Верите вы или нет во “всякие эзотерические штуки” – но сила намерения действительно работает. Всех прошу посмотреть это видео и принять участие в эксперименте. А также ОБЯЗАТЕЛЬНО репост! Видео всего 12 минут!

https://youtu.be/6wwyK42utbA

До массовых протестов осталось совсем немного. Пока не поздно, советую всем, кто ещё этого не сделал, ознакомиться с «Памяткой беларусу» – книгой-сборником написанных многй и не только инструкций по активистской безопасности. Там есть всё: как подготовиться к акции, как вести себя на ней, как вести себя при задержании и в ЦИП, как держаться на допросе, как подготовить к задержанию родственников и многое другое.

Весь опыт поколений борцов аккумулирован в одной методичке. Читайте и делитесь с товарищами.

Як экстрэміст са стажам, я не магу не маніторыць усе выпадкі радыкальнага волевыяўлення народа. З пачатку выбарчай кампаніі маем наступнае:

????У ноч з 28 на 29 красавіка ў Слуцку згарае “Табакерка”.

????У ноч на 6 траўня ў Светлагорску згарае аўтамабіль суддзі Руслана Царука.

????У ноч на 6 жніўня (прынамсі ў той дзень была апбулікавана навіна) “Табакерка” гарыць ужо ў Магілеве.

????У ноч на 29 ліпеня ў Светлагорску згарае аўтамабіль мясцовага намесніка кіраўніка па ідэалогіі Канстанціна Пятроўскага.

????У ноч на 4 жніўня ў Менску падпалілі сцэну, якую ўлады ўсталявалі для зрыву мерапрыемства Ціханоўскай.

І гэта я яшчэ апусціў выпадкі, дзе палітычны матыў невідавочны (выстрал у ДАІшніка ў Брэсце, рабаванне алкагольнага намёту ля гімназіі).

Што гэта значыць?

У Беларусі дзейнічае група інсургентаў, адна ці некалькі, якія выбралі радыкальныя метады барацьбы. У гэтай групы ўсё добра з аналітычнай працай, канспірацыяй і выбарам мэты. Згарэўшы асабісты аўтамабіль куды эфектыўней цярэбіць мазгі дзяржаўным службоўцам чым некалькі плямаў фарбы на фасадзе іх службовага будынка.

Наколькі такія акцыі эфектыўныя?

Такія акцыі, будзь яны нават масавымі, самі па сабе не могуць дэмантаваць рэжым. Мы змагаемся не супраць пэўных матэрыяльных аб’ектаў, а за ліквідацыю пэўнага тыпу палітычных дачыненняў (аўтарытарызму). Немагчыма зпаліць адсутнасць сумленных выбараў і закідаць кактэйлямі молатава бяспраўе. Але такія акцыі граюць вельмі важную ролю.
Па-першае, яны сціраюць страх. Сілавікі доўга і старанна вымалёўваюць свой вобраз усемагутных, усёвідушчых і усёчуваных карнікаў. А тут адна дзёрзкая акцыя за іншай – і аніводнага затрымання. Усім становіцца зразумела, што яны таксама ўразлівыя і іх таксама можна біць. Гэта класна і гэта натхняе на наступны супраціў.
Па-другое, такія акцыі дапамогуць запужаць нейкую частку вертыкальшчыкаў, каб у вырашальны момант прымусіць іх “захварэць”, не выйсці на працу ці любым іншым шляхам адхіліцца ад дзеянняў супраць народа. Каго не стрымае сумленне, хай хаця б стрымае страх.

А можа гэта правакатары?

Не, не правакатары. Як я ўжо не раз гаварыў, для рэпрэсій дзяржаве не патрэбныя падпалы і гвалт з боку экстрэмістаў. І яна не раз ужо гэта паказвала. Якая “нагода” ці “правакацыя” была патрэбна, каб забіць Захаранка, Ганчара ці Красоўскага? Ніякіх. А каб пачаць лупцаваць людзей 14 ліпеня? Таксама ніякіх. Але пра вечны паранаідальны пошук правакатараў напішу неяк у іншы раз.

Дарэчы, Беларусь стала першай краінай у СНД, дзе пачаліся сістэматычныя акцыі прамога дзеяння супраць ворганаў улады. У снежні 2008 года анархісты закідалі Цэнтральны РАУС дымавымі шашкамі. І потым пайшло-паехала. Пачытайце лонгрыд аб тым, як анархісты ў Беларусі палілі да таго, як гэта стала мэйнстрымам. (калі не адкрываецца, юзаем VPN i Tor).

