Як вы, мусіць, бачылі па навіновых стужках, ЕГУ ізноў у фокусы ўвагі СМІ. Чамусь так атрымоўваецца што на маёй памяці ўнівер амаль ніколі не трапляў у гэты фокус у сувязі з вялікімі поспехамі, дасягненнямі і пазітыўнымі пераменамі. Заўсёды – у сувязі з канфліктамі, скандаламі і праваламі. Гэтак адбылося і ў гэты раз.
Для мяне вучоба ў ЕГУ была надзвычай важнай рэччу ў жыцці і вельмі цікавым досведам. Універ даў мне вялікае мноства вельмі моцных знаёмстваў, надзеных таварышаў і аднадумцаў, не кажучы ўжо пра якасныя веды (дзякуй Андрэю Сцяпанаву, Уладзіславу Іванову, Таццяне Чуліцкай, Аляксандру Кавалёву і іншым выдатным выкладчыкам). Аднак варта адзначыць, што паступаў і выходзіць з ЕГУ я з абсалютна рознымі пачуццямі. Паступаючы, я меў мноства ілюзій адносна ЕГУ як праекту: наконт ягонай еўрапейскасці, дэмакратычнасці, навучальнага працэсу. Але за два гады непасрэднага знаходжання там (яшчэ два я вучыўся ў VDU у Коўна) я на свае вочы назіраў, не пабаюся гэтага слова, дэградацыю ўнівера па розных параметрах. А менавіта:
1. Імклівая камерцыялізацыя ВНУ. Стаўкі аплаты для студэнтаў увесь час растуць, колькасць бясплатных месцаў скарачаецца. Усё меней беларускіх сем’яў могуць дазволіць сабе адправіць дзіцёнка ў ЕГУ. У чым жа тады вартасць гэтага праекту для дэмакратыі ў Беларусі? Ці дэмакратыя і еўрапейскія каштоўнасці – толькі для багатых?
Так, я навучаўся бясплатна і гэтая праблема мяне не чапала. Але я выдатна бачыў, як студэнты вымушаныя былі сыходзіць з універа, пераходзячы на вышэйшую стаўку аплаты, бо іхнія бацькі не маглі сабе дазволіць навучанне па поўным кошце. Я бачыў як раскладаецца студэнцкая супольнасць ад рэйтынгавай сістэмы, якая спараджае канкурэнцыю і падсіжванне адзін аднаго.
2. Абыякавае і высакамернае стаўленне асобных прадстаўнікоў адміністрацыі да студэнцтва. Даходзіць да таго што асобныя прадстаўнікі адміністрацыі ў адказ на крытыку студэнтаў, кажуць ім: “паважайце старэйшых” (лолшто?), а на незадаволенасць высокімі коштамі навучання кажуць: “прадавайце кватэры і дамы”. Я не жартую. Гэта адбывалася не ў БГУ, не ў БНТУ і не ў іншым беларускім калгасным універы.
3. Звальненне найлепшых выкладчыкаў, якія аддалі ЕГУ па 10 і болей гадоў, замаскіраванае пад непрацягненне кантракту. Звальненне, ізноў жа, у хамскай манеры (праз емэйл), без усялякіх тлумачэнняў. Па дзіўнаму супадзенню, “пад нож” траплялі менавіта тыя выкладчыкі, якія ў адкрытую крытыкавалі адміністрацыю і адстойвалі сваю пазіцыю. Асаблівым шокам для мяне стала звальненне Таццяны Чуліцкай – аднаго з людзей на якіх увогуле трымалася паліталогія ў ЕГУ.
4. Катастрафічнае падзенне іміджу ўнівера, да якога спрычынілася як зніжэнне якасці адукацыі, так і няспынныя скандалы. Чаго вартая гісторыя таго, што ЕГУ не быў акрэдытаваны літоўскім Міністэрствам адукацыі, бо папросту не дацягваў да належнага ўзроўню. Аднак адміністрацыя змагла адваяваць сабе асаблівыя ўмовы акрэдытацыі пад нагодай таго што ЕГУ “палітычны праект”, “універ у выгнанні” і г.д. Нешта больш прыніжальнае для універсітэту складана сабе прыдумаць: гэта адкрытая просьба “знізьце нам планку, бо мы няшчасныя і тупенькія ахвяры рэжыму”.
