За мінулы год і на пачатак 2019 г. канвеерныя суды асудзілі ужо 8 чалавек па артыкулах, так ці інакш звязаных з «экстрэмізмам». Была і першая крымінальная справа – за відэа Укантакце.. Судзяць за шапкі, пасты ў сацыяльных сетках, за каментары, за рэпосты. «Можна сесці і за лайкі!» – папярэджвае Следчы камітэт.
Некаторых судзяць па некалькі разоў за месяц (!) Людзей хапаюць ля дому і прысуджаюць буйныя штрафы, у надзеі, што медыя стомяцца пісаць аб ужо такім звычным бязмежжы, і чалавек застанецца з бядой сам-насам.
Толькі за першы месяц гэтага году асуджаных ужо трое! Пакуль даюць штрафы. Але толькі пакуль.
Вы думаеце, вас гэта не закране – вы не анархіст і не посціце гітлераў на старонцы? Тады паглядзіце на тэндэнцыі. Пад прэс трапляюць пратэстанты і сведкі Іеговы, прыхільнікі легалізацыі марыхуаны, прадстаўнікі ЛГБТК і свінгеры І хай не ў кожным разе гучыць слова «экстрэмізм», але яго ўсе часцей выкарыстоўваюць для абагульнення і крыміналізацыі ўсе большай колькасці людзей.
З сайтам і старонкамі ў сацсетках паступаюць гэтаксама. Чаму і як іх прызнаюць экстрэмісцкімі – ніхто не ведае. Усё робіцца на закрытых камісіях, дзе «эксперты» з начосамі і без, які інтэрнэт ведаюць па «Одноклассникам», вырашаюць, што нам можна рэпосціць, а за якія рэпосты мы будзем сядзець. Ніхто з простых смяротных да паседжання камісіі не дапускаецца. Выкрэсліць са спісу матэрыялы, аднойчы прызнаныя забароненымі, немагчыма.
Нас пазбаўляюць свабоды, бяспекі і годнасці.
У красавіку ўПалаце прадстаўнікоў будуць разглядаць чарговую папраўку ў «Закон аб барацьбе з экстрэмізмам». Вы запытаецеся, куды яшчэ ўзмацняць? Яны знайшлі куды. Павялічэнне штрафаў – раз. Крыміналка за «рэабілітацыю нацызму» (рыхтуйцеся, гісторыкі) – два. Увод адміністрацыйнай адказнасці за «дэманстрацыю сімволікі экстрэмісцкіх і тэрарыстычных арганізацый» – тры.
Тое, што адбываецца, гэта адабранне ў нас свабоды, бяспекі і годнасці.
Свабоды – таму што зараз перад тым, як нешта сказаць ці напісаць, нам трэба будзе баяцца і тройчы думаць. Гэта – мара Шуневіча.
Бяспекі – таму што рэжымныя псы пашыраюць сваё легальнае права атакаваць нас, затрымліваць, збіваць, саджаць і штрафаваць. Затрымаць, урывацца ў нашыя кватэры і ставіць нас на калені могуць любога.
Годнасці – таму што іх мэта, каб мы жылі ў штодзённым страху.
Грамадства ўжо ўпусціла момант, калі ў яго забралі права ўзбурацца і размаўляць на вуліцы. Зараз, пабачыўшы, што «схавалі», хочуць забраць тыя ж правы і ў інтэрнэце.
Калі гэта не спыніць, пасля штрафаў за рэпосты, хутка пойдуць суткі, а потым і крыміналкі, як у Расіі. Яны АБАВЯЗКОВА дойдуць да гэтага, калі мы прамаўчым.
Аднак мы не прамаўчым. Мы не хочам такой будучыні ані сабе, ані сваім дзецям.
Выхад адзін, як і ва ўсе вякі – супраціў. Калі грамадства маўчыць – чаму б не заганяць пад лаву? Калі супраціўляецца – тройчы падумаюць перад тым, як закруціць гайкі.
Не сядзі і не думай «я нічога не змяню, бо нас мала». Прыйшоў час кожнаму зрабіць хоць маленькі, сімвалічны крок, каб перадухіліць жыццё ў ганьбе, прыніжэнні і небяспецы.
