Entries Tagged 'Палітыка' ↓

Похоже, как и сто лет назад, анархисты в России превращаются в пугало для обывателя и в соломенное чучело для избиения силовиками – одновременно. Дело Сети и дело Азата Мифтахова поспособствовали тому, чтобы теперь власть лепила ярлык “анархизма” на всё более-менее ненравящееся и радикальное, а самих анархистов прессовала жестче чем кого. Смотрим на факты.

52-х летнего анархиста Илью Романова, инвалида без одной руки, половину своей жизни проведшего в тюрьмах, натурально пытаются убить в мордовской колонии.

В Снежинске Челябинской области по сообщению местных СМИ, двое 14-летних подростков якобы хотели устроить взрыв в столовой после чего обстреливать выбегающих одноклассников из пневматического ружья (!) и забрасывать бутылками с зажигательной смесью. Их задержали. Пунктами, усугубляющими вину школьников является то что, они, якобы, “читали литературу по анархизму”. Бредятина конечно, но озвучена в одном из топовых СМИ, а это немало.

В Калуге в конце января местные власти отменили концерт ска-панк группы Distemper. Причина: тексты песен “пропагандируют анархические взгляды”. Distemper хоть к анархизму поближе будут, нежели уральские школьники, но всё же в реальности никогда не были замечены ни в чём большем кроме как симпатиях к антифа-движу. Этого оказалось достаточно чтобы запретить концерт одной из старейших и известнейших панк-групп России.

А уже 10 февраля Приволжский окружной военный суд вынесет приговор (https://www.bbc.com/russian/features-51362582) по делу “Сети” – анархистской якобы террористической группы. Из 8 анархистских и антифашистских взглядов, вместе занимавшихся страйкболом и обучавшихся навыкам выживания силовики смогли слепить организацию, намеревавшуюся “свергнуть конституционный строй”. Для этого ФСБшникам пришлось применить целый арсенал методов: запугивания, угрозы, длительную работу провокатора и лютые пытки электрошоком, через которые прошли все обвиняемые, не согласившиеся признать вину. Прокурор запросил им от 6 до 18 лет. Эти люди, если что, никого не убили и ничего не взорвали. То есть вообще.

Самое любопытное тут то, что степень демонизации анархо-движения в России и репрессий в отношении него совершенно не соответствует реальной силе этого движения. У него нет не то что массовости, но и какого-то ни было влияния на политическую обстановку, разве что косвенного. Это не 2010 год, когда 300 анархистов и антифа громили администрацию Химок, или десятками жгли элитные авто, госучреждения и строительную технику в местах уничтожения природы.
Жестокими и немотивированными преследованиями власть создаёт анархистам известность и медийный образ самых радикальных и последовательных противников режима и, косвенно, заставляет тысячи людей гуглить об идеологии анархизма. Это может дать отсроченный – в 3-4 лет – эффект самосбывающегося пророчества, и анархисты действительно станут тем, кем их сегодня пытается представить чекистская власть. И тогда последней действительно придётся несладко.

The Athens Exarchia dictrict considered to be a stronghold of the anarchists. It is a space, where squats are standing one by one, and cops try to avoid getting there. It used to be like that for decades, but last few month a government started a large-scale attack on this ungoverned enclave.

On a video Greek comrade says briefly, what is the case, and shows that the spirit of the Athens anarchists is far from being broken.

/ / / / /

Афінскі раён «Экзархія» лічыцца аплотам анархістаў. Гэта месца, дзе сквот стаіць на сквоце, а паліцыя стараецца лішні раз туды не заглядаць. Так было дзесяцігоддзямі, але апошнія некалькі месяц урад пачаў буйнамаштабную атаку на гэты непадкантрольны анклаў. На відэа таварыш з Грэцыі коратка кажа, у чым справа і сведчыць аб тым, што дух афінскіх анархістаў — не зламаць.

Калі рыхтаваў інтэрв’ю з прадстаўніком руха “жывых людзей-суверэнаў” (вось тут відэа, калі не глядзелі, паглядзіце абавязкова), зрабіў нечаканае для сябе адкрыццё. Я-та думаў што гэтыя “грамадзяне СССР”, якія не прызнаюць сучасную Рэспубліку Беларусь з яе законамі, вераць у англасаксонскую змову супраць славян і выдаюць адзін аднаму пасведчанні “жывых людзей” – гэта чыста беларускае вынаходніцтва. Ці постсавецкае. Такая спецыфічная рэакцыя грамадства на немагчымасць супраціўляцца аўтарытарнаму рэжыму звыклымі метадамі.

