Мір, каханне, кактэль молатава.

На апошнім стрыме мяне прасілі каб рабіў болей аглядаў анімэ. Я б з радасцю, але нажаль няма столькі часу, каб глядзець анімэ ў жаданай колькасці 🙂

Апошняе што я зацаніў – вышэйназваны серыял. Сюжэт – дужа нешаблонны. 16-гадовы хікан з Японіі выпадкова гіне на вуліцы. Трапляючы ў загробны мір, сустракае багіню, якая прапануе яго перарадзіць і адправіць у іншы сусвет. З сабой ён можа ўзяць толькі адну рэч. У якасці гэтай рэчы ён абірае ўзяць… тую самую багіню. Яны адпраўляюцца ў сусвет, які па факту зьяўляецца RPG-шкай і там пачынаюцца іхнія прыгоды.

Можа і не самае глыбокадумнае анімэ якое я глядзеў, але дакладна самае вясёлае. Два сезоны паглядзеў на адным дыханні.

А трапіўся мне на вочы серыял, таму што яго пераклаў AniBel. Вельмі раю зацаніць, выдатна разгружае мозг 🙂

Моцна засумаваў, прачытаўшы навіну пра тое што лідары нашай апазіцыі вырашылі абраць “адзінага кандыдата ад апазіцыі” шляхам праймарыз. Чаму засумававаў? Ну давайце разгледзім уводныя. Аксіёмы, якія не падлягаюць аспрэчванню:

1. Апазіцыя – у маргінальным стане. Амаль не мае ўплыву на палітыку. Рэйтынгі кандыдатаў, за выключэннем, магчыма, Статкевіча – у мяжы статыстычнай памылкі [1]

2. Уся сістэмная апазіцыя знаходзіцца пад кантролем Камітэта Дзяржбяспекі. Гэта не значыць, што Кастусеў і Казлоў дзейнічаюць па званку таварыша маёра. Гэта значыць, што яны ведаюць свае рамкі і за іх не выходзяць.

3. Электаральны працэс – цалкам пад кантролем рэжыму. Перамога апазіцыйнага кандыдата немажлівая у прынцыпе.

У любога здаровага чалавека ўзнікне пытанне: “хм, а навошта тады ўвогуле ўдзельнічаць у гэтых выбарах?” Адказамі апазіцыянераў служаць такія славесныя канструкцыі як: “так, выбараў няма, але мы карыстаем мажлівасці!”, “трэба паказаць народу што апазіцыя ёсць!”, “вось прайграем – і ўсе пабачаць што выбараў няма! Рэжым сябе дыскрэдытуе!” і таму падобнае. Усе гэтыя мантры апазіцыя кажа 20 год. І 20 год усё паўтараецца зноўку. У 2006, 2010, 2015… Адрозніваецца толькі ступень рэпрэсій, якая наступае пасля.

Ну і як тут не засумаваць?

З усіх гэтых правальных тэзісаў мяне болей за ўсё выносіць фраза аб тым што “адкрываецца акно магчымасцяў”. О Божа! Яно ўжо 20 год адкрываецца! І дзе ж яны, вашыя магчымасці? Як яны былі скарыстаныя? Чаго вы дабіліся?! Няўжо не зразумела, што калі раз за разам адная і тая ж тактыка не спрацоўвае, то трэба змяніць тактыку! Але не! Мы не будзем мяняць тактыку, мы будзем спадзявацца што людзі – ідыёцікі, якія забылі нашыя фэйлы 5 і 10-ці гадовай даўніны, і паўторым цыкл ізноў. Нічога дзіўнага, глядзі пункт два.

Раз ужо пайшла гаворка аб магчымасцях, нагадаю, што ўсе перамогі грамадзянскай супольнасці Беларусі былі дасягнутыя НЕ падчас выбараў. Маці-328 прабілі ілбом ментоўскую сістэму, прымусіўшы ўлады зрабіць амністыю і пераглядзець наркатычны артыкул. Берасцейцы дабіліся закрыцця заводу АйПауэр. “Дармаеды” адбілі драконаўскі падатак падчас вулічных акцый. Ім не патрэбныя былі выбары для гэтых перамогаў!

