Мір, каханне, кактэль молатава.

Belarus hosts II European Games in June 2019. At the moment, the authorities take a huge effort to present Belarus as a friendly country of law and order, absolutely safe for foreigners. But this has nothing to do with reality.

My name is Mikola Dziadok, I am a journalist, blogger and former political prisoner from Minsk, Belarus. And against the background of the governmental lies, I am going to tell you about how safe Belarus is for foreign citizens.

Belarus has one of the highest incarceration rates in Europe. Moreover, the police per capita rate of Belarus is 1442 police officers per 100,000 population, which is the biggest in the world. The Freedom House ranks Belarus 176 in the human right index, accompanied by Congo and Cameroon.

Belarusian president Aleksandr Lukashenko has been in power for 25 years already. Also, many things that are legal in other countries are illegal in Belarus. For example, the Belarusian criminal code has an article criminalising assembling in a certain space without government permission, criminal punishment for participating in anti-government organisations, and even punishment for “discrediting the Republic of Belarus” which is wide enough to imprison any person critical of authority. In Belarus, police systematically raid gay clubs and parties of swingers. The latter are accused of “organising prostitution.”

Belarus was NOT included in the Global Finance magazine rating of the safest countries.

On 17th May 2018, the International Day Against Homophobia, the British embassy in Minsk hung up a rainbow flag. The Belarusian Ministry of Internal Affairs, headed by minister Shunevich, issued a statement titled “We stand for truth,” defaming the British officials who did it, accusing them of the propaganda of “false values.”

Belarusian drug policy is one of the harshest in the world. In 2014, the president issued a decree, according to which distribution of drugs is punished by up to 25 years in prison. What falls under the concept of the crime? Mostly that is just sharing a joint with your friends. By now, around 8 000 people, mostly youth, serve their terms in terrible conditions of Belarusian prisons for such a crime. Most common terms are 8-12 years. In 2014, Lukashenko demanded to create special prisons for “drug dealers”: “Make them ask for death,” he said to his ministers. And they did. People are dying in Belarusian prisons as a result of tortures, lack of medical care, and suicides.

The mothers of the imprisoned have tried many ways to fight for their sons, including hunger strikes.

At April, 4th, Belarusian authorities demolished 70 handmade crosses, surrounding the Kurapaty a forest near Minsk where from 40 000 to 200 000 of people were killed during the Stalin’s repressions. Before the demolition was made, the forest, where the crosses were standing, was encircled by the police. 15 opposition activists, who tried to stop the demolition were detained. Few days before president Lukashenko said that the sight of the crosses irritates him when he drives by – they “spoil the look”. The Stalin’s repressions still were not condemned by the Belarus officials.

But what about foreigners? If you think that all above-mentioned only concerns Belarusians, you are wrong. The punitive system of Belarus does not care whom to punish. And here are the most well-known stories of foreigners, who thought that visiting Belarus was a good idea:

Daichi Yoshida is a 27-year old well-known Japanese cartoonist, who was visiting an anime festival in Kyiv, Ukraine. There, he bought parts of an antique rifle in a shop. Kyiv customs were totally OK about it, but after getting to a transit area of the Minsk airport, Daichi was searched, detained, and soon sentenced to 4,5 years of imprisonment. In prison, Daichi went through depression, syncope and blennocystitis, but never got decent treatment.

No one paid attention that these parts of the rifle could not be used for shooting. No one paid attention that Ukrainian customs had no questions to Daichi. They found him guilty. Daichi spent almost 2 years in prison. All the higher instance courts refused to review his case. He was released after the intervention of the Japanese embassy and wide press coverage of this story.

Read his story here.

Jolan Viaud, a 24-year old French citizen, was travelling to Ukraine from Lithuania through Belarus. In Lithuania, he bought a souvenir cartridge. While passing the Lithuania-Belarus border he was searched and accused of not declaring the cartridge. Basically, he simply could not do this, because Belarusian border patrol knows neither English nor French. He was accused of smuggling the weapons and detained immediately.

Jolan Viaud’s case is an exception in some way. He was acquitted during the trial and set free. Nevertheless, he spent two years in custody.

More details about his story here.

