“У лютым 2018 года суд прызнаў галоўнага інжынера Мінскага завода колавых цягачоў Андрэя Галавача невінаватым у атрыманні хабару ў асабліва буйным памеры. Яго павінны былі вызваліць у зале суда. Радасныя сваякі ўжо спусціліся ўніз, чакаючы сустрэчы. Але да іх выйшлі толькі адвакаты і паведамілі, што Андрэя Галавача затрымалі зноў і прад’явілі новыя эпізоды абвінавачвання.”

Гісторыя Галавача нагадала мне маю. Шостага верасня 2010-га, калі скончыліся трое сутак са дня майго затрымання, мяне мусілі вызваліць. Абвінавачанне не пацвердзілася. Ура! Іду на свабоду! Ля дзвярэй ІЧУ на Акрэсціна сабраліся родныя, сябры, журналісты. Адкрыліся дзверы маёй камеры, мяне завялі ў пакой на першым паверсе, аддалі асабістыя рэчы, шнуркі для абутку. “Усё, я магу ісці” – пытаюсь. Гляджу, хаваюць вочы: “Нет еще. Минуточку. Еще одну вещь”. І падсоўваюць новую пастанову аб затрыманні на трое сутак. Ужо па іншым эпізодзе “злачынства”. Мая надзея рушыцца маментальна. Вяртаюся у камеру.. Надзея родных растае павольна: яны чакалі мяне пад дзвярыма ІЧУ, на халодным верасневым ветры.

І так 7 разоў. Ужо на трэці я ўцяміў што была каманда – не адпускаць любым коштам. Пакуль не знойдуць, за што пасадзіць.

Гісторыя паўтарылася праз 4 гады. Прысуд па 411-м артыкуле мне вынеслі ў судовай залі магілёўскай турмы за 3 дні да вызвалення. То бок калі я адсядзеў ужо 4,5 гады.

У ШІЗА ў Магілёўскай крытай пару разоў бывала: сканчаюцца мае 10 сутак на падвале, адкрываюцца дзверы і мяне вядуць… не, не ў маю камеру (якая падаецца ўжо такой утульнай пасля каморкі ШІЗА) а ў кабінет начальніка, дзе мне, хвілінка ў хвілінку пасля заканчэння папярэдняга тэрміну, даюць яшчэ 10 сутак.

Я лічу, гэта не толькі садызм нашых дзяржслужбоўцаў але і пэўны рудымент сталіншчыны. Тады таксама любілі зэкаў пасля заканчэння 10-15 гадовага тэрміну арыштоўваць прама на выхадзе з лагеру, альбо пакуль яшчэ не дайшлі да чыгуначнай станцыі – і вяртаць назад.

Аналагічна і з Галавачом. Ці можна было яму прад’явіць абвінавачанне не ў дзень апраўдання а на месяц раней? Вядома, бо ўсе паперы былі падрыхтаваныя загадзя. Але яны чакалі. Бо трэба даставіць максімальныя пакуты самому падсуднаму і ягоным родным. Гэта ўзорнейшы садызм: калі ты душой і сэрцам ужо на свабодзе, калі у галаве ўжо 1000 разоў пракруціў, як абдымеш родных і уздыхнеш вольным паветрам (а воля вунь яна – за вакном), табе кажуць: ведаеш што… Пасядзі-ка ты яшчэ годзік. І замест свежага паветра ізноў: стакан, аўтазак, хата на Валадарцы.

Мы з імі, канешне, так рабіць не будзем. Мы ж не садысты. Проста пасадзім адзін раз і надоўга.

9 ліпеня Канстытуцыйны суд прыняў рашэнне аб тым што прынятыя палаткай папраўкі ў Закон аб супрацьдзеянні экстрэмізму – цалкам законныя (хто б сумняваўся). Цікаўнасць тут выклікае вызначэнне “рэабілітацыі нацызму”:

“прославление или оправдание лиц и (или) структур либо организаций, признанных виновными либо преступными приговором Международного военного трибунала либо приговорами национальных, военных или оккупационных трибуналов, основанными на приговоре Международного военного трибунала, а равно сотрудничавших с такими лицами и (или) структурами либо организациями на оккупированной территории СССР в годы Второй мировой войны политических и военных организаций, а также лиц, участвовавших в деятельности таких политических и военных организаций и исполнявших либо умышленно содействовавших исполнению преступных приказов лиц и (или) структур либо организаций, указанных в данном абзаце, в любой форме.”

