У парламент не трапіла ніводнага апазіцыянера. Затое трапіла 22-гадовая дзяўчына, «Міс Беларусь», якая працавала у эскорце Лукашэнкі. Кідала з ім кавуны, сядзела на хакейных матчах. А ён яе ціскаў, абдымаў і называў «дзетка». Усе зрабілі рэзонную выснову, што хутчэй за ўсё яна – ягоная чарговая каханка, якую за сваеасаблівую службу ўзнагародзілі пасадай дэпутаткі. Так яно звычайна адбываецца ў аўтарытарных краінах, і пра такі стыль узаемаадносінаў з жанчынамі кажуць усе, хто хоць калісь быў блізкі да ўладных колаў.
Што адбылося далей? Як кожная сучасная дзяўчына, Васілевіч мае акаўнты ў сацсетках. Аднак, відаць, яна забылася што Інстаграме, у адрозненні ад рэальнага жыцця, Лукашэнка ёй нічым дапамагчы не зможа. Сваечасова не выдаліўшы свае сацсеткі, яна чакана атрымала ў свой адрас пару цыстэрнаў адборнага гаўнішча ад беларусаў. Зараз у сваёй інсте яна пазакрывала каментары для новых фрэндаў. Аднак нават тыя што засталіся, пішуць ёй не вельмі прыемныя рэчы.
Аднак самае цікавае пачалося потым. Адзін за другім у сацсетках пачалі раздавацца галасы ў абарону нашай прыгажуні. І не ад БРСМаўскіх троляў, а ад людзей з незалежніцкай супольнасці. Аргументы гучаць такія:
– Яе цкуюць за тое што яна жанчына. Гэта сэксізм!
У многіх феміністычна настроеных дам жаночая салідарнасць тут перамагла ўсе астатнія фактары. У тым ліку пачуццё справядлівасці. Бачым, як крыўдзяць істоту аднаго з намі пола – абараняем. І ня важна хто яна і што яна. Сябры, у беларускім грамадстве хапае сэксізма ў многіх іншых месцах. Васілевіч – максімальна прывілеяваная асоба. Ёй не трэба будзе гарбаціцца за 700 рублёў на месяц, каб. пракарміцца Яе ніколі не арыштуе патруль на Зыбіцкай на выхадзе з бара. Ёй не трэба будзе бадзяцца па здымных хатах да 30 год. Ейных дзяцей не пасадзяць на 10 год за грам гашыша ў кішэні. А тых, хто зліцца на Васілевіч у каментах, гэта штодзённая рэчаіснасць. А зараз ідзіце і раскажыце ім, якія яны сэксісты і эйджысты.
І без вашай абароны, паверце, жыццё яе будзе лепей чым у вас. Яна забяспечыла сабе да канца дзён дабрабыт, які вам і не сніўся. Сляпая палавая салідарнасць тут абсалютна недарэчная, не кажучы ўжо пра тое, што несправядлівая.
– Не было ніякага сэкса з Лукашэнкам. Гэта няпраўда! Вы свечку не трымалі!
Гэты аргумент выкліча усмешку ў любога, хто хоць калісь сутыкаўся з вышэйшай вертыкаллю ў Беларусі. Гэта сумесь нейкай дзіцячай наіўнасці і поўнага неразумення псіхалогіі мужчын ва ўладзе. Але ладна. Няхай. Дапусцім, яна з ім не спала а проста падпрацоўвала ўпрыгажэннем на ягоных афіцыйных і неафіцыйных выхадах.
Прабачце, а гэта што, лепей?
Лукашэнка забіваў людзей. Лукашэнка незаконна захапіў уладу над цэлай краінай. Лукашэнка тысячамі ламае людскія лёсы. Лукашэнка гандлюе нашай незалежнасцю. Лукашэнка пазбавіў цэлае пакаленне беларусаў нармальнай будучыні. Спіс можна працягваць бясконца.
А ты, краля, дабраахвотна (ніхто сілай не прымушаў, паверце) танчыш з ім на балах, кідаеш кавуны, міла яму пасміхаешся, упрыгожваючы ягоны крывавы фасад сваёй мілай мордачкай.
Ня ведала? Не задумвалася? Ёй усё роўна? Тады гэта яшчэ горш.
Яна падзяляе з ім віну. Хай не ў той жа ступені, як Вакульчык, Уцюрын і ім падобныя, аднак у дастатковай ступені каб быць асуджанай за гэта раз і назаўжды.
