31 октября прошлого года молодой анархист Михаил Жлобицкий взорвал себя в здании ФСБ в знак протеста против пыток анархистов в России.
Под комментарием об этой новости другая анархистка, Екатерина Муранова, оставила комментарий о том, что Жлобицкий – герой. На нее возбудили уголовное дело, тягают на допросы и очень давят. А у товарищки – маленький ребёнок.
Друзья, без лишних слов, думаю, и так понятно, что человеку очень нужна материальная помощь. Это не известная активистка, не медийная личность, не столичный журналист. Это простая девушка с убеждениями из города Медвежьегорска Карельской области. И нам всем вместе нужно её вытянуть. Давайте же сделаем это.
Вельмі цікавы інсайд выкаціў каля двух тыдняў таму на сваім канале Nexta. Шчыра кажучы, я вельмі здзіўлены, чаму нашыя аналітыкі і палітолагі дагэтуль не заняліся апрацоўкай гэтага дакуманту. Па ідэі, для людзей, накіраваных на перамены, ён мае вялікую каштоўнасць.
Гаворка ідзе аб плане мерапрыемстваў, а, дакладней, аб «Решении» ГУУС Мінгарвыканкама, датычным акцыі Народнай Грамады 6 кастрычніка.
На 7-аркушавым дакуменце для службовага карыстання прыводзіцца «праблема» – будучая несанкцыянаваная акцыя, прагнузуюцца магчымыя варыянты развіцця падзеяў, выдзяляюцца асобныя фактары рызыкі а таксама даецца канкрэтны план (што важна, з выразна акрэсленай колькасцю прыцягнутых рэсурсаў), што рабіць.
Дакумент дае ўяўленне не толькі аб тым, як менты бачаць пратэстныя акцыі і як з імі змагаюцца. Ён дае ўяўленне аб псіхалогіі кіраўнікоў ГУУС, іхнім ладзе мыслення, іх светапоглядзе і тым інфармацыйным полі, у якім яны жывуць.
Агляд і аналітыку гэтага «Решения» я абяцаў вам адразу пасля ягонага выхаду. І вось толькі зараз дайшлі рукі яго скончыць. Тэкст вялікі, таму разбіваю на некалькі частак, якія буду публікаваць паступова. Паехалі.
Вось, што ў гэтым дакуменце самае важнае:
1. Ледзь не першым чынам кідаецца ў вочы поўная тэрміналагічная, ідэйная і тэарэтычная непісьменнасць ментоў
Яны спрабуюць пісаць адукаванай, нават інтэлектуальнай мовай, але атрымоўваецца прама адваротнае. «Встречи с лидерами политизированных группирований, которые публично выражают свои политические и общественные взгялды путем проведения…»
«Палітычныя і грамадскія погляды». Вось скажыце мне, аўтар гэтага тэксту зможа адрозніць палітычныя погляды ад грамадскіх? Растлумачыць, у чым між імі розніца?
Апазіцыянеры названыя «Радикальными политическими группированиями» і абазначылі смешнай абрэвіятурай «РПГ». Божухна, што ў іх радыкальнага? Яны паляць пакрышкі? Заклікаюць да забойстваў? Прапануюць перакрыіць грамадска-палітычны лад? Не, яны ўсяго толькі заклікаюць абраць іншага прэзідэнта. У чым жа тут радыкалізм? Менты ўвогуле ведаюць, што азначае радыкалізм у палітычным кантэксце?
І такіх перлаў вельмі шмат, але не буду на іх спыняцца.
2. У сваіх дакументах пазбягаюць называць прозвішчы «ворагаў».
Усе апошнія акцыі такога кшталту шчыльна звязаныя з імем Статкевіча. Але ягонае прозвішча ў дакуменце не названае ні разу. Толькі абцякальнае: «лидеры общественных политических радикальных оппозиционных блаблабла». Чаму так, мне сказаць цяжка. Магчыма, як у Расіі з Навальным – есць разнарадка не прыгадваць, каб не дадаваць вядомасці (If I ignore it, maybe it goes away). Турбуюцца, мо, што падначаленыя знойдуць у сацсетках і падпішуцца. Магчыма, аўтар, пішучы тэкст, баяўся каб на яго, у сваю чаргу не падумалі, што нешта ён падазрона добра разбіраецца ў апазіцыянерах, у той час як гэта мусіць быць абстрактны і бязлікі вораг. А можа баяцца, што ён прыйдзе да ўлады, а тут іхняй рукой падпісаныя загады супраць яго. Можа адбыцца канфуз.
