Мір, каханне, кактэль молатава.

На адной з перадач Рудабельскай паказухі распавёў пра акцыю Глеба Ціханчука (гэта той які падпаліў міліцыю ў Верхнедвінску ў навагоднюю ноч). Якой была матывацыя хлопца і што давяло яго да такога ўчынку.

Ну і ўсім раю падпісацца на Рудабельскую паказуху, калі што, я там даволі часта 🙂

Я тут нешта прапусціў. Аказваецца, беларусы ўжо “сварацца” ў сацсетках з нагоды пафарбаваных рук Пушкіну. Не зусім разумею, аб чым сварыцца. Ну ўпрыгожылі каланіяльна-імперскі помнік і што з таго? Шкада толькі што, магчыма, Піліп Шаўроў за гэта зараз сядзе.

Аб тым, што значаць у Беларусі помнікі іншаземным дзеячам, распавёў у каментары Еўрарадыё.

#radixbel

Каковы три главных врага арестанта? Как вести себя на следствии? Как проводится оперативные разработки в камерах? Какие СИЗО в Беларуси лучше, какие хуже? Как собрать передачу в тюрьму? Об этом и многом другом – в небольшой видеонарезке с первого из моих летних семинаров “Родные в тюрьмах”.

Семинар шел 2,5 часа но из-за ограничений камеры нормально удалось снять только 36 минут, так что ниже по ссылке скорее тизер. Но и в нём очень много полезного!

Теория интерсекциональности – социологическая концепция, согласно которой общество поделено на множество групп по множеству признаков: гендер, раса, национальность, психические особенности и др., и все эти группы находятся в сложных иерархических отношениях между собой.

Около 30 лет назад эта концепция была взята на вооружение радикальными левыми и, главное, анархистами Европы и США почти повсеместно, и из научной теории превратилась в политическую призму. На сегодня это главный способ объяснения социальной реальности теми, кто считает себя борцами за справедливое общество и равенство. Она плотно вошла в феминистское и антифашистское движение и почти во все движения за права меньшинств.

Как вы уже догадались, у меня к этой теории очень много вопросов и еще больше претензий. Да, это именно из теории интерсекциональности растут такие сомнительные политические практики, как сепаратный феминизм, “день без белых” в американских университетах, агрессивная политкорректность, перерастающая в цензуру и многое другое.

Интересно, что критика теории интерсекциональности и порождаемых ей социальных практик слышна почти исключительно от правых и консерваторов. А вот из лагеря социал-революционеров, анархистов, ее почти не заметно. Данная книга, которую я писал и доводил до ума в течении 3 лет, призвана стать именно критикой теории интерсекциональности и порожденных ей политических форм с анархических классовых позиций.

Написанию её поспособствовал мой опыт изучения анархистского дискурса и интернет-присутствия в США и Западной Европе, а также, что греха таить, многие онлайн-дискуссии (а иногда и срачики 🙂 с разными представителями\представительницами феминизма. В конце концов, я почувствовал, что моя аргументация переросла рамки постов и комментариев и нуждается в более упорядоченном изложении, и взялся за книгу.

Кто рассчитывает найти в книге эмоциональные наезды на товарищей по движению, тех разочарую — этого в книге нет. Зато есть много фактов и аргументации, построенных на научных данных и статистике, максимум пруфов и минимум оценочных суждений (хотя совсем без них не обошлось, конечно). И, при всей критичности, конечный взгляд — в сторону объединения и диалога, а не конфликта и «отписок».

Бесспорно, книга скорей для узкого круга лиц: ведь это “критика на критику”, т.е. внутренняя полемика среди тех, кто и так критикует существующий строй, и непосвященному может напоминать спор средневековых схоластов. Но многие изложенные в ней факты, думаю, будут любопытны и широкому кругу читателей.

В общем, заходите на мой сайт, скачивайте, и жду ваших отзывов!

Электарат Лукашэнка – людзі, якія знаходзяцца ў рабстве і цалкам свядома, асэнсавана адмаўляюцца з яго выйсці. Такое дасканалае спалучэнне мазахізма, неадукаванасці, антыінтэлектуалізму і страху перад самамалейшымі праявамі свабоды. Калі знясем рэжым, гэты скрыншот трэба ў рамку і ў музей.

(знойдзена ў каментах у рудабельскага блогера Андрэя Павука, віна якога палягае ў тым што ён крытыкуе мясцовую ўладу).

“Эволюция человечества свидетельствует о том, что за исключением ряда примитивных обществ социум строится по принципу управления и эксплуатации большинства его членов незначительным меньшинством. Управление большинством осуществляется посредством применения силы, однако одного этого фактора недостаточно. Сознание большинства должно быть заполнено в основном вымыслами и заблуждениями, в результате чего оно по собственной воле соглашается подчиняться меньшинству”.

Эрих Фромм.

Хочу лишь добавить, что все социумы, построенные по принципам равенства (Махновщина, Парижская коммуна, коммуны Арагона и т.п.) были рано или поздно (обычно рано) уничтожены вооруженной силой господ. Ведь такие примеры того, что можно по-другому для них смертельно опасны.

Сёння, займаючыся на турніках, разважаў аб тым, у чым пралягае асноўная светапоглядная розніца між намі, анархістамі і лібераламі.