Andreus Golubeus, a Lithuanian, bought a painkiller called Tramadol for his wife who lives in Belarus. But in Belarus, this painkiller is considered a drug. On the Belarusian border, he was detained and accused of smuggling drugs. Neither the court nor the prosecutor cared about the fact that he was not concealing Tramadol but gave it to customs officers voluntary. Andreus got 3,5 years in a high-security prison. His wife, who is confined to a wheelchair, was left without his care and the medicine she needed.
Now Andreus is in prison, and prison administration prevents him from applying to international bodies. They just do not let out the complaints he files.

Alan Smith is a British businessman. He was acquainted with a woman from Kurdistan, who was trying to get refugee status in Lithuania. After this woman was detained on the Belarus-Lithuania border, Alan Smith was detained in 2016 for allegedly “organising illegal migration.” The connection between Alan and that woman were enough for such an accusation.
In prison, he was pressed by the administration to plead guilty, stayed in isolation because he speaks neither Belarusian nor Russian and faced with all the bad conditions.

He served his full term being deprived of visits from his relatives, food parcels and was allowed a minimum sum for buying goods in the prison shop, which is comparable to torture under Belarusian prison conditions. Upon release, he told the press a lot about the abuses and torture that prisoners experience and the unjust sentences from the Belarusian courts.

In the penitentiary, Alan drew awesome cartoons depicting the Belarusian state and penal system. Most of them were smuggled outside illegally. None of the higher instance courts considered his appeals. The British ambassador was not too active in improving his fate: no one would like to spoil the international relations because of one citizen.

UK press about Alan Smith.

You should keep in mind that these are only the examples which became known thanks to the Belarusian press. Many other foreigners do not enjoy the attention of human right defenders or ambassadors, like Columbian citizen Gedi Kalderon who is prevented by the prison administration from meeting with ambassadors from his country.
Human right defenders who file appeals to the Constitutional Court demanding to make the life of foreigners in Belarusian prisons easier, often get formal and negative answers.

Apparently, the Belarusian state continues to assert that Belarus is safe and hospitable for foreigners – because they need your money. But in return, they will never guarantee your safety.

Mikola Dziadok

Facebook

Telegram

Email

Государственная структура Ирана – КСИР (Корпус стражей исламской революции), с официальным статусом и соответствующими регалиями была признана террористической организацией.

О чем это говорит? О том что ярлык “терроризма” сегодня стал ничем иным как инструментом для институциональной (в первую очередь – правовой, а затем – дипломатической и медийной) дискредитации политического соперника. И применение этого ярлыка зависит отнюдь не от того, что этот соперник делает, а от политической коньюнктуры на сегодняшний момент. Пример: Саудовская Аравия. Головы режут по пригооврам шариатских судов? Режут. В Йемене убивают гражданскх пачками? Убивают. Но – союзник США в регионе, поэтому Трамп ручкается с ними и заключает миллиардные контракты.

Другой пример: РПК (Рабочая партия Курдистана). В Сирии они (точнее, их прямой аффилят SDF) – важнейший партнер США по истреблению ИГИЛ на земле. Поэтому дружба, тонны оружия и всецелая поддержка. Но стоит пересечь границу Турции… и борцы за свободу как по мановению волшебной палочки превращаются в “террористов”. Ведь Турция – союзник США по НАТО, и в расколах в этой глыбе США ну никак не заинтересованы.

Талибан. Для США – террористы, а РФ ведёт с ними переговоры на уровне Лаврова.

Кстати, интересный момент. Ватники, которые пытались поднять хайп из-за моих статей в НЧ про Яндарбиева и Басаева, обкудахтались, что последние являются “официально признанными” США террористами. Поэтому, якобы, я и Новый Час “пропагандируем терроризм”. Как же эти изобличители терроризма поступят сейчас? Ведь российские войска в Сирии воюют бок о бок с официально признаннными террористами КСИР. И хвалебных статьи об иранском режиме в российских СМИ пруд пруди. Впрочем, этой мелочи они конечно не заметят. Это тебе не с “русофобией в Белоруссии” воевать, тут сразу рот заткнут.

Что касается спекуляции термином “терроризм”, то аналогичный принцип работает и во внутренней политике. Если кто-то серьезно допёк государство, его объявляют террористом (по этому индикатору можно легко определять кто на сегодня действительно опасен для Системы).