Аказалася, я памыляўся. Як і ўсе сацыяльна-палітычныя навінкі, рух “людзей-суверэнаў” прайшоў да нас з Захаду. І адкуль бы вы думалі? З таго самага ЗША! У самага логава англасаксонскіх прыгнятальнікаў.

У ЗША існуе рух “суверэнных грамадзян” (Sovereign citizen movement). З’явіліся ў пачатку 1970 у асяроддзі ультраправаха папулісцкага руху «Posse Comitatus».

“Анты-ўрадавыя экстрэмісты, якія вераць, што хаця яны фізічна пражываюць у гэтай краіне, яны – адасобленныя, ці “суверэнныя” ад Злучаных штатаў” – так характэрызуе із ФБР.

Суверэнныя грамадзяне ЗША не плацяць падаткі, не выконваюць рашэнні судоў, нават ставяць сабе “свае” нумарныя бляхі на аўтамабілі. Напрыклад, знакі “Рэспублікі Тэхас” (якой, вядома, не існуе). На гэтым яны не спыняюцца: выдаюць свае судовыя пастановы, фінансавыя паперы і інш., і патрабуюць, каб яны мелі вагу нароўні з дзяржаўнымі. У адказ на любыя спробы дзяржавы іх падавіць, яны, карыстаючыся прабеламі ў законах і прававой казуістыкай, затасківаюць дзяржслужачых па судах. Для гэтага ў ЗША нават прыдумалі назву: “папяровы тэрарызм”.

Аднак не толькі папяровым яны бавяцца. Пасля выбуху ў Аклахоме ў 1995 (тады група ультраправых узарвала перад будынкам федэральнага ўраду грузавік з выбухоўкай, забіўшы 168 чалавек), ФБР пачало моцна пільнаваць гэты рух: адзін з удзельнікаў акцыі, Тэрі Нікалс, быў якраз такім суверэнным грамадзянінам, і нават выйшаў з грамадзянства ЗША праз суд.

ФБР ацэньвае колькасць “Суверэнных грамадзян” у ЗША у прыкладна 100 000 чалавек. Лічба надзвычай высокая, так што, думаю, маюцца на ўвазе не толькі актывісты але і сімпатызанты.

У Германіі аналагічны рух называе сябе “Рейхсбюргерамі” (Reichsbürgerbewegung, грамадзянамі Рейха). Пачаты ён быў у 1985 годзе Вольфгангам Эбелем, начальнікам участка чыгункі ў Заходнім Берліне. Рейхсбюргеры лічаць ФРГ юрыдычнай фірмай (нават называюць яе ААТ “ФРГ”), і настойваюць на тым, што адзінае легітымнае дзяржабразаванне на гэтай тэрыторыі гэта Германскі Рэйх у даваенных межах. Таксама як і “Грамадзяне СССР”, выдаюць адзін аднаму пасведчанні, пашпарты і іншыя дакументы, нават выпускаюць “ордары на арышт” у дачыненні да асобаў, якія ім супрацьстаяць. Спрабуюць ствараць уласныя суды, міністэрствы і іншыя дзяржворганы. То бок постсавецкія суверэны гэта поўная калька з германскіх.

Сваю тэорыю Рейхсбюргеры базіруюць на тым, што Веймарская канстытуцыя 1919 году не была належным чынам адмененая а таксама на выбіральным прачытанні рашэнняў Федэральнага суда Германіі.

Германскія спецслужбы налічваюць у краіне каля 18 000 “рейхсбюргераў” і лічаць, што як мінімум частка з іх звязаная з тамтэйшымі неанацыстамі, вялікая частка руха прытрымліваецца ультраправых і антысеміцкіх пазіцый.

Аналагічныя рухі існуюць як мінімум ў Канадзе, Аўстраліі, Румыніі і Малдове, не кажучы ўжо пра Украіну і Расію. У апошняй, дарэчы, некаторыя падраздзяленні “Грамадзян СССР” прызнаныя экстрэмісцкімі, а іхнія ўдзельнікі сядзяць у турме.

Не трэба быць вялікім сацыёлагам, каб пабачыць падабенствы між рухамі “суверэнаў”, у якой бы краіне яны не былі:

1. Амаль паўсюль – туга па загінулых імперыях, «залатому веку». Раней было лепей! Сённяшнія дзяржавы – слабыя, кепскія, ні на што няздольныя. Гэта тыповы імперскі рэсентымент.