(прадчуваю ёрнічанні аб тым, што я напісаў гэты пост толькі выпусціўся, але па-першае ЕГУ яшчэ ніколі не ведала такой масавай пратэстнай акцыі, па-другое я заўсёды казаў тое што думаю па ўсіх гэтых пытаннях, і ПУБЛІЧНА крытыкаваў, каго лічыў патрэбным, на паседжаннях СП, штогадовых канферэнцыях і гд. За што атрымоўваў ў свой адрас дробныя шпількі: ад ігнору асабістых зваротаў да зніжэння матэрыяльнай дапамогі).
І сёння, калі ў ЕГУ – урэшце рэшт! – усур’ёз падняліся студэнты, наважыўшыся на прамую канфрантацыю з адміністрацыяй, я цалкам на іхнім баку, і шкадую што зараз знаходжуся не ў Літве і не магу падтрымаць іх сваёй фізічнай прысутнасцю. Гэта тыя людзі, якімі мы мусім ганарыцца. Усе яны разумеюць, што далейшае навучанне для іх будзе усыпана перашкодамі, аднак усё роўна наважыліся на гэты крок. Дарэчы, нягледзячы на другі дзень страйку больш за 30 студэнтаў дагэтуль НІХТО з адміністрацыі не выйшаў з імі на кантакт і перамовы. Як вам такая еўрапейскасць і дэмакратычнасць? А потым тыя, хто прымае рашэнні ў ЕГУ працягнуць расказваць замежным донарам пра тое якое важнае для іх студэнцкае самакіраванне і як яны падтрымліваюць дыялог з навучэнцамі.
Падсумоўваю. Калі ў 2015 годзе я ўсім і кожнаму з Беларусі раіў паступаць у ЕГУ, то зараз я, нажаль, не магу гэтага рабіць. Так, ЕГУ на сёння, пры ўсіх сваіх хібах па-ранейшаму лепшы чым любы беларускі гуманітарны ВНУ. І ў плане кар’ерных перспектыў і нават у плане коштаў. Аднак пры сённяшнім накірунку руху гэтая розніца імкліва скарачаецца. І ці застанецца яна ўвогуле праз 5-7 год, ці ЕГУ пераўтворыцца ў камерцыялізаваны філіял БДУ ў Вільні, стаўшы аазісам беларускага менеджмента і хамства – для мяне вялікае пытанне.
Восточногерманскую спецслужбу Штази по праву считают одной из самых мощных и разветвлённых в истории. Дойче Велле сделала отличную статью о том, как германская госбезопасность расследовала очередное дело о подрыве государственного строя: а именно, распространение в одном из университетов листовок с призывом не ходить на лекции по марксизму-ленинизму.
От масштабов работы волосы встают дыбом: в расследование было вовлечено не менее 3-х ведомств (помимо самой Штази, университет и компартия), триста (!!!) сотрудников спецслужб. Была проведена оперативная отработка 280 студентов. Проведено 27 негласных обысков. И всё ради того, чтобы найти автора листовки.
Кстати, его так и не нашли.
Всё это во многом напомнила мне ситуацию с сегодняшним анархическим движением Беларуси. На покарание единичных акций протеста тратятся просто неимоверные ресурсы. За одно граффити заводят уголовные дела (а это сразу вовлечение РОВД, судов, СК, ГУБОПиК, службы экспертиз), за расклеенные на заборах истовки в квартирах предполагаемых анархистов уже через пару дней проводят обыски, для нападения на собрания используют СОБР (созданный для борьбы с вооруженными боевиками и профессиональными убийцами). Для блокировки сайтов, которые посещает несколько сотен человек, использует оборудование и специалистов, стоящие миллионы долларов.
Возможно, они даже считают что всё это даст им желаемый эффект, сбережёт их капиталы и привилегии.