Што можна зрабіць?
Сказаць уголас: я – экстрэміст. Жадаеце павесіць жахлівы ярлык на кожнага, хто мае уласнае меркаванне? Што ж, мы зробім так, што гэты ярлык спачатку згубіць той сэнс, якім яго надзяляюць карныя службы і іх прапагандысты. А заўтра і ўвогуле стане сінонімам годнага сумленнага чалавека.
Сёння, дзякуючы тым жа сацсеткам, наяўнасці смелых актывістаў, якія не баяцца рызыкаваць і пакутваць за свае перакананні, мы можам падняць тую хвалю, якая прымусіць іх захлынуцца. Паказаць, што экстрэмістаў не два, не пяць не дзесяць. Людзей, якія гатовыя змагацца за сваё права выказвацца – столькі, што ім з намі не справіцца!
Дзеля гэтага мы пачынаем кампанію, якая так і называецца: #яэкстрэміст з адным патрабаваннем: АДМЯНІЦЬ ЗАКОН АБ СУПРАЦЬДЗЕЯННІ ЭКСТРЭМІЗМУ.
Яна разлічаная на доўгі час, але проста зараз далучайцеся да флэшмоба. Усяго ў тры крокі:
1. Адкрываеце спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў.
2. Знаходзіце там любы матэрыял на свой густ.
3. Пішаце\раздрукоўваеце\фоткаеце\робіце сэлфі з ім і выкладваеце з хэштэгам #яэкстрэміст .
Не хочаце піліць матэрыялы пэўнага ідэалагічнага зместу (тым больш там сапраўды ёсць і шлак)? Не праблема. У спісе ёсць цудоўная пазіцыі накшталт: «аудиофайл “196296.mp3″» альбо відэафайл «Без названия», «Стикер, содержащий надпись “ПРОТЕСТ”» и таму падобнае. Крэатыўце – хай менты ламаюць сабе голавы. Ім за гэта плацяць.
Сфоткайцеся з любой сімволікай, якую дзяржава можа палічыць экстрэмісцкай, суправадзіце хэштэгам #яэкстрэміст і выкладзіце ў сацсетках. Сфоткайцеся проста са сваім уласным выказваннем у абарону свабоду слова. Не хочаце «паліцца» – зрабіце фота з фэйкавага акаўнту, ці проста зрабіце рэпост гэтага запісу. Зрабіце налепку, ці пакіньце надпіс #якэстрэміст там, дзе іх пабачаць. Праяўляйце фантазію і крэатыўнасць! Галоўнае – паказаць ім , што МЫ НЕ ПРЫЗНАЕМ ЗА ІМІ ПРАВА НАС КАНТРАЛЯВАЦЬ!
Доўгая гісторыя паразаў развучыла многіх верыць у свае сілы. Гэта тое, чаго хоча ўлада: сядзіце і не рыпайцеся. Але зараз у нас ёсць рэальны шанец перамагчы, бо поспех залежыць не ад волі лідараў, а ад волі і актыўнасці кожнага з нас. А нас болей, чым яны думаюць. Адмахнуцца – не атрымаецца. Мы – смелыя. Мы – моцныя. І з намі прыйдзецца лічыцца. Станавіся побач і не бойся. Мы пераможам!
#яэкстрэміст
#яэкстремист
Comments Off on Экстрэмісты – смелыя, і экстрэмісты перамогуць
Поздний вечер. Октбярь в Минске. Скамейка возле метро “Академия Наук”. По проспекту, сверкая, несутся машины, каждая по своим делам. Вот пролетело нечто чёрное и мигающее. Потом ещё. После машина ГАИ. Вслед за ней несколько лимузинов и джипов, а потом вновь мигалки. «Хм, может Лукашенко едет, – подумалось мне. – Пожалуй, нет, ради этого уже весь проспект перекрыли бы».
В подсознании возникла мысль: «Вот я, как многие из вас, прогуливаюсь по городу без ковровых дорожек, пользуюсь общественным транспортом, наслаждаюсь травой, не окрашенной к моему приезду и другими прекрасными простыми вещами. А каково живётся этому человеку в лимузине, с сотнями охранников, ради которого перекрывают дороги? Как бы я чувствовал себя на его месте? Хотел ли быть им?» И задумался. Глубоко задумался, аж замерз на скамейке.
