Ніколі не перастаю здзіўляцца, як многія, ледзь прыпадняўшыся зніадкуль, пачынаюць звысака глядзець на іншых.
Прыклады з жыцця (майго):
– Буйное беларускае СМІ. Дамаўляюся аб публікацыі свайго артыкулу ў ім на вельмі карысных для іх умовах. Ад мяне адно патрабаванне – размясціць у належным месцы спасылку на адзін са маіх рэсурсаў. Згода, ударылі па руках. Высылаю ім свой артыкул для публікацыі (перад гэтым яшчэ, вядома, перароблены пад іх патрабаванні). Апублікавалі, не сказаўшы мне ані слова. Ладна. Адкрываю: спасылкі няма. Пішу таму, з кім дамаўляўся: стаўце спасылку, шо за херня. “Ок, зараз выправім”. Праходзіць гадзіна. Нічога не мяняецца. Пішу ў другі раз: “Эй, вы што там?!”, адказваюць: “Зараз выправім”. Праходзіць яшчэ паўтары гадзіны. Спасылкі няма. Збіраўся пісаць ужо ў трэці раз – спасылка з’явілася. У самым нябачным месцы, насуперак маім просьбам. І, канешне, ніякага “выбачайце” альбо “вінаватыя”. Як быццам усё так і мусіць быць.
– Буйное СМІ (не беларускае). Есць у іх тэлеграм-акк для прапановаў і зваротнай сувязі. Пішу з прапановай аб супрацы. У адказ – маўчанне. Ніякага “Не, дзякуй, нам гэта нецікава”, ані хаця б проста “не”. Дзве галачкі стаяць пад маім паведамленнем, то бок яно прачытанае. Аднак адказам мяне не ўшанавалі. Я недадстаткова круты для ніх, відавона.
– Буйны тэлеграм-канал (беларускі). Пытаюся проста: колькі ў вас каштуе рэклама (а рэкламы на канале хапае). Маўчанне. Проста маўчанне і мароз.
– Колькі СМІ мне не адказала на пытанні аб працаўладкаванні, нават пералічваць не буду. Людзям цяжка напісаць 2 словы і націснуць кнопачку «адправіць». Звіздец.
Самае смешнае, год-два-дзесяць таму кожны з гэтых выскамерных людзей сам жа быў простым журналістам\блогерам\аўтарам, пісаў паўсюль, шукаў уходы-выхады і спробы павысіць чытанасць. Зараз яны маюць некалькі дзясяткаў тысяч чытачоў і лічаць што ўзялі Бога за бараду, глядзяць на іншых як на казурак і па-хамскі маўчаць у адказ на прасцейшыя пытанні. Адчулі сваю недатыкальнасць – бо калі ў мяне 1200 чытачоў а ў іх у 100 разоў болей то канешне мне будзе немагчыма неяк іх упікнуць ці прымусіць апраўдвацца. Аднак менталітэт чалавека, што вырваўся з гразі ў князі, не перастае мяне ўражваць.
Людзі, не будзьце хамамі, як бы высока вы не падняліся.
Противоречивые чувства. С одной стороны очевидно, что Лимонов скурвился. У него очевиден комплекс вечного радикала, вечного аутсайдера. Хочется известности, влияния и власти, но ограничения, налагаемые радикализмом политических взглядов, заставляют быть всегда на обочине. И тут, когда твой дискурс внезапно начинает совпадать с дискурсом власти, возникает огромный соблазн, дабы вылезти из маргинеса и быть допущенным м кулуарам высокого уровня, подыграть власть имущим, подстроиться, подлащиться. И Лимонов перед этим соблазном не устоял, забыв про “Россия без Путина!”, десятки политзаключенных и прежнюю риторику, стал удобен и полезен чекистской власти РФ.
Так, вместо того, чтобы быть сильным оппозиционером, он теперь войдет в историю как коллаборант, ради политической карьеры и приглашения на популярные ток-шоу предавший всё, что когда-то было свято.
А ведь писатель он действительно сильный. Я долгое, несмотря на правые взгляды, уважал его за пассионарность, талант, смелость. Книга Лимонова “Другая Россия” в 14 лет произвела на меня неизгладимое впечатление и сильно повлияла на мировоззрение. Но после того как он стал в быдлячий хор крымнашистов, уважать его больше нет никакой возможности.
Ко всему добавляется сквозящий в каждом предложении нарциссизм: видно, что Лимонов чувствует себя недооцененым, и обожание нужно ему как воздух.