В общем, глубокая и долгая тема, и когда-нибудь на её сниму видос. А пока запомните самое точное определение терроризма в современном мире: “это любое насилие, которое я не поддерживаю”.

[ENGLISH FOLLOWS]

Лайфхак: калі экстрэмісцкія налепкі ляпіць на дарожныя знакі, яны правісяць там ВЕЧНАСЦЬ і іншапланетныя цывілізацыі, корпаясь у развалінах нашых гарадоў, будуць вывучаць па ім культуру чалавецтва 🙂

_____
Lifehack: if you stick extremist stickers on a road signs, they will hang there ETERNALLY, and extraterrestrial civilizations, when exploring the remnants of our civilization, will learn our culture by them 😉

Я не разумею такой бурнай рэакцыі на выхад 1000 гарнякоў з незалежнага прафасюзу. Ніякай катастрофы і нават праблемы тут не бачу. Калі 1000 чалавек выйшлі з прафсаюзу без адзінай стачкі, без адзінай акцыі пратэсту, значыцца гэта былі людзі, якія адпачатку не гатовыя змагацца за свае правы. І доўгія гады знаходжання ў прафсаюзе іх гэтаму таксама не навучылі. Такім чынам, дзе яны знаходзяцца\не знаходзяцца, не мае аніякай розніцы. У масштабах краіны гэта ўвогуле ні на што не ўплывае.

1000 чалавек без шуму і пылу загналі ў стойла, аднымі толькі словамі. Горкі смех. Я б пасаромеўся ўвогуле аб такім пісаць.

Апошні мой відос – апытанка мінчан на вуліцах аб тым, хто такія экстрэмісты, за 10 дзён сабраў больш за 1300 праглядаў на ўсіх платформах! Не забудзьцеся падпісацца на канал Radix, калі дагэтуль гэтага не зрабілі 😉

Сёння ў судзе Фрунзенскага раёну разглядалі мой чарговы экстрэмізм у сацсетках. У гэты раз у адну справу аб’ядналі цэлых тры пратаколы. Аптымізацыя вытворчасці 🙂

1. Пратакол ад 03.03.2019 – за вось гэты рэпост Промня. Крымінал складаецца ў тым, што ў тым, што ў рэпосце прысутнічае хэшэтэг #acab.

2. Пратакол ад 04.03.2019 – за вось гэты пост. Нагадаю, гэта пост-манифест флэшмобу #яэкстрэміст, фатаграфія з плакатам АСАВ ля помніку Дзяржынскаму.

3. Пратакол ад 24.03.2019. Адразу за тры (!) пасты адзін пратакол: у Інстаграме, Фэйсбуке і Твітэры. У Твітэры я для сваей англамоўнай аўдыторыі паўтарыў фотку ля помніка Дзяржынскаму, у ФБ – размясціў сэлфі падпісчыка-ананіма з надпісам “АСАВ”, а Інстаграме – размясціў вынікі папярэдняга суду са скрыншотам таго, за што мяне судзілі.

Такім чынам мінімум у двух выпадках мяне судзілі двойчы за адную і тую ж карцінку! Вынік: 40 базавых.

Калі вы заблыталіся ў гэтых хітраспляценнях то проста забейце і пачытайце важныя аспекты:

Адбыўся прэцэдзент – першы ў Беларусі прысуд за хэштэг. Дарма мы з адвакаткай спрабавалі давесці, што А.С.А.В., прызнаны экстрэмісцкім, гэта зусім не тое ж што “#acab”, што гэта проста розныя надпісы. Не дапамагло.

Вельмі прыкольна што зараз ты нават не можаш расказаць, за што цябе судзілі, бо калі ты гэта расказваеш\паказваеш, гэта зноўку дэманстрацыя экстрэмісцкіх матэрыялаў, і зноўку суд. І так можна да бясконцасці. Кругаварот АСАВ у прыродзе!

У гэты раз матэрыялы справы былі аформленыя троху болей ахайна. Скрыншоты з маіх старонак былі прыгожыя-каляровыя, гэта адразу кінулася ў вочы.