«Нет, этого я точно не хочу» – осознал я, и засунул продрогшие руки в карманы.
Почему не хочу?
Быть Лукашенко – это жить в постоянном страхе: бояться выборов («политическая вакханалия»), бояться любого выхода людей на улицу (представьте, как должно сорвать крышу, чтобы отправлять одних людей бить других?). Бояться того, что вчерашние партнёры не дадут кредит – и тогда экономике крышка, а в перспективе – и тебе самому. Бояться быть сожранным своим же окружением. Бояться, бояться, бояться. Ведь у тебя нет выхода. Path dependence. Ты сам себя загнал в ловушку, когда спокойная жизнь на даче в качестве отставного президента уже невозможна. Либо дальнейшая борьба за власть каждую секунду жизни, либо суд и суровый приговор (и это в лучшем случае, хорошо, если не обойдутся, как с Каддафи). И мне кажется чудовищной глубина этого страха. Ведь от него нигде не спрятаться. Он вечен. Пути назад нет.
Быть Лукашенко – это значит не знать дружбы, потому что все, кто делает вид, что он твой друг, просто чего-то хотят. Это значит искать двойной смысл в каждой улыбке, в каждом жесте, в каждом слове. И никогда не успокоиться, потому что при желании подвох можно найти абсолютно во всём. Это выхолащивание всех чувств, переворачивание с ног на голову каждой мысли. И так – изо дня в день, из года в год. В конце концов, ты просто перестаёшь понимать, где настоящее, а где выдуманное, где твои домыслы, а где настоящая ложь, и по привычке не веришь никому, видишь ложь во всём. Ведь ты наделён огромной властью, и каждый, кто рядом с тобой, от тебя чего-то хочет. И что самое интересное, окружающие действительно начинают тебе лгать, говорить, подстраиваясь под твои ожидания, льстить, менять свою точку зрения вслед за твоей в считанные секунды. Показывая подобострастие, записывать твои слова в блокнотик на селекторном совещании.
Но ты-то не дурак, и понимаешь, что на самом деле они тебя не уважают, а между собой высмеивают, дают унизительные клички и гнобят. И они понимают, что ты понимаешь. И все это понимают. И ложь становится твоей вселенной.
Быть Лукашенко – это значит не знать любви. Любовь невозможна без доверия. А откуда взяться доверию между тем, кто обладает властью и тем, кто зависим от властвующего? Если ты Лукашенко, ты не поверишь ни одной женщине, которая говорит, что любит тебя. Ни одна улыбка, никакой флирт не будут казаться искренними. Потому что знаешь – она любит твои деньги и твой статус, а не тебя. Это не чувства, это мерзкий суррогат. Как с этим жить? Не знаю. Мне бы было очень трудно.
Быть Лукашенко – это значит быть лишённым свободы. На первый взгляд кажется, что благодаря своим деньгам и власти, он может больше, чем каждый из нас. На самом деле нет. Может ли он сейчас бросить всё и уехать жить на Гавайи? Нет. И там доберутся. Интерпол (за «зніклых»), вчерашние «друзья», с которыми не поделился, и тысячи тех, кому сломал жизнь, или их родственники.
Может ли он сменить работу? Нет. Да может ли он хотя бы один прогуляться вечером по городу? Нет! Вдумайтесь, ему недоступны даже самые простые радости, доступные нам! Ни шага без охраны. Ни единой возможности сменить жизненный путь. Влево-вправо – колоссальный риск. И колоссальный страх. И возможная смерть.
Это ли не пытка?
Поэтому я ему не завидую. Лимузины, деньги и положение, пресмыкающиеся подчинённые и мнимое всесилие – не кажущееся счастье, это каждодневный ад. Он получил его уже здесь, при этой жизни. И получит ещё больше, когда умрёт.
I spend 2,5 years on reading this book. Not because it is very complicated, but because it is big (almost 700 pages) and I was reading it non-regulary.