С другой стороны, поведение Дудя на интервью – просто позорище. Когда вопросы на 90% состоят из подколов, попыток словить на противоречии, перебиваниях и хамства – это абы што. Я не гуру журналистики, и не задаю стандарты, но считаю, что это как минимум непрофессионально. Как бы ты не презирал его деятельность, но если позвал человека – изволь уважать его и дать раскрыться. Вопрос про негра – это вообще уровень Лайф Ньюс. Как бы то ни было, Лимонову есть что рассказать: человек прошел эммиграцию, три горячие точки, тюрьму, был лидером самой массовой внепарламентской партии. Вместо этого ты задаешь одни и те же вопросы по пять раз, стремясь выставить собеседника в негативном свете. Вместо этого выставляешь идиотом себя. В общем и целом видно что интервью не очень зашло публике: 50 тысяч дизлайков к видео одними кремлеботами не оправдаешь.
Даведаўся тут пра флэшмоб #дамаудобнаявбыту. Пачытаў гісторыі па хэштэгу. Нечакана, пагаджуся з Віталем Цыганковым – пераважная большасць гісторый расказваюць пра што заўгодна: хамства, грубасць, невыхаванасць, эгаізм, але не пра дыскрымінацыю. Бо дыскрымінацыя мае на ўвазе сістэмнасць і структурнасць адносін улады. Мае на ўвазе палітычны складнік – якога ў гэтых гісторыях няма, а есць побытавы. Так што ніякай структурнай улады мужчын над жанчынамі (г.зв. “патрыярхату”) у Беларусі няма таксама. Як бы гэтага не хацелася некаторым мужчынам і жанчынам. Процьма гендарных стэрэятыпаў і звязаных з імі непрыемных, а тое і абразлівых сітуацый (як для мужчын так і для жанчын) – есць. А сістэмнай дыскрымінацыі – няма.
Дарэчы, ледзь не палова гісторый па хэштэгу пачынаецца словамі “мне повезло, мне в детстве не навязвали гендерные стереотипы” альбо “я почти никогда не сталкивалась с дискриминацией, один раз только вот…”
Прабачце, але ў патрыярхальным грамадстве так бы не казалі.
Канешне, па сутнасці нічога дрэннага няма калі кожны дзеліцца непрыемнымі гісторыямі з жыцця. Калі для кагосьці гэта працуе як добрая псіхатэрапія – калі ласка. Але развіваць гэта ў культ, ствараючы цывілізацыю ахвяраў, пераўтварыўшы пакуты (“дыскрымінацыю”) ў каштоўны грамадскі рэсурс, ад колькасці якога вызначаецца твая “вага” у грамадстве і значнасць тваіх словаў – небяспечная тэндэнцыя. А яна робіцца ўсе больш заўважнай. І некаторым заходнім грамадствам, якія ўзялі яе за культурны код, яна, думаю, яшчэ вельмі дрэнна аукнецца.
p.s. Паверце, большасці мужчын есць што расказаць са свайго жыцця такое, у параўнанні з чым хамства на працы і прапановы “варыць боршч” пададуцца нявіннымі жартам. Але яны ў гэтую алімпіяды прыгнётаў не ўключаюцца. І дзякуй Богу.
Калі шчуплая хіпстота падумала, што маючы заробак у 2000$, можа адчуваць сябе тут як у еўрапейскай краіне, то адкормленыя хлопцы з вёсак з заробкам удвая меншым, хутка нагадаюць, хто ў гэтым доме гаспадар.
(гэта калі што быў камень у агарод усіх тых хто думаеш што са з’яўленнем прасунутых піцейных установаў і пешаходных вуліцаў у Беларусі нешта змяняецца і яна набліжаецца да цывілізаванага свету.)
Справа – мент, які хапаў мяне за руку і прыставаў да іншых журнаілстаў з патрабаваннем “мне нужно переписать ваши паспортные данные”. То бок яму мала таго што іх перапісалі ахоўнік на ўваходзе і сакратарка судовага паседжання. Трэба ж яшчэ раз паказаць “вы все у меня под колпаком”. Пасля суду стаяў з камерай і дэманстратыўна здымаў.
Злева – ніхто іншы як Тымур Барысавіч Кессель.- зам.начальніка міліцыі грамадскай бяспецы Савецкага РУУС. Неаднаразова ўдзельнічаў у затрыманні анархістаў – з 2014 года. Менавіта ён на шэсці 15 сакавіка 2017-га падышоў да анархістаў і на кампру запатрабаваў зняць маскі (чаго, канешне, ніхто не зрабіў), зыграўшы такім чынам ў пастаўленым спектаклі, фіналам якога быў хапун у 37-м траліку.
