Около полутора месяцев назад в попытках расширить свою аудиторию, решил выйти на новую платформу – Яндекс-Дзен.
Изначально были сомнения, потому что сеть имеет репутацию крайне ватной, да и корпорация Яндекс плотнейшим образом сотрудничает с российской властью.
Первое время всё шло хорошо. Отдельные мои статьи взлетали и набирали по 10-20 тысяч просмотров (при 100-200 тысячах показов в лентах). Потом ВНЕЗАПНО просмотры упали до десятков. Я долго не мог понять в чём дело, потом написал в техподдержку. Они мне такие: «да, мы ограничили показы ваших статей. Причина – кликбейт».
Кликбейт, представляете? То есть крикливые заголовки, не соответствующие содержанию. Обвинение было обидным – я такое никогда не пощу. Говорю: ребята, так покажите мне где кликбейт, я исправлю. А они мне говорят, что показать не могут, потому что кликбейт определяет алгоритм (!). И я должен сейчас сам вычистить все кликбейтные названия и предоставить канал на проверку. Скрипя зубами, я это и сделал. Изменил все хоть мало-мальски провокационные заголовки в статьях. А они мне: «мы очень сожалеем, но у вас по-прежнему кликбейт».
Ясно.
Моё мнение что после определённого количества показов мой канал просто заметил кто-то из выполняющих в Яндексе роль политических цензоров и сказал обрезать показы. Потому как ватные статьи, с заголовками вроде УКРАИНА РАЗВАЛИТСЯ ЧЕРЕЗ ДВЕ НЕДЕЛИ ПРОГНОЗ БАБЫ ВАНГИ СМОТРЕТЬ БЕЗ СМС И РЕГИСТРАЦИИ почему-то никакие алгоритмы не замечают. А вот анархизм, революция и объективные биографии чеченских полевых командиров россияне на своей платформе, очевидно, не потерпят.
Той факт, што Ціханоўскаму дакінулі 15 сутак – сведчанне несур’ёзнасці ўсіх тэорый змовы аб тым што ён, нібыта, агент уладаў. Я слаба ўяўляю сабе акцёра, які б пагадзіўся граць такую ролю на карысць КДБ. Гэта ж што трэба каб табе паабяцалі наўзамен?
Думаю, гэта варта расцэньваць як выпрабаванне на трываласць. Правяраюць – вытрымае ці падзе духам? Без сумневу, абстаўляюць унытрыкамернымі агентамі. Манітораць псіхалагічны стан, настрой, паводзіны.
У сувязі з гэтым прыгадалася свая гісторыя. У 2010 годзе, 3 верасня, мяне арыштавалі па падазрэнні ў здзейсненні акцый прамога дзеяння. Па законе з такім абвінавачаннем мяне маглі трымаць у ІЧУ толькі 3 сутак. Трое сутак прайшлі – ГУБАЗіК і КДБ так і не знайшлі дастатковых доказаў маёй віны (ніхто з паплечнікаў не «калоўся»). Мяне мусілі выпусціць. Аднак роўна па заканчэнні 72 гадзін мяне адвялі на першы паверх ізалятара, і замест таго каб аддаць шнуркі ад абутку, іншыя асабістыя рэчы і выпусціць да радных і сяброў, ад якіх мяне аддзялялі ўсяго толькі некалькі метраў і дзверы… падсунулі паперку і загадалі распісацца яшчэ за трое сутак затрымання. Па новым эпіздзе па 339 КК РБ, згодна з артыкулам 108 КПК РБ….
І так шэсць разоў.
Замест прапісаных у законе 3 сутак я правёў на ІЧУ 21 дзень. Пакуль менты не змаглі даціснуць самых слабенькіх з маіх паплечнікаў. Усе скаргі ў адпаведныя ворганы, вядома, сышлі ў сметніцу.
Гэта ўсё што трэба ведаць аб законе ў нашай краіне.
Ва ўладзе – арганізаваная злачынная групоўка. І закон будзе парушаны адразу як толькі пачне ствараць сур’ёзныя перашкоды для ўтрымання кантролю.
В июле 2012 года в могилёвской тюрьме был убит человек – два сокамерника задушили третьего потому что он проиграл свою жизнь в домино. Какие последствия это повлекло для нас, крытчиков, о безукоризненной работе межкамерной связи и о цыгане-сокамернике – в новом выпуске сериала про могилёвскую крытую.
Моё видео про лживость праздника 9 мая, как и ожидалось, открыло портал в ад. Примерно половину хейтерских комментов ютуб не пропустил сам по своим фильтрам. Но и оставшейся половины хватает, чтобы потерять веру в человечество.
