Лукашэнка прызначыў парламенцкія выбары на 17 лістапада. Судзячы па ўсім, тады ж – увосень – адбудуцца пратэсты студэнтаў у сувязі з Законам аб адтэрміноўках. Прынамсі, ёсць спробы такія пратэсты арганізаваць.
Гэтае супадзенне бачыцца вельмі ўдачным для студэнтаў. Выбарчая кампанія ў Беларусі гэта той рэдкі выпадак, калі дзяржава патрабуе ад грамадзян пэўнай мабілізацыі: то бок устаць з канапы і пайсці зрабіць што-небудзь для рэжыму.
Тут трэба разумець, што Беларусь – гэта аўтарытарызм не мабілізацыйнага а падданніцкага тыпу. То бок калі ў некаторых дыктатурах (ад Венесуэлы да Трэцяга рэйху) ад грамадзян патрабуецца актыўны ўдзел у палітыцы, дзеянні дзеля правадыра і рэжыму (шэсці, мітынгі ў падтрымку правадыра, збіццё ягоных апанентаў, ажно да з’яўлення праўладных узброеных міліцый), у Беларусі паказчык лаяльнасці, гэта наадварот, максімальная пасіўнасць у палітыцы. Рэжым не рызыкуе ствараць пад сябе партыі ўлады і нейкія сацыяльна-актыўныя арганізацыі якія маглі б выступіць як самастойная сіла. Прычын гэтага шмат, адна з галоўных у тым, што беларускі рэжым не мае ідэалогіі, якая магла б падняць людзей на сацыяльнае дзеянне.
Дык вось, па ўсім бачна, што арганізацыя яўкі на выбарах, у тым ліку абсалютна беззубых і бессэнсоўных парламенцкіх выбарах, з’яўляецца для рэжыму прынцыповай рэччу. Ён затрачвае каласальныя рэсурсы як на забеспячэнне гэтай яўкі так і на яе фальсіфікацыю. Думаю, гэта абумоўлена тым што для беларускага рэжыму па-ранейшаму вельмі важна не згубіць легітымнасць як у вачах народа так і ў сваіх вачах. Дзяржаве важна мець доказы: хаця б фармальныя, хаця б фальсіфікаваныя – што яна кіруе ад імя народу.
Ударыўшы ў гэтую кропку: то бок масава адмовіўшыся ад прымусовага ўдзелу ў парламенцкіх выбарах, нягледзячы на пагрозы, матэрыяльныя заахвочванні і шантаж, студэнты маглі б ударыць па вельмі балючай кропцы, прадэманстраваўшы рэжыму сваю нелаяльнасць. А калі вялікія слаі насельніцтва дэманструюць беларускай дзяржаве сваю нелаяльнасць, яна, асэнсоўваючы магчымыя наступствы, можа адступіць – гэта мы ўжо назіралі не раз. Такім чынам, байкот выбараў, мог бы стаць вельмі моцным інструментам кампаніі ProtestBY. Прынамсі, куды больш моцным, чым бясконцая падача петыцый.
Файны артыкул на навіны.бай на тэму алкагалізацыі беларусаў і каму гэта карысна.
Заўсёды казаў, што роля алкаголю як сацыяльнага рэгулятара моцна недаацэненая нашымі сацыёлагамі і палітолагамі. Беларусь – адна з самых пітушчых краінаў свету. І ў той жа час – адзіная краіна з аўтакратычным рэжымам ў Еўропе. І гэта не супадзенне. Масавае спажыванне алкаголю выступае сацыяльным транквілізатарам, сродкам тушэння пераманентнай незадаволенасці жыццём, і тым самым не дае гэтай незадаволенасці выйсці азначаныя межы і перайсці ў палітычнае рэчышча. Пісаў аб гэтым яшчэ даўно ў сваім артыкуле на Новым Часе.
Такім чынам, у Беларусі тры галоўных інструмента кантролю, якія гарантуюць пакору насельніцтва: дубінка, тэлевізар, алкаголь.
Добра, што нехта яшчэ звяртае ўвагу на гэтую праблему. Вельмі раю прачытаць гэты матэрыял. Дадам толькі, што тут трэба весці гаворку не пра хранічных алкаголікаў (якіх сярод беларусаў усё ж меншасць) а якраз пра тое памяркоўнае спажыванне алкаголю, якім займаецца большасць насельніцтва. Раз-два на тыдзень – цалкам дастаткова для таго каб замест стратэгіі барацьбы чалавек абіраў стратэгію прыстасавання. Што і трэба ўладам.
Thanks to comrade from the blog THE RUSSIAN READER for translating my text regarding the Moscow protests. Shortly: here is what we should learn from them for the future revolt in Belarus.