Навошта было прымаць такі закон ва ўмовах Беларусі, дзе няма хоць колькі-небудзь значных нацысцкіх арганізацый (акрамя МУС), і хоць колькі-небудзь вядомых кейсаў публічнага апраўдання нацызму (акрамя пахвалы Лукашэнкі Гітлеру)? Я думаю, разгадка крыецца ў загорнутасці і намеранай нечыаемасці фармулёўкі. Зараз не трэба быць прыхільнікам нацызму, каб патрапіць пад кару. Дастаткова “праслаўляць альбо апраўдываець” чалавека які “наўмысна судзейнічаў выкананню злачынных загадаў” тых, хто СУДЗЕЙНІЧАЎ з нацыскімі\пранацысцкімі арганізацыямі. І ўсё, вас можна судзіць па крыміналцы. Гэта прыкладна як саджаць не тых выходзіць на Плошчу, а тых хто апраўдывае тых, хто падтрымлівае тых, хто выйшаў на Плошчу.

Вядома, падвесці пад такое хітрамудрае вызначэнне можна каго заўгодна – пачынаючы ад сельскіх апалчэнняў, якія змагаліся супраць партызанаў, сканчаючы арганізацыямі якія змагаліся з бальшавізмам без будзь-якой дапамогі Вермахта.

І яшчэ, можа я канспіролаг, але прыняцце такога законапраекту мне бачыцца яшчэ адной спробай душыць дысідэнтаў без таго каб прыцяваць да іх увагу Еўропы. У многіх беларускіх незалежных пісьменнікаў, гісторыкаў, паэтаў і журналістаў можна знайсці тэксты ці пасты з прапановай паглядзець на вайну пад другім вуглом, не так як гэта робіць савецкая прапаганда. Вжух – і яны “апраўдацелі нацызма”. А нашыя цэрберы будуць ківаць на Германію з яе законамі супраць нацы, маўляў, “у вас тое ж самае, чаго вы да нас прычапіліся? Саджаем экстрэмістаў, гэтаксама ж як вы”.

Ізноў, прыняцце гэтага закона (аб прымяненні якога мы яшчэ пачуем, я гарантую гэта) мы абавязаныя пасіўнасці грамадства. Можна сказаць, самім сабе. Акрамя некалькіх журналістаў і праваабаронцаў, а таксама купкі людзей, якія падтрымалі флэшмоб #яэкстрэміст ніхто не затурбаваўся. Вынік: прастора свабоды слова звузілася яшчэ болей.

16-гадовага хлопца прэсуюць у калоніі за тое што ён мусульманін і “нярускі”: збіваюць, адбіраюць Каран, вешаюць парушэнні, настрайваюць супраць яго астатніх вязняў.

Кіруе працэсам начальнік ВК-2 Сяргей Маслюкоў. Сяргея Васільевіча я добра ведаю. У маю бытнасць на ПК-17 ён быў начальнікам рэжымнага аддзела. Мянушка “Вася”. Рэжымнікаў у калоніях не любяць у прынцыпе, але гэтага ненавідзелі асабліва. Вось толькі тое што наўскідку ўзгадалася:

1. Любіў публічна лаяць вязняў мацюкамі. Урэзалася ў памяць, як ён на плацу равеў на зэка, які яму ў бацькі гадзіўся: “Пошел отсюда на*й, баран е*аный!”

2. Калі адбываўся вывад\зняццё асуджаных на працу, то бок праз КПП адна за другой праходзяць калоны арыштантаў, ён любіў косплеіць рабаўладальніка, прынамсі як ён сабе яго ўяўляў. Выглядала гэта так: ставіў нездалёк ад КПП на ўзвышша табурэтку, садзіўся на яе, шырока расставіўшы ногі і равеў на сваіх рабоў: “эээ петров! х*ли б*ядь пуговица расстёгнута! иванов, кепку надел нормально, сейчас на*й в шизо поедешь б*ядь!”, пры гэтым расплёўваючы семкі ў радыюсе пяці метраў ад сябе. Больш агіднае відовішча складана сабе ўявіць.

3. Мог прыйсці на змену п’яным.

4. Хто чытаў маю кнігу “Фарбы паралельнага свету”, там я апісываю эпізод, што зэкаў з этапу, якія толькі прыехалі ў калонію, ставілі на расцяжку ў максімальна нязручнае становічша, і пакуль яны сцякалі потам, спрабуючы ўтрымацца на нагах, зачытывалі ім правілы ўнутранага распарадку. Павольна, з расстаноўкай, назіраючы як яны крахцяць і стогнуць, пінаючы па нагах і па нырках тых хто спрабаваў здвінуць ногі. Дык вось, гэта рабіў Маслюкоў.

