Мір, каханне, кактэль молатава.

Якія ўсё ж шаблонна-думаючыя калхазаны працуюць у ахове метро. Стэрэятыпы з расійскіх серыялаў замест мозга. Колькі раз ужо заўважаў: іду ў цывільнай вопратцы (кашуля-брукі, ці кажуальная вопратка светлых колераў) – хоць сумка, хоць заплечнік здаровы, амаль ніколі не спыняюць. Аднак ледзь толькі апранеш чорную байку і чорныя скам-штаны: “НАВЕРНА ЦІРАРІСТ…” ІНСПЕКТАР ЖОПАДРЫШЧАНКА! МАЛАДОЙ ЧІЛАВЕК БУДЗЦЕ ДАБРЫ СУМАЧКУ К ДАСМОТРУ!

Хорошо известный нам любитель бегать в маске по лесам Крупского района, Михаил Бедункевич из ГУБОПиК, разразился очередной прочитанной по бумажке речью.

“Хочу отметить, что началом нашей инициативы по борьбе с пропагандой нацизма послужило возмущение простых людей, перед которыми все чаще стали красоваться своими фашистскими татуировками и приветствиями некоторые наши личности. Эти происшествия стали достоянием широкой общественности.”

Ничего не напоминает? Как обычно, самые убогие и репрессивные законы принимаются по просьбам трудящихся. Помним, проходили. “Расстрелять как бешеных собак…”, “все трудовые коллективы в едином порыве осудили…” и так далее. Возмущение общественности, говорите? А где же митинги возмущенной общественности против “засилья неонацизма” в Беларуси? А где петиции с подписями с требованием ужесточить наказание за реабилитацию нацизма? Где хоть какие-то признаки общественного оживления, того что эта проблема стоит в повестке дня? Покажите же! Но не покажут. Потому что ничего этого нету. Потому что лгать для них — это обычная часть работы.

Копнем глубже: где вообще этот нацизм в Беларуси? Где хоть одна нацистская организация? (кроме МВД), которая была бы хоть сколь-нибудь заметна в общественной жизни? Где мало-мальски заметное ультраправое насилие? Где массовое увлечение молодежи ультраправыми идеями? Каким идиотам вы пытается впарить про то, что это для Беларуси актуально?

Безо всяких сомнений, закон этот будет использован как очередная дубинка против инакомыслящих. И что самое главное – к этой дубинке не прикопается Европа. В любой момент им могут кивнуть: “да в Германии за демонстрацию свастики вообще сажают! мы боремся с фашизмом, как и вы!”. Хорошая возможность наказать диссидента по максимально позорной статье: за неудачное высказывание, за репост, за попытку переосмыслить события 2-й Мировой. И еще оправдать это “возмущением простых людей”.

В общем, лжецы, лицемеры и негодяи. Ничего нового.

Спору нет, бороться с нацизмом надо. Только вот как это может делать МВД, которая сама является нацистской организацией? Публично травят ЛГБТ, проводят рейды на “нелегальных мигрантов” (вот тут из задержания пары несчастных бангладешцев целое шоу устроили, клоуны: https://youtu.be/2LC3m6gzoIs), пользуются языком вражды (неоднократно анархисты с неславянской внешностью слышали при задержании в свой адрес расистские оскорбления), преследуют антифашистов, ну и конечно ратуют за сильное государство (подробней тут). Все признаки налицо.

п.с. Хотелось бы узнать у ГУБОПиКа, а распространение речи вашего пахана Лукашенко, где он говорит что Гитлер молодец и мы на него будем равняться – будет попадать под закон о пропаганде нацизма?

п.п.с. На фото — кое-какие примеры примеры того, как ГУБОПиК “борется с нацизмом”

Сёння ў студыі Еўрарадыё з юрыстам Паўлам Сапелкам разважалі пра Рэспубліканскі спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў. Шмат што, чаго хацелася, не атрымалася агучыць. Таму дадам тэзісна тут:

1. Спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў гэта яшчэ адзін прававы інструмент для падаўлення іншадумства ў Беларусі. Гэта ніякая не абарона правоў грамадзян ці грамадскіх інтарэсаў. Гэта ў чыстым выглядзе спроба забараніць пэўныя ідэалогіі і стварыць грунт для пакарання іхніх носьбітаў. Аб гэтым кажа хаця б той факт што рэальнага “экстрэмізму” – у сэнсе забойстваў, масавага палітычнага гвалту, пагрозы хааса і межэтнічнай\межкласавай разні ў Беларусі няма. Няма тэрарыстычных груповак, масавых арганізацый ультраправых, няма вядомых грамадскіх дзеячаў, якія б прапаганадвалі нянавісць (акрамя Лукашэнкі, Шуневіча, Давыдзька). Таму экстрэмісцкія матэрыялы – гэта абарончы бар’ер дзяржавы супраць пранікнення іншадумства ў грамадскую сферу, не болей і не меней.