That’s “Collectives of the Spanish revolution” by Gaston Leval, the guy who participated directly in this greatest anarchist experiment. He describes the structure of the cooperatives and agricultural collectives, the work of the factories and the pluralities of the forms of economic organizing. Watching on this all makes clear that the anarchism of Spanish revolution was not ideal, but it was certainly the best that could be offered for this historical period for Spanish society.
This book will make you sure: anarchism is real. Abolishing of money is real. Non-capitalist, mutual-benefit economy is real.
A special attention was payed to a betrayal of stalinists, who played a crucial role in destroying the anarchist order and giving up the Spain to Franco.
This is the quotation I have chosen for you:
“What is in the core? The vivid creativeness of the masses. Without organic preparation no social and truly socialist revolution is possible.
Our constructive revolutionary achievement was destroyed by the Francoist victory and by the sabotage and betrayal of Stalin and his agents. But it remains in history as an example and a proof that it is possible to avoid the dictatorial stages when the capacity to organise the new society quickly is present; and dispense with the so-called dictatorship of the proletariat or more exactly the revolutionary party usurping the representation or delegation of the proletariat which those drunk with power — their power to which the people must bow — persist in wanting to impose on us under pain of massacring us as counter-revolutionaries. Just as in their time Marx and Blanqui, and more recently Lenin and his henchmen and all dictatorial maniacs, they have riot the faintest idea of how to reorganise social life after capitalism. But just as Lenin did, they would very quickly organise a police force, a censorship, and in due course concentration camps.
A new way has been indicated, an achievement which emerges as a beacon light of which all revolutionaries who seek mankind’s emancipation and not its subjection to a new slavery will have to follow. If they do, yesterday’s defeat will be largely compensated for by tomorrow’s victories”.
Сціплы і годны хлопец Аляксандр Малчанаў, з якім я меў гонар быць знаёмы ў ПК-15 г.Магілёва, даў інтэрвью ўкраінскаму сайту. Рэспект чалавеку. Усім бы столькі смеласці.
Попробовал себя в новом жанре: экономическая аналитика. Решил начать с самого интересного: цены на нефть, т.к. это еще и мощнейший политический фактор.
Ёсць такі канспіролаг – Яўген Пупырын. Ня ведаю, чулі вы пра яго, ці не, але вакол яго і шэрагу падобных ідэолагаў сабралася цэлая секта, якая называе сябе “людьми-суверенами”, не прызнае распад СССР і верыць, што светам кіруе Англія.
Смех смехам, але ў ягоных відэа на ютубе – сотні тысяч праглядаў (куды больш, чым у маіх, плак-плак 🙁
Таму мы, разам з Андрем Павуком вырашылі разабраць частку ТРОХГАДЗІННАЙ лекцыі Пупырына на канале Рудабельская паказуха, каб зразумець ягоныя дагматы і падвергнуць крытыцы.
Калі ў вас есць вольных 19 хвілін – можаце паглядзець 🙂
1. Плануюць падвоіць памер штрафаў за “Дэманстрацыю нацысцкай сімволікі” (артыкул, па якім увесь час судзяць антыфашыстаў)
2. Хочуць увесці артыкул “Рэабілітацыя нацызма” (прывітанне, гісторыкі! Рыхтуйце сухары!)
3. Уводзяць спіс “экстрэмісцкіх і тэрарыстычных арганізацый”, за дэманстрацыю сімволікі якіх будуць караць. Думаю, не варта тлумачыць, хто ў Беларусі першым патрапіць пад гэты спіс.
Сумесна з Настай Лойкай стварылі петыцыю, якую мусяць пабачыць парламентарыі, калі прыйдуць на вясеннюю сесію. Нам вельмі важныя вашыя галасы СУПРАЦЬ гэтага закону.
Не, мы не разлічваем, што палатачнікі адумаюцца і прымуць да ўвагі нашыя 500 галасоў. Больш за тое, я ўвогуле не прызнаю за імі нейкага права прымаць законы.
Але на сёння крытычна важна зрабіць гэты перапіс, каб было бачна, што праблема есць, і яна турбуе не толькі трох анархістаў і чатырох праваабаронцаў.