– А чым яна лепей за ўсіх астатніх!? Чаму не цкуюць Макея?!
Ды нічым яна не лепей. Аднак ёсць простае тлумачэнне, чаму яе цкуюць больш чым астатніх. Людзей бамбіць ад несправядлівасці. Справядлівасць, нагадаю, гэта ўяўленне людзей аб тым што ім «паложана». Аб тым, што яны заслугоўваюць, а што – не.
Дык вось хочаце вы ці не, але ў большасці беларусаў ёсць уяўленне, што дзяўчына 22 гадоў не заслугоўвае пасады у вышэйшым заканадаўчым воргане проста па факту інтымнага сяброўства з Лукашэнкам. Сярэднему дзяржслужбоўцу, насамрэч, трэба нармальна пастарацца каб стаць дэпутатам. Гэта сінекура, якую дораць бліжэй да пенсіі тым, хто служыў рэжыму як след. Васілевіч нічога гэтага не рабіла, але з хуткасцю маланкі ўзнеслася на вершыню дзяржаўнай іерархіі. Людзей гэта прывяло ў заканамерны шал. Добра гэта ці не? Можна спрачацца. Але факт у тым што людзі так адчуваюць.
Сітуацыя пагаршаецца тым, што дэпутатцкая пасада яшчэ і выбарная. І ўсе разумеюць, што Васілевіч тупа «назначылі» ад імя народу, што выглядае яшчэ больш цынічным і выклікае яшчэ большае абурэнне.
Нагадаю што ў любой нармальнай краіне з нагоды такога сумніўнага прызначэння ўжо віравалі бы мітынгі на вуліцах. Дарагія мае, вы забыліся, што абурэнне ў інтэрнэце гэта ўсё што ў нас яшчэ не забралі? Што больш нічога нельга? Вы можа хочаце, каб беларусы і тут трымалі сябе ў руках і сачылі за кожным словам? То бок яшчэ і тут непаслухмяных трэба «призвать к порядку»? У такім выпадку вашыя жаданні цалкам супадаюць з памкненнямі МУС і КДБ.
Чаму ж у Васілевіч раптоўна зьявіліся абаронцы? Чаму некаторыя з такім імпэтам выказваюць спачуванне таму, хто спачування заслугоўвае менш за ўсё?
Чыста з псіхалагічнага пункту гледжання ў мяне ёсць два тлумачэння.
Першае – гэта Стакгольмскі сіндром. На пэўным этапе гвалту ахвяра пачынае атаясамляць сябе з гвалтаўніком. Так, сябры. Вы – ахвяра. Марыя Васілевіч – гвалтаўнік. Яна скрала вашыя галасы. Яна будзе засядаць і прымаць законы супраць вас у нелегітымным органе ўлады. І тут, канешне, дзейсным механізмам псіхалагічнай абароны будзе лічыць што мы з ёй – нейкая агульная існасць. «Яна ж таксама жанчына, як і я!», «Яна гэтаксама беларуска!». Альбо шукаць у яе добрыя бакі: «Ну глядзіце якая прыгожая!»
Другое – гэта нежаданне бачыць рэчаіснасць такой, якая яна ёсць. Горкая пілюля ў тым, што 22-гадовую недалёкую дзяўчынку – без ведаў, без досведу хоць якой карыснай дзейнасці, і, відаць, без маральных прынцыпаў, паставілі вышэй кожнага з нас. Зрабілі гэта нахабна, дэманстратыўна, па-хамскі. Зрабілі гэта ў насмешку над намі. Ты працуй, скот, усё жыццё, каб выплаціць крэдыт на кватэру. А яна лягла ў ложак з кім патрэбна і зараз будзе прымаць законы, па якім табе жыць.
Гэтую пілюлю не хочацца глытаць. Гэтую рэчаіснасць не ахвота прымаць. Унікнуць яе ёсць толькі адзін сродак – шкадаване. Тыя ж, хто яе шкадуюць, разважаюць: «ну не можа быць каб усё было так кепска! Яна таксама чалавек!». «Дык а чым астатнія палатачнікі лепей? Чаму на ёй зрываюцца? Гэта таму што яна маладая дзяўчына!»
Ды і ўвогуле – якая ж яна служка рэжыму, глядзіце якая няшка! Так непадобная на гэтых цётак-начосаў і пузаноў з палаткі! Ну не можа дзяўчына з такой прыгожай усмешкай быць такой мярзотніцай як вы з яе лепіце (спойлер: можа, і гэта яшчэ адна горкая пілюля).