Пишут что Беларусь обрела нового главного вора в законе – Муму, а предыдущий лидер – Кушнер – сбежал. Некоторые журналисты пытаются разобраться в теме. В связи с этим несколько тезисов.
1.“Межклановое воровское противостояние, естественно, отразилось на взаимоотношениях белорусских «законников». Каждая из сторон друг друга не признавала и назначала в регионах своих «смотрящих». До серьезных разборок дело не доходило, было несколько конфликтных ситуаций, но без крови.” –пишет Виктор Федорович с Сильных Новостей.
Откуда сделан вывод о том что “до серьезных разборок дело не доходило”, я не знаю. Возможно, Виктор Федорович решил так, потому что они о них не слышал или не читал в интернете. Я его не виню, он не мог о них знать. Но все же с подобными выводами стоить быть поосторожней. С самого начала воровского противостояния в Беларуси (2012 год, когда в Дубае короновали сразу четырёх беларуских воров) администрации тюрем и колоний активно использовали это противостояние в своих целях. Все зоны строгого режима были поделены на “кушнеровские” и “галеевские”. Крытые тюрьмы (Могилев, Жодино, Гродно) были разделены по камерам: были камеры такие и такие. Как минимум про одну зону – ИК-9 в Горках (где был сам) я знаю, что там рулили “кушнеровские”, разумеется, с дозволения администрации. В чем это проявлялось? В том, что если в эту зону заезжал кто-то из блатных противоборствующего лагеря и отказывался “переобуваться” – его очень сильно били смотрящий и его команда. Притом прямо среди бела дня, на улице. Людей калечили, они заезжали после такого на больничку.
Если же представитель конкурирующей фирмы сидел в ШИЗО или ПКТ, мусора могли запросто завести тех блатных к нему в камеру, чтобы они избили его там. С помощью тех же ментов блатные могли загнать неприятеля в петушатню. А теперь представьте, какие широкие возможности открываются у оперов для вербовки представителей воровского мира: “не будешь сотрудничать – поедешь в зону к кушнеровским\галеевским”. Спекулируя на личной безопасности они очень умело манипулировали и продолжают манипулировать лидерами воровского мира.
По слухам, в остальных зонах происходило примерно то же самое.
Да, для полноты картины нужно знать, что сам Галей давно не называет себя вором и сидит тихо-мирно на тех же Горках, сотрудничает с администрацией.
2. В оригинальном материале на ПраймКрайм упоминается смотрящий за Могилёвской крытой Вова Лысый, который смотрит также “от Кушнера”. Вову Лысого я хорошо знаю. Зовут его Урсу Владимир Георгиевич. Россиянин. В 18 лет получил 25-ку срока за двойное убийство. Освобождается где-то через 5-6 лет. Имеет от администрации полный карт-бланш на решение вопросов в тюрьме, заходит в те камеры, которые ему нужны, и делает в них то, что ему нужно. Понятное дело, что это сотрудничество взаимовыгодное. И учитывая, что сильным игроком тут является администрация, бесспорно, это они управляют им, а не наоборот.
Однажды замутил он и провокацию против меня, которая подготовила почву для моей раскрутки по 411-й статье. Но об я расскажу в своё время.
3. Наконец, обсуждая эту новость с одним человеком, понял, что для людей “не в теме” всё вышесказанное звучит как какое-то фэнтэзи из параллельного мира. Какие-то воры, смотрящие, петухи, блатные, общаки… Где это всё? Это вообще существует? Разве сейчас девяностые?
Да, большинство жителей Беларуси это никогда не коснётся. Но вот для жителей зон, даже тех кто не играет в блатную “игру престолов” эта экосистема реальней реального. Когда неопрометчиво сказанное слово, заход не в ту камеру, непрочитанная малява или неправильный выбор знакомства могут стоить тебе физического здоровья и социального статуса на долгие годы. Когда от твоей дружбы с теми или иными блатными зависит твое базовое материальное благосостояние и личная безопасность, для тебя разбираться в этой система ценностей становится жизненно важной. Когда ты поживешь в этой системе несколько лет, она становится для тебя всем, потому что остальной мир остался лишь у тебя в памяти.
И, да, хотя воровской мир в Беларуси в целом разгромлен и оперативная обстановка в нём подконтрольна ГУБОПиКу я бы сказал что эта гидра пока ждёт своего часа: неизбежной децентрализации власти и приватизации имущества в Беларуси, что откроет дорогу для обогащения выше указанным персонажам. И тогда с этими реалиями придётся знакомиться уже куда большему количеству беларусов.
