Калі Нестара Махно хрысцілі, на папе загарэлася раса. Гэта не гістарычная лягенда, было насамрэч.
Аднойчы у горадзе, занятым РПАУ(м) Махно пабачыў антысеміцкія ўлёткі. Вызваў аднаго са сваіх камандзіраў, хто быў галоўным па прапагадзе. Запытаўся, што гэта яшчэ такое. Той адказаў, што аўтар улётак – ён. Махно расстраляў яго на месцы.
У пераважнай большасці баёў Махно ішоў на самым перадзе з шашкай, і біўся ў самай крывавай гушчы. Быў паранены шмат разоў, не раз быў пры смерці. “Я в бой бросался с головой, пощады не прося у смерти” – напісаў у адным са сваіх вершаў. Гэта была не метафара.
The right for free speech is one of the fundamental values for human beings. For any dictatorship, when it comes to power, media are among the first institutions it puts under control. During 24 years of the dictatorship Belarusian journalists are emong those, who continue to fight the censorship, oppose the state propaganda and undermine authoritatianism.
Today, in International day in support of journalism, we feel the need to remind about it once again. Belarus will be free!
___________
Права на свабоду слова – адно з фундаментальных правоў чалавека. Любая дыктатура, калі прыходзіць да ўлады, у першую чаргу захоплівае кантроль над СМІ. Падчас 24 год лукашэнкаўскай дыктатуры беларускія журналісты – сярод тых, хто працягвае змагацца з цэнзурай, супрацьстаяць дзяржаўнай прапагандзе і падрываць аўтарытарызм.
Сёння, у Міжнародны дзень падтрымкі журналістаў, лічу патрэбным яшчэ раз нагадаць аб гэтым. Беларусь будзе вольнай!
Так, ні для каго не сакрэт, што наш урад – ашалелы прынтар, які ў панічных спробах апраўдаць свае існаванне істэрычна шукае, што б яшчэ забараніць. Аднак я рэальна стаміўся ад таго, якім чынам гэты закон асвятляюць нашыя вядучыя СМІ\блогеры\тэлеграм-каналы.
Оруэл ужо тут!
Усім усе забароняць!
Будзе як у Паўночнай Карэі!
А як жа сэлфі на вуліцах!
Караул! Трэба заводзіць трактар!
… і гэтак далей. Ну што за глупства! Які яшчэ Оруэл? Якая Карэя? Пачытайце, што кажуць аўтары законапраекту, паглядзіце на тендэнцыі незалежных СМІ апошніх год.
Закон прымаецца з адной-адзінай мэтай: абараніць мусароў ад несанкцыянаванай фота і відэа-здымкі на вуліцах. Давайце паглядзім, якія сацыяльныя відэа ў трэндзе ў Беларусі ў апошнія гады. Гэта заснятае дэбільства патрульных і ДАІшнікаў (асабліва ДАІшнікаў), гэта відэа з дэманстрацый, дзе мусара збіваюць людзей. Такія відосы набіраюць дзясяткі і сотні тысяч праглядаў. Сацсеткі літаральна выбухаюць, мянтоў, зразумела, чэхвосцяць на чым свет стаіць. А яны ж усе гэта бачаць. І ім гэта непрыемна. А яшчэ ж есць адмысловыя сайты, дзе адснятых на вуліцы шунявак ідэнтэфікуюць… Хутчэй за ўсе, Шунік проста прыйшоў да Лукашэнкі, кажа “Аляксанр Грыгоравіч тут вот эта пятая калона в інтэрнэце саздаёт негатіўны імідж сатруднікаў міліцыі. аскарбляюць, абзываюць. Экстрэмізм пладзят. Автаріцет органав падает, Аляксандр Грыгорьевіч”. А той яму: “Харашо, падпішу, неабязацельна была ка мне ў кабінет на лыжах прыхадзіць”.
Вось і ўсе.