А што даў ваш удзел у выбарах акрамя крымінальных справаў, штрафаў і сутак для актывістаў? Акрамя тысяч змарнаваных чалавека-гадзін? Акрамя новых палітэмігрантаў і бездані расчаравання?

Я ўжо маўчу пра самы відавочны факт: удзел апазіцыі ў выбарах гэта легітымізацыя рэжыму ўнутры краіны і дапамога Луке ў ягонай гульне з Захадам.

Давайце думаць лагічна: раз вы – апазіцыя ў аўтарытарнай краіне, то вашая задача – нанесці палітычную шкоду гэтаму рэжыму. Дык задайце сабе пытанне: калі рэжым РАЗ ЗА РАЗАМ дазваляе вам ісці на гэтыя выбары і прымаць у іх удзел, магчыма яму гэта выгадна?!

Затое што сапраўды зліць Сістэму, дык гэта ігнор і байкот [2]. Аб гэтым кажа хаця б тое што ўлада ўвяла артыкул у КаАП за заклік аб байкоту выбараў і праводзіць беспрэцэдэнтнага маштабу аперацыі па прымусу да галасавання залежных ад яе людзей. Для студэнта ці дзряржслужбоўца не пайсці на участак для галасавання – сапраўдны пратэст, не горшы выхаду на Плошчу.

Карацей, заклікаю ўсіх чытачоў не верыць прафесійным палітыкам. Той хто хоча трапіць ва ўладу праз вас, сам па сабе варты недаверу. А калі яшчэ і сцвярджае, што можа трапіць ва ўладу, хаця яму відавочна нічога не свеціць – выглядае падазрона ўдвайне.

Для мяне гэтыя выбары стануць лакмусавай паперкай, калі кожны: палітык, актывст, блогер, – пакажа, кім ён сапраўды ёсць: барацьбітам за перамены ці карыснай марыянеткай для аўтарытарызму.

[1] Статыстычная памылка ў апытанках грамадскага меркавання звычайна складае 3%.

[2] Севярынец заклікаў да «актыўнага байкоту» заклікае калі не атрымаецца абраць «адзінага кандыдата ад апазіцыі». Праўда незразумела, а што ж зменіць абранне такога кандыдата? Памножыць колькасць людзей на Плошчы? Прымусіць Лукашэнка прызнаць паразу на выбарах?

Вось, дарэчы, удагонку шмат цікавай інфы аб Ціхіні, у тым ліку аб ягоным удзеле ў палітычных рэпрэсіях.
Аб сапраўдных прычынах затрымання гадаць не буду, для гэтага трэба быць вельмі глыбока ў тых колах, каб высоўваць здагадкі. Паўтаруся толькі што Ціхіня – палітычная фігура, і знае вельмі шмат. Так што наўрацці там справа проста ў хабары.

Сёння канал Nexta паведаміў  што былы кіраўнік 2-га упраўлення ГУБАЗіК, Уладзімір Яўгеньевіч Ціхіня, у мінулую пятніцу затрыманы супрацоўнікамі КДБ. Меркавана – за хабар.

Ціхіня сышоў з ГУБАЗіКа яшчэ 16 снежня – як кажуць, па ўзросце (яму 57 год). Што цікава, за 2 дні да затрымання ён атрымаў ганаровы медаль МУС. Гэта ў дадатак да россыпу іншых медалёў і ўзнагарод, сярод якіх атрыманая ў 2007 годзе падзяка асабіста ад Лукашэнка.