Як слушна адзначыў неяк Hleb Rubanau, людзям цяжка жыць з асэнсаваннем таго, што дзяржава – цалкам не на іх баку. Вось і выдумляюць сабе розныя нагоды для таго каб апынуцца з ёй па адзін бок барыкад. Прыязнасць да Макея, якога некаторыя з прагрэсіўнай публікі чамусь лічаць «нашым» – з той жа оперы.
Чалавек не можа быць увесь час у стрэсе, увесь час быць упэўнены што «вакол ворагі». А жыццё любога думаючага чалавека ў аўтарытарнай дзяржаве вымагае ад нас менавіта такога ладу мыслення. Да, сябры, тут усе дзяржструктуры і дамінуючы грамадскі сэт каштоўнасцяў – усё супраць нас. Жыць з гэтым цяжка, можна далбануцца галавой, згодзен. Пачынаюць працаваць механізмы псіхалагічнай адаптацыі. Аднак не вельмі добра, калі яны замінаюць бачыць рэчаіснасць такой, якая яна ёсць.
Падсумую.
1. Ці можна з маральнага і палітычнага боку цкаваць і гасіць Васілевіч у інтэрнэце? Так, гэта дапушчальна і апраўдана. Яна гэта заслужыла. Свядома, асэнсавана, шляхам ўдзелу ў хлусні і фальсіфікацыі яна скрала вашыя галасы і стала часткай злачыннай Сістэмы. Кропка.
Адное што асабіста я ў наездах пазбягаў бы сэксуальна-генітальнай тэматыкі. І бяз гэтага есць што ёй прад’явіць.
2. Васілевіч цкуюць за тое, што яна – маладая дзяўчына? Гэта праява сэксізма і эйджызма? І так і не. Яе цкуюць за тое, што яе прызначэнне выглядае нонсеснам і насмешкай нават на фоне нашых клоўнскіх выбараў. Хай падсвядома, але многія прааўноўваюць свой поспех у жыцці і ейны. І, вядома, ад вынікаў такога параўнання падгарыць у кожнага. Той факт што яна вельмі маладая і да таго ж прывабная дзяўчына, безумоўна, узмацняе яе віну у вачах кансерватыўнай большасці. Так, тут ёсць уплыў забабонаў і стэрэятыпаў. Аднак я нікога не вазьмуся асуджаць за іх у гэтай сітуацыі. У дадзеным выпадку хейт 100% справядлівы і няважна ў якую форму ён загорнуты.
У пэўным сэнсе праўду кажуць, што яе цкуюць бо яна «лёгкая ахвяра». Так, яна лёгкая ахвяра – бо ў адрозненні ад астатніх, не паспела сваечасова выдаліцца з сацсетак 🙂
3. Васілевіч горшая за астатніх дэпутатаў? Хутчэй за ўсё – не. Яны ўсе заслугоўваюць асуджэння і нашай пагарды ў прыкладна аднолькавай ступені. Яна нічым не горшая за іх. Усе яны па-свойму прадаліся каб трапіць у палатку. Прадаць для патраплення ў палатку сваё цела – нічым не лепш і не горш чым халуйстваваць 30 год у дзяржворганах.
Напрыканцы хачу дадаць. Калі ўжо вам вельмі хочацца камусь паспачуваць – паспачувайце Міхаілу Жамчужнаму і Святаславу Барановічу. Гэтыя людзі гадамі не вылазяць за штрафных ізалятараў. Знаходзяцца яны там таму, што змагаліся за вашую і нашую свабоду. Так, прырода не надзяліла іх няшнай знешнасцю, як Васілевіч. Яны не выйграюць конкурсы прыгажосці. Аднак паверце, вашая падтрымка ім зараз куды больш патрэбная.
Рухавік большасці пратэстаў у Беларусі – гэта не моладзь, а мужчыны і жанчыны 35+. Даследванняў не праводзіў, але пакуль складаецца такое суб’ектыўнае ўражанне – як гляджу на твары пратэстоўцаў і аўдыторыю незалежных СМІ.
У асноўным гэта дробныя прадпрымальнікі ці занятыя на прыватных фірмах. У асноўным – з рэгіёнаў.
Чаму так атрымалася? Якія фактары паспрыялі?