Но мы-то помним, что ни сотни тысяч сексотов, ни километрыотснятой шпионами видоплёнки, ни тысячи негласных обысков не помешали рухнуть диктатуре в ГДР. Не помешают они и беларуским силовикам сесть в тюрьмы за свои преступления.
Comments Off on Армия чекистов в борьбе с листовкой
«Если ты маменькин сынок или неженка исполкомовская, конечно, тебе будет тяжело. На твои капризы и предыдущий статус никто не будет обращать внимание, про это лучше вообще не заикаться»
«Общество деградировало так, что начали анонимки писать даже внутри зоны, внутри этого ада, что раньше было уму непостижимо. В анонимках пишут, что у кого-то койка лучше. Или несколько человек скинулись, купили порошок (стиральный) — приходит анонимка, мол, разберитесь, — это уже перебор»
Вообще Беларусь, конечно, уникальная страна — полицейское государство с относительно свободными (по сравнению с другими авторитаризмами) масс-медиа и блогосферой. Добавьте сюда неимоверное количество сидящих и их родственников. Силовики — главный нюьсмейкер. Это создаёт сюрреалистическую ситуацию, когда суды, зоны, срока, приговоры, условия в тюряжке и истории бывших зэков и бывших ментов превращаются в один из крупнейших, и востребованнейших секторов инфополя. Да посмотрите сами ленту любого СМИ. Что ни день, то задержание или приговор. На этом строится повестка дня.
Очень интересная статья о том как сейчас живут заключенные в ИК-3 “Витьба” — зоне для бывших сотрудников и разного рода особенных зэков. В разное время там сидели кандидаты в президенты Санников Козулин, анархист Игорь Алиневич и британский бизнесмен Алан Смит. Памятное место, в общем.
Ровно 100 лет назад в Москве анархисты провели вооруженную акцию, взорвав Московский комитет ВКП(б). В окно здания на Леонтьевском переулке, где в это время проходило заседание большевиков, была брошена бомба. В результате взрыва погибло 12 человек – цвет большевистской партии Москвы. Среди раненых был Бухарин. Ленин чудом остался жив – он просто не приехал, хотя его ждали.
Ответственность за теракт взяла на себя группа “Всероссийский повстанческий комитет революционных партизан”. Акция была возмездием за многочисленные расстрелы анархистов по всей стране, разгром анархистского движения Москвы, закрытие анархистских газет и предательство большевиками народной революции. Через два дня анархисты выпустили “Извещение”, в котором взяли на себя ответственность за взрыв. А 29 сентября 1919 г. в первом номере подпольной газеты “Анархия” уже звучала угроза новых покушений.
Губернская власть объявила в Москве военное положение, анархисты подполья отказывались сдаваться – их, в основном, убивали при задержании. На станции Красково семеро анархистов, поняв что окружены чекистами, совершили самоподрыв.
Паглядзеў відэалекцыю пра Гішпанскую рэвалюцыю і ў чарговы раз зразумеў да чаго важная рэч адукацыя і прасоўванне сваіх каштоўнасцяў. Не проста важная, а вырашальная, ключавая.
Усе сапраўдныя рэвалюцыі пачынаюцца задоўга да таго як запалаюць палацы, і будуць пабудаваныя барыкады. Гішпанскія анархісты перад тым як выступіць у 1936-м, семдзесят год (!!!) вялі прапагандысцкую і адукацыйную працу ў народзе. Па ўсёй Гішпаніі былі анархісцкія бібліятэкі, анархісцкія тэатры, анархісцкія школы, анархісцкае ўсё-на-свеце. Дастаткова сказаць, што гішпанскія сяляне вучыліся грамаце па “Хлебу і Волі” Крапоткіна.