Каб зразумець важнасць навіны, трэба ведаць, хто такі Ціхіня. Гэта плоць ад плоці Сістэмы. Усё жыццё прапрацаваў у органах МУС. Уявіць сябе “мента”, не, нават, “мусара” большага, чым Ціхіня, наўрацці магчыма. Ціхіня стаіць за пераважнай большасцю, калі не за ўсімі, крымінальнымі справамі супраць беларускіх злодзеяў у законе і арганізаваных злачынных груповак. Без перабольшання можна назваць яго чалавекам, які ўнёс найбольшы ўклад у вынішчэнні арганізаванай злачыннасці ў Беларусі. Людзі, блізкія да крымінальных эліт, казалі мне аб гэтым наўпрост, таму журналісцкі эпітэт “гроза воров в законе” недалёкі ад ісціны. На сваёй пасадзе выконваў па-сапраўднаму палітычныя функцыі, зачышчаючы Беларусь ад альтэрнатыўных Лукашэнке цэнтраў улады.

Ціхіня праславіўся перш за ўсё незаконнымі і антычалавечымі метадамі здабычы доказаў і прымусу падазроных да супрацы. Ціск у месцах адбывання пакарання, “прес-хаты”, шантаж дэталямі асабістага жыцця, пагрозы родным, ілжывыя абяцанні “знізіць тэрмін” (як мінімум адзін з паверыўшых у такія абяцанні Ціхіні – удзельнік Калінкавіцкай ОПГ па мянушцы “Ліс” – быў расстраляны) – няма таго, на што бы ён не пайшоў. А горш за ўсё – штучнае прыцягненне да адказнасці невінаватых людзей, каб максімальна пашырыць “злачынную групоўку”, Так што акрамя бандытаў Ціхіня быў гразой іх сяброў, знаёмых, родных і проста выпадковых людзей, з якімі яны перасякаліся. Гэта прыводзіла да таго што па справах многіх “арганізаваных злачынных груповак” на лаве падсудных сядзелі людзі, адзін з адным нават не знаёмыя. На зоне мне даводзілася чуць ад людзей пасаджаных ім гісторыі кшталту: кіроўца падвёз малазнаёмага хлопца да дому, а потым аказаўся саўдзельнікам “ОПГ” і атрымоўваў рэальны тэрмін, бо той хлопец, аказваецца, быў нейкім бандытам. Схему выдатна апісаў у сваёй кнізе «Еду в Магадан» Ігар Аліневіч:

«КГБ и ГУБОП решили не заморачиваться и начали штамповать ОПГ десятками. […] По одной только Гомельской области «раскрыто» не менее полутора десятков ОПГ за 10 лет! Хойницкие, умановские, дело «кидал», речицкие, морозовские, пожарники… Если первые ОПГ составляли «скромные» 5-15 человек, то к 2006г. на скамье подсудимых уже сидело по 70 (пожарники) и 130 (морозовские) человек! Откуда?! Сроки фантастические – 10-25 лет! В полном соотвествии с технологией сталинских процессов за основу берутся несколько человек, далее наращивают их контактных лиц, эпизодических или вовсе случайных, таким образом, дело приобретае видимость объемности и серьезности, становится возможным применить гораздо более тяжелые статьи. Могут объединить несвязанные друг с другом, а порой и враждующие преступные группы в одну организацию и заявить ОПГ».

Менавіта ў такой фабрыкацыі крымінальных справаў Ціхіні не было роўных – за што, відаць, ён і стаў “героем уголовного розыска”, і, бадай, адным з самых медыйных супрацоўнікаў ГУБАЗіК.

У звязку з палітычнымі рэпрэсіямі асабіста я з Ціхіней не сустракаўся Аднак паколькі з 2012 года ён быў нам.начальніка ГУБАЗіК то, безумоўна, прымаў удзел у іх, бо, як мінімум падпісваў загады аб вобшуках і спецаперацыях супраць экстрэмістаў.