2. Светапогляд, які грунтуецца на тэорыі змовы. Нездарма многія «суверэны» заадно з’яўляюцца антывакцынатарамі, антысемітамі, анты-ГМАшнікамі, прыхільнікамі плоскай Зямлі і г.д.

3. Гэта троху павярхоўныя назіранні, аднак, падаецца, паўсюль касцяк гэтых рухаў складаюць людзі 35+. Вельмі часта – былыя вайскоўцы і іншыя дзяржслужбоўцы.

Каб вытлумачыць прычыну з’яўлення і папулярызацыі такіх рухаў, трэба напісаць асобны артыкул. Але коратка гэта:

а) Складанасць сучаснага свету і празмерная колькасць інфармацыі, што дае вялізарную спакусу пачаць тлумачыць рэчаіснасць праз тэорыі змовы.

б) Занадта раптоўная змена культурных норм у грамадстве, якая выклікае непрыяцце ў людзей, якія ўсё жыццё пражылі пры іншых культурных нормах

в) Расчараванне ў інстытутах ліберальнай дэмакратыі вялікай колькасці людзей, асабліва старэйшага веку. Яны перастаюць успрымацца як інстытуты народнага прадстаўніцтва. Як след – губляюць легітымнасць у іх вачах. Але і згубіўшы яе, працягваюць выконваць карныя, падатковыя і іншыя функцыі. Адпаведна, пачынаюць успрымацца як акупацыйныя ўрады.

Лагічным жа выйсцем тут бачыцца: зрабіць «як было», пабудаваць сваю, «правільную» дзяржаву.

Так што нягледзячы на анты-дзяржаўную, месцамі квазі-вызваленчую рыторыку (беларускія суверэны, напрыклад, увесь час апелююць да Дэкларацыі правоў чалавека) гэтыя рухі адназначна можна аднесці да ультраправых і папулісцкіх. Яны не прапануюць, як анархісты, адмяніць іерархію ў грамадстве, ці, прынамсі, зрабіць яе больш мяккай, як сучасныя лібералы. Усё чаго яны хочуць, гэта пабудаваць такую іерархію, дзе яны – неадаптаваныя да рухомага, плюралістычнага і надзвычай складанага свецу, будуць знаходзіцца наверсе. Як у СССР.

Ня так даўно напісаў пра ганебныя “праймерыз”, якія задумала нашая апазіцыя. Вось яшчэ адзін якасны разбор гэтай зацеі, і файныя пытанні зададзеныя па фактах. Вельмі раю паглядзець. Працягласць – 11 хвілін. Толькі байкот гэтага ўбогаг спектаклю пад назвай “прэзідэнцкія выбары” можна назваць імкненнем да пераменаў. Усё остатняе – калабаранцтва і падман людзей.

Так што чакайце зараз і потым шмат крытыкі глабальных медыяў 🙂

Першае што кідаецца ў вочы гэта апантанасць сацсеткамі. Відаць, журналістам робіцца лянота выходзіць на вуліцу і рабіць апытанкі жывых людзей. Замест гэтага сканяць віртуальныя аватары.

Пры гэтым заўважыў як у ліберальных так і ў кансерватыўных медыяў адную і тую ж тэндэнцыю жорстка і непрыкрыта маніпуляваць чужымі меркаваннямі на сваю карысць. Ведаеце, у нашага БТ ёсць такі прыём: «А вот что говорят об этой акции оппозиции простые пользователи интернета…» і далей ідзе падборка каментараў з ВК ці Ютуба, відавочна тэндэнцыёзна падабраных, а можа і напісаных лукаботамі\ментамі, у якіх гэтую апазіцыю паліваюць лайном. Ну блін, апошняму ідыёту ж зразумела што абсалютна па любому пытанню будуць розныя меркаванні і заўжды можна знайсці для перадачы 3-4 каменты каменты якія карыснвя табе, і падсвяціць іх,. А вось каб прыкладна зразумець сапраўдную грамадскую думку, трэба прачытаць сотні каментараў і прытым на розных рэсурсах. Аднак не, аказваецца ў карыстанні гэтай таннай маніпуляцыяй ні кроплі не адстаюць рэспектабельныя CNN. То бок рэальна яны робяць загалоўкі кшталту: ТВІТЭР ВЫСМЕЯЎ НОВАЕ ЗАЯЎЛЕННЕ ТРАМПА, і паказваюць там выключна твіты, якія ім карысныя, пры гэтым не толькі ад лідараў меркаванняў але і ўвогуле ад нейкіх ноўнэймаў.

