Вось менавіта такое адчуванне бывала, і не раз. Я адзін такі)?

Павучальна, калі ў фільме можаш пабачыць драматычныя жыццёвыя сітуацыі, што прымушаюць узгадаць свае ранейшыя назіранні. Любая нармальная драма (фільм) разгортваеца ў сферы чалавечых узаемаадносінаў. Узялі які-небудзь аспект адносінаў, і разглядаюць яго з розных бакоў. У “Гангстеры №1” падняты такі незвычайны пласт, як узаемаадносіны лідара і ягонага “тыпа-сябра”, якога лідар узяў пад сваё крыло – на прыкладзе бандыцкай групоўцы. Перасякаюцца адразу два тыпу адносінаў: мужчынскае сяброўства і адносіны падпарадкавання ў калектыве. Відавочна, што яны супярэчаць адзін другому: ты не можаш шчыра сябраваць з тым, хто ад цябе залежыць па іерархіі (бо ты мусіш яго караць у выпадку непадпарадкавання, а таксама ўвесь час дэманстраваць свой статус, каб цябе не “падсядзелі”), і, наадварот, не можаш паўнавартасна рэалізаваць свае ўладарныя паўнамоцтвы – сябра ж… Нейкі з гэтых пачаткаў мусіць перамагчы, і звычайна, перамагае, канешне, пачатак падпарадкавання. Адсюль вынік: не можа быць паўнавартаснага сяброўства паміж няроўнымі па статусу людзьмі, асабліва калі ніжэйшы па статусу марыць узняцца вышэй.

Менавіта гэта прыходзілася назіраць у рэальным жыцці. Аўтарытарны лідар (“пахан”, “альфач”) хоча трымаць увесь калектыў пад кантролем, быць упэўнены што яго ніхто не “падсядзіць”, і таму абсякае любыя спробы падначаленых сваявольнічаць, аспрэчыць свой статус, парушыць статус-кво. Аднак лідару, якім бы мярзотным і падступным ён не быў, часам таксама хочацца чалавечых адносін: даверу, спачування, магчымасці падзяліцца сваімі праблемамі і г.д. Але як зробіш гэта з істотай, якая цябе баіцца і хутчэй за ўсе ненавідзіць? Нават калі паспрабуе – гэта будзе выглядаць фальшыва і хлусліва.

Адкрыта іерархічныя, аўтарытарныя адносіны ламаюць псіхіку яе абодвух бакоў, і пераможцаў у іх, у шырокім сэнсе, няма.

Карацей, глядзіце фільм самі, там гэта вельмі добра паказана: https://my-hit.org/film/13404/

Зараз кажуць што Ле Пэн не выйграе ў другім туры, але пра Трампа таксама ўсе так казалі (і я ў тым ліку). Які-небудзь тэракт да 7 мая, і яна – прэзідэнт Францыі.

http://naviny.by/new/20170419/1492610564-fotofakt-zhurnal-people-nazval-samuyu-krasivuyu-zhenshchinu-2017-goda – Журнал “People” назваў самую прыгожую жанчыну 2017 года.

Мяне заўсёды бянтэжылі і ўводзілі ў ступар усе гэтыя статусы і ранжыроўкі: “самая прыгожая жанчына года”, “Міс Сусвет”, “самая сэксуальная жанчына Еўропы”, як і ўсе конкурсы, на якіх выбудоваецца гэтая іерархія (бо калі есць першая па прыгажосці, то есць і другая і трэцяя). І справа нават не ў тым што такія конкурсы навязваюць стандарты знешнасці (гэта таксама не вельмі добра, але непазбежна, такія стандарты будуць у любым грамадстве – адное што яны могуць быць больш ці менш шырокімі), а ў тым, што такі падзел несправядлівы ў прынцыпе, бо як можна сярод 1 000 000 жанчын выбраць “самую прыгожую”? Вы што, увесь міліён ацанілі і праверылі? Ну добра, дапусцім сярод 1 млн есць 300 000 “умоўна прыгожых”. З іх вы выдзялілі 1 “найлепшую”, але чым яна лепшая за астатніх 299 999? Да я па вуліцы іду, кожныя 5 хвілін бачу дзяўчыну, не горшую чым гэтыя прыўзнесеныя “эталоны”. Чаму яны не трапляюць на вяршыню гэтага п’едэсталу?