Той факт, што Ціхіня, магчыма, браў хабар, ці яшчэ нейкім чынам парушаў закон, мяне абсалютна не здзіўляе. Бо калі ты ўсё жыццё метадычна знішчаеш лёсы людзей дзеля пасадаў, медалёў і прэмій то што для цябе ўзяць хабар? Здзіўляе толькі тое што тыя хто зойме ягонае месца працягнуць, як тыя псы, разбіваючы лоб і псуючы сабе біяграфію, выслужвацца перад гэтым рэжымам які ў любы момант цябе растопча, нягледзячы на ўчорашнія заслугі.

Ну не ідыёты?

Без аніякіх уступаў. Я проста хачу, каб вы паглядзелі гэтае відэа да канца. Працягаласць – 7 хвілін.

#radixbel

Я троху ў шоку. Беларускія СМІ ужо публікуюць інструкцыі, як засцерагчыся ад каронавірусу. Зайшоў на CNN – там увогуле гэта тэма нумар адзін. Нават імпічмент Трампа адсунула. Тэму абсмоктваюць з усіх бакоў, апытваюць экспертаў, посцяць абнаўленні ледзь не штохвіліну. У выніку ў чытачоў ствараецца ўражанне што гэта нешта мега-важнае, праблема сусветнага маштабу, мы на парозе катастрофы… Такое ўражанне фарміруецца мімаволі, калі бачыш што ўсе СМІ як заведзеныя, дзяўбуць аб адным і тым жа ўжо колькі дзён.

Пры гэтым, нагадаю, смяротнасць ад каронавіруса складае ўсяго 3,5% (ад звычайнага грыпу – 3%). У ЗША, чые СМІ раскручваюць тэму больш за ўсіх усяго два (!) выпадкі заражэння.

Агулам жа па свету – 800 заражаных і 27 загінулых ад каронавіруса. За тыдзень! Па ўсім свеце!

Затое па прагнозах СААЗ, у 2020 годзе за тыдзень ад таго ж СНІДу будзе гінуць 5700 чалавек штотыдзень. Аднак, пачакайце… дзе алармісцкія загалоўкі СМІ? Дзе паніка ў чатах? Дзе кріповыя відосы у TikTok?

Кажуць, нібыта вірус новы-невядомы. Фігня. Вірусы і бактэрыі муціруюць няспынна (гэтаксама як і амаль любы жывы арганізм). Штогод вірусолагі вынаходзяць па 3-4 новыя вірусы.

І няўжо я адзін заўважыў цыклічнасць гэтых панік? Птушыны грып, свіны грып, атыпічная пнеўманія… Памятаю, у 2009 годзе ў Мінску на хвалі свінога грыпу людзі рэальна хадзілі ў рэспіратарах, змяталі з прылаўкаў Арбідол і аксалінавую мазь, а па ЖЧ разганялі чуткі аб тым што памерлых на самой справе сотні, у моргах не хапае месца а трупы паляць па начах на Паўночных могілках. Чэсна-чэсна, у маёй мамы сяброўкі сын там працуе, сам бачыў!

Падкрэслю, я зараз кажу не пра рэакцыю ўрадаў і СААЗ (яны прадпрымаюць меры, і правільна робяць), і тым больш не сцвярджаю што з эпідэміямі не трэба змагацца. Я кажу менавіта пра раэкцыю медыяў: навіна ўжо добры тыдзень ідзе першым радком ва ўсіх сусветных СМІ і паніцы паддаюцца людзі, якіх гэта ну ўвогуле ніколі і ніяк не датыкнецца. То бок навінавоку каласальнай несуразмернасць небяспекі і ўвагі якая ёй надаецца.

У мяне, вядома, няма ўпэўненасці, што ўсе сусветныя СМІ знаходзяцца ў нейкай змове і прапіхіваюць павестку ў інтарэсах нейкіх лялькаводаў (Ротшыльдаў, рэптылоідаў і інш). Хутчэй за ўсё, яны проста гоняцца за наведвальнікамі і клікамі (болей клікаў – болей прыбыткаў ад рэкламы, усё проста). І ахвярамі гэтай гонкі робяцца мазгі людзей, якія з шараговай успышкі віруснай інфекцыі робяць глабальную катастрофу.