Ёсць у мяне ў Фэйсбуку такі фрэнд, Аляксандр Гелагаеў, правы кансерватар і шчыры прыхільнік капіталізму. Часта з ім спрачаемся. І вось што я надумаў сёння на турніках:

Што лібералы, што анархісты – за свабоду асобы. І чым болей той свабоды, тым лепей. Аднак у чым жа тады розніца? Яна палягае ў пытанні аб прыватнай уласнасці. Лібералы кажуць: “раз свабода, то я вольны купіць завод і арганізаваць на нём вытворчасць, наняць працоўных, якія будуць працаваць на маіх умовах, гандляваць прадуктамі сыходзячы са сваіх інтарэсаў, а не інтарэсаў грамадства і гэтак далей. Гэта мая эканамічная свабода. Вы што, супраць эканамічнай свабоды???”

Анархісты кажуць: пачакайце, эксплуатаваць* іншых людзей – якая ж у гэтым свабода? Ты, карыстаючыся сваім капіталам, ставіш людзей у залежнае становішча ад цябе, яны мусяць наймацца да цябе і працаваць, інакш збяднеюць ці памруць з голаду.

Лібералы парыруюць: дык пры капіталізме кожны можа стаць капіталістам і хай працуюць на яго! Усё залежыць ад тваёй працавітасці, розуму, кемлівасці і інтэлекту! І багатымі робяцца самыя разумныя! Значыцца, працоўныя самі абралі сабе такі лёс – быць афіцыянтамі, слесарамі, прыбіральшчыкамі, грузчыкамі і таксістамі. (тут часта яшчэ ідзе тырада аб тым што працоўныя лянівыя і нічога не хочуць, абы сядзець дома перад тэлікам, таму, вядома, заслугоўваюць свой рабскі лёс, а людзі бізнесу яны, маўляў, рухавікі прагрэсу). Значыцца на большае яны не здольныя! Не хапае розуму – што зробіш? А ў каго хапіла, тыя сталі капіталістамі. Усё справядліва!

Анархісты тут звычайна адказваюць тым што па-першае усе ня могуць быць капіталістамі апрыёры. Каб нехта быў капіталістам іншы мусіць быць ягоным падначаленым. Таму схема “кожны можа калі захоча” ужо непраўдзівая. Па-другое будзь ты хоць сямі пядзяў у ілбу, без стартавага капітала, ці таго хто ў цябе ўкладзецца ніякага бізнесу ты не пачнеш, не кажучы ўжо аб тым каб стаць багатым. Амерыканская мара аб тым як ты чысціў боты мінакам а потым зарабіў і стаў міліянерам – гэта міф. Памылка выжыўшага. На 1 такога ў каго гэта атрымлася прыйдзецца 1000 тых, хто, будучы не меней спрытным, сышоў з дыстанцыі (канкурэнты, няшчасны выпадак, хвароба, памылковае бізнес-рашэнне ці проста абставіны кепска склаліся). Ну і ў трэціх, хто і з чаго вырашыў, што камерцыйны поспех і здольнасць шмат зарабляць мусяць вызначаць каштоўнасць чалавека для грамадства? Іншымі словамі, чалавек можа быць разумным, добразычлівым, кемлівым, і нават працавітым, мець яшчэ дзесятак добрых чалавечых якасцяў аднак без належнай здольнасці “круціцца” і прасоўваць сябе ён застанецца наёмным рабом. А ўсю сваю дабрыню і шчырасць можа зліць ва ўнітаз – пры капіталізме яна не патрэбная роўным лікам нікому.

Такім чынам капіталістычная сістэма цэніць у чалавеку толькі адно – здольнасць зарабляць грошы любым коштам. І па гэтай шкале прасоўвае людзей наверх. І гэта прытым што чалавецтва ведае мноства грамадстваў, дзе цантральнымі лічыліся якраз іншыя якасці: напрыклад, здольнасць паразумецца з супляменнікамі, духоўныя развіццё, асабістая смеласць і г.д. І толькі апошнія 200 год чалавецтва вырашыла што адзіная і лепшая якасць чалавека – гэта ўменне сябе прадаць.

І тут вяртаемся да пытання: дык за якую ж тады свабоду выступаюць лібералы? Свабоду ўкалываць як лошадзь усё сваё жыццё, каб стаць “паспяховым”? Атрымоўваецца што той славутай “эканамічнай свабодай” могуць скарыстацца толькі тыя у каго ёсць бабло. Для ўсіх астатніх гэта толькі свабода выбіраць наймальніка (і тое не заўсёды).

Ліберал хутчэй за ўсё адкажа: ну а што ж вы хацелі. Нехта мусіць працаваць за станком, а нехта зарабляць на тых, хто працуе. Ніхто не вінаваты, што працоўныя нарадзіліся меней кемлівымі а іх гаспадары – разумнымі і хваткімі!. Усе не могуць быць роўнымі! Такога ніколі не было і не будзе. Вы што хочаце ўсіх ураўняць? Ізноў СССР? ГУЛАГ? А????

Што і варта было даказаць. Пры ўсіх размовах аб “свабодзе” ЛЮБЫ палітычны лад які мае на ўвазе прыватную ўласнасць** і наёмную працу гэта той гэта іерархія, пабудаваная у інтарэсах прывілеяваных чальцоў грамадства. Ніякай свабоды там і не пахне. Той жа жа “бог, царь, отечество”, тое ж “всяк сверчок знай свой шесток” толькі від збоку.

З гэтага лагічна следуе як мінімум тое што капіталізм не ёсць вяршыня развіцця чалавецтва і мусіць быць пераадолены.

* Эксплуатаваць – адбіраць вынікі чыейсці працы.

** Прыватная ўласнасць – гэта тая ўласнасць, якая можа ствараць іншую ўласнасць ці капітал. Т.е. заводы, фабрыкі, зямля, тэхналогіі і г.д. Ваш смартфон гэта НЕ прыватная ўласнасць.