І тут мы падыходзім да іншага – такія конкурсы яшчэ і замацоўваюць класавую іерархію. Вы дзе-небудзь бачылі, каб “самай прыгожай жанчынай краіны” абралі нікому невядомую настаўніцу, касіршу, аператарку машыннага даення? Можа і есць такія выпадкі, але нешта я не чуў. Прынамсі, калі гэта адбываецца, то не без фінансавай падтрымкі збоку. Так і тут – самая прыгожая гэта Джулія Робертс. Вядомая, багатая, у яе есць грошы каб сачыць за сваей знешнасцю. Адкрыйце любы гламурны журнал – там вялічаюць “самымі-самымі” выключна акторак, бізнесвумен, жонак палітыкаў, на худы канец якіх-небудзь адвакатак ці пісьменніц. Карацей, калі ў цябе няма грошай ці сувязяў, каб прабіцца на ТБ, то і прыгажосць твая ў капіталістычным грамадстве нікому не патрэбная.

Перад 25-м, як вы ўсе ведаеце, ў Гомелі прайшла акцыя прамога дзеяння – кактэйлямі молатава атакаваная падаткавая інспекцыя.. Праз некалькі дзён, адказнасць на сябе ўзялі анархісты.

Акцыя была рэзананснай, нехта ўбачыў у ей ментоўскую правакацыю, БТ, як звычайна, пачало вапець пра анархістаў-падпальшчыкаў. Таму лічу неабходным выказаць тут свае стаўленне да таго што адбылося.

Шчыра рэспектуючы паплечнікам, якія правялі гэтую акцыю, аддаючы належнае іх смеласці і рашучасці, не сумняючыся, што дабро, а значыцца і анархізм павінны быць з кулакамі, хачу сказаць, што на сенняшні дзень, у нашай краіне, у тых умовах, што мы маем, лічу правядзенне такіх акцый палітычна немэтазгодным.

І вось чаму.

Continue reading →

Плюсану написанное тов.Шрайбманом. Признаю полностью обоснованной и прогрессивной 1-ю и 2-ю волну феминизма, а также любой феминизм в исламских странах. Однако по моим личным наблюдениям, даже анархо-феминизм (который развивался, как раз, в рамках 3-й волны) представлен преимущественно сторонницами цензуры, дискриминации и коллективной ответственности всех мужчин за некий мифический “патриархат”.

“Есть группы женщин, которые ведут борьбу против неравенства оплаты труда в тех или иных секторах, против домашнего насилия, против запретов на аборты, и при этом нормально относятся к мужчинам. Пример – недавняя громадная волна протестов в Польше, которая взяла за горло польских клерикалов, напомнила им, что они – не хозяева страны и не допустила принятия анти-абортного закона. Не уверен, что все участники и участницы движения называли себя феминистками, думаю, кто-то называл, кто-то – нет, но это не имеет значения. Вот пример сильного, разумного и свободолюбивого женского движения, участие в котором или поддержка которого были делом чести. И на их демонстрациях мы видели много мужчин – женщины пришли протестовать вместе со своимим друзьями-мужчинами, мужьями, братьями и сыновьями.
.
Совершенно другое дело, когда – а это происходит постоянно – какие-то группы женщин, называющие себя феминистками, обвиняют мужчин как таковых, – т.е. вводят коллективную ответственность, заявляют об отказе от сотрудничества с мужчинами, выкрикивают лозунги, оскорбляющие мужчин и даже отказываются принимать в свои ряды транс-сексуалок на том основании что “у т-с есть член”. Они требуют запрета тех или иных книг, срывают презентации писателей, которые им не нравятся и т.д. Есть и те, кто прибегает к сознательному обману, фейкам, лживым сообщениям.
.
В принципе, будучи сторонником анархизма или антиавторитарного социализма Бакунина, а не левым (не имею ничего общего с современными левыми, как и часть современных анархистов, которая не желает с ними иметь что-либо общее), я признаю право на свободу слова даже за авторитариями левого и правого толка или шовинистами, до тех пор, пока они не призвали к прямому насилию. Следовательно и эти женщины имеют право на свободу высказывания. Тем не менее, я не вижу ничего позитивного в деятельности таких групп и не считаю, что с ними нужно мимишничать. Те, кто это делал, например журналисты, теперь нарвались на серьезные проблемы.
.
Повторю еще раз простую мысль: у идеи женского движения есть прочные основания, женщины составляют половину человечества и, определенно, в некоторых секторах общества они испытывают проблемы. Но это не значит, что нужно поддерживать любого, кто прозвал себя феминисткой. Вы же не знаете, почему она это сделала, исходя из каких мотивов и что в это вкладывает. В конце концов, одно дело, когда социалистом себя называл Бакунин (антиавторитарный социалист, сторонник трудового самоуправления), другое дело, когда себя социалистом называл шведский социал-демократ Улоф Пальме, и третье, когда себя социалистами называли последователи Сталина. Мало ли как себя человек называет.”

Источник:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1060051887432492&set=a.293271300777225.57384.100002830734414&type=3