Акрамя іх было яшчэ не менш за пяцёра мусароў.
Вось такая “ганаровая варта” сабралася побач з паўсотней супортэраў Новага Часу. Дзіўна яшчэ што аўтазакі не падагналі.
За фота дзякуй Наталлі Гарачка.
Comments Off on Думалі, на судзе сення не было групы падтрымкі Ізраілевіча? А вось і не!
Ну што ж, калі спадар мастак так цэніць сваю шэдэўральную працу, што ў інфармацыйны век хоча, каб яна не з’яўлялася анідзе акрамя там, дзе ён на гэта дасць афіцыйны дазвол, хай падумае аб наступным:
1. Скажы, мастак Зміцер Шапавалаў, ты калі вучыўся маляваць, рабіў гэта выключна па купленых кніжках? Відэаролікі на ютубе ніколі не глядзеў? Мануалы, інструкцыі, падрунікі ў сеціве не чытаў? Як і ўвогуле кнігі з інтэрнэту? Не глядзеў рэпрадукцыі ЧУЖЫХ карцін? Не вучыўся, гледзячы на карціны класікаў? Гарантую, што пераважная большасць усяго гэтага аказалася ў сеціве насуперак волі праваўладальнікаў. Аднак ТЫ скарыстаў гэта для навучання і для далейшага атрымання грошаў (у адрозненні ад мастакоў з Бярэсця, якія ў якасці профіту атрымалі толькі рызыку сесць на суткі).
А можа ты адаптаваў пад сябе ЧУЖЫЯ тэхнікі малявання? То тваё шчасце што іх вынаходнікі менш карысталюбівыя чым ты. А можна даведацца, ці плаціш ты свайму гістарычнаму кансультанту Юрасю Бохану, які робіць твае выявы аўтэнтычнымі?
2. Калі ты ўжо так парышся за сваё аўтарскае права – зрабі так, каб тваю карцінку не было бачна ў інтэрнэце. Каб яна была толькі на сайце, дзе яе нельга спампаваць, альбо ў дарагіх кнігах\каталагах. Альбо выключна на выставах. Чаму ты не зрабеў гэта раней? Таму што ты хочаш, каб яе бачыла як мага больш народу, але і кантраляваць кожнае яе ўжыванне. Хітры.
3. З юрыдычнага пункту гледжання парушэнне аўтарскіх правоў можа быць толькі ў выпадку камерцыйнага\іншага карыснага выкарыстання, а не ў тым што нехта зрабіў фотку тваей карціны і выклаў у інэт. Таму абвінавачваць у чымсці можна – з нацяжкай – мастакоў якія яе скарысталі. А ніяк не тэлеграм-канал “Баста!” і Новы Час, якія з’яўляюцца СМІ і таму могуць фоткаць і выкладваць што іхняй душы заўгодна
4. Замест таго каб радавацца, што твая карціна “пайшла ў народ” – то бок людзі палічылі яе дастаткова годнай, каб размясціць на сцяне, ты абураешся, што гэта было зроблена без твайго дазволу. Што табе не далі грошай. Пагражаеш судом. Гэта проста сімптом – маркер чалавека-спажыўца, які ўсе на свеце мерае на грошы. Выдатная ілюстрацыя таго, каго выхавала гегемонія лукашызму – і абсалютна не важна што мастак тыпу беларускамоўны і такі ўвесь нацыянальны.
Вучыся ў іншых мастакоў, музыкаў, пісьменнікаў, якія, затраціўшы гады на свае творы, потым адразу выкладваюць іх у вольны доступ.
п.с. хто скажа мне пра “цывілізаванае еўрапейскае грамадства”, дзе павінны паважацца правы ўласнасці, дык узгадайце адпачатку што ўсе эгалітарныя і камуналісцкія ідэі, ад сацыяалізму да ідэі копілефта, пірацтва і вольнага доступу да інфармацыі нарадзіліся якраз у еўрапейскім грамадстве, і там жа квітнеюць.
Comments Off on З такімі ліцвінамі і Зайдэсы не патрэбныя
One of the funniest anime series I have ever seen. The very concept of a girl-dragon-wizard-maid in a single person seems pretty fresh 🙂 You may like it if you are tired of anime set patterns.
