А вы любіце чытаць? Калі так, давайце чытаць тое, што небяспечна для дзяржавы! У другім выпуску “Што чытаць рэвалюцыянеру?” раблю агляд літаратуры, якая вызваляе.
Нататкі даследчыкаў аб сацыяльных рухах сучаснага Курдыстана, пафасны і захапляльны раман Дэвіда Мітчела, аўтабіяграфія амерыканскай анарха-феміністкі, класік марксізма-ленінізма і летапіс антыбальшавісцкіх паўстанняў ад бліжэйшага паплечніка Махно. Глядзіце відэа! Працягласць – 16 хвілін.
Comments Off on Што чытаць рэвалюцыянеру? Частка 2
Любопытная ситуация вокруг Ивана Голунова. Круто, конечно что СМИ так резко мобилизовались а журналисты не побоялись выйти на одиночные пикеты и свинтиться (правда интересно, делали бы ли они так, если б за пикеты давали сутки, ну да ладно). Интересней реакция людей в соцсетях. Некоторые юзеры пишут в духе: “Это что же теперь, получается, каждого можно посадить вот так вот подкинув наркотики!”
Вот это новость! Представляете, оказывается государство может посадить человека ни за что! Кто бы мог подумать!?
То есть когда в рашке сотнями арестовывают, пытают и даже убивают активистов, которым не повезло быть москвичами и журналистами влиятельных изданий, то это было неочевидно. А теперь, когда тронули “белого человека” из метрополии – шок и возмущение.
В какой-то степени пишу всё вышеуказанное против самого себя, т.к. и сам имею привилегию находится в списке “первых на общественную поддержку”. Но всё равно это выглядит как-то не очень. Примерно та же история что со вниманием СМИ к жертвам терактов во Франции и, например, Нигерии.
Воистину, информационные технологии позволяют каждому не только окунуться в контекст мировых новостей, культуры и информационных потоков, но и тихо-мирно жить в своём информпузырьке, который лопается лишь от настойчивого стука в дверь ранним утром.
Желание свободы для человека так же естественно, как желание дышать. Человек может не быть никаким -истом, но интуитивно понимать, что государственные институты несут только зло, а договариваться – куда правильней, чем выбирать себе начальников.
И что меня радует, что такие люди действительно появляются в абсолютно неполитизированной среде, как говорится, “из глубин народа”. Это говорит о том что всё то, к чему мы стремимся это не какая-то “утопия” (на обоснование утопичности идей равенства работают целые пропагандистские институты, формируя культурный дискурс, в котором сама мысль о жизни без барского сапога на шее – кощунство и святотатство), и не отдаленные мечтания. Это живая потребность, которая будет пробиваться, сколько ты ее не дави.
И обязательно посмотрите видео – оно крайне вдохновляющее.
“Уроженец Якутска Александр Габышев в августе прошлого года отправился пешком в Москву, чтобы очистить Россию от зла. В мае 2019 года паломник уже прошел восьмую часть пути и добрался до Амурской области.
В августе прошлого года житель Якутии Александр Габышев отправился в своеобразный «крестовый поход», однако, судя по всему, поначалу его затея не увенчалась успехом – он остановился и на несколько месяцев осел в якутском селе. Этой весной Габышев объявил себя шаманом и паломникоми продолжил свой путь. Он решил пройти пешком до Москвы, чтобы очистить страну от зла и дать начало положительным переменам.
По словам шамана, он планирует добраться до столицы за два года. Все это время он будет молиться, чтобы в России и в сознании людей все начало меняться в хорошую сторону.”
Раптоўна аказалася, англамоўны наклад маёй кнігі “Фарбы паралельнага свету”, памерам 280 шт. разышоўся цалкам цягам 1,5 год. Зараз стаіць пытанне аб друку другога накладу. Калі ж вы хочаце купіць папяровую кнігу – звяртайцеся ў прыват, альбо пампуйце яе на https://radicalbook.tilda.ws/ – там жа рэквізіты, па якіх вы можаце заданаціць мне, калі кніжка вам спадабалася.
///
Recently I have discovered, that the whole issue of my book “The colours of the parallel world” in English (280 copies) was sold out. The new issue is getting ready. Yet, feel free to download the book on the website and to donate if you liked it.