Пры гэтым моцна дэвальвуецца сам панятак «лідара меркаванняў» ці «эксперта». Гэтым статусам журналіст можа надзяліць кожнага, каго пажадае. Але аб гэтым ужо неяк у іншы раз.

И, знаете, я согласен с этим тезисом.

Только когда начинаешь спрашивать критиков, что они понимают под “начать с себя”, то в ответ слышишь замшелые проповеди вроде “найди хорошую работу”, “заведи семью” и тому подобный традиционалистский бред. А, ну или еще “переведи бабушку через дорогу” 🙂

Но действительно, люди старой формации, носители авторитарного сознания в принципе не способны на позитивные перемены. И поэтому прежде чем призывать других на баррикады, нужно измениться самому. Ну так что же такое для активиста “начать с себя”? Как изменить своё поведение и образ жизни для того чтобы стать эффективным творцом нового общества? Об этом я порассуждал в статье, (https://avtonom.org/news/nikolay-dedok-reabilitiruem-anarhizm-obraza-zhizni-ili-nabroski-ob-anarhistskoy-etike)написанной в недалёком прошлом.

Еще один борец с экстремизмом попался на грязных делишках. На этот раз — на съёмках порно с несовершеннолетними. Правда не у нас, в России. Антон Мишин — бывший чиновник из Томской области, известный в России общественный деятель, получатель президентский грантов, а заодно зачинатель программы «Киберпатруль», в рамках которой его подопечные боролись с порнографией и экстремизмом в соцсетях.

Несколько дней назад его студию накрыл спецназ. Там обнаружили несколько девушек 2003-2004 года рождения и самого Мишина с другом прямо в процессе съёмок хоум-видео.

Интересную схему придумал Мишин. Одной рукой получал президентские гранты (последний был на $12к) на борьбу с плохим контентом, другой рукой этот контент создавал.

А, ещё он был православным активистом и очень дружил с местным духовенством РПЦ. Куда ж без этого.

Вот уж действительно закономерность: чем духовней и православней персонаж, чем больше он радеет за чистоту интернета и квакает про борьбу с экстремизмом — тем более большего трэша от него следует ожидать. А у нас, думаете, меньше? ГУБОПовцы постоянно попадаются то на краже денег у сослуживцев, то на торговле наркотой. Я даже боюсь гадать, какие схемы проворачиваются в недрах 3-го (антиэкстремистского) управления ГУБОПиК и остаются неизвестными потому что с них имеет профит высшее начальство.

Впрочем, и это всё мы узнаем в своё время.

Моцна засумаваў, прачытаўшы навіну пра тое што лідары нашай апазіцыі вырашылі абраць “адзінага кандыдата ад апазіцыі” шляхам праймарыз. Чаму засумававаў? Ну давайце разгледзім уводныя. Аксіёмы, якія не падлягаюць аспрэчванню:

1. Апазіцыя – у маргінальным стане. Амаль не мае ўплыву на палітыку. Рэйтынгі кандыдатаў, за выключэннем, магчыма, Статкевіча – у мяжы статыстычнай памылкі [1]

2. Уся сістэмная апазіцыя знаходзіцца пад кантролем Камітэта Дзяржбяспекі. Гэта не значыць, што Кастусеў і Казлоў дзейнічаюць па званку таварыша маёра. Гэта значыць, што яны ведаюць свае рамкі і за іх не выходзяць.

3. Электаральны працэс – цалкам пад кантролем рэжыму. Перамога апазіцыйнага кандыдата немажлівая у прынцыпе.

У любога здаровага чалавека ўзнікне пытанне: “хм, а навошта тады ўвогуле ўдзельнічаць у гэтых выбарах?” Адказамі апазіцыянераў служаць такія славесныя канструкцыі як: “так, выбараў няма, але мы карыстаем мажлівасці!”, “трэба паказаць народу што апазіцыя ёсць!”, “вось прайграем – і ўсе пабачаць што выбараў няма! Рэжым сябе дыскрэдытуе!” і таму падобнае. Усе гэтыя мантры апазіцыя кажа 20 год. І 20 год усё паўтараецца зноўку. У 2006, 2010, 2015… Адрозніваецца толькі ступень рэпрэсій, якая наступае пасля.

