“Хочу отметить, что началом нашей инициативы по борьбе с пропагандой нацизма послужило возмущение простых людей, перед которыми все чаще стали красоваться своими фашистскими татуировками и приветствиями некоторые наши личности. Эти происшествия стали достоянием широкой общественности.”
Ничего не напоминает? Как обычно, самые убогие и репрессивные законы принимаются по просьбам трудящихся. Помним, проходили. “Расстрелять как бешеных собак…”, “все трудовые коллективы в едином порыве осудили…” и так далее. Возмущение общественности, говорите? А где же митинги возмущенной общественности против “засилья неонацизма” в Беларуси? А где петиции с подписями с требованием ужесточить наказание за реабилитацию нацизма? Где хоть какие-то признаки общественного оживления, того что эта проблема стоит в повестке дня? Покажите же! Но не покажут. Потому что ничего этого нету. Потому что лгать для них — это обычная часть работы.
Копнем глубже: где вообще этот нацизм в Беларуси? Где хоть одна нацистская организация? (кроме МВД), которая была бы хоть сколь-нибудь заметна в общественной жизни? Где мало-мальски заметное ультраправое насилие? Где массовое увлечение молодежи ультраправыми идеями? Каким идиотам вы пытается впарить про то, что это для Беларуси актуально?
Безо всяких сомнений, закон этот будет использован как очередная дубинка против инакомыслящих. И что самое главное – к этой дубинке не прикопается Европа. В любой момент им могут кивнуть: “да в Германии за демонстрацию свастики вообще сажают! мы боремся с фашизмом, как и вы!”. Хорошая возможность наказать диссидента по максимально позорной статье: за неудачное высказывание, за репост, за попытку переосмыслить события 2-й Мировой. И еще оправдать это “возмущением простых людей”.
В общем, лжецы, лицемеры и негодяи. Ничего нового.
Спору нет, бороться с нацизмом надо. Только вот как это может делать МВД, которая сама является нацистской организацией? Публично травят ЛГБТ, проводят рейды на “нелегальных мигрантов” (вот тут из задержания пары несчастных бангладешцев целое шоу устроили, клоуны: https://youtu.be/2LC3m6gzoIs), пользуются языком вражды (неоднократно анархисты с неславянской внешностью слышали при задержании в свой адрес расистские оскорбления), преследуют антифашистов, ну и конечно ратуют за сильное государство (подробней тут). Все признаки налицо.
п.с. Хотелось бы узнать у ГУБОПиКа, а распространение речи вашего пахана Лукашенко, где он говорит что Гитлер молодец и мы на него будем равняться – будет попадать под закон о пропаганде нацизма?
п.п.с. На фото — кое-какие примеры примеры того, как ГУБОПиК “борется с нацизмом”
Comments Off on ГУБОПиК, как обычно, врёт через слово
Сёння ў студыі Еўрарадыё з юрыстам Паўлам Сапелкам разважалі пра Рэспубліканскі спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў. Шмат што, чаго хацелася, не атрымалася агучыць. Таму дадам тэзісна тут:
1. Спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў гэта яшчэ адзін прававы інструмент для падаўлення іншадумства ў Беларусі. Гэта ніякая не абарона правоў грамадзян ці грамадскіх інтарэсаў. Гэта ў чыстым выглядзе спроба забараніць пэўныя ідэалогіі і стварыць грунт для пакарання іхніх носьбітаў. Аб гэтым кажа хаця б той факт што рэальнага “экстрэмізму” – у сэнсе забойстваў, масавага палітычнага гвалту, пагрозы хааса і межэтнічнай\межкласавай разні ў Беларусі няма. Няма тэрарыстычных груповак, масавых арганізацый ультраправых, няма вядомых грамадскіх дзеячаў, якія б прапаганадвалі нянавісць (акрамя Лукашэнкі, Шуневіча, Давыдзька). Таму экстрэмісцкія матэрыялы – гэта абарончы бар’ер дзяржавы супраць пранікнення іншадумства ў грамадскую сферу, не болей і не меней.
2. Дынаміка развіцця і дапаўнення спісу экстрэмісцкіх матэрыялаў паказвае узрыўны рост колькасці такіх матэрыялаў пасля 2014 года. Спіс вядзецца з 2008 года. Аднак з 2008 па 2013 уключна ў яго было дададзена 19 матэрыялаў. У 2014 – 10 матэрыялаў. У 2015 – ужо 44 матэрыялы. А ў 2017 – колькі б вы думалі? 193!
