднойчы нахаміў Міколе Дзядку ў тралейбусе – вось ён і адыгрываецца).

Жарты жартамі, але асабістая практыка паказвае, што ў анархісцкіх групах, якое б не было адзінадушша наконт рашэння і ягоная аргументаванасць, амаль заўседы знойдзецца 1 чалавек, здольны адправіць на звалку ўсе думкі, аргументы і спадзяванні калектыву. Проста таму што ён\яна лічыць ГЭТАК!

Іншы прыклад. Супольнасць абмяркоўвае новыя правілы правядзення мітынгаў і шэсцяў. З 10 чалавек 9 галасуе за тое каб адмяніць усялякія правілы і дазволіць любыя лозунгі, шэсці, прыбраць міліцыянтаў і аўтазакі. Рашэнне патрымліваюць усе 9. Усе, акрамя аднаго – Ігара Шуневіча. Ён катэгарычна супраць і блакуе агульнае рашэнне. І можаце быць упэўненыя – ён будзе рабіць гэта да апошняга, колькі б яго не ўпрашвалі і колькі б аргументаў не прыводзілі. Проста таму што ён ненавіснік свабоды і садыст. Аднак згодна з прынцыпамі кансенсуса, ягонае меркаванне – такое ж цэннае як і меркаванне астатніх 9, і таму не можа быць абыйдзена

У кожнай групе, такім чынам, можа знайсціся (і вельмі часта знаходзіцца) чалавек, які альбо ад невуцтва, альбо па асабістых матывах, альбо з-за асаблівасцяў псіхікі, будзе рубіць мноігя рашэнні, сабатуючы тым самым працу групы.

Парадаксальна, але ў гэтым аўтарытарнаць кансенсуса. Воля 1 чалавека можа перавесіць волю 99. Такім чынам мізерная меншасць знішчае імкненні, спадзяванні і праекты абсалютнай большасці.

Вынікам гэтага, дарэчы, часта робіцца тое, што найбольш актыўныя сябры груп, людзі, якія часцей за ўсе праяўляюць ініцыятыву, крэатывяць, працуюць над стварэннем новага, проста выгараюць і перастаюць прымаць удзел у групе – бо што толку, калі твае ідэі рубяцца адна за другой?

Калі ўзяць за два палярныя віды такія тыпы прыняцця рашэнняў як іерархічны і кансенсусны, то мы пабачым, што яны ўвасабляюць сабой 2 якасці. З аднаго боку – эфектыўнасць, з іншага – псіхалагічны камфорт удзельнікаў групы. Іерархічны тып прыняцця рашэнняў хуткі і эфектыўны. Сказана – зроблена, і кропка. Але ён плюе на індывідуальныя свабоды чалавека, бо разглядае яго як інструмент для выканання волі вышэйшага. Кансенсус ставіць псіхалагічны камфорт і задавальненне кожнага ў галаву ўгла (бо ў выніку ніхто не застаецца пакрыўджаным, нават самы экстравагантны удзельнік групы), але моцна прайграе ў эфектыўнасці. Бо любое рашэнне можа быць зарублена любым. Не кажучы ўжо што гэта – вельмі павольны спосаб, які вымагае гадзіны і нават дні для выпрацоўкі рэальнай праграмы дзеянняў. Але анархізм патрабуе эфектыўнасці, як не круці, бо па сваей прыродзе гэта канфрантацыйны рух. Ён супрацьстаіць варожаму атачэнню Сістэмы, якое праяўляецца на палітычным, эканамічным і культурных узроўнях. І дазволіць сабе цалкам забіць на эфектыўнасць мы не можам. Дарэчы, тут адразу на памяць прыходзіць прыклад Рэч Паспалітай, дзе ўсе рашэнні прымаліся шляхтай на Соймах, і кожны меў права вета, якое выкарыстоўвалася без дай нагоды. Як вынік: цалкам неэфектыўная сістэма дзяржкіравання, слабасць перад знешнімі пагрозамі і татальны разрыў больш эфектыўнымі і моцнымі суседзямі.

Таму сутнасць анархісціх метадаў прыняцця рашэння – у знаходжанні баланса між эфектыўнасцю і псіхалагічным камфортам чальцоў, пры максімальна магчымай дэмакратычнасці.

Мае меркаванне: кансенсус прымянімы ў групах памерам 5-10 чалавек, не болей. Зрэдку – у групах большага памеру, але толькі калі яны ўжо вельмі гамагенныя па ідэях і каштоўнасцях. У астатніх выпадках рашэнні мусяць прымацца альбо звышмажарытарным галасаваннем (з правам меншасці дыстанцыявацца, калі гэта магчыма, ад выканання прынятага рашэння), альбо па прынцыпу «кансэнсус -%», што значыць: для прыняцця рашэнне трэба кансенсус 90-95% удзельнікаў групы).

Галасаванне кшталту 50%+1 не канае ў любым выпадку, бо стварае вялізарную пагрозу цэласнасці групы (менавіта з-за такога прынцыпу прыняцця рашэнняў часта раскалваюцца буйныя іерархічныя арганізацыі).

Акрамя таго, давайце ўзгадаем, што ва ўсіх хрэстаматыйных буйных прыкладах пабудовы анархісцкага грамадства (Гуляйпольшчына, Каталонія, Чыяпас, Ражава) кансэнсусу месца не было, акрамя самага базавага ўзроўня (некалькі дамоў што побач стаяць). Таму якім бы не хацелася нам усім бачыць нашае ідэальнае грамадства: са 100%-й задаволенасцю усіх усім, з прадуманым і адказным меркаваннем кожнага і адсутнасцю дэструктыўных блокаў – давайце глядзець на рэчы рэальна і ставіць сабе рэальныя мэты. І не забывацца, у якім свеце мы жывем.