2. Дынаміка развіцця і дапаўнення спісу экстрэмісцкіх матэрыялаў паказвае узрыўны рост колькасці такіх матэрыялаў пасля 2014 года. Спіс вядзецца з 2008 года. Аднак з 2008 па 2013 уключна ў яго было дададзена 19 матэрыялаў. У 2014 – 10 матэрыялаў. У 2015 – ужо 44 матэрыялы. А ў 2017 – колькі б вы думалі? 193!

Акрамя таго аб цікаўнасці дзяржавы да “экстрэмісцкай” тэмы сведчыць тое што ў 2015-м было створанае 3-е упраўленне ГУБАЗіК (па барацьбе з экстрэмізмам), а ў 2016 – узмоцнены закон закон “Аб супрацьдзеянні экстрэмізму”.

Лічу, залішняе казаць аб тым што прычынай стаў Майдан і ягоныя ўрокі для беларускіх элітаў.

3. Судовая сістэма і ўвогуле закон у Беларусі не з’яўляюцца ніякімі сродкамі “рэгуляваць грамадскія адносіны” альбо “адстойваць грамадскія інтарэсы”. Суды і закон існуюць для таго каб насаджваць у Беларусі пануючую ідэалогію: кансерватызм, апалітычнасць, падданніцтва, пакору, і караць тых, хто спрабуе яе аспрэчваць. Аб гэтым факце кажа і заўвага Паўла Сапелкі: трапіць у “Спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў” можна лёгка. А вось як выключыць з яго матэрыял – гэтага пры прыняцці закона нават не прадумалі. Вельмі просты разлік: а навошта? Хто вашага меркаванне пытаецца? Уладныя адносіны працуюць толькі ў адзін напрамак. Дзяржава і грамадства гэта не бакі, якія супрацоўнічаюць, гэта начальнік і падначалены.

Пераадолець гэта можна толькі адмовай ад падпарадкавання: адкрытай і публічнай. Іншых шляхаў не бачу.

#яэкстрэміст #яэкстремист

Дал интервью российскому революционному блогу “Ситуация”. Что ждёт Беларусь в ближайшем будущем, куда подевалось беларуское РНЕ, что из себя представляет оппозиция и анархистское движение. Получилось лаконично и информативно, Дмитрий Бученков умеет задавать правильные вопросы.

Вось такую шайтан-машыну паставілі на пагранпераходзе “Каменны Лог” некалькі месяцаў таму. Адразу пасля ўстаноўкі на ёй красаваўся надпіс “ПОМОЩЬ КИТАЙСКОЙ НАРОДНОЙ РЕСПУБЛИКИ”, прадубраваны іерогліфамі. Праз пэўны час заходжу ў павільён КПП а гэты надпіс на рэнтген-апараце залеплены… эмблемай беларускай мытні. Бач, нацыянальны гонар узыграў 😉

До чего же интересная штука дискурсивная власть. Раз за разом открываешь для себя жемчужины, которые из-за замыленности взгляда обычно никогда не видны. И хотя я не поддерживаю тотальный постструктурализм в социологии\политологии, который утверждают, что слова и их значения рулят едва ли не всем в нашей жизни, значимость у них есть, и она велика.

Взять, например, слово “правоохранители”, которым повсеместно в СМИ называют ментов. Правоохранители это кто? Те, кто “охраняет права”. Но ведь они занимаются обратным! Их функция заключается как раз в в нарушении наших прав! В первую очередь прав на личное пространство, на безопасность, на свободу.

Каратели, принудители, правонарушители – вот их правильные названия. Но все (и в первую очередь они сами) продолжают упорно говорить “право-охранителями”. Ну ни обман ли?

Еще интересно: слово “работодатель”. Под ним понимают нанимателя. Но слово звучит так, как будто этот человек даёт работу. Работо-датель. Хотя по факту он как раз ЗАБИРАЕТ работу, забирает результаты вашего труда! Осуществляет эксплуатацию работника (эксплуатация есть присвоение результатов чужого труда). Вы работаете на человека, приносите ему выгоду и прибыль, но в дискурсе он для вас оказывается еще каким-то “дателем”! Хотя даёте как раз вы, а не он.