Увогуле, паглядзіш на дынаміку падзей, асабліва ў гістарычнай перспектыве, і разумееш, што ніякія беларусы не “памяркоўныя”, – гэта ўсяго толькі яшчэ адзін міф, прышчэплены дзяржаўнай прапагандай. Нармальныя мы. І ўсё ў нас атрымаецца.

Асноўны сцэнар на 9-ы дзень, які зараз усе абмяркоўваюць, гэта сілавы разгон. Цалкам верагодна, зразумела. Але чамусьці вельмі рэдка гучыць думка пра другі катастрафічны сцэнар: зліў пратэста.

А ён цалкам верагодны.

У 2006-м Мілінкевіч, сабраўшы 10 000 на Акцябарскай плошчы, павёў іх… Ускладаць кветкі да помніка Перамогі. Не хапіла духу на рашучыя дзеянні ці настаялі куратары — не ведаю. Але ведаю, што калі б не абурэнні шараговых пратэстоўцаў гэтым злівам, намётавага гарадка ўвогуле б не было. Намёты тады паставілі акурат звычайныя людзі, вырашыўшыя, што разыходзіцца па дамах у гэтай сітуацыі — злачынства.

У 2014-м на Майдане самазваныя лідары пратэсту спрабавалі дамовіцца з Януковічам, у той час калі народ на плошчы патрабаваў ягонага бясспрэчнага сыходу.

І вось калі да сілавога сцэнара мы ўсе падрыхтаваныя, ці прынамсі яго чакаем, то што рабіць, калі нехта, штабы кандыдатаў ці тэлеграм-каналы, якім вы давяраеце, увечары 9-га жніўня заклічуць “заставацца дома, каб унікнуць кравапраліцця” або напішуць, што “маюць інфармацыю аб падрыхтаваных правакацыях”? Ці калі, сабраўшы 100 тысячаў на плошчы, прапануюць падпісаць нейкую рэзалюцыю і разысціся па дамах, каб “змагацца прававымі метадамі”? А калі некаторыя перамоўцы ад апазіцыі прыйдуць і скажуць, што атрымалі клятвенныя завярэнні ад улады правесці новыя выбары, мы перамаглі і можна ісці дадому?

Гэты сцэнар небяспечны з дзвюх прычынаў. Акрамя таго, што гэта марны зліў гіганцкай энэргіі, гэта яшчэ і наўпростая падстава больш рашуча настроеных пратэстоўцаў. Бо вы разумееце, што ўсе, умоўна кажучы, 100 тысячаў, не разыйдуцца, застануцца 10, 5 тысячаў тых, хто захоча “працягу банкета”. І сілавікі з імі расправяцца, адарваўшыся за доўгі страх, недасып, тыдні без звальненняў.

Калі бачыце людзей, якія дзейнічаюць нашмат больш рашуча за іншых, не запісвайце іх у правакатары. Лепей увогуле спыніць гэтую бясконцую гульню ў пошук правакатараў. Запомніце: міліцыі не патрэбна аніякіх нагодаў, каб прымяніць гвалт, выкаціць бронемашыны і БТРы. Яны могуць зрабіць гэта і так. Таму любой акт самаабароны ў такой сітуацыі – легітымны.

Сакрэт поспеху цяпер у трох рэчах: дэцэнтралізацыя, масавасць і рашучасць. Таму, сябры, з поўнай адказнасцю заяўляю: усе, хто вам будзе прапаноўваць у 9-10 дні абмежавацца напісаннем нейкіх паперак і разысціся па дамах — або працуюць на спецслужбы, або баязліўцы, якім пляваць на лёс краіны. Калі вам разыходзіцца – вырашаеце толькі вы самі, і болей ніхто.

У мяне няма свайго сцэнара пратэстаў, але я магу сказаць, што б спрацавала з найбольшай імавернасцю:

1. Мне падабаецца ідэя ўсім заставацца на выбарчых участках, кантраляваць падлік галасоў і прасякаць фальсіфікацыі. Чым болей канфліктных пунктаў — тым лепей.

2. Мае сэнс старацца збірацца максімальнай колькасці людзей у адным месцы. Калі вас разагналі, а сілы яшчэ ёсць — шукайце іншае месца, дзе збіраюцца людзі.

3. Намётавы лагер будзе выдатным рашэннем, калі народ не будзе падрыхтаваны да чагосьці больш радыкальнага. Абараняць яго пры неабходнасці абавязаны ўсе.