Ну і як тут не засумаваць?

З усіх гэтых правальных тэзісаў мяне болей за ўсё выносіць фраза аб тым што “адкрываецца акно магчымасцяў”. О Божа! Яно ўжо 20 год адкрываецца! І дзе ж яны, вашыя магчымасці? Як яны былі скарыстаныя? Чаго вы дабіліся?! Няўжо не зразумела, што калі раз за разам адная і тая ж тактыка не спрацоўвае, то трэба змяніць тактыку! Але не! Мы не будзем мяняць тактыку, мы будзем спадзявацца што людзі – ідыёцікі, якія забылі нашыя фэйлы 5 і 10-ці гадовай даўніны, і паўторым цыкл ізноў. Нічога дзіўнага, глядзі пункт два.

Раз ужо пайшла гаворка аб магчымасцях, нагадаю, што ўсе перамогі грамадзянскай супольнасці Беларусі былі дасягнутыя НЕ падчас выбараў. Маці-328 прабілі ілбом ментоўскую сістэму, прымусіўшы ўлады зрабіць амністыю і пераглядзець наркатычны артыкул. Берасцейцы дабіліся закрыцця заводу АйПауэр. “Дармаеды” адбілі драконаўскі падатак падчас вулічных акцый. Ім не патрэбныя былі выбары для гэтых перамогаў!

А што даў ваш удзел у выбарах акрамя крымінальных справаў, штрафаў і сутак для актывістаў? Акрамя тысяч змарнаваных чалавека-гадзін? Акрамя новых палітэмігрантаў і бездані расчаравання?

Я ўжо маўчу пра самы відавочны факт: удзел апазіцыі ў выбарах гэта легітымізацыя рэжыму ўнутры краіны і дапамога Луке ў ягонай гульне з Захадам.

Давайце думаць лагічна: раз вы – апазіцыя ў аўтарытарнай краіне, то вашая задача – нанесці палітычную шкоду гэтаму рэжыму. Дык задайце сабе пытанне: калі рэжым РАЗ ЗА РАЗАМ дазваляе вам ісці на гэтыя выбары і прымаць у іх удзел, магчыма яму гэта выгадна?!

Затое што сапраўды зліць Сістэму, дык гэта ігнор і байкот [2]. Аб гэтым кажа хаця б тое што ўлада ўвяла артыкул у КаАП за заклік аб байкоту выбараў і праводзіць беспрэцэдэнтнага маштабу аперацыі па прымусу да галасавання залежных ад яе людзей. Для студэнта ці дзряржслужбоўца не пайсці на участак для галасавання – сапраўдны пратэст, не горшы выхаду на Плошчу.

Карацей, заклікаю ўсіх чытачоў не верыць прафесійным палітыкам. Той хто хоча трапіць ва ўладу праз вас, сам па сабе варты недаверу. А калі яшчэ і сцвярджае, што можа трапіць ва ўладу, хаця яму відавочна нічога не свеціць – выглядае падазрона ўдвайне.

Для мяне гэтыя выбары стануць лакмусавай паперкай, калі кожны: палітык, актывст, блогер, – пакажа, кім ён сапраўды ёсць: барацьбітам за перамены ці карыснай марыянеткай для аўтарытарызму.

[1] Статыстычная памылка ў апытанках грамадскага меркавання звычайна складае 3%.

[2] Севярынец заклікаў да «актыўнага байкоту» заклікае калі не атрымаецца абраць «адзінага кандыдата ад апазіцыі». Праўда незразумела, а што ж зменіць абранне такога кандыдата? Памножыць колькасць людзей на Плошчы? Прымусіць Лукашэнка прызнаць паразу на выбарах?

Сёння канал Nexta паведаміў  што былы кіраўнік 2-га упраўлення ГУБАЗіК, Уладзімір Яўгеньевіч Ціхіня, у мінулую пятніцу затрыманы супрацоўнікамі КДБ. Меркавана – за хабар.

Ціхіня сышоў з ГУБАЗіКа яшчэ 16 снежня – як кажуць, па ўзросце (яму 57 год). Што цікава, за 2 дні да затрымання ён атрымаў ганаровы медаль МУС. Гэта ў дадатак да россыпу іншых медалёў і ўзнагарод, сярод якіх атрыманая ў 2007 годзе падзяка асабіста ад Лукашэнка.

