Entries Tagged 'Бягучыя навіны' ↓

Варта толькі адзін раз апрануць вышыванку і толпы патрыятычных хамячкоў (з акаўнтамі на беларускай мове) будуць гатовыя з радасцю цябе аблізываць. “Самы прагрэсіўны міністр!”, “Ідзіце ў прэзідэнты, я за вас прагаласую!” і таму падобнае.

На хвілінку, нагадаю што Макей гэта чалавек, які выступаў супраць рэабілітацыі палітзняволеных , а яшчэ называў беларускіх анархістаў “знешней пагрозай”. Усё ў адпаведнасці з чэкісцкімі метадычкамі. Няўжо вы думаеце, што чалавек, які за савецкім часам 11 год працаваў у ГРУ, можа быць нейкім там прыхільнікам незалежнасці ці ўтрымліваць у сабе хоць цень прагрэсіўнасці? Алё, народ. спусціцеся з нябёсаў на зямлю!

Сегодня у меня для вас полноценный образовательный подкаст! В новом выпуске #RadioRadix я рассказываю о такой политической идеологии, как либертарианство. В последнее время на постсоветском пространстве этот термин стал звучать всё чаще: в России ширится популярность Либертарианской партии, в Украине Зеленский назвал свою программу «либертарианской», слышна такая самоидентификация и от некоторых активистов в Беларуси.

Что хорошего в идеях либертарианства и что плохого? Действительно ли «либертарианство выгодно бедным»? Частные суды и полиция это и вправду круто? Об этом и о многом другом слушайте ниже по ссылкам. Продолжительность: 40 минут

Следующий подкаст выйдет 10 декабря.

#radixbel

Слушать на Youtube

Слушать на Soundcloud

Доўгі час праваабаронцы, сумесна з Маці 328 (ну і я троху дапамог) форсілі той факт, што прадукцыя, зробленая рабскай працай беларускіх зэкаў, прадаецца рэспектабельным заходнім кампаніям. Дэпартамент выканання пакаранняў МУС, відаць, не саромеўся гэтага факта і выкладаў свае дасягненні ў гэтай галіне на ўласным сайце.

Але зараз – прыбралі.

Наступным крокам будзе дабіцца таго каб спыніўся і сам гандаль вынікамі рабскай працы. Мы працуем над гэтым.

Узнаём новые грани активизма вместе с КYKY.

(в этом месте я хотел пошутить о том, какие еще активистки скоро появятся, но получалось слишком грубо и я не стал).

Як жа ўсе ж такі важна ісці ў нагу з часам. Сваю «пісьменніцкую кар’еру» я пачаў у 2006 годзе, завёўшы блог на лайвджорнале. Пісаў многа і ўпарта. Пісаў у самвыдатаўскія журналы і на анархісцкія сайты. Пазней пісаў у зняволенні.

Выйшаў на волю ў жніўні 2015-га, завёў фэйсбук і стаў пісаць.

Як любому зацятаму пісаке, мне, вядома, хочацца, каб мае тэксты чытала болей людзей. І таму, не буду хаваць, бярэ зайздрасць, калі людзі якія вядуць блогі аб тым як яны пакушалі-паспалі-пакакалі, збіраюць сотні тысяч падпісчыкаў. А ў цябе, нягледзячы на рэгулярныя пасты, падняцце вострых тэмаў, няспыннае адвостраванне стылю, у тым жа фэйсбуку усяго толькі пад 2 тысячы чытачоў, з якіх актыўных хіба сотня.

Патроху мяне пачало «асеняць». Людзі не хочуць доўгіх тэкстаў, будзь яны хоць сто разоў класныя. Яны хочуць сторыс у інстаграме. Ім не трэба твае складанаспалучаныя сказы з віртуозным сарказмам, алегорыямі і алюзямі на Бальзака. Ім падавай відос, дзе кадры змяняюцца кожныя тры секунды. І гэтак далей. Ужо сёння бачу, што людзі больш ахвотна глядзяць (ці слухаюць) мае відэа на ютубе (якія я б сам наўрацці стаў глядзець), чым чытаюць тэксты ў ФБ. І асэнсаванне гэтага патрабуе сапраўднай ломкі інфармацыйных звычак, бо рэальна, мне заўсёды было прасцей сесці і напісаць (а таксама сесці і прачытаць), чым глядзець нейкія відосы і слухаць аўдыя. Аднак супраць сусветнага трэнду не папрэш – прыходзіцца ісці за аўдыторыяй.

Карацей, сябры, ідуць сістэмныя перамены ў механізме атрымання людзьмі інфармацыі. Хто не зможа прыстасавацца — адамрэ як сацыяльная з’ява.

Ну і так, дадавайцеся да мяне ў інстік 🙂

Некалькі дзён таму ў СМІ прайшла інфармацыя аб тым, што 19 кастрычніка ў Мінску затрыманыя двое анархістаў: Мікіта Емельянаў і Іван Камар.

Хлопцаў затрымалі па абвінавачанню ў закідванні лямпачкамі Мінгарсуда перад працэсам над Паліенка. Яшчэ адзін эпізод які ім умяняюць – кактэль молатава, кінуты ў турму на Валадарскага. Молатаў не загарэўся, аднак гэта не перашкодзіла ментам узбудзіць справу па ч.2 арт. 218 КК РБ (да 10 год).