Але у чыюсьці нясветлую галаву (магчыма, таго ж Шуневіча) прыйшла думка, што каб гэты закон не выглядаў ужо да такой ступені адкрыта пра-МУСаўскім і рэпрэсіўным, трэба агарнуць яго ў абалонку “турботы аб прыватным жыцці грамадзян” (рогат у зале). Да таго ж у такім выглядзе яго лягчэй будзе апраўдаць перад Захадам (“У вас тожэ такія ж законы есць! Мы жа с вас прымер бяром!”) і абалваніць грамадзян не зусім палітычна пісьменных.
Не турбуйцеся вы за сэлфі, відэарэгістратары і іншае. Закон будзе ўжывацца кропкава: супраць карэспандэнтаў СМІ (мусара змогуць спыніць любыя здымкі на вуліцы), супраць блогераў і звычайных людзей якія фіксуюць мусарское бязмежжа. Ім проста быў патрэбны легальны інструмент каб гэта рабіць. Каб не атрымліваць дыскамфорта ад таго што ўсе іхнія лычы зараз вісяць у інтэрнэце, што іх усе ад школьнікаў да пенсіянераў паліваюць брудам.
Канешне, калі б мянтоў у Беларусі перыядычна білі і палілі кактэйлямі молатава (як ва ўсіх развітых краінах), і ўвогуле выказвалі б незадаволенасць іхней працай больш радыкальнымі метадамі, то іх бы не турбавала такая дробязь як тое, што іх здымаюць на відэа а потым выкладываюць у інтэрнэт. Але пакуль кі фізічны супраціў ім, нажаль, не чыніцца, і ўвогуле яны што хочуць то і робяць, то ў іх застаецца час, рэсурс, імпэт душыць апошнія крыніцы выражэння незадаволенасці.
Так што як у Паўночнай Карэі не будзе. Будзе як у Беларусі. А панікаваць ня трэба – трэба закупляцца патаемнымі відэадэвайсамі. Аліэкспрэс вам у дапамогу.
Comments Off on Забарона здымкаў на вуліцы – не нагода для панікі
The suicide bombing of Archangelsk anarchist prompted many Russian journalists to show their true face. The “Novaya Gazeta”, which has a reputation of an opposition and anti-Putin newspaper, issued an ugly text condemning Michail Zhlobitskiy and political “terrorism”. I have written a response, protecting the honor of our comrade. Thanks to Thomas Campbell for the translation.
У Беларускіх турмах сядзіць больш за 1000 іншаземных грамадзян. Большасць – расійцы, але есць процьма іншых нацыянальнасцяю: азербайджанцы, чачэнцы, цыгане, калумбійцы, грузіны… Асабіста сустракаў там іранцаў, в’етнамцаў.
У артыкуле я узгадаў самыя вядомыя кейсы зняволеных-іншаземцаў за апошнія гады і паспрабаваў адказаць на пытанне: чаму з замежнымі грамадзянамі нашая паліцэйская дзяржава абыходзіцца гэтак жа жорстка, як са сваімі, хаця, казалася б, ніякай логіцы ў гэтым няма.
С первых дней событий в Архангельске ждал от нормальных российских СМИ толковой портретной аналитики о новом народовольце — Михаиле Жлобицком, который взорвал себя в местном здании ФСБ. Дождался… “Новая Газета” выпустила о нём статью: низкую, позорную. Которую я бы ожидал от кого угодно, но только не от них. Каждая цитата из публикации, не говоря уже о конечном выводе, — образец скудоумия помноженного на страх.
“И теперь для многих, к сожалению, может стать иконой, мучеником, героем.”
Вот с этого “к сожалению” я понял, что ничего хорошего статья не предвещает.
“Перовская, Засулич — их забытые имена так и остались на табличках с названиями переулков. Строго говоря, в оправдании терроризма, таким образом, повинен едва ли не каждый муниципалитет. Их «подвигам» так и не дали оценки — и они вернулись, и вот уже второкурсник техникума собирает вечерами дома бомбу из подручных материалов.”
Благодаря Первской, Засулич и им подобных, которых, дорогая авторка, считаешь достойными осуждения, в России было свергнуто самодержавие, при котором твоих прапрадедов пороли за неснятую перед барином шапку и отправляли в качестве пушечного мяса для величия Империи за тридевять земель. И это только малая доля несчастий, в которых жил народ. Но она всё равно грустит о том, что именами этих героинь и героев названы улицы, а их подвиги ставишь в кавычки.