Гэта яшчэ раз падкрэслівае: любая рэвалюцыйная група, якая лічыць, што вось зараз яна ўчыніць хаос, пераб’е ўсіх прыгнятальнікаў, і на хвалі гэтага хаосу ўсталюецца нешта больш справядлівае, чым ёсць зараз – альбо нечаеўцы, альбо дурні. Альбо і тое, і другое разам. Эгалітарны лад – вынік доўгай працы па змене каштоўнасцяў людзей. Фізічнае скіданне кіраўнікоў, скасаванне закону і экспрапрыяцыя маёмасці ў кіруючага класу – гэта толькі фінальная рысачка на карціне. Без якой, аднак, карціна не можа быць поўнай.
Наш анархізм – гэта дрэва, якое мы расцім з маленькага саджанца цягам многіх год. Каб яно не зачахла, яго трэба рэгулярна паліваць і ўгнаяць дзейнасцю, актывізмам, і абараняць ад шкоднікаў – рэакцыянераў і ворагаў. Прапусціш, перастанеш паліваць і ўгнаяць: яно спыніць рост, ці ўвогуле зачахне. Будзеш рабіць гэта старана, цярпліва і аддана, урэшце рэшт, раней ці пазней яно абавязкова дасць плады: самакіраванне, федэрацыю, калектывізацыю маёмасці, роўныя правы і магчымасці ўсім людзям. Але гэтыя плады перш за ўсё прарастаюць у свядомасці людзей. І толькі потым – у жыцці. У належны час гэтыя плады трэба будзе з сілай абтрэсці – учыніць сацыяльную рэвалюцыю.
Чакаць жа, што дрэва дасць плады толькі ад таго, што ты будзеш хістаць яго, выпучыўшы вочы – як мінімум, неразумна. Як неразумна і заліваць маладзенькае дрэва цыстэрнамі вады, чакаючы, што ад гэтага яно дасць плады праз гадзіну.
Вядома, могуць здарыцца любыя форс-мажоры. Нашыя плады можа пабіць град – рэпрэсіі. Самое дрэва можа быць папросту вырвана з каранём ўраганам: імперыялістычнай вайной ці фашысцкай дыктатурай. Ад гэтага ніхто не застрахаваны. Што ж, прыйдуць новыя людзі і пасадзяць новае дрэва. Нашая справа – не лазіць па чужых садах, збіраючы паданкі, і не падганяць час, што неразумныя дзеці, а рупліва працаваць.
І хай нашае дрэва ў гэтай краіне – усяго толькі саджанец, пакуль жывыя, мы не дамо вырваць яго з каранём. Нікому.
Усё ж такі высілкі Лукашэнкі па адмыванню іміджа Беларусі даюць свой плён. Паглядзеў відэа амерыканскага блогера Пітэра Сантанэлла, які наведаў Мінск у верасні. На працягу 18 хвілін толькі і чуваць, які ў нас выдатны горад, выдатныя жыхары, выдатная краіна, усё прыгожае, усе шчаслівыя і радуюцца, а за прыгожую архітэктуру і паркі мы мусім быць удзячныя Савецкаму саюзу. Эпітэты – выключна «бьютіфул, найс, інкредібл» і гэтак далей. Гідам Пітэра выступала нейкая дзяўчына Вольга, якая расказала што ў Беларусі парадак таму што «зэ копс а вері стронг».
А ў каментах – проста нейкі парад застабілаў і лукаботаў.
Не, я не лічу, вядома, што прыезджы блогер мусіць бегаць з чырвона-чорным сцягам і ўсё відэа расказваць пра гаротных беларусаў і злачынны рэжым. Тым больш што Мінск сапраўды не самы кепскі горад. Аднак калі ты прыехаў у адзіную краіну Еўропы, дзе ўжываецца смяротнае пакаранне, краіну пад санкцыямі і краіну, якой кіруе 25 год адзін і той жа чалавек – элементарная аб’ектыўнасць і сумленне дыктуюць хаця б прыгадаць аб гэтым, не? Аднак амерыканец вырашыў паўтарыць штампы афіцыйнай прапаганды і расказаць аб Беларусі іншаземцам роўна тое ж, што беларусам аб Беларусі расказвае БТ.