1. У Беларусі ў прынцыпе мала моладзі. Насельніцтва ў нас сталее. Моладзі, незадаволенай сваім сацыяльным статусам, рэсурсна выгадней з’ехаць, чым пратэставаць.
2. У людзей сярэдняга веку, відавочна, есць вольны час для таго каб знаёміцца з апазіцыйным кантэнтам. Адкуль сотні тысяч праглядаў у беларускіх ютьюбераў: Маслоўскага, Нехты, Марата Мінскага, Общества Гомель, Філіповіча, ды таго ж МозгONа? Ад гэтай катэгорыі.
3. Яны ўжо паўжыцця доўга і ўпарта працуюць. Аднак абяцанага «шчасця і дабрабыту» так і не наступіла. Стабільнасцю таксама не пахне. Аднак многія з іх ездзілі ў Еўропу і бачаць, як людзі жывуць там. Кантраст балюча рэжа вочы. Копіцца расчараванне і злосць.
Гэта адзін з класічных інгрыдыентаў для рэвалюцыі: людзі пратэстуюць не тады, калі у іх «нічога няма», а тады, калі ўпэўненыя: у іх ёсць куды менш, чым яны заслугоўваюць.
Пры гэтым, ужо маючы тут сацыяльныя абавязкі, карані і маёмасць, яны не могуць проста ўзяць і пераехаць, як робіць моладзь 17-21 год.
4. Яны адносна незалежныя ад дзяржавы. Бюджэтнікі (лекары, настаўнікі, дзярслужбоўцы) баяцца нават рыпнуцца. Выкінуць з працы і не паглядзяць, што ў гэтай школе\лякарні больш няма каму працаваць. Гэта робіцца проста і хутка, праз вертыкаль мясцовага выканкаму. Але ж каб пазбавіць ліцэнзіі ІПшніка альбо звольніць чалавека з прыватнай фірмы, патрэбная цэлая КДБшная спецаперацыя. Гэта так проста не робіцца. Ды і звольнены, ён, маючы запатрабаваную спецыяльнасць, лёгка знойдзе іншую працу. Таму гэтыя людзі баяцца выказвацца ў куды меншай ступені.
І яшчэ, яны даволі асцярожныя. Хоць і не такія залежныя ад дзяржавы, яны ўсё ж маюць што губляць і не імкнуцца ў турму альбо на суткі. У іх ёсць цярпімы заробак, сям’я, дзеці. Таму яны займаюць хутчэй пазіцыю чакання. Моўчкі скроляць стужкі, ставяць лайкі і данацяць змагарскім іінцыятывам. Яны падключацца, верагодна, толькі тады, калі ад пратэстны рух дасць ім па-першае выразную і дасягальную мэту, па-другое, рэальную надзею на перамогу. Нешта падобнае пачалося ў 2017-м годзе.
У такія моманты вельмі шкадуеш, што ў Беларусі кепска з незалежнай сацыялогіяй. Будзь у нас паболей даследаванняў удзельнікаў пратэстаў і іх матывацыі, працаваць над рэвалюцыйнымі пераменамі было б куды прасцей.
Блогер MozgON – адзін з самых папулярных беларускіх ютубераў. Ён актыўна асвятляў апошнія пратэсты і часта стрыміць на антылукашэнкаўскую тэматыку. Якім жа было маё здзіўленне, калі я пачуў як у адным са сваіх відосаў ён з абсалютна сур’езным тварам на працягу 17 хвілін прамаўляў аб тым што Швецыя і Нарвегія хочуць каб беларусы павыміралі – і з гэтай мэтай праспансавалі наш перапіс насельніцтва а яшчэ травяць нас прывіўкамі.
Спачатку мне стала смешна. А калі пабачыў колькасць праглядаў гэтага роліка (больш за 100 тыс) – стала сумна.
Я лічу канспіралогію, замяшаную на прынцыпе постпраўды, адной з самых небяспечных з’яваў сучаснасці. Канспіралогія – гэта ракавая пухліна інфармацыйнага грамадства. Гэта страшная зброя ў руках папулістаў і аўтарытарных кіраўнікоў. Тэорыі змовы ўбіваюць людзям пачуццё ўласнай бездапаможнасці і ўяўленне аб тым, што яны ніколі не змогуць уплываць на сваё жыццё.
З гэтым трэба змагацца.