И такого очень много вокруг нас. “Гарант Конституции”, “страж правопорядка”, “исправительное учреждение”, “глава семьи”…
Иногда смыслы, укрепляющие угнетение, приходят из глубины веков, и уже непонятно, кто их установил. А иногда, как “правоохранитель”, продвигаются власть имущими намеренно и целенаправленно.

via @kgbfiles_rus

“Перад беларускім сьпеваком ці блогерам тры шляхі. Альбо беларускамоўны — тады гэта даволі абмежаваная аўдыторыя. Або ён расейскамоўны — тады ён разумее, дзе можна зарабіць сапраўдныя грошы. Як прыгаданыя Ўлад Бумага, Макс Корж або Ціма Беларускіх. І тады патэнцыйны рынак — ня 10 мільёнаў беларусаў, а 200 мільёнаў расейскамоўных. І трэці шлях — працаваць на Захад, рабіць прадукт па-ангельску і плюнуць на гэтую расейскамоўную прастору.” (цалкам матэрыял тут).

Яшчэ сюды варта дадаць што беларуская культурная прастора у цэлым вузкая і некаторыя нішы на ёй цалкам адсутнічаюць. А тут, пад бокам, велізарны рынак і вольная звалка на любы густ. Беларуская моладзь глядзіць расійскі ютуб, слухае расійскіх рэпераў і чытае расійскія сайты таксама па адной важнай прычыне: адсутнасць моўнага бар’еру. Чаму не? BBC, Vice News і PewDiePie можа і лепшыя але ж ні храна не зразумела. А тут усё па расійску, бяры і спажывай, ёсць усё што душа пажадае.

Аднак сітуацыю трэба змяняць. Калі я пачынаў рабіць свой ютуб-канал амаль выключна на беларускай мове, я выдатна разумеў, што гэта скарачае ягоную аўдыторыю ў 3-5 разоў мінімум (бо расійцы амаль не будуць глядзець, акрамя маіх сябраў). Аднак іншага шляху няма, калі мы хочам каб беларусы раслі на сваім, а не на імперскім. Мне вельмі прыкра назіраць у людзей, асабліва ў моладзі, гэты вечны правінцыяльны комплекс, маўляў, нашае, беларускае, другога гатунку, кепскай якасці, а ўсё расійскае – эталон. Гэта аб’ектыўна не так. І зараз мы патроху ідзем да таго каб беларусы пачалі, урэшце, спажываць свой інфармацыйны прадукт а не арыентавацца бясконца на расійшчыну. У тым жа тэлеграме сфармаваўся моцны пул беларускіх тэлеграм-каналаў, якія маюць 20-30 тысяч сталай лаяльнай аўдыторыі. А вось Ютуб моцна адстае – не хапае ўзаемнага прасоўвання. У якасці сваёй невялічкай лепты планую да канца года зрабіць на канале Radix агляд беларускага палітычнага ютуба: ад Нехты да зусім дробных влогераў. І так, гэты агляд будзе на беларускай.

Працягваем разам з Вясной варушыць дзяржворганы наконт іхняга ж антэкстрэмісцкага заканадаўства. Як вы ведаеце, абрэвіятура АСАВ прызнаная экстрэмісцкай і за любую яе публікацыю ці дэманстрацыю лепяць 17.11 КААП. Вырашылі мы абскардзіць рашэнне суда, якое прызнала абрэвіятуру экстрэмісцкай.

Ведаеце што мне адказалі? Яны проста адмовілі ў разглядзе скаргі, бо я… не з’яўляюся зацікаўленым бокам па справе! Так. І нічога што мяне за гэты АСАВ судзілі ўжо тройчы. Я не зацікаўленая. Пытанне: «а хто ж тады зацікаўлены?» павісла ў паветры.

Вядома, нічога дзіўнага ў такім цынічным адказе няма. Могуць сабе дазволіць, бо яны – улада, а мы – не. Менавіта таму, хаця мы і працягнем далей іх калупаць (каб не расслабляліся), самы верны метад супрацьстаяння гэта не папяровая валакіта а прамое дзеянне – як, напрыклад, удзел у флэшмобе #яэкстрэміст. Калі забыліся пра яго – нагадваю. Далучыцца да 30+ смелых, хто адкрыта выступіў супраць цэнзуры, яшчэ не позна.

Дысклеймер і навошта мы гэта робім.