4. Пратэст мусіць быць максімальна доўгім. Рэсурс сістэмы не бязмежны, нельга трымаць Менск на лакдаўне тыдзень.

У любым разе, я яшчэ раз заклікаю вас: памятайце, што ўсе палітыкі так ці інакш кантралюемы, а да ўсіх лідараў трэба ставіцца скептычна. Самаарганізуйцеся і настрайвайцеся на доўгую барацьбу.

А хто не бачыў, абавязкова паглядзіце маю відэаінструкцыю.

Крыху пра метады працы [1] адной з самых адмарожанных беларускіх спецслужбаў – Галоўнага ўпраўлення па барацьбе з арганізаваннай злачынасцю і карупцыяй (ГУБАЗіК).

“Калі я адмовілася напісаць пагадненне аб супрацоўніцтве на канфідэнцыйнай аснове з ГУБАЗіК МУС мяне пачалі абражаць і пагражаць. Гучалі фразы кшталту: “Калі б ты была мужыком, я б цябе ****л!”, “Паедзеш на Акрэсціна, ныркі застудзіш, дзяцей больш ніколі не будзе”, “Знайшла б сабе мужыка, каб з-пад яго не выпаўзала, тады б некалі было лезці ў палітыку” […] старэйшы оперупаўнаважаны Высоцкі націснуў на плечы і на шэйныя пазванкі, каб дала паролі ад тэлеграм-акаўнта”.

Так-так, гэта тыя самыя “афіцэры”, якія надзелі кайданкі [2] на бодзібілдэра Шату Лабжанідзе за тое, што па інтэрэнэце назваў прастытуткай актывістку БРСМ.

Цікава атрымоўваецца ў гэтых крывадушнікаў: каўказкаму мужчыне назваць БРСМаўку “прастытуткай” нельга. Сорамна. Затое беларускаму мужчыне (калі гэтае стварэнне называць мужчынам) можна катаваць, саджаць у камеру і абражаць беларуску? Зрэшты, улічваючы бэкграўнд і маральны ўзровень [3] іх супрацоўнікаў, гэта здзіўляе мала.

Вельмі спадзяюся, што гэты старэйшы опер упаў-намочаны Высоцкі так жа дзёрзка будзе весці сябе на лаўцы падсудных.

[1] – https://spring96.org/be/news/98552
[2] – https://naviny.by/new/20200717/1595000847-shesterym-licam-oskorblyavshim-chlenov-brsm-grozit-ugolovnaya-otvetstvennost
[3] – https://t.me/MikolaDziadok/3463

Переводил недавно свою старую статью, посвященную репрессивным стратегиям государства. Вспомнились все эпизоды, по мотивам которых статья писалась:

– как уничтожали через массовые посадки по уголовке движение футбольных фанатов

– как ОМОН накрывал панк-концерты

– как у некоторых анархистов проводили дома шмоны по два раза на месяц

– маски-шоу на ЛГБТ-вечеринках

– внесение сотен книжек и брошюр в «Список экстремистских материалов»…

И апофеоз государственного скотства: накрытие СОБРом свингерской вечеринки (!) два года назад. Замначальника МВД тогда объяснился: они нарушали моральные нормы! То есть занимались сексом не так, как этого хотело бы МВД.

Внезапно подумал: стоп. А почему же ничего этого не происходит сейчас? Давненько мы что-то не слышали про маски-шоу у субкультурщиков, или про дебильные судебные решения «признать брошь серого цвета экстремистским материалом».

Ответ прост. А им сейчас не до этого.

Когда нет ежедневных уличных акций и флешмобов, а каждую неделю не объявляется новый блогер-революционер — государственная свора начинает грызть всё, что попадается под руку, ища экстремизм даже на вечеринках свингеров. Руки чешутся, а заняться нечем — и они начинают работать на упреждение, подавляя ростки не то что политического инакомыслия а вообще инаковости, как таковой.

Но как припечёт всёръез и под главным паханом зашатается трон — то уже становится не до не до панков, ЛГБТшников и фанатов. Ресурс-то у карателей ограничен — приходится выбирать того врага, который в данный момент кажется опаснее.

Так гражданское общество, выросши и консолидировавшись, само того не зная, оттянуло на себя внимание карателей от криминализованных групп населения, впервые за долгое время дав им вздохнуть немного спокойней.

А если все описанные выше явления прошли мимо вас, то советую почитать собственно статью.