п.с. размовы “да тое быў проста недастаткова апгрейднуты канесус, ты не бачыў сапраўднага кансенсусу” прыроўніваю да “ў СССР быў неправільны сацыялізм, вось пры правільным…”

Даведаўся тут пра флэшмоб #дамаудобнаявбыту. Пачытаў гісторыі па хэштэгу. Нечакана, пагаджуся з Віталем Цыганковым – пераважная большасць гісторый расказваюць пра што заўгодна: хамства, грубасць, невыхаванасць, эгаізм, але не пра дыскрымінацыю. Бо дыскрымінацыя мае на ўвазе сістэмнасць і структурнасць адносін улады. Мае на ўвазе палітычны складнік – якога ў гэтых гісторыях няма, а есць побытавы. Так што ніякай структурнай улады мужчын над жанчынамі (г.зв. “патрыярхату”) у Беларусі няма таксама. Як бы гэтага не хацелася некаторым мужчынам і жанчынам. Процьма гендарных стэрэятыпаў і звязаных з імі непрыемных, а тое і абразлівых сітуацый (як для мужчын так і для жанчын) – есць. А сістэмнай дыскрымінацыі – няма.

Дарэчы, ледзь не палова гісторый па хэштэгу пачынаецца словамі “мне повезло, мне в детстве не навязвали гендерные стереотипы” альбо “я почти никогда не сталкивалась с дискриминацией, один раз только вот…”

Прабачце, але ў патрыярхальным грамадстве так бы не казалі.

Канешне, па сутнасці нічога дрэннага няма калі кожны дзеліцца непрыемнымі гісторыямі з жыцця. Калі для кагосьці гэта працуе як добрая псіхатэрапія – калі ласка. Але развіваць гэта ў культ, ствараючы цывілізацыю ахвяраў, пераўтварыўшы пакуты (“дыскрымінацыю”) ў каштоўны грамадскі рэсурс, ад колькасці якога вызначаецца твая “вага” у грамадстве і значнасць тваіх словаў – небяспечная тэндэнцыя. А яна робіцца ўсе больш заўважнай. І некаторым заходнім грамадствам, якія ўзялі яе за культурны код, яна, думаю, яшчэ вельмі дрэнна аукнецца.

p.s. Паверце, большасці мужчын есць што расказаць са свайго жыцця такое, у параўнанні з чым хамства на працы і прапановы “варыць боршч” пададуцца нявіннымі жартам. Але яны ў гэтую алімпіяды прыгнётаў не ўключаюцца. І дзякуй Богу.

Памятаю, як у 2006-м пад будынак, дзе адбываўся Кангрэс дэмакратычных сіл (вырашалі каго на выбары супраць Лукашэнкі адправіць) падышлі ряженыя хлопцы і дзяўчыны, прадставіўшыся геямі і лесбіянкамі і выказвалі сваю падтрымку Мілінкевічу – такая нягеглая спроба дыскрэдытаваць антылкуашэнкаўскага кандыдата. АНТ задаволена кпіла: “Замест пакрыўджанага рэжымам рабочага клясу, прыціснутай студэнцкай моладзі, падтрымаць ідэйных натхняльнікаў барацьбы за сьветлае будучыню беларускага народу прыбылі прадстаўнікі сэкс мяньшыняў – электаральная падтрымка адзінага кандыдата”

Аднак адзінае што тады зрабілі дэмакраты – адхрысціліся ад іх, маўляў, не ведаем хто такія. Некаторыя нават абурыліся: “Шо, геі за нас?? Правакацыя!”

Зараз адумалася што гэта, атрымоўваецца, быў адзіны ў Беларусі “гей-парад”, які не разагнала міліцыя)))

Ну і вось аказваецца што такім гей-паліттэхналогіям ужо не першы дзясятак лет, але самы смак у тым што ў свой час гэтаксама спрабавалі дыскрэдытаваць самога Лукашэнку.

Увогуле, цікава было б замерыць як ставіліся да ЛГБТ тады і зараз, і ці сапраўды спрацавала б такая “дыскрэдытацыя” у Беларусі ў 2018 годзе, ці грамадства насамрэч стала больш талерантным.

http://novychas.by/poviaz/fotafakt-jak-lhbt-u-mahileve-dyskredytavali-lukas

Неяк прыдбаў у Піцеры кніжку двух амерыканскіх журналістаў пра ІДІЛ. І не пашкадаваў! Даведаўся шмат цікавых рэчаў, такіх як:

1. Бен Ладен не хацеў браць Абу Мусаба Аз-Заркаві ў Аль-Каеду, бо думаў што той – супрацоўнік ярданскіх спецслужб
2. Ісламізм у Іраку і Сірыі – тая ж мода. Сёння моладзь следуе за ей – заўтра адзначае хрысціянскія святы і п’е алкаголь.
3. Рэжым Асада да рэвалюцыі актыўна прэсаваў сунітаў, менавіта па рэлігійным прызнаку. Таму не дзіва што ўсе антырэжымнае мае там ісламісцкую афарбоўку (як у Беларусі апазіцыя асацыюецца з “беларускасцю”).
4. Перыяд, калі амерыканцам атрымалася абярнуць іракскія плямёны супраць ІДІЛ быў самым паспяховым у змаганні з ІДІЛ.

Увогуле лічу, што вывучаць досвед самай радыкальнай (і што немалаважна самай спаспяховай) паўстанцкай групоўкі сучаснасці вельмі важна для тых, хто глядзіць і дзейнічае на далёкую перспектыву.