Акрамя таго аб цікаўнасці дзяржавы да “экстрэмісцкай” тэмы сведчыць тое што ў 2015-м было створанае 3-е упраўленне ГУБАЗіК (па барацьбе з экстрэмізмам), а ў 2016 – узмоцнены закон закон “Аб супрацьдзеянні экстрэмізму”.
Лічу, залішняе казаць аб тым што прычынай стаў Майдан і ягоныя ўрокі для беларускіх элітаў.
3. Судовая сістэма і ўвогуле закон у Беларусі не з’яўляюцца ніякімі сродкамі “рэгуляваць грамадскія адносіны” альбо “адстойваць грамадскія інтарэсы”. Суды і закон існуюць для таго каб насаджваць у Беларусі пануючую ідэалогію: кансерватызм, апалітычнасць, падданніцтва, пакору, і караць тых, хто спрабуе яе аспрэчваць. Аб гэтым факце кажа і заўвага Паўла Сапелкі: трапіць у “Спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў” можна лёгка. А вось як выключыць з яго матэрыял – гэтага пры прыняцці закона нават не прадумалі. Вельмі просты разлік: а навошта? Хто вашага меркаванне пытаецца? Уладныя адносіны працуюць толькі ў адзін напрамак. Дзяржава і грамадства гэта не бакі, якія супрацоўнічаюць, гэта начальнік і падначалены.
Пераадолець гэта можна толькі адмовай ад падпарадкавання: адкрытай і публічнай. Іншых шляхаў не бачу.
Дал интервью российскому революционному блогу “Ситуация”. Что ждёт Беларусь в ближайшем будущем, куда подевалось беларуское РНЕ, что из себя представляет оппозиция и анархистское движение. Получилось лаконично и информативно, Дмитрий Бученков умеет задавать правильные вопросы.
Yesterday the Netherlands newspaper “Trouw” issued an article with my comment regarding 25-years anniversary of Lukashenko rule. Shortly told about our reality: the criminalizing of radical political views, brain drain and persecution for the posts in social media.
_________
Учора ў нідэрландскай газеце “Trouw” выйшаў артыкул з маім каментарам, прысвечаны 25-годдзю кіравання Лукашэнкі. Коратка распавёў аб крыміналізацыі радыкальных палітычных поглядаў, уцечцы мазгоў з Беларусі і пераследваннях за выказванні ў інтэрнэце.
Працягваем разам з Вясной варушыць дзяржворганы наконт іхняга ж антэкстрэмісцкага заканадаўства. Як вы ведаеце, абрэвіятура АСАВ прызнаная экстрэмісцкай і за любую яе публікацыю ці дэманстрацыю лепяць 17.11 КААП. Вырашылі мы абскардзіць рашэнне суда, якое прызнала абрэвіятуру экстрэмісцкай.
Ведаеце што мне адказалі? Яны проста адмовілі ў разглядзе скаргі, бо я… не з’яўляюся зацікаўленым бокам па справе! Так. І нічога што мяне за гэты АСАВ судзілі ўжо тройчы. Я не зацікаўленая. Пытанне: «а хто ж тады зацікаўлены?» павісла ў паветры.
Вядома, нічога дзіўнага ў такім цынічным адказе няма. Могуць сабе дазволіць, бо яны – улада, а мы – не. Менавіта таму, хаця мы і працягнем далей іх калупаць (каб не расслабляліся), самы верны метад супрацьстаяння гэта не папяровая валакіта а прамое дзеянне – як, напрыклад, удзел у флэшмобе #яэкстрэміст. Калі забыліся пра яго – нагадваю. Далучыцца да 30+ смелых, хто адкрыта выступіў супраць цэнзуры, яшчэ не позна.
“У лютым 2018 года суд прызнаў галоўнага інжынера Мінскага завода колавых цягачоў Андрэя Галавача невінаватым у атрыманні хабару ў асабліва буйным памеры. Яго павінны былі вызваліць у зале суда. Радасныя сваякі ўжо спусціліся ўніз, чакаючы сустрэчы. Але да іх выйшлі толькі адвакаты і паведамілі, што Андрэя Галавача затрымалі зноў і прад’явілі новыя эпізоды абвінавачвання.”