Карацей, дакладна не ведаю, але маменцік вельмі заўважны.
3. Крыміналізацыя любога пратэсту і волевыяўлення.
Аб гэтым крычыць літаральна кожная фраза: «Сохраняется вероятность проведения несанкционированных массовых мероприятий и других провокационных действий». Адчуваеце? Масавае мерапрыемства гэта «правакацыйнае дзеянне». Што яно правакуе? Ці каго? У чым складаецца правакацыя, алё!? Альбо вось гэта, з пераліку магчымых негатыўных наступстваў акцыі Статкеіча: «возможно использование (вывешивание) флагов и другой незарегистрированной атрибутики, содержание которой направлено на причинение ущерба общественному порядку, правам и законным интересам граждан». Фраза пра «правы і законныя інтарэсы грамадзян» тут дададзеная для праформы, гэта казённая фармулёўка, якая піхаецца паўсюль для стылістыкі (вы ведаеце хоць аднаго грамадзяніна які б упаў замертва, пабачыўшы несанкцыянаваную атрыбутыку на плошчы? І я не ведаю).
Акцэнт на тым, што сцягі і незарэгістраваная атрыбутыка можа нанесці шкоду «грамадскаму парадку» (чытай: рэжыму, стабільнасці аўтарытарнай сістэмы). Парадку, пры якім нас могуць беспакарана біць аўтары вось такіх вось тэкстаў і іх падначаленых.
Несанкцыянаванае знаходжанне на Плошчы – «правакацыйнае дзеянне». Карыстанне атрыбутыкай (кавалак тканіны з нанесенымі на ім колерамі) – «пагроза грамадскаму парадку». Такі ход мыслення ў міліцыі.
Гэта кажа аб тым што ў гэтых людзей закладзены ў галаве толькі падданніцкі (па Алманду-Вербе) тып палітычнай культуры, іншага яны не ведаюць і не хочуць ведаць. Добры чалавек гэта той, які падпарадкоўваецца і не выказвае свае думкі. Усе астатнія – злачынцы ці патэнцыйныя злачынцы. Правакатары і тэрарысты.
4. Пра тэрарыстаў яшчэ цікавей
Словы «тэрарыст», «тэрарыстычныя акты» і адвольнае, спекулятыўнае ужыццё слова «тэрарызм» таксама з’яўляюцца адрознай рысай гэтага дакументу. УУС загадваееца «исключить предпосылки совершения террористических актов», выявіць і нейтралізаваць «террористические угрозы» а таксама наладзіць узаемадзеянне з КДБ па выяўленню асобаў, «замышляющих террористические акты».
Канешне, гісторыя узаемадзеяння нашай дзяржавы з тэрарыстамі налічвае доўгія гады. У тым плане, што тэрор быў і з’яўляецца адным з ключавых інструментаў эліт па ўтрыманню ўлады. Часам ён пераходзіць усе магчымыя абмежаванні – ажно да таго што чэкісты пачынаюць самі, натхніўшыся досведам расійскага ФСБ у Разані і Маскве, ўзрываць грамадзян сваёй краіны, як гэта было ў метро ў 2011-м годзе.
Што да палітычных праціўнікаў рэжыму то яны тэрор як такі не прымянялі ніколі. А ўсе спробы прыпісаць ім гэта непазбежна сканчаліся фэйламі і поўным выкрыццём ідыятычнай хлусні: пачынаючы ад «пацукоў у вадазаборы», сканчаючы гаражамі з гранатамётамі перад выбарамі-2010 (куды падзеліся гранатамёты? Чаму за іх нікога не асудзілі?) і масавымі прарывамі машын са зброяй у Беларусь у 2017 годзе.
А, яшчэ Вакульчык у 2013-м казаў што анархіст планаваў у Гомелі тэракт на Новы Год – і пад гэтым прыкрыццём правялі яшчэ адзін забараняльны артыкул у КаАП.
Да чаго ж тады ярлык тэрору і тэрарызму так шырока ўжываецца ў дачыненні да пратэстаў і акцый, якія носяць падкрэслена мірны характар? На гэта ёсць дзве прычыны:
а) Гэта накрутка атмасферы гістэрыі, надзвычайнасці і алармізма. Але аб гэтым троху ніжэй.