Падпалкоўніку Бедункевічу з ГУБАЗіКа задаўбала складаць даведкі ОРМ па маёй справе і зараз ён перакінуў гэта на інспектара Куранкова з Фрунзенскага РУУС.

Ну і я чарговы раз прыйшоў да высновы, што судзяць мяне не за гэтыя карцінкі, а за сукупнасць маей анархісцкай дзейнасці. Пляваць яны хацелі на абрэвіятуры, ім не падабаецца што я прасоўваю анархізм у публічнай прасторы, вось што галоўнае. Таму я магу хоць прашэрсціць усе свае пасты за апошнія 3,5 год, прыбраўшы з іх увесь экстрэмізм – усё роўна знойдуць, за што скласці пратакол, уляпіць штраф, ці, калі трэба, затрымаць. А калі я ім так замінаю, то значыцца, дзейнічаю ў правільным напрамку.

Барацьба працягваецца, працуем далей.

#яэкстрэміст #яэкстремист

Заўтра ў 09.30 у судзе Фрунзенскага – чацверты суд за экстрэмізм у сацсетках (нават не веда дакладна за што, бо пратаколы складаюць непісьменныя менты).

У апошні час шуняўкі ўзялі моду мяне пасля суда затрымліваць. Калі гэта здарыцца – прачытаць аб далейшым развіцці падзей можна на маім тэлеграм-канале. Нават калі менты пасадзяць мяне ў касмічны карабль і адправяць на Марс – канал будзе аднаўляцца.

Я уже как-то писал о росийском политзаключенном Кирилле Кузьминкином. Это парень 14 лет, анархист, которого арестовали за переписку с Михаилом Жлобицким, Архангельским анархистом-смертником, который взорвал себя в здании ФСБ в октябре прошлого года.

Долгое время все это дело было покрыто мраком. Теперь кое-что стало известно благодаря корреспондентам moloko plus.

Кузьминкину предъявляют обвинение по двум статьям: ст. 223.1 ч.3 УК РФ (незаконное изготовление взрывчатых веществ, незаконные изготовление, переделка или ремонт взрывных устройств), ст. 222.1 ч.3 УК РФ (незаконные приобретение, передача, сбыт, хранение, перевозка или ношение взрывчатых веществ или взрывных устройств).

«Ч. 3» в этих статьях означает, что деяния совершены организованной группой. То есть, по мнению следствия, Кузьминкин действовал не один. При этом обвинение предъявлено только нему. О других подозреваемых по этому делу (и есть ли они вообще) мы не знаем ничего.

При обыске дома у Кузьминкина изъяли всю технику, в том числе старые телефоны. Следствие считает, что подросток переписывался с Михаилом Жлобицким, который совершил терракт в архангельском ФСБ. Во время обыска дедушка Кузьминкина поинтересовался у силовиков, есть ли у них ордер. Один из силовиков начал угрожать: «Сейчас на бутылку сядешь».

У дела сменилось несколько следователей. Последний, по словам матери, давит на Кузьминкина и предлагает признать вину. В обмен обещает минимальное наказание. Кузьминкина защищает независимый адвокат. Его нашёл дедушка подростка. Адвоката оплачивают родители Кузьминкина. Они не против финансовой помощи и общественного сбора. Этим начала заниматься одна правозащитная структура. Скоро появятся новости об этом. В СИЗО Кирилл посещает «школьные занятия». Но их все равно недостаточно, чтобы покрыть образовательную программу.

Кирилл много читает, интересуется логикой, риторикой и эзотерикой. Ему можно написать письмо через сервис «РосУзник». (http://rosuznik.org/)

Вы шмат ведалі людзей, якія б ўдзельнічалі ў самых сапраўдных баявых дзеяннях, будучы без адной рукі, адной нагі і аднаго вока?

Чытаеш такія прыклады і не перастаеш здзіўляцца, нават шакавацца, стойкасцю, вытрымкай, непахіснай верай і звышчалавечаскай волей такіх байцоў. Калі ў нашым народзе такія стануць узорам для пераймання, то ніякія прыгнятальнікі нас не зломяць.

Чытайце мой артыкул пра чачэнскага ваяра Байсангура з Беною, якога сучаснікі называлі “чалавек з каменю”.