У прыбіральні на памежным пераходзе на беларуска-літоўскай мяжы ўпершыню за 4 гады З’ЯВІЛАСЯ ТУАЛЕТНАЯ ПАПЕРА.
А вы кажаце непатрэбныя Еўрапейскій гульні…
Вячэрні Магілёў, вядома, мудакі і гамафобы. Але радавацца таму што іх прыцягваюць за экстрэмізм, няма чаго. І вось чаму.
Калі мы пачынаем прызнаваць за дзяржавай права рэгуляваць свабоду выказванняў, яна пачынае рэгуляваць яе з патроеным імпэтам, бо адчувае сваю легітымнасць. І рэгуляваць яна будзе не ў нашых інтарэсах а ў СВАІХ. А інтарэсы дзяржавы відавочныя – каб усё было стабільна, спакойна і без узрушэнняў. Каб машына класавай эксплуатацыі і палітычнага кантролю працавала без перабояў. Болей за тое, сфера кантраляванага будзе пашырацца няспынна. Вы гэтага хочаце?
Хаця нашая дзяржавы прытрымліваецца, у цэлым, права-кансерватыўнага (часам нават ультраправага) ухілу ў грамадскім жыцці, яна, тым не менш, абсякае крайнасці. Ну і да таго ж трэба статыстыку рабіць, верна? Менавіта таму “Вячэрні Магілеў” трапіў пад раздачу за свабоду выказванняў – за тое, за што траплялі раней пераважна анархісты.
І, так, маё меркаванне наконт хейт спіча, гэта што караць у інстытуцыянальным парадку можна за НЕПАСРЭДНЫЯ заклікі да гвалту і НАМЕРАНЫЯ абразы па расавым\нацыянальным іншым прызнаку. Ва ўсіх астатніх выпадках, нават калі гаворка аб негатыўным фреймінге і распальванні варожасці, я катэгарычна супраць прыцягнення будзь-якіх уладных інстытутаў да кантролю за выказваннямі людзей. Нават тых людзей, з якімі я ў карані ня згодзен.
Памятаю, у сярэдзіне 00-х, калі «інтэрнэт-вайна» між ультраправымі і антыфа толькі разгаралася, сярод расійскіх антыфашыстаў была масавая мода скардзіцца на ультраправыя сайты: хостеру і дзяржворганам. Маўляў, закрывайце іх за распальванне варожасці. І яны закрывалі. Але прайшоў літаральна год-два і з аналагічнай фармуліроўкай: за распальванне нянавісці і «антыдзяржаўную дзейнасць» закрываць пачалі ўжо антыфашысцкія сайты. А што, прававая база ёсць, практыка ўжо напрацаваная…
Матывацыя Валянціна Цішко, які доўга і ўпарта пісаў з патрабаваннем абмежаваць свабоду выказванняў “Вячэрняга Магілёва” мне зразумелая. Крыўда, абражанасць, і г.д. Але тактыка якую ён выбраў крайне недальнабачная. У кароткатэрміновай перспектыве гэта дасць вынік: “Урааа, наконец-то этих козлов наказали!” і падсвядома такое, дзіцячае: «Ну, урэшце, прыйшоў нехта больш моцны, які пабіў таго хто біў мяне». Але за гэтай хвіліннай радасцю такія “скаргнікі” капаюць сабе (і ўсім нам) яму.
Рэакцыянеру і фашысту я магу адказаць у пляцоўцы для выказвання, забаніць, публічна асуджаць на ўсе лады, урэшце рэшт не ціснуць яму руку і казаць усім што ён – гаўно. Аднак клікаць на яго мента з дубінкай – апошняя справа. Не паспееце міргнуць як гэтая дубінка ўдарыць па вас.
А мы з Рудабельскай Паказухай тым часам пераходзім у фармат паўнавартасных адукацыйных перадач! У трэцяй “Школе экстрэмізма” тлумачым нашым глядачам што ёсць капіталізм і падлічваем міліёны ягоных ахвяраў; высвятляем у чыіх інтарэсах працуе беларуская эканоміка і які працэнт з нашых пакупак ідзе ў кішэню буржуям. Калі вы прыхільнік свабоднага рынку, вас чакае шок-кантэнт!