Гэта толькі тое што я бачыў сваімі вачыма. Пераказваць пачутае ад іншых зэкаў не буду, бо даказаць гэта сёння ўжо нерэальна, але па расказах там цэлая гронка артыкулаў набярэцца, з якіх 328 яшчэ не самы цяжкі.

І зараз гэты чалавек – начальнік калоніі для непоўнагадовых.

https://mspring.online/togaev/

1. Нікога з родных ДАІшніка Яўгена Патаповіча не пусцілі ў морг.
2. Бацькам адмовілі ў эксгумацыі цела.
3. СК: “Гэта суіцыд, разыходзімся!”

Я не перастаю здзіўляцца здольнасці ўлады лічыць усіх вакол сябе дурнямі і нахабна хлусіць у вочы. Такое, сапраўды, трэба ўмець.

После нетунеядских акций и беспредела шунявок на них в СМИ поднялась дискуссия о том, насколько вообще допустимо неношение формы ментами, особенно на акциях, и почему оно нужно. Стало раздаваться множество голосов о том, что, мол, милиция должна быть в форме во время задержаний. Многие недоумевают, в чем вообще причина такого массового переодевания.

Чтобы ответить на этот вопрос, давайте подумаем, зачем вообще нужна униформа полиции и откуда это пошло. Полицейским как явлению, наверное, столько же лет сколько и городам. И, насколько я знаю, ВСЕГДА и везде они носили какие-то отличительные знаки. Почему так повелось? Вспомните, что многие города – от античных полисов до вольных городов средневековья с их Магдебурским правом и самоуправлением, были местами довольно-таки свободными, где гражданин являл собой независимую личность наделённую правами, а главное – правом на оружие. Так вот форма нужна была полицейскому именно для того, чтобы свободный гражданин не употребил ненароком это право против служителя закона (государя, князя, муниципалитета). Эта форма – сигнал “Не трожь меня! Я имею право тебя задерживать!” и в то же время щит безопасности для самого полицейского.

Вы часто видите полицейских в штатском в США? Ну, по крайней мере, на массовых мероприятиях или во время задержаний? Не думаю. И это вполне закономерно. Ведь там каждый гражданин может носить оружие и употребить его против любого, кто посягнёт на его безопасность. В реалиях США быки, начинающие внезапно крутить и избивать тебя на улице, рискуют превратиться в решето за считанные секунды. Однако американским полицейским не хочется превращаться в решето, поэтому они носят форму. Конечно, вопрос полицейского насилия в США это отдельная важная тема, и там тоже не всё гладко. Однако факт есть факт: не представился, не показал корку, да еще и без формы – получил пулю в лоб при попытке любых насильственных действий.

Если же у народа отобрано оружие, т.е. его превратили в бесправный скот, с которым можно делать всё что угодно, то такой проблемы нет. Избивай, задерживай – ты ничем не рискуешь.

Кстати, широчайшее использование ментов в штатском можно заметить и в ряде других стран, где нету свободного ношения оружия, а население часто беспокоит власть протестами: во Франции и Греции.

Право на всеобщее ношение оружия – не панацея, и само по себе оно не разрушает структуры угнетения. Однако это отвоевание у них очень существенного куска свободы: права самому защищать себя от кого бы то ни было, применять насилие для обороны своей суверенной личности от агрессии. И как раз этот кусок нам, беларусам, сегодня нужен как воздух.

Дом у цэнтры Берліну, у якім жыве Ангела Меркель. Кругласутачна яе кватэру ахоўвае… цэлых тры міліцыянты.
І гэта ў краіне, дзе адбываюцца рэальныя тэракты. Як кажуць, адчуйце розніцу.

Беларусь у цэлым не вельмі багатая на добрыя навіны. Але пасля прыпынення працы заводу АКБ у Берасці падаспела яшчэ адна: чалавеку выратавалі жыццё. За рашэннем на карысць Мехрдада Джамшыдзіяна стаіць доўгая і стараная праца юрыстаў і прааабаронцаў. Той самы выпадак, калі кропля камень точыць.

Дадзены акаўнт належыць мусару, які вядзе групы пра анархістаў у Тэлеграме і ВК, дзе вываліваюцца ашмёткі аператыўнай інфармацыі, якой валодае ГУБАЗіК, у перамешку з вільготнымі фантазіямі саміх ментоў.

Акк раней называўся “Олег Никифоров” аднак пасля спробаў няўдачнага тролінгу на маёй старонцы ў ВК перайменаваўся ў “Олег Дедок”.