б) Гэта дыскурсіўны хітрык для апраўдання максімальна жорсткіх мераў. Глядзіце, з такім падыходам лёгкім рухам рукі ЛЮБОЕ прамое дзеянне супраць улады: будзь то перакрыццё дарог ці падсрачнік АМАПаўцу, пераўтвараецца ў «акт тэрарызма». Панятак «тэрарызма» намерана дэвальвуецца і пашыраецца, каб пад яго можна было падпісаць максімальную колькасць дзеянняў, і тым самым пераканаць сябе і масы ў тым, што ты дзейнічаеш у «інтарэсах абароны краіны ад тэрарызму». Бо хто ў сваім розуме будзе за тэрарызм? Ніхто.
Гэты хітрык, канешне не беларускае вынаходніцтва. У той жа Турцыі, напрыклад, любое пазітыўнае выказванне на адрас курдскай ППК цягне за сабой турэмны тэрмін за «прапаганду тэрарызма». Пра Расію ўвогуле маўчу
Гэта мае шмат агульнага з працэсамі 30-х, калі падсудных, як пад капірку, называлі «агентамі фашызма», «тэрарыстамі», «прыхільнікамі вайны» і г.д. Запалохаць, навесіць максімальна страшны і бязлітасны ярлык – у гэтым сэнс такога частага і няўмеранага ўжывання слова «тэрарызм» у ментоўскім лексіконе.
5. Надзвычайнасць і максімальная гістэрыка ў рэжыме нон-стоп.
Алармісцкая тэрміналогія, цэлы шматстранічны дакумент пад грыфам «ДСП», стварэнне адмысловага «штаба ГУВД» пад шараговае апазіцыйнае мерапрыемства, і, галоўнае, абсурдная колькасць прыцягнутых сіл і рэсурсаў: 1045 ментоў (!!!) на акцыю, ў якой прыняла ўдзел усяго каля 100 чалавек. Усё гэта фактары, якія прымушаюць кожнага мента (асабліва начальніка), ачдчуць: ты на фронце. Ворагі наступаюць з усіх бакоў. Там РПГ, тут экстрэмісты, тут тэрарысты. Не допустить, пресечь, остановить, принять меры! У ружжо! Вораг не спіць!
Гэта мабілізацыйная рыторыка і яна патрэбная для таго, каб стварыць штучную псіхалагічную напругу асабістаму складу МУС, і тым самым, увесці ў зман адносна таго што адбываецца. А што насамрэч адбываецца? Сотня пратэстна настроеных грамадзян сабралася ў адным месцы каб выплеснуць сваю энергію. Пакрычаць, выказаць, абурэнне, пагаманіць з аднадумцамі. Што ў гэтым такога? Любому адекватнаму чалавеку зразумела, што нічога. Аднак калі гэтаксама ж пачнуць думаць і выканаўцы загадаў: асабліва міліцыянеры ніжэйшага і сярэдняга звяна, то гэта ўжо небяспечна. Сёння яны думаюць што пратэстныя акцыі гэта норма, а заўтра закрыюць вочы на вывешаную расцяжку. А паслязаўтра «захварэюць» калі трэба будзе стаяць у ачапленні. Ну вы разумееце. Дапусціць гэтага нельга.
Таму: максімум гістэрыкі і алармзіма. Не расслабляцца! Інакш Майдан, вайна і канібалізм.
Ну і потым, калі перастаць лічыць пратэстныя акцыі надзвычайным здарэннем – навошта такі вялікі склад МУС? Тут пераплятаюцца і ўзмацняюць адзін аднаго службовыя інтарэсы міліцыі і мета-інтарэсы аўтарытарнага рэжыму як такога.
Такім чынам, падвядзем рысу. У «Решении», выкладзеным Нехтай, праявіліся рысы сістэмы МУС і яе ўзаемадзеяння з рэжымам:
а) Неадукаванасць і абмежаванасць міліцэйскага начальства
б) Спробы па магчымасці пазбегнуць персаналізацыі «ворагаў», прынамсі, у службовых дакумантах (не хочуць без асаблівай неабходнасці прама казаць пра Статкевіча)
в) У вачах ментоў любы пратэст – гэта крымінал. Грамадзянін не мае права на адкрыццё рота. То бок гэтыя людзі жывуць яшчэ ў Сярэднявеччы. Ці, дакладней, у сталінскім СССР.