Вось пабачыце – не пройдзе і двух месяцаў як пра каронавірус забудуць. Як забылі пра “трэцюю сусветную” якой нас пужалі ўсяго пару тыдняў таму. Затое маніпулятары дадуць новую нагоду для панікі. Карацей, заклікаю ўсіх думаць сваёй галавой і надзённымі праблемамі а не праблемамі Уханя, якія амаль гарантавана нас не датыкнуцца.

Дмитрий Бученков выпустил рецензию на мою книгу “Теория интерсекциональности: анархистская критика”. Читаем тут.

Political Juice is one of the few English-speaking youtube-channels I follow. Today I have just finished the 5-hour podcast done by author. He speaks about such movement as «groypers» who are the extreme antisemitic wing of the conservative movement, and also speculates about the reasons people adhere to a identity politics. He thinks that it is a result of an atomisation and a decline of traditional family and civil society. Hence they decline, people tend to attach themselves to a groups based on skin color (altright, groypers), gender (feminists, trans people) or even combination of a characteristics (e.g. «black feminists»).
Of cause, these conclusions and observations are relevant only for the USA politics.

Author himself is a «classical liberal\conservative» and for sue is biased also, but I love his argumentation and the way he tries to analyze things. Anyhow, the podcast would be nice but only for hardcore fans of politics 🙂

/ / / / /

Раю вам файны пяцігадзінны падкаст ад Juice box — аднаго з нямногіх англамоўных ютуб-каналаў, за якімі я сачу.

У падксце аўтар расказвае пра такі рух як «groypers» («гройперы»?) – антысеміты і ультрадэмагогі на крайне правым фланзе кансерватараў, а таксама разважае аб тым чаму, на ягоны погляд, людзі ў ЗША так актыўна ідуць у рухі і арганізацыі, што грунтуюцца на ідэнтычнасці (ЛГБТ, феміністкі, альтрайт і г.д.) Па ягоным меркаванні гэта — следства ўпадку традыцыйнай сям’і, якая давала чалавеку сацыяльнае асяроддзе.

Канешне, высновы і назіранні аўтара карысныя толькі для палітыкі ЗША, бо у нас зусім іншы кантэкст. Сам жа Juce boy (так ён сябе заве) прылічвае сябе да «кансерватараў\класічных лібералаў».

Паслухаць вельмі цікава, хаця і доўга. Карацей, для самых хардкорных аматараў палітыкі 🙂

https://youtu.be/EL3-9IJQLNw

ТРЫГЕРЫ: непапулярныя думкі, анархізм, экстрэмізм.

Калі пачынаеш апаніраваць з прыхільнікамі капіталізму, першае на што яны спасылаюцца, гэта тое што некаторыя спробы пабудаваць некапіталістычныя грамадствы ў ХХІ стагоддзі прывялі да таталітарызму. На практыцы гэта выглядае так:

– Маёмасная няроўнасць расце, адны людзі эксплуатуюць іншых людзей, карпарацыі захопліваюць уладу…

– ШТА? ХОЧАШ ВЯРНУЦЦА Ў СССР? КАБ БЫЛО, ЯК ПРЫ СТАЛІНЕ? ГУЛАГ? ПОЛ ПОТ? МАО ЦЗЭДУН? МАСАВЫЯ РАСТРЭЛЫ?

То бок тут ствараецца цалкам ілжывая дыхатамія, у якой “добрыя” капіталістычныя рэжымы супрацьпастаўляюцца таталітарным. Праўда, ёсць адзін маленькі нюанс: падчас свайго усталявання ліберальныя дэмакратыі Захаду забілі болей людзей, чым Сталін і Гітлер разам узятыя. Не верыце? А зараз паглядзіце на факты. Возьмем самы “хрэстаматыйны” перыяд усталявання капіталізму. З 17 ст. (пачатак актыўнай каланізацыі) да 1918 г. (канец І Сусветнай).