І вось сёння мне стала вядома, што адзін з затрыманых, Іван Камар (з якім я аднойчы нават рабіў інтэрвью для Новага Часа ), пачаў супрацоўнічаць са следствам і дае прызнальныя паказанні. Магчыма нават напісаў яўку з павіннай і “чыстасардэчнае пакаянне”. Калі хто не разумее, гэта значыць расказаць ментам усё, што ты ведаеш і падчыстую “зліць” сваіх падзельнікаў.

Інфармацыю мне пацвердзілі адразу з некалькіх крыніц.

Што тут скажаш? Прыкра гэта ўсе. Зараз Іван наўрацці можа разлічваць на будзь-якую дапамогу з боку як звычайных праваабаронцаў так і Анархічнага чорнага крыжа (анархісцкая праваабарончая арганізацыя). Хто лічыць што “кожны мае права на памылку”, альбо “падумаеш, супрацоўнчаюць са следствам, усё роўна трэба падтрымліваць” – хай сам пасядзіць па нагаворы іншых людзей некалькі годзікаў.

Мараль тут відавочная ўсім. Не рабіце так. Застаецца толькі падзяліцца з вамі маім старым артыкулам, у якім падрабязна напісана, чаму анархіст ніяк не можа ісці на супрацу са следствам пасля арышту.

p.s. Пра другога затрыманага, Мікіту Емельянава, дакладнай інфы пакуль няма.

Непаўнагадоваму хлопцу, асуджанаму на 10 гадоў па артыкуле 328, у калоніі адмаўляюць у медычнай дапамозе, пагаржаючы пры гэтым штрафным ізалятарам. А яшчэ прымушаюць падпісаць заявы аб тым што яму «не патрэбная медычная дапамога». Што гэта за форма заявы такая і якую яна можа мець юрыдычную сілу для мяне вялікае пытанне.

Дарослыя дзядзькі гараздыя здзеквацца над тымі хто сам не можа за сябе пастаяць. Аднак у абарону Улада Шаркоўскага падняліся многія людзі і арганізацыі, у тым ліку Amnesty International. Вы таксама можаце ўнесці сваю лепту ў тое, каб малады хлопец, у якога ўсё жыццё наперадзе, змог захаваць здароўе. Па спасылцы больш падрабязная інфа.

Несколько дней назад Дмитрию Полиенко вместо готовившихся для него 3-10 лет лишения свободы дали 3 года домашней химии. Большинство активистов уже успело сказать, что это – общая победа гражданского общества и его соратников. Но только сейчас я понял, чем эта победа была уникальна.

Она была самостоятельной.

Долгое время, как только речь кто-то произносил слово «политзаключенные», вторым словом в этом разговоре было «Запад». Европа признает, Европа потребует освобождения, Европа поможет… По инерции, после 2010 года, когда ЕС и США ввели санкции за разгром Плошчы и более чем 50 политзэков, гражданское общество продолжает думать, что там, на Западе, находится спасение политзаключенных. Хотя Европе уже давно пофигу на нарушение прав человека в Беларуси — у нас давно сидят признанные и непризнанные политзаключенные (Жемчужный, Баранович, Бойко, Аватаров, Юркойць и т.п.), и ЕС абсолютно никак не спешит на это реагировать – даже дежурной «обеспокоенностью».

Но тут произошло нечто необычное. О деле Полиенко очень много писали СМИ, анархисты заспамили соцсети хэштэгами в его поддержку, немало было и уличной солидарности: баннера, листовки, даже пикеты в поддержку Полиенко под маской «предвыборных». Кроме анархистов, за Полиенко вписалась наиболее последовательная часть оппозиции. На первый суд поддержать Диму пришло 40 человек. Протестуя против закрытого суда, он вскрыл себе вены, а люди, наплевав на шунявок, ломились в закрытые двери зала судебного заседания. Да и само дело, состряпанное ГУБОПиКом, выглядело настолько грубо слепленным и мерзким, что вызывало бурю возмущения с первого взгляда: всем была очевидна целенаправленная травля и политическая подоплёка. Потому что не может ее не быть, когда за один пшик в лицо баллончиком пьяному дебоширу человеку вешают особо тяжкую статью УК. Эта вопиющая несправедливость никого не могла оставить равнодушной.

И вот эту победу мы одержали сами, мобилизовавшись и поверив в свои силы. Да, так можно!

Это всё я к чему. Именно так и надо привыкать действовать. Рассчитывать только на себя. Поддерживать друг друга. Шатать систему и не бояться рисковать. Быть солидарными не только в интернете, но и на улице. Заплатить штраф или отсидеть сутки – не страшно. Страшно жить в стране, в которой любого могут сделать политзаключенным.

Паглядзеў апошні фільм Нехты. Многія яго шквараць: “прапаганда, БТ наадварот!” і гэтак далей. Не ведаю, па-мойму для масавага глядача якраз тое што патрэбна. Ён працуе ў сваім жанры.

Хаця для больш патрабавальнай аўдыторыі, вядома, трэба было пакінуць у апісанні спіс спасылак на сур’езныя дакументы, расследванні і пруфы.

За пару сутак амаль паўмілёны праглядаў. Я думаю, гэта добрая інфармацыйная міна запаволенага дзеяння пад рэжым. Асабліва карысна паглядзець сённяшнім 16-20 гадовым, якія палову са здарэнняў. якія апісваюцца ў фільме, не засталі.