Не люблю каментаваць псеўдаінтэлектуальныя патугі міліцыянтаў, але тут проста не змог прайсці міма. Намеснік міністра МУС гучна заявіў [1] аб адказнасці адміністратараў ТГ-каналаў за ўсё, што яны робяць. Калі перакласці месендж на больш простую мову: забіце зяпу і не гаварыце нічога, што б нам, уладам, не падабалася. Інакш пасадзім. Але самае цікавае гэта спробы Казакевіча прыкрыць сваё забароннае “гаў!” у даследчую, ледзь не навуковую форму.

“Мы сталкиваемся с феноменом снятия социальных запретов, с так называемой социальной расторможенностью, когда пользователь, полагая, что он анонимен, не узнан, не распознан, думает, что с него снимаются все запреты”.

Дружок, гэта называецца свабода слова. Уяві сабе, ёсць вялікая праслойка людзей, якія сапраўды лічаць, што яны могуць пісаць і гаварыць усё што ўздумаецца і ўпэўнены, што яны не павінны несці за гэта аніякай адказнасці. Я таксама належу да гэтай групе людзей.
Бо пакаранне за выказванні — гэта анахранізм, супраць якога змагаюцца ўсе больш-менш прагрэсіўна мыслячыя людзі. І не трэба тут тыкаць досведам ЗША або Еўропы — там, як мінімум, існуюць незалежныя суды, а насельніцтва мае хоць якую вагу ў заканатворчым працэсе.
Усміхнула выкарыстанне тэрміна “социальная расторможенность”. Маючы якога-ніякага бакалаўра па паліталогіі/эканоміцы (сацыялогія таксама ўваходзіла ў курс) ніводнага разу гэты панятак не чуў. Пайшоў гугліць. Аказалася, сацыяльная растарможанасць — тэрмін з псіхіятрыі, а калі дакладней — сімптом шэрага хвароб (СДУГ, шызафрэнія, дэпрывацыя і т.п.). Намеснік міністра МУС, які ставіць дыягназы адміністратарам тэлеграм-каналаў на прэс-канферэнцыях — гэта моцна.

“Администратор телеграм-канала несет ответственность за все действия, которые он совершает в Сети. Если он призывает к любому нарушению общественного порядка, мы достаточно эффективно его находим и пресекаем подобные явления как на стадии зарождения, так и на стадии реализации”.

А вось і старое добрае “ўсіх знойдзем і перасаджаем”, пра якое я ўжо пісаў [2]. Ва ўмовах недахопу рэсурсаў, няўмельства рэагаваць на сучасныя выклікі, непаваротнасць апарату, а часцяком і проста гультайства звычайных супрацоўнікаў, Сістэме ўсё ж патрэбна выконваць сваю рэпрэсіўную функцыю. Як? Праз запужванне. Не можаш пакараць, часцей крычы што “ўсіх знойдзем і пасадзім”, нагадвай пра неадхільнасць пакарання, а можа хто і спужаецца. Спачатку знайдзіце светлагорскіх партызанаў [3], Шэрлакі Холмсы вы нашы.

“Конечная цель, с одной стороны, породить недоверие, а потом неуважение и ненависть населения, ну, допустим, к правоохранительным органам”.

Тут, здаецца, дыягназ самы час ставіць ужо самому намесніку міністра. Б’юць, катуюць і лжэсведчаць — міліцыянты. А нянавісць, значыць, спараджаюць тэлеграм-каналы, якія аб гэтым расказваюць. Добрая думка, нічога не скажаш.

Ну а мы, тыя самыя злачынныя адміністратары, як звычайна, пасмяяліся з недалёкіх і працягваем рабіць сваю справу. Рэвалюцыя не чакае.

[1] – https://news.tut.by/society/694655.html
[2] – https://t.me/MikolaDziadok/3693
[3] – https://t.me/nexta_live/4819

За спробу падаць скаргу ў КДБ затрымана [1] болей 50 (!) чалавек. З іх дзесяць — журналісты. Абсалютна ірацыянальнае дзеянне без будзь якога палітычнага сэнсу. Ані рэальнай, ані патэнцыяльнай пагрозы гэтая акцыя не несла. Наадварот, былі ўсе мажлівасці прадэманстраваць, што чарга-та вось — зусім невялічкая. Так адкуль такая неадэкватная рэакцыя? Лічу, што прычына ў тым, што ўлада, а ў першую чаргу, самі чэкісты, успрымаюць будынак КДБ як нейкае сакральнае месца. А значыць, адчуваюць першабытны жах ад таго, што хтосьці з нас, простых смяротных, можа вось так узяць і з’явіцца туды без санкцыі звыш. Прыходзіць туды нам, плебсу, можна толькі калі выклікаюць абветскай, ну, ці калі вязуць пад канвоем. Інакш ніяк.