Нагадаю, ужо каля паўгода я вяду “Рэспубліканскі спіс мусарскіх матэрыялаў” – пералік старонак у сацсетках, груп і каналаў, якія выкарыстоўваюцца супрацоўнікамі міліцыі (пераважна ГУБАЗіК) для правакацый, тролінгу, выведкі і злівання асабістай інфы пра актывістаў.
ГУБАЗіК актыўна узяў на ўзбраенне тактыку інтэрнэт-тролінгу прыкладна з пачатку 2018 году. З тых пор яны завялі мноства старонак, груп у ВК і нават канал у тэлеграме, у якім спрабуюць дыскрэдытаваць актывістаў, ці проста сыплюць абразамі. Мусіць, на самых вярахах прынялі «стратэгію дэмаралізацыі» 😉 Істотнай шкоды ад гэтага няма, аднак мы мусім адсочваць усе рухі ворага.
Калі вы калісь уступалі ў кантакт з кімсьці з акаўнтаў у спісе, ці ведаеце акаўнты, якія паводзяць сябе падазрона (абражаюць, выпытваюць дэталі пра актывізм, правакуюць склокі і канфлікты) – калі ласка, адпішыце мне на mikola@riseup.net
Comments Off on Аднаўленні ў Рэспубліканскім спісе мусарскіх матэрыялаў
АМАПаўцы збілі дзяўчыну-падлетка збілі ў аўтобусе падчас акцыі пратэсту. Вынік: эпілепсія на ўсё жыццё.
У які раз пераконваюся, што калі гэтым псам пачаць даваць сур’ёзны адпор, большая частка накладзе ў штаны і разбяжыцца. Бо змагацца з дарослымі і злымі гэта не тое ж самае што лупіць кулаком у патыліцу 16-гадовых дзяўчынак.
Добротное интервью Светова, почитайте. Вообще подъем либертарианства в России — крайне любопытный феномен, как и сам Светов, высказывающий довольно свежие и смелые мысли. Как видим, даже у либертарианцев, которые мечтают о “прекрасной России будущего” для богатых, важное место занимает быть пафос свободы и справедливости – и, по всей видимости, вполне искренний.
Чувство справедливости и возмущение угнетением свойственно представителям диаметрально противоположных политических движух – и это наводит на мысли, что стремление к свободе у человека – имманентное, врожденное.
Comments Off on “Прощение нераскаявшегося человека — это соучастие через сочувствие.”
Вполне правдоподобно. Но если это действительно так, то ход крайне тупой. Навальный был потенциально контролируем – с ним можно было договориться. Такими наглыми и беспредельными действиями ФСБшники рискуют получить (и обязательно получат) оппозицию, которую контролировать нельзя. Они получат сначала радикализованных лидеров, которым нечего терять, а потом – радикализованные массы. И если Навальный обещал Путину в случае добровольного ухода гарантии безопасности и сохранности капиталов (его и окружения) то эти смогут пообщещать лишь публичное повешение.
Вообще заметили, что отравления становятся почерком путинской России? Виктор Ющенко, эмир Хаттаб, Александр Литвиненко, Пётр Верзилов, Сергей Скрипаль… Сейчас, возможно, ещё и Навальный. Есть над чем подумать социологам и культурлогам. А возможно и психиатрам.
Comments Off on Поговаривают что водворённого на 30 суток в спецприёмник Навального отравили
Бабуля пасадзіла свайго ўнука на 9 гадоў. Проста прыйшла ў міліцыю і папрасіла “прыглядзецца да ягоных паводзінаў”. Мы, актывісты, звычайна кпім і пасмейваемся над верай людзей у “добрую міліцыю”. Але як апынулася, гэта не так уж смешна. Такая вера можа каштаваць паламанага жыцця.
Хаця асабіста мне, пры ўсім спачуванні, цяжка прадставіць, як можна дадумацца пайсці ў міліцыю з даносам і разлічваць што там да тваёй справы паставяцца гуманна. Гэта да якой ступені мусіць дайсці атамізацыя і адасабленне ад сацыяльных сувязяў, каб прасіць дзяржаўны карны ворган выхаваць твайго ўнука. Тут не бязглуздая верая ў справядлівую дзяржаву, тут нешта большае.
Колькі яшчэ людзей мусяць пацярпець, каб людзі зразумелі: міліцыя для таго каб караць, а не “разбірацца”. Хіба нехта чакае, што авіябомба, сутыкнуўшыся з зямлёй, заб’е толькі злых людзей, а добрых пакіне ў жывых? Гэтак і з дзяржавай: гэта бяздушная машына а не гуманны рэгулятар! І ёй без розніцы, каго размалываць у шчэпкі: добрага ці злога, вінаватага ці нявіннага.