Гісторыя Галавача нагадала мне маю. Шостага верасня 2010-га, калі скончыліся трое сутак са дня майго затрымання, мяне мусілі вызваліць. Абвінавачанне не пацвердзілася. Ура! Іду на свабоду! Ля дзвярэй ІЧУ на Акрэсціна сабраліся родныя, сябры, журналісты. Адкрыліся дзверы маёй камеры, мяне завялі ў пакой на першым паверсе, аддалі асабістыя рэчы, шнуркі для абутку. “Усё, я магу ісці” – пытаюсь. Гляджу, хаваюць вочы: “Нет еще. Минуточку. Еще одну вещь”. І падсоўваюць новую пастанову аб затрыманні на трое сутак. Ужо па іншым эпізодзе “злачынства”. Мая надзея рушыцца маментальна. Вяртаюся у камеру.. Надзея родных растае павольна: яны чакалі мяне пад дзвярыма ІЧУ, на халодным верасневым ветры.
І так 7 разоў. Ужо на трэці я ўцяміў што была каманда – не адпускаць любым коштам. Пакуль не знойдуць, за што пасадзіць.
Гісторыя паўтарылася праз 4 гады. Прысуд па 411-м артыкуле мне вынеслі ў судовай залі магілёўскай турмы за 3 дні да вызвалення. То бок калі я адсядзеў ужо 4,5 гады.
У ШІЗА ў Магілёўскай крытай пару разоў бывала: сканчаюцца мае 10 сутак на падвале, адкрываюцца дзверы і мяне вядуць… не, не ў маю камеру (якая падаецца ўжо такой утульнай пасля каморкі ШІЗА) а ў кабінет начальніка, дзе мне, хвілінка ў хвілінку пасля заканчэння папярэдняга тэрміну, даюць яшчэ 10 сутак.
Я лічу, гэта не толькі садызм нашых дзяржслужбоўцаў але і пэўны рудымент сталіншчыны. Тады таксама любілі зэкаў пасля заканчэння 10-15 гадовага тэрміну арыштоўваць прама на выхадзе з лагеру, альбо пакуль яшчэ не дайшлі да чыгуначнай станцыі – і вяртаць назад.
Аналагічна і з Галавачом. Ці можна было яму прад’явіць абвінавачанне не ў дзень апраўдання а на месяц раней? Вядома, бо ўсе паперы былі падрыхтаваныя загадзя. Але яны чакалі. Бо трэба даставіць максімальныя пакуты самому падсуднаму і ягоным родным. Гэта ўзорнейшы садызм: калі ты душой і сэрцам ужо на свабодзе, калі у галаве ўжо 1000 разоў пракруціў, як абдымеш родных і уздыхнеш вольным паветрам (а воля вунь яна – за вакном), табе кажуць: ведаеш што… Пасядзі-ка ты яшчэ годзік. І замест свежага паветра ізноў: стакан, аўтазак, хата на Валадарцы.
Мы з імі, канешне, так рабіць не будзем. Мы ж не садысты. Проста пасадзім адзін раз і надоўга.
Схадзіў сёння на апеляцыйны суд Глеба Рубанава. Нагадаю, яму пару месяцаў таму далі 40 базавых штрафу за ўдзел у флэшмобе #яэкстрэміст. Ад падобных справаў гэта адрозніваее тое што менты не змаглі схаваць што афармлялі пратакол заднім чыслом – калі Глеб УЖО быў затрыманы.
Семінар “Родныя ў турмах”, які я так доўга вам піярыў, урэшце адбыўся сёння. Народу было няшмат: 7 чалавек, але прыкладна на столькі я і разлічваў. Было вельмі прыемна выступаць перад зацікаўленай і абазнанай аўдыторыяй, з якой вельмі хутка паразумеліся. Больш за палову прыйшоўшых складалі ўдзельніцы “Маці 328”, у якіх дзеці сядзяць у зонах ужо не першы год – таму ў нас была не лекцыя а сапраўдны абмен досведам.
Што стала новым для мяне:
– Пасля бунту ў Воўчых Норах каля 30 (!) чалавек вывезлі на крытую (Магілёў і Жодзіна). Некаторых з іх ужо круцяць па 411-м артыкуле. Я ў шоку: чаму аб гэтым маўчаць СМІ? Гэта беспрэцэдзентная карная акцыя, апошні раз такое было мо ў дзевяностых.
– Літаральна нядаўна прынялі закон, па якім адміністрацыя можа без дазволу асуджанага СПІСВАЦЬ З ЯГОНАГА РАХУНКУ грашовыя сродкі на “добраўпарадкаванне калоніі”. То бок яны проста тыраць грошы, якія родныя высылаюць сваім дзецям на пакупкі ў турэмнай краме. Гэта проста неслыхана. Думалі, што з гэтым можна рабіць.
Па анкетах зваротнай сувязі, якія я сабраў пасля, зразумеў, што наведвальнікі былі задаволеныя. Ды і я выклаўся на 100%. А толькі так і трэба рабіць працу, якую любіш.