Таму, не адкладаючы ў доўгую скрыню, я зняў падробны разбор хлуслівага і маніпулятыўнага роліка Уладзіміра Цыгановіча (блогер MozgON). Факты, логіка і больш нічога. Мой ролік атрымаўся троху даўжэйшы, чым звычайна – 34 хвіліны. Але ўсё роўна я вельмі хачу, каб вы яго паглядзелі.
Каждый раз, когда читаю или смотрю истории, подобные этой, не устаю поражаться, на что люди готовы ради господства над другими людьми. О чём они думают, .когда ломают чужие судьбы ради звёздочек на погоны? Чем руководствуются, когда лишают людей свободы за несколько сотен долларов премии? Но страшнее всего другое другое – эти люди ходят среди нас, мелькают в телеэкранах в статусе «правоохранителей» и имеют полноценную власть, которую им дало государство.
Думаю, немногие знают этот эпизод из жизни России. В 2000 году, в Армавире, полковник милиции Карпенко, желая стать начальником городской милиции, организовал три теракта: утечку газа с последующим взрывом в жилых домах. Исполнителями были… его же собственные подчинённые-милиционеры. Шантажом и угрозами он заставил их установить взрывные устройства в подъездах жилых домов. То ли по их сознательному недосмотру. А скорее, благодаря настоящему чуду, взрыв прозиошел только в одном случае, и пострадавших не было.
Глядя на эту историю я вспоминал взрыв в Минском метро в 2011 году. Тогда тоже многие сомневались, что беларуские силовики могут такое устроить. Мол, ну зачем им это! Они же не звери. Святая наивность…
А вишенкой на торте всего того детектива в Армавире стало то, какие сроки, по итогу, получили милиционеры-террористы.
Істэрычны дзед выказаўся пра выпадак у Магілёве, дзе ў пад’ездзе старшыні камісіі з’явіліся ўлёткі з паведамленнем пра тое, што яна парушае выбарчы кодэкс:
«Адкруцім галаву і павыкручваем рукі, хто будзе такім чынам сябе паводзіць. Абарону яны ад мяне атрымаюць жалезна. Вось тут я ні на кога глядзець ня буду, яны павінны гэта разумець. Калі камусьці гэта незразумела — ну, вы мяне ведаеце ўжо ня першы год. Я вельмі хутка магу патлумачыць сытуацыю ў краіне і заклікаць да адказу падобных людзей. Як толькі яны пяройдуць чырвоную лінію».
Балабол ён, як і заўсёды. У 2015 годзе анархісты абеклеілі улёткамі пад’езд суддзі Камушкіна, які асабліва актыўнічаў на ніве палітычных рэпрэсій. І нікому за гэта нічога не было. НІ-ЧО-ГА.
Таму, дарагія чальцы выбарчых камісій, фальсіфікатары, і іншыя служакі, хто сёння за прэміі і адгулы забівае будучыню нашай краіны, запомніце: ніякай абароны вы ад яго не атрымаеце. Асабліва, калі запахне смажаным. Адзін валасок на ўласнай задніцы для яго каштоўнейшы, чым усе вы разам узятыя. Падумайце аб гэтым.
Можна бясконца глядзець на тры рэчы: як гарыць агонь, як цячэ вада, як ГУБАЗіК змагаецца з маімі сацсеткамі. Аказваецца, ажно 16 верасня суд Фрунзенскага раёну прысудзіў мне чарговы штраф за допіс укантакце (карцінка далучаная). 1020 рублёў за чатыры літары. Вось як выглядае барацьба з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй у Беларусі 🙂
Самае смешнае, што аб прысудзе я даведаўся толькі 11 лістапада (!). Павестку ж на самое паседжанне мне ўвогуле не прыслалі. Я б, вядома, і так бы не пайшоў, але сам факт цікавы. Прапаную ментам і суду ўвогуле выключыць мяне з гэтага працэсу – хай проста абменіваюцца між сабой паперамі са скрынамі з майго ўкатакта. Навошта ім я? Лішняе звяно.
Гэта мая сёмая адміністратыўка за экстрэмізм за 1,5 гады.
В эту субботу я буду стримить на крайне важную тему. Мы все любим говорить про репрессии, а как насчет того, чтобы научиться их избегать? Правила безопасности это не просто какая-то полезная штука, которую нужно сделать один раз – это образ жизни. который нужно впитать, если собрался противопоставить себя могущественной Системе.
Мой стаж в анархистском движении на сегодня – 16 лет. Помимо долгой отсидки и вынужденного контакта с репрессивной системой, я уже 3 года занимаюсь анализом механизмов репрессий, внимательно отслеживая любые новшества государства в этой сфере. Поэтому мне есть что сказать.