Я зайшоў у каменты і ўставіў свае пяць капеек. Калі гэтага не рабіць, глядзіш, хутка турысты з Захаду будуць нам жа расказваць, у якой класнай краіне мы жывём, а хто незадаволены той дурань.
Інформпрастора поўніцца размовамі аб чарговым вітку інтэграцыі Расіі і Беларусі. Таму вельмі карысна пачытаць, як праходзіла гэтая «інтэграцыя» 160 год таму. Каб не забываць урокі гісторыі.
Упэўнены, мая аўдыторыя і так добра ведае пра паўстанне 1863 года, але ніколі не шкодна асвяжыць у памяці гэтыя веды. Да таго ж у гэтым цудоўным артыкуле Уладзіміра Арлова хапае і малавядомых фактаў.
Тым часам калінкавіцкаму блогеру Віталю Манько, які крытыкаваў мясцовую ўладу, троліў міліцыянтаў і змагаўся з бязмежжам чыноўнікаў, пазаўчора далі 4 гады ўзмоцненага рэжыму.
“Равашоль и все-все все” – так называлась одна из первых статей об анархизме, которую я прочел, еще будучи подростком. Она посвящена тем самым анархистам-бомбистам, которые 150 лет назад пачками резали королей, принцесс, герцогов и президентов. Тех самых, призрак которых преследует власть имущих по сегодняшний день. Сейчас совершенно случайно наткнулся на эту статью в интернете вновь и с удовольствием перечитал. Написана живым и даже веселым языком, не смотря на серьезность темы.
“Если все нуждающиеся возьмут силой все, в чем они нуждаются, вместо того чтобы ждать милости от равнодушного общества, то это будет куда справедливей, чем сохранение существующего социального порядка, угрожающего жизни каждого.” это из последних слов анархиста Равашоля на суде.
Почитайте, очень интересно. Сайт в Беларуси может не открываться, поэтому заходите через Тор или ВПН.
На днях ГУБАЗіК пахваліўся чарговым затрыманнем ў Мінску. Хлопец, якога завуць Андрэй Грабовік у бары на Зыбіцкай пабіў іншага хлопца. Усе жывыя, ніхто не памёр і нават не ў лякарні. Ды і было гэта каля трох месяцаў таму.
Чаму ж зараз ГУБАЗіК вырашыў прысвяціць гэтаму цэлы прэс-рэліз і яшчэ адсправаздачыцца аб затрыманні? Хіба мала боек адбываецца ў Мінску штодзень? Хіба хлопцам у барах не ўласціва час ад часу высвятляць, хто круцейшы? Калі хто не ведае, ГУБАЗіК азначае Галоўнае ўпраўленне па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй. Так і хочацца запытацца: а п’яная бойка ў бары гэта арганізаваная злачыннасць ці карупцыя?
А разгадка простая: Андрэй Грабовік – адзін з фанатаў ужо неіснуючага клубу МТЗ-РІПА. Пабачыўшы, што ён з кімсьці пабіўся, ГУБАЗаўцы скарысталіся выпадкам, каб закрыць яго за тое, за што іншаму чалавеку далі б, у горшым выпадку, 15 сутак.
Зараз Андрэй на Валадарцы з артыкулам 339 ч.2 (да шасці год).
Усё гэта я пішу не да таго каб надзяліць кагось арэолам барацьбіта ці пакутніка, а проста каб вы ведалі, што ёсць у Беларусі два законы. Адзін для сацыяльна блізкіх, адзін – для экстрэмістаў. Адзін для благанадзейных, другі для ворагаў народу, якімі з 2014 года сталі ў тым ліку і фанаты. І калі ў наступны раз нейкі ментяра пачне вам расказываць што ў Беларусі закон адзіны для ўсіх – проста пасмейцеся яму ў твар.
p.s. а вось феерычнае відэа затрымання ад ГУБАЗіКу. Звярніце ўвагу: доблесны барацьбіт з бандытызмам яўна баіцца як бы разьюшчаны хуліган не даў яму з нагі ў рыла. Нават будучы здалёк, пачаў здымкі толькі тады калі хлопца ўжо скруцілі і павалілі на зямлю.