Ад самога пачатку ментоўскай кампаніі па публікацыі асабістых дадзеных актывістаў Інтэрнэце, у мяне былі думкі, што яны вырашылі такое зрабіць, бо вельмі моцна пакрыўдзіліся на bandaluki.info . Зараз мент пацвердзіў мае здагадкі.

Нагадаю, спіс міліцэйскіх акаўнтаў, якія яны выкарыстоўваюць для правакацый і здабывання інфы, знаходзіцца тут: bit.ly/menty_vk

За бягучымі справамі згубіўся працяг маёй эпапеі: юрыдычнай вайны са Следчым камітэтам.

Нагадаю, некалькі тыдняў таму я судзіўся з СК у Партызанскім судзе Мінска. Судзіўся таму што калі я падаў скаргу ў Следчы камітэт аб узбуджэнні крымінальнай справы па факце захопу анархісцкай сустрэчы ў Крупках (была справа ў чэрвені 2018-га, тады СОБР і ГУБАЗіК напалі на сустрэчу анархістаў у лесе, дзе быў і я, трымалі нас каго на каленях каго ў кайданках тварам у зямлю), яны адмовіліся разглядаць маю заяву як заяву аб здзяйсненні злачынства. Шпулялі яе па кабінетах пакуль не выдалі адказ у межах закона “Аб зваротах грамадзян”.

Вось тут фул сторі.

Я ж хацеў каб яе разгледзелі якраз у парадку крымінальна-працэсуальнага кодексу. Гэта вельмі важны момант.

Дык вось, пасля майго і прадстаўніка выступаў, “даследвання” доказаў, поўнага публічнага фэйла Следчага камітэту, чый прадстаўнік нёс жудасную алагічную лухту, спрабуючы даказаць што чорнае гэта белае, суд, вядома, стаў на бок карнага воргана. Ну гэта не дзіва бо суд у нас і сам – карны ворган. Мне адмовілі ў задавальненні маёй скаргі.

Але важна тут іншае. Праз вывучэнне матэрыялаў справы сталі вядомыя імёны супрацоўнікаў СК і Крупскага РУУС, уцягнутыя ў спецаперацыю супраць анархістаў 30 чэрвеня 2018га.

Каб вы разумелі маштабы, паведамлю, што сам захоп пачаўся з аўтаматнай чаргі ў паветра – за намі ў лес адправілі цэлы ўзвод спецназа. За дзень паляну, дзе мы сталі лагерам, наведалі больш за 40 (!) мусароў з 5-ці ведамстваў. Уся аперацыя цягнулася 7 гадзін.
Сутнасць жа ў тым, што ГУБАЗіК адмаўляецца прызнаць тое што яны там былі і зараз “скідваюць прыкуп” на мясцовы РУУС і СК. Па версіі Следчага камітэта (толькі не падайце зараз), гэта… оперупаўнаважаны крупскага РУУС, атрымаўшы аператыўны сігнал пра “незаконную высечку леса” прыехаў на паляну ў крупскім раёне і ў адзіночку затрымаў 17 чалавек. Фантастычны цынізм. Але зараз нам сталі вядомыя імёны частцы тых, хто ўдзельнічаў у гэтай тэатральнай пастаноўцы і па сей дзень працягвае прыкрываць агалённую дупу ГУБАЗіКа, які сарамліва не хоча браць на сябе адказнасць за зробленае.

Леонид Лавіт (03.05.1980 г.р.) – Старшы следчы Крупскага раённага аддзелу Следчага камітэту. Будучы апытаным падчас псеўда-праверкі, заявіў што затрыманыя “ніякіх прэтэнзій не выказвалі”. Да. выкажаш тут прэтэнзіі калі за кожны паварот галавы на цябе равуць альбо пінаюць ботам у рэбры.

Паўлавец Андрэй Васільевіч – Начальнік Крупскага РОСК. Наколькі я зразумеў, кіраваў правядзеннем “праверкі”, то бок распараджаўся яе фальсіфікацыяй, вырашыў хто з яго падначаленых што мусіў казаць.

Шах Руслан Ашрахович (19.01.1986 г.р.) – следчы Крупскага РОСК. Аналагічна, пры апытанні казаў што ўсе было выдатна, ніхто нічога не парушаў.

Высоцкі Чэслаў Віктаравіч – начальнік 2-га аддзела УОР.

Не за гарамі той час, калі мы будзем пайменна ведаць не толькі следчых, але і ГУБАЗаўцаў і СОБРаўцаў, якія прынялі ўдзел у гэтай карнай акцыі. Хай не расслабляюцца. Кожны з іх нясе ПЕРСАНАЛЬНУЮ адказнасць за тое што зрабіў. І кожны атрымае па заслугах.