– Генацыд індзейцаў Паўночай і Паўднёвай Амерык. На сёння лічыцца самым буйным генацыдам у гісторыі. Мінімум 60 млн. загінулых.

– Усе каланіяльныя войны. Гэта і опіўмная вайна ў Кітае (220 тыс. загінулых) і падаўленне паўстання Сіпаеў у Індыіі (800 тыс), і шматлікія войны ў Афрыцы і Бліжнім Усходзе. Усе яны былі войнамі за рэсурсы і рынкі збыту, то бок войнамі за прыбытак. Тут нават падлічыць цяжка – многія міліёны.

– Гандаль рабамі. Толькі ад умоваў перавозкі ў трумах падчас трансатлантычнага гандлю рабамі – 2,2 млн. загінулых. Рабства было, вядома і ў старажытным свеце, і ў Сярэдневеччы. Але толькі капіталізм паставіў яго на прамысловы ўзровень і давёў да нябачаных раней маштабаў. На некаторых рудніках у Перу гінула да 100% прывезеных рабоў. Іх проста замянялі на іншых.

– Непасрэдныя забойствы працоўных падчас пратэстаў. Звычайна адбываліся падчас страйкаў (у тым ліку мірных), дэманстрацый альбо паўстанняў. Толькі ў ЗША з 1850 па 1900 наёмнікі карпарацый (прыватныя ахоўныя прадпрыемствы, тыпу акадэміі Пінкертона) і паліцэйскія забілі мінімум 432 чалавекі. Адна толькі “Лудлоўская бойня” (напад на палатачны лагер шахцёраў-страйкоўцаў) у ЗША ў 1914 годзе – 21 забіты, з якіх 12 дзеці.

Гэта я пералічыў толькі прамых ахвяраў усталявання капіталізму. Ускосных – на парадак болей. Гэта і голад, і эпідэміі справакаваныя палітыкай пагоні за прыбыткам (колькасць ахвяраў каланіяльнага кіравання ў Індыі толькі ў 19 стагоддзі ацэніваецца ў 40 млн. чалавек), і тысячы загінулых на вытворчасці з-за таго, што яе ўласнікі эканомілі на тэхніцы бяспекі для сваіх працоўных, і тыя, хто скончыў жыццё самагубствам, будучы звольненым з працы і не ў сілах далей карміць сваіх дзяцей… Усё гэта не мая драматызацыя – пачытайце класікаў еўрапейскай літаратуры: Эміля Золя, Віктора Гюго, Анарэ дэ Бальзака, Джэка Лондана

i г. д. (я ўжо не кажу пра Максіма Горкага), яны гэта выдатна апісалі.

Гэта не лічачы знішчэння прыроды, прамой падтрымкі карпарацыямі крыважэрных аўтарытарных рэжымаў і многага іншага.

Адкінуўшы нават усё гэтую жудасную матэматыку, давайце возьмем проста маральны бок. Хіба можа быць справядлівай, гуманнай і правільнай сістэма, у чый фундамент закладзеныя косткі такой колькасці бязвінных людзей? Пасля таго што капіталізм зрабіў з планетай і цэлымі народамі ўсе размовы пра тое, што “зараз затое ў нас ёсць смартфоны і кампутары!” для мяне гучаць як “ну и что, что были репрессии, зато Сталин принял Россию с сохой, а оставил с атомной бомбой!”

І так, я не лічу, што анархізм будзе грамадствам, дзе анёльчыкі будуць лятаць над кветачкамі, а ружовыя адзінарогі граць на арфах, седзячы на вясёлцы. У ім, цалкам верагодна, таксама будзе нясправядлівасць, сацыяльныя праблемы і няправедны гвалт. Аднак гэта будзе сістэма, у якой праліццё рэкаў людской крыві дзеля таго, каб адзінкі назапасілі паболей каляровых паперак, будзе немажлівым у прынцыпе.