На стриме будут подняты следующие блоки вопросов:
– Кибербезопасность
– Социальная инжинерия
– Образ жизни активиста
И, как всегда, ответы на ваши вопросы (можете готовить уже сейчас).
Сегодня исполняется 14 лет со дня смерти Тимура Качаравы: питерского анархиста, антифашиста, музыканта. Нацисты зарезали его после акции «Еда вместо бомб», где Тимур раздавал еду бездомным.
Хорошо помню тот день и как я узнал об этом случае. Вечером сижу у себя дома «в аське». Тут пишет хорошая подруга из Питера, тоже активная участница раздач: «боны нашего парня убили после ФНБ!!!». Я сначала не поверил. Субкультурные тусовки, они такие: любят плодить слухи и потом в них верить. Но это оказалось правдой. Семеро нацистов напали на Тимура возле магазина «Буквоед» (там до сих пор мемориал) и изрезали ножами насмерть.
Уличная война «фа-антифа» поначалу напоминала драки «район на район» или фанатские махачи, или тому подобные развлечения, которыми занималась молодежь испокон веку. С тем лишь различием что обе стороны имели, порой минимальную, но всё же идейную мотивацию. Но скоро всё стало не в шутку.
Зачинщиками насилия, безусловно, изначально были т.н. бонхеды (наци-скинхеды). С конца 90-х по всем крупным городам бСССР групки молодых нацистов разной степени организованности терроризировали, помимо иностранцев, неформальную молодежь, избивая за длинные волосы, унижали и глумились за косуху или неправильные нашивки. Милиции было плевать. Кто постарше, помнят это время.
Закономерно, что ответ не заставил себя ждать. На базе DIY-панк-хардкор сцены, густо замешанной на субкультурном анархизме, стали появлятся люди, готовые давать силовой отпор. Для кого-то это была несерьезная войнушка, но такие вскоре отсеялись: так себе удовольствие пойти на концерт любимой группы, зная, что прямо оттуда есть риск попасть в реанимацию. Вслед за Тимуром Качаравой, с 2005 по 2009 год нацисты в России убили более десятка участников антифашистского движения. В том числе двух его лидеров в Москве: Федора Филатова (Федяя), и Ивана Хуторского (Костолома), бывшего, кроме прочего, отличным бойцом и убежденным анархистом. Первого зарезали ножами. Второго застрелили в затылок в подъезде собственного дома. За две последние акции ответственность на себя взяла БОРН (Боевая организация русских националистов). Те же кто в 2009-м убили в центре Москвы адвоката Станислава Маркелова и анархистку Анастасию Бабурову.
В Беларуси этот процесс проходил примерно по той же схеме. С тем лишь различием, что, слава Богу, не дошло до смертей – хотя были несколько случаев ножевых ранений. Панк-хардкор тусовка, а позже и фанаты МТЗ-РИПО в 2000-2009 годах вполне успешно отстаивали право на свою культуру и жестко противодействовали нацизму на улицах. За что нередко сами становились жертвами нападений бонхедов, а позже и фигурантами уголовных дел.
Изменение политиеской обстановки и активная деятельность ГУБОПиКа сделали субкультурные драки неактуальными. Надолго ли? Это тема для отдельных размышлений. Сегодня стоит вспомнить просто тот факт, что пока одни жили тихой обывательской жизнью, другие сражались и умирали в то, во что верили. Светлая им память.
Варта толькі адзін раз апрануць вышыванку і толпы патрыятычных хамячкоў (з акаўнтамі на беларускай мове) будуць гатовыя з радасцю цябе аблізываць. “Самы прагрэсіўны міністр!”, “Ідзіце ў прэзідэнты, я за вас прагаласую!” і таму падобнае.
На хвілінку, нагадаю што Макей гэта чалавек, які выступаў супраць рэабілітацыі палітзняволеных , а яшчэ называў беларускіх анархістаў “знешней пагрозай”. Усё ў адпаведнасці з чэкісцкімі метадычкамі. Няўжо вы думаеце, што чалавек, які за савецкім часам 11 год працаваў у ГРУ, можа быць нейкім там прыхільнікам незалежнасці ці ўтрымліваць у сабе хоць цень прагрэсіўнасці? Алё, народ. спусціцеся з нябёсаў на зямлю!
Comments Off on Троху ў шоку ад каментаў да інсты Макея