Вельмі цікавая практычная інструкцыя па супрацьстаянні з сілавікамі падчас масавых акцый. Аўтар з досьведам, адразу бачна. Частка пра футбольных фанатаў – фігня поўная, у астатнім вельмі цікава. Раю да прагляду.
“Люди выиграют однозначно. С позиции обыкновенного человека, любая история, объединяющая и облегчающая жизнь с точки зрения переездов, единых норм и правил, использования инфраструктуры и так далее — однозначно «за». И это необходимо понимать. Мне кажется, став частью России, большинство из них скажет радостно «наконец-то!». Скажут, поверьте!”
Не, гэта я не да таго, што ён пераможа на выбарах і здасць нас Расіі. Ні на якіх выбарах ён не пераможа. Я пра страшэнна нізкі ўзровень палітычнай свядомасці здавалася б дарослых і адукаваных людзей з сярэдняга класу, якія масава запісваюцца ў ягоную ініцыятыўную групу. Людзі, якія яшчэ ўчора тапілі супраць інтэграцыі з РФ, сёння ўжо гатовыя падтрымаць кандыдата з яўна прарасійскімі сантыментамі.
Карацей, для мяне гэтыя выбары канчаткова агалілі той факт, што ніякая змена прэзідэнта (а яна раней ці пазней адбудзецца) не прынясе Беларусі свабоду і дэмакратыю. Для гэтага патрэбны іншы шлях і гэты шлях у любым выпадку будзе доўгім. Думаю, бліжэйшы стрым будзе цалкам прысвечаны гэтай тэме.
Comments Off on Новаяўлены любімчык фэйсбучных апаізцыянераў, Віктар Бабарыка, аб інтэграцыі з Расіяй
Ужо два чалавекі з маёй фрэндстужкі ў фэйсбуку, якія мне падаваліся адэкватнымі, здаровымі і разумнымі, рэпосцяць Бабарыка і ў адкрытую ім захапляюцца. Заклікаюць уступаць у ініцыятыўную групу.
На мае пытанне: ці яны сапраўды лічаць што зараз яны за яго прагаласуюць і нешта зменіцца, адзін сказаў што “ведае кой-што”, а другая сказала што “лепей дзейнічаць чым крытыкаваць”.
Гэта што такая форма масавага памяшальніцтва? Чаму людзі гатовыя з такой радасцю свядома падманвацца і займацца сізіфавай працай? Чаму не хочуць раскрыць вочы? Праўда пра гэтыя і любыя іншыя выбары пры Лукашэнке ляжыць на паверхні, не трэба быць аналітыкам каб зразумець што гэта спектакль для ідыётаў.
І ладна б гэта былі 15-гадовыя дзеці, якія не бачылі ні адных выбараў у Беларусі, ці людзі з драмучых калгасаў без інтэрнэту. А тут дарослыя адукаваныя людзі. Проста трэш, у мяне няма словаў.
Comments Off on Сябры, што адбываецца? Я не разумею
Ему отказали в регистрации под формальным предлогом. Власть решила не рисковать и сделатьв ыборы даже более стерильными, чем я думал (решили что хватит недовольным и Цепкало). Заодно отказали “кандидатам протеста” Статкевича. Не хочется злорадствовать, но когда садишься играть за стол с шулером, какой ещё стоит ждать результат? Единственным адекватным выходом в ситуации может быть только отказ от того, чтобы за этот стол садиться.
У нас же многие оппозиционно настроенные граждане продожают обманываться и питать смешные надежды, записываться к Цепкало и Бабарико, тем самым полностью исполняя желание власти: придать выборам видимость адекватности и легитимности. Я считаю что сейчас тем более адекватной реакцией гражданского общества может быть только бойкот выборов. Бойкот массовый, не просто игнор, а бойкот-действие, сопряженный с агитацией и мобилизацией.
Бойкот преследует три главных цели:
1. Делегитимизацию президента. У народа по результатам выборов, незваисимо от объявленных Ермошиной цифр, должно сложиться стойкое впечатление что “его никто не выбирал”.
2. Мобилизацию зависимых категорий граждан на локальные акции неподчинения. Для студентов и многих бюджетников (а это сотни тысяч человек) не пойти на выборы – акт гражданского мужества. Их нужно вдохновить на этот акт и поддержать. Это будет для них “революционной гимнастикой”.
3. Делегитимизация самого института выборов. Быть может, до людей начнет доходить, что хорошую жизнь им не принесут ни Лукашенко, ни Статкевич, ни Тихановский, а только систематические усилия по взятию власти в свои руки.
Калі людзям перакрываюць магчымасці адстойваць свае інтарэсы легальнымі сродкамі, яны пераходзяць да нелегальных.