Каб зразумець важнасць навіны, трэба ведаць, хто такі Ціхіня. Гэта плоць ад плоці Сістэмы. Усё жыццё прапрацаваў у органах МУС. Уявіць сябе “мента”, не, нават, “мусара” большага, чым Ціхіня, наўрацці магчыма. Ціхіня стаіць за пераважнай большасцю, калі не за ўсімі, крымінальнымі справамі супраць беларускіх злодзеяў у законе і арганізаваных злачынных груповак. Без перабольшання можна назваць яго чалавекам, які ўнёс найбольшы ўклад у вынішчэнні арганізаванай злачыннасці ў Беларусі. Людзі, блізкія да крымінальных эліт, казалі мне аб гэтым наўпрост, таму журналісцкі эпітэт “гроза воров в законе” недалёкі ад ісціны. На сваёй пасадзе выконваў па-сапраўднаму палітычныя функцыі, зачышчаючы Беларусь ад альтэрнатыўных Лукашэнке цэнтраў улады.

Ціхіня праславіўся перш за ўсё незаконнымі і антычалавечымі метадамі здабычы доказаў і прымусу падазроных да супрацы. Ціск у месцах адбывання пакарання, “прес-хаты”, шантаж дэталямі асабістага жыцця, пагрозы родным, ілжывыя абяцанні “знізіць тэрмін” (як мінімум адзін з паверыўшых у такія абяцанні Ціхіні – удзельнік Калінкавіцкай ОПГ па мянушцы “Ліс” – быў расстраляны) – няма таго, на што бы ён не пайшоў. А горш за ўсё – штучнае прыцягненне да адказнасці невінаватых людзей, каб максімальна пашырыць “злачынную групоўку”, Так што акрамя бандытаў Ціхіня быў гразой іх сяброў, знаёмых, родных і проста выпадковых людзей, з якімі яны перасякаліся. Гэта прыводзіла да таго што па справах многіх “арганізаваных злачынных груповак” на лаве падсудных сядзелі людзі, адзін з адным нават не знаёмыя. На зоне мне даводзілася чуць ад людзей пасаджаных ім гісторыі кшталту: кіроўца падвёз малазнаёмага хлопца да дому, а потым аказаўся саўдзельнікам “ОПГ” і атрымоўваў рэальны тэрмін, бо той хлопец, аказваецца, быў нейкім бандытам. Схему выдатна апісаў у сваёй кнізе «Еду в Магадан» Ігар Аліневіч:

«КГБ и ГУБОП решили не заморачиваться и начали штамповать ОПГ десятками. […] По одной только Гомельской области «раскрыто» не менее полутора десятков ОПГ за 10 лет! Хойницкие, умановские, дело «кидал», речицкие, морозовские, пожарники… Если первые ОПГ составляли «скромные» 5-15 человек, то к 2006г. на скамье подсудимых уже сидело по 70 (пожарники) и 130 (морозовские) человек! Откуда?! Сроки фантастические – 10-25 лет! В полном соотвествии с технологией сталинских процессов за основу берутся несколько человек, далее наращивают их контактных лиц, эпизодических или вовсе случайных, таким образом, дело приобретае видимость объемности и серьезности, становится возможным применить гораздо более тяжелые статьи. Могут объединить несвязанные друг с другом, а порой и враждующие преступные группы в одну организацию и заявить ОПГ».

Менавіта ў такой фабрыкацыі крымінальных справаў Ціхіні не было роўных – за што, відаць, ён і стаў “героем уголовного розыска”, і, бадай, адным з самых медыйных супрацоўнікаў ГУБАЗіК.

У звязку з палітычнымі рэпрэсіямі асабіста я з Ціхіней не сустракаўся Аднак паколькі з 2012 года ён быў нам.начальніка ГУБАЗіК то, безумоўна, прымаў удзел у іх, бо, як мінімум падпісваў загады аб вобшуках і спецаперацыях супраць экстрэмістаў.

Той факт, што Ціхіня, магчыма, браў хабар, ці яшчэ нейкім чынам парушаў закон, мяне абсалютна не здзіўляе. Бо калі ты ўсё жыццё метадычна знішчаеш лёсы людзей дзеля пасадаў, медалёў і прэмій то што для цябе ўзяць хабар? Здзіўляе толькі тое што тыя хто зойме ягонае месца працягнуць, як тыя псы, разбіваючы лоб і псуючы сабе біяграфію, выслужвацца перад гэтым рэжымам які ў любы момант цябе растопча, нягледзячы на ўчорашнія заслугі.

Ну не ідыёты?