г) Шляхам адвольнага і спекулятыўнага ўжывання тэрміну «тэрарызм» яны спрабуюць паставіць знак роўнасці між тэрарызмам і любой адкрытай праявай незадаволенасці.
д) Шляхам ужывання алармісцкай і гістэрычнай рыторыкі ідзе спроба ўбіць у галовы асабістага складу, то мы знаходзімся ў стане вайны і вораг не дрэмле.
Агульная выснова з усяго вышэй сказанага не будзе надта наватарскай: галоўная функцыя МУС на сённяшні дзень гэта гасподства над целамі грамазян РБ. Фізічнае выкараненне праяваў пратэсту. І незадаволенасці, якія пагражае кіруючай эліце. І таму ніколі не варта называць гэтых людзей «праваахоўнікамі» ці «ахоўнікамі правапарадку». Гэта тэрміналагічна няверна. Называйце іх карнікамі, акупантамі, бандытамі. Аднак не праваахоўнікамі, калі ласка. Бо адзінае вашае «права» якое яны ахоўваюць гэта права захоўваць маўчанне.
Не, гэтыя палітыкі нікога не забілі, не бегалі з аўтаматамі і нават нічога не скралі. Віна іх складаецца ў тым, што яны арганізавалі рэферэндум па выхадзе Каталоніі са складу Гішпаніі. Мірны пратэст, легітымны рэферэндум, права на самавызначэнне, і ўсе такое… Ад 9 да 13 год турмы. Дзевяці чалавекам.
Гэта нават болей жорстка, чым пасадка 7-і з 11-ці кандыдатаў у прэзідэнты пасля Плошчы-2010. Аднак Гішпанія – прызнаная ўсімі дэмакратыя, а мы – апошняя дыктатура Еўропы.
Ну што ж, дзякуй краіне Еўразвязу за такі прыклад. Ён дапможа нам не забыцца, што ліберальная дэмакратыя – гэта толькі фасад для ўлады мізэрнай меншасці. І як толькі элітам пачынае рэальна нешта пагражаць – фасад злятае ў нябыт, на ягонае месца становіцца аголеная дзяржава са сваёй акрываўленай пашчай. Таму калі вам кажуць, што ў краінах ЕС «усё вырашае народ», можна смела пагадзіцца: так, вырашае. Роўна да таго часу, пакуль гэтае «вырашанне» адбываецца ў патрэбны для гаспадароў бок.
п.с. А вось мой артыкул двухгадоўвай даўніны «Почему я поддерживаю независимость Каталонии».
Comments Off on У адной еўрапейскай краіне ў 2019-м годзе дзевяці палітыкам далі ад 9 да 13 год турмы. Як вы думаеце, пра якую краіну ідзе гаворка?
Прэсаваць анархістаў і футбольных фанатаў ГУБАЗіКу ўжо стала мала. Яны пераключыліся на суполкі моладзі, сярод якой ёсць асобныя людзі, якія знаёмыя з анархістамі.
Пачытайце мой артыкул аб тым, як гэтым летам у Мінску СОБР накрываў сходы дваровай футбольнай каманды.
Один пишет публичное письмо где говорит “не строить из себя крутого”, второй демонстративно рвет его и выкидывает в мусорное ведро. Сначала мирятся, потом ругаются. Потом опять мирятся. Все это транслируется мировыми СМИ, все охают и ахают.
Можно было бы поржать, если бы у каждого из этих идиотов не было в руках сотни тысяч человеческих судеб. Государственная политика as it is.
В очередной раз охренел от дикого цинизма и бесчеловечной черствости Путина и его ФСБшной банды. Друзья, это просто жесть. Вообще я знал и раньше, что там было – в общих чертах. Но теперь картина обрела полностью ясные очертания. Что там произошло:
1. Повстанцы захватывают школу с более чем 1 тыс человек, выдвигают требования.
2. По российскому телевидению говорят, что в заложниках около 100 человек (потом увеличили до 300), говорят, что «террористы никаких требований не выдвигают и на переговоры не идут».
3. Путин и команда создают план: штурмуем школу, убиваем всех террористов. Попутно завалим пару сотен детей – не страшно, свалим на Басаева, СМИ всё равно наши.