Хаця трэба памятаць, што «легальны» і «нелегальны» гэта ўмоўныя канцэпты, навязаныя нам сістэмай: штучна створаныя рамкі, да стварэння якіх мы не маем ніякага дачынення: Лукашэнка нелегальна находзіцца ва ўладзе, аднак у турму яго ніхто не саджае, заўважце.
Працэс пераходу ад легальных сродкаў адстойвання сваіх палітычных інтарэсаў да нелегальных называецца палітычнай радыкалізацыяй.
У ноч на 1 студзеня 18-гадовы Глеб Ціханчук са Смаргоні кінуў кактэль молатава ў Дэпартамент аховы МУС у Верхнядвінску і параніў нажом двух міліцыянтаў, якія яго затрымлівалі. Свой учынак растлумачыў палітычнымі прычынамі. Усю інфармацыю аб гэтым здарэнні, што мелася на той момант, я падрабязна прааналізаваў: [1][2][3]
Пасля гэтага выпадку я прагназаваў , што падобныя акцыі будуць рабіцца часцейшымі. Так і адбылося.
Перш за ўсё – палітычны матыў. І калі ў выпадку з Табакеркай і аўто суддзі Царука маніфестаў у інтэрнэт не выкладалася, казаць аб «выпадковасці» ці побытавым матыве наўрацці можна.
Па-другое – усе яны адбыліся ў рэгіёнах.
То бок пэўная частка праціўнікаў улады па-за Мінскам больш не хоча прасіць дазвол на пікеты і спадзявацца на загадзя правальных кандыдатаў у прэзідэнты. Яны гатовыя рызыкаваць свабодай, каб данесці свой мэсэдж і выразіць гнеў. У 2 з 3 выпадкаў вінаватыя не былі знойдзеныя, і гэта толькі падштурхне іх да працягу.
Відавочна, што прычына – татальная немажлівасць пратэставаць і выражаць свае інтарэсы ў легальным рэчышчы. Іншымі словамі – адсутнасць палітычнага жыцця і адэкватных сацыяльных ліфтаў для людзей з амбіцыямі (сацыяльны ліфт з БРСМ у выканкам, альбо па міліцэйскай лініі падыходзіць толькі людзям з даволі спецыфічным складам асобы).
Але яшчэ цікавае пытанне: чаму гэта пачалося толькі зараз? Анархісты падпальвалі будынкі органаў улады яшчэ да таго, як гэта стала мэйнстрымам аднак нейкага водгуку ў народзе такі метад супраціву не займел. Думаю, адтаго, што пры іншых роўных (аўтарытарызм і бяспраўе), моцна пагоршылася эканамічная абстаноўка. Адна справа жыць пры аўтарытарызме з 400$ заробку, іншая справа, з 250$ альбо ўвогуле без працы. А зараз яшчэ і без мажлівасці выехаць за мяжу. І ў рэгіёнах гэта адчуваецца куды выразней, чым у Мінску.
Шырокі распаўсюд незалежных медыя, думаю, таксама паспрыяў. Бо для таго, каб пачаць люта ненавідзець уладу, ня трэба каб Белсат ці Nexta пісалі: «а ну-ка давай ненавідзь уладу!» дастаткова проста чытаць праўду. А гэта зараз робяць ужо не дзясяткі а сотні тысяч.
Увогуле, палітычная радыкалізацыя звычайна адбываецца толькі ў двух выпадках:
а) Калі радыкалізуецца твой палітычны апанент (прыклад, барацьба левых і правых у Італіі 1970х), і гвалт бачыцца добрым рашэннем палітычных задач.
б) Калі іншых сродкаў дасягнуць сваіх палітычных інтарэсаў проста не застаецца (прыклад – узброеныя паўстанні ў любой дыктатарскай краіне).
Аб палітычнай эфектыўнасці ці неэфектыўнасці такіх метадаў разважаць пакуль не буду, гэта шырокая тэма, якая патрабуе сур’ёзнага аналізу (хаця я асабіста за прыярытэт негвалтоўных метадаў барацьбы). Аднак з этычнага пункту гледжання чалавек, даведзены да адчаю праз галечу і бяспраўе, мае права на паўстанне. Любое асуджэнне такіх людзей гэта крывадушша. За рэдкімі выпадкамі ні адзін чалавек (асабліва беларус) не возьмецца за кактэль молатава ці нож, калі ў яго будуць іншыя спосабы адстаяць свае інтарэсы. І таму калі такія акцыі працягнуцца – прыкарытнікі мусяць вінаваціць толькі саміх сябе.
Сітуацыю з радыкальнымі паўстанцкімі акцыямі я працягну ўважліва маніторыць – гэта важны паказчык настрою масаў і барометр рэвалюцыйнай сітуацыі.