Такое псіхапатычнае стаўленне да сваёй святыні чэкісты праяўляюць ужо не ўпершыню. Прыклад: у траўні 2011 у Бабруйску судзілі [2] анархістаў, якія закідалі мясцовы будынак КДБ кактэйлямі Молатава. Негледзячы на мізэрную шкоду (крыху копаці на ганку, пажарныя проста затапналі агонь нагамі), усе трое атрымалі па семь гадоў узмоцненнага рэжыму. У тым жа годзе, у снежні, актывістак украінскай FEMEN, якія правялі эксцэнтрычны флэшмоб [3] перад будынкам КДБ у Менску схапілі [4] проста на вакзале і запхалі ў мікрааўтобус. Звязалі, увезлі ў лес, білі, астрыглі валасы, аблілі зялёнкай і пагражалі забойствам.

І там, і там меў месца замах на святыню. Таму такая скоцкая жорсткасць у адказ.

Вось і зараз — цалкам неадэкватная рэакцыя ашалелых псіхапатаў на абсалютна легальную, ва ўсіх сэнсах законную спробу проста падаць чалабітную.

А потым здзіўляюцца, з чаго гэта знянацку грамадзяне ўсё часцей пачынаюць ужываць гвалт супраць сілавікоў [5]. Чэкісцкае жрэцтва, што зарвалося ў сваёй элітарнасці, пачало забываць: калі людзі перастаюць ісці ў суды, бо там немагчыма дамагчыся праўды, калі перастаюць ісці са скаргамі ў кабінеты, бо за гэта іх валакуць у аўтазак, то ім — людзям — становіцца няма чаго губляць. А роспач прыгнечаных вядзе да жорсткага і неразборлівага гвалту супраць прыгнятальнікаў. І менавіта да гэтага талкаюць беларусаў тыя, хто аддаў загад затрымаць 50 чалавек пры спробе падаць скаргу. Адсутнасць прававой сістэмы абароны сваіх інтарэсаў, ды й яшчэ на фоне адноснай свабоды інфармацыі — смяротны кактэйль для любой дыктатуры. І камусьці, пэўна, карціць гэтага кактэйля хлебнуць вусатым рылам.

[1] – https://t.me/c/1222606634/7100
[2] – https://bit.ly/3jOesJC
[3] – https://youtu.be/jiE2RJvlrUk
[4] – https://www.bbc.com/russian/international/2011/12/111222_femen_belorussia_abduction
[5] – https://vk.com/mikola_dziadok?w=wall-136549508_3844

Чым далей, тым болей людзі падумваюць аб тым, як скараціць сваю залежнасць ад бюракратычнага паразіта — дзяржавы.
Вышэй я ўжо пісаў аб тым, як перастаць спансаваць дзяржпрапагандыстаў. А цяпер зацаніце пераклад амерыканскага артыкула на тэму таго, як дэмантаваць палітычныя і эканамічныя іерархіі ў паўсядзённым жыцці.

Некаторыя метады падыходзяць толькі для ЗША, але ўвогуле там паўсюль выдатная нагода для развагаў. Пры дастатковым масавым прымяненні, лічу, што гэтыя рэцэпты могуць не толькі істотна паслабіць уплыў дзяржавы на нашае штодзённае жыццё, але і стварыць сапраўднае паралельнае грамадства: гарызантальнае, вольнае, раўнапраўнае.
За падгон артыкула дзякуй падпісанту.

#radixbel

ОМОН ТРЕНИРУЕТСЯ ПРИМЕНЯТЬ БОЕВОЕ ОРУЖИЕ ПО ДЕМОНСТРАНТАМ!!!

Чем ближе к 9 августа, тем больше панических сообщений самого разного рода. Это и “инсайды” на крупных телеграм-каналах, и осторожные сливы в независимых СМИ и маразматические сообщения о тотальном чтении КГБ всех переписок (именно с понедельника. Почему не со вторника?). Нарративы разные, цель одна: создать у нас чувство апатии, безысходности, тотального превосходства государства. Им надо, чтобы мы почувствовали: мы – никто и огромная могучая госмашина нас раздавит при первом же неподчинении.

Что ж, госпропагандисты и силовики действоительно преуспели в нагнетании страха. Но только мы – умнее и смелее. Смотрите моё видео с разбором технологии тревожности. Также советую заглянуть в комментарии: там высказали много ценных мыслей.

Продолжительность: 10 минут.