4. Всех независимых журналистов, которые могли бы стать посредниками в переговорах под любыми предлогами не пускают в Беслан (Политковскую попросту отравили по дороге). Все требования и вызовы на диалог намеренно игнорят (наглая ложь о том что телефон, который дали повстанцы «не отвечает»)
5. Начинают штурм школы, лупят по зданию, битком набитому детьми, из танков и реактивных огнеметов. Потом два часа идёт пожар, недобитые – догорают. Два часа МЧСников не пускают в здание: рассчитывают что школа обвалится, чтобы в последствии не была видна пробоина от огнемётного выстрела. Всё это время в школе умирают дети, которых можно было спасти.
Потом было много адухи. Например, спецназовцы, которые шмаляли из огнемётов по школе, так и покидали на крышах соседней пятиэтажки тубусы от этих огнеметов. Их сфоткали, номера переписали, но потом всё это ВНЕЗАПНО исчезло из уголовного дела.
Еще представитель местной власти позже признался: «да, мы стреляли из танков по школе, но делали это точечно». ТОЧЕЧНО СТРЕЛЯЛИ ИЗ ТАНКОВ ПО ШКОЛЕ С ДЕТЬМИ.
Меня еще один момент тревожит, ладно ФСБшные начальники, это нечисть, которая готова хоть детей убивать, хоть своих матерей живьем в землю закапывать, если родина прикажет, но что же бравые спецназовцы? Все эти альфы, витязи и прочие ублюдки – почему среди них не нашлось ни одного, кто бы отказался выполнить приказ? Они разве не понимали что каждым выстрелом они убивают минимум по десятку детей? Они разве не знали правды? Всё они знали. Своя жопа, премии, квартиры им дороже, чем людские жизни. И ни одного из них, погибшего при штурме, мне не жалко.
Итог: 333 погибших, из которых больше половины – дети. Их кровь – в первую очередь, на руках Путина и всех кто выполнял его приказы, и уже в последнюю очередь – на руках повстанцев.
Потом еще у кремлёвских скотов хватает наглости распространять всю эту ложь и вопеть про «Басаева-детоубийцу» и «палача Беслана». Басаевцы не убили в здании ни одного ребёнка, это факт. Более того, после переговоров с Аушевым отпустили матерей с грудными детьми. Ни одно установленное ими взрывного устройства не взорвалось. Да, расстреляли мужчин, находившихся в школе в это время. Да, захват детей в заложники, как и расстрел безоружных людей – это вообще недопустимо и никак не оправдываемо. Но это куда меньшее преступление по сравнению с тем чтобы отдавать приказ расстреливать школу с детьми из танков, а потом нагло врать всему миру о том что «террористы устроили взрыв».
А если даже откинуть мораль и посмотреть прагматично, то захват школы был огромной ошибкой Басаева. Он думал, что ради 1 тысячи детей Путин пожертвует своим имиджем и выведет войска из Чечни. Вроде столько лет воевал Басаев с Россией а простой истины не понял: ее руководству плевать на людские жизни. Путин без сомнения принёс 180 детских жизней на алтарь имперского величия.
Что такое дети? Бабы новых нарожают. А Россиюшку бояться должны.
Comments Off on Посмотрел видос Новой Газеты про Беслан
А я казаў, што гэты двіж будзе пашырацца, бо гэта адносна бяспечная і знешне легітымная форма супрацьставіць сябе дзяржаве, якая ўжо ў вельмі многіх беларусаў сядзіць у пячонках.
Гэтых людзей ужо асобныя СМІ паспелі запісаць у вату і агенты Крамля (усё адтаго што яны заяўляюць, што Беларусь не з’яўляецца легітымнай дзяржавай + дэманструюць налёт канспіралогіі ўзроўню РенТВ), аднак насамрэч з’ява гэта куды больш складаная, і, вось пабачыце, калі менты і КДБ іх не задавяць на карані, то яны яшчэ сябе праявяць у беларускім палітыкуме.
Дарэчы, у РФ адзін з філіялаў гэтых «грамадзян СССР» ужо быў прызнаны экстрэмісцкай арганізацыяй і забаронены.
Comments Off on “Чалавекаў-суверэнаў” гэтых робіцца ўсе болей. Сапраўдная эпідэмія