“Правда, трое посеченных осколками архангельских чекистов вряд ли имели прямое отношение к пыткам, о которых писал Михаил Ж.”
Вот это вообще шедевр. По мнению авторки, пытками занимается только какая-то узкая прослойка ФСБшников, существующая только у неё в голове. Все остальные в белых перчатках пишут стихи, танцуют на балах и проводят профилактические беседы со школьниками, уговаривая их не быть экстремистами. А ещё ловят наркобаронов и ИГИЛовцев. И допрашивают их исключительно с помощью сурового взгляда. Видимо, авторка забыла про “передопрос с электровспоминателем” и про жалобы ментов (!), обвинённых в коррупции, на пытки ФСБшников. По её мнению, Жлобицкий должен был сначала подойти к ним и спросить “вы случайно не пытаете людей? нет? ну тогда ладно, пойду взорву кого-нибудь другого”.
“Мы, кажется, так и не сумели ни оценить, ни исправить ошибок, и теперь история заводит нас на второй круг. Чему весьма способствует то, что взрослые замечают своих несчастных и запутавшихся детей, только когда те гибнут, приведя в действие самодельную адскую машину.”
О каких ошибках она говорит? Не об осуждении палачей-НКВДшников, не о порабощении целых народов сначала имперской Россией, а потом имперским совком. Нет! Ошибкой были дворяне-народовольцы, эсеры, которые ради освобождения из рабства своего же собственного народа, шли на мученическую смерть.
В общем, не стоит разбирать этот пасквиль дальше. Потому что от его прочтения только противно. Замечу лишь, что авторка — собкор НГ в Сибири, то есть местная журналистка. Именно этим продиктован, видимо, её снисходительно-осудительный тон и попытка сделать из героя “запутавшегося ребёнка”. Напишешь слишком резко — так те недовзорванные ФСБшники рядом, как и их коллеги и родственники. А ей же ведь ещё там работать, и комментарии у чекистов брать… Так что будем и дальше делать умный вид, будучи “против любого насилия”. Ну-ну.
Правду говорят: “Колупни российского либерала, и из него полезет державник и консерватор.” Вы хотите жить в справедливом обществе, но считаете, что добиться его можно пикетами и сбором подписей. Вы хотите чтобы власть вас уважала, но осуждаете тех, кто заставляет её это делать. Вы хотите свободы, но боитесь её брать. Вы осуждаете самых смелых, и продуцируете образ жертвы вместо образа борца. И 99 % из вас, в сегодняшней зловонной Рашке, закончит тем, что смотается за границу. Только вот не у всех есть такая возможность, понимаете?
Поэтому если страшно — лучше промолчать, а не подтявкивать палачам, которые, в кои-то веки, пострадали за свои преступления.
Отмечу особо: я не считаю индивидуальное повстанчество правильным и приемлемым способом политической борьбы, и никому не посоветовал бы им заниматься. По своим убеждениям я считаю, что каждый имеет право на жизнь. Даже сраный ФСБшник. Вот только не все могут придерживаться таких же, как я, взглядов, живя в условиях террористической диктатуры. И их я тоже прекрасно понимаю.
Калі Міністэрства працы лічыць, што “ідэалы кастрычніцкай рэвалюыцыі” гэта правільна, то чаму Міністэрства ўнутраных спраў карае за надпіс “Class War” (“Класавая вайна”) на шапцы?
_______________
A state, suffering from schizophrenia
If Ministry Of Work thinks that “Ideals of October revolution” are right, so why Ministry of Internal affairs punishes people for “Class War” patches on a sock cap?
(heading here says: Ministry of Work approves the importance of ideals of the October Revolution)
Заўважыў пад старымі відосамі на ютубе стала папулярна пісаць “Кто из 2018” альбо з нейкага іншага нядаўняга году. Гэта маркер таго, што інтэрнэт набывае сваю гістарычнасць. А калі шчэ ўсведаміш, што ўжо скончылі школу тыя, хто НЕ ПАМЯТАЕ, якім быў свет без інтэрнэту…
