Людзей не выпускаюць праз галоўны ўваход гандлёвага цэнтру, таму што на праспекце САМ ЛУКАШЭНКА з сынам катаюцца на роліках. (via @belamova)
Што магу сказаць, наўрацці хаця б 1\10 з гэтых людзей хоць раз у жыцці наведала акцыі пратэсту, паўставала супраць начальства на працы, удзельнічала ў палітыцы наўпрост. Так што цярпіце. Стойце з з сумкамі і з дзецьмі, пакуль пахан набегаецца пад прыглядам снайпераў і ціхароў. Вашыя справы пачакаюць. Вашыя жыцці пачакаюць – Пахан адпачывае. Ну сапраўды – што вам, больш за ўсіх трэба? Паўгадзінкі (гадзінку, дзве, тры) можа і пастаяць. Вы ж не апазіцыя, не “бузотёры”.
Адно што не магу зразумець у гэтай сітуацыі, гэта што ў галаве ў Лукашэнка. Любому чалавеку хочацца каб яго цанілі, любілі, паважалі. Нават самаму агіднаму дыктатару хочацца, каб яго не толькі баяліся. Псіхічна здаровы чалавек згарэў бы з сораму ў такой сітуацыі а не давіў усмешку на камеры, ганяючы на роліках. Любому было б агідна ад паразумення таго, што яго (і ягонага сына) пасля гэтага тысячы людзей пачнуць яшчэ болей ненавідзець, праклінаць і злобна кпіць, хай і на кухнях. А гэтаму хоць бы што. Ці ўжо страх зацьміў усе астатнія пачуцці?
Новым падпісчыкам (і старым, калі хто не чуў): кніга “Фарбы паралельнага свету” – 16 апавяданняў, дзе апісваецца і аналізуецца турэмная рэчаіснасць, зараз даступная анлайн. Заходзьце, пампуйце, і чытайце на здароў’е!
А хто хоча папяровы варыянт – яго можна купіць ў кнігарні “Логвінаў” і сядзібе БНФ! Гэтым вы падтрымаеце мяне і мае далейшыя актыўнасці.
________________
Dear friends, I remind you that my book “The Colours of the Parallel World” – 16 essays with description and analysis of prison system, is available online. You can read it and support me if you like it 😉
Противоречивые чувства. С одной стороны очевидно, что Лимонов скурвился. У него очевиден комплекс вечного радикала, вечного аутсайдера. Хочется известности, влияния и власти, но ограничения, налагаемые радикализмом политических взглядов, заставляют быть всегда на обочине. И тут, когда твой дискурс внезапно начинает совпадать с дискурсом власти, возникает огромный соблазн, дабы вылезти из маргинеса и быть допущенным м кулуарам высокого уровня, подыграть власть имущим, подстроиться, подлащиться. И Лимонов перед этим соблазном не устоял, забыв про “Россия без Путина!”, десятки политзаключенных и прежнюю риторику, стал удобен и полезен чекистской власти РФ.
Так, вместо того, чтобы быть сильным оппозиционером, он теперь войдет в историю как коллаборант, ради политической карьеры и приглашения на популярные ток-шоу предавший всё, что когда-то было свято.
А ведь писатель он действительно сильный. Я долгое, несмотря на правые взгляды, уважал его за пассионарность, талант, смелость. Книга Лимонова “Другая Россия” в 14 лет произвела на меня неизгладимое впечатление и сильно повлияла на мировоззрение. Но после того как он стал в быдлячий хор крымнашистов, уважать его больше нет никакой возможности.
Ко всему добавляется сквозящий в каждом предложении нарциссизм: видно, что Лимонов чувствует себя недооцененым, и обожание нужно ему как воздух.
С другой стороны, поведение Дудя на интервью – просто позорище. Когда вопросы на 90% состоят из подколов, попыток словить на противоречии, перебиваниях и хамства – это абы што. Я не гуру журналистики, и не задаю стандарты, но считаю, что это как минимум непрофессионально. Как бы ты не презирал его деятельность, но если позвал человека – изволь уважать его и дать раскрыться. Вопрос про негра – это вообще уровень Лайф Ньюс. Как бы то ни было, Лимонову есть что рассказать: человек прошел эммиграцию, три горячие точки, тюрьму, был лидером самой массовой внепарламентской партии. Вместо этого ты задаешь одни и те же вопросы по пять раз, стремясь выставить собеседника в негативном свете. Вместо этого выставляешь идиотом себя. В общем и целом видно что интервью не очень зашло публике: 50 тысяч дизлайков к видео одними кремлеботами не оправдаешь.
Даведаўся тут пра флэшмоб #дамаудобнаявбыту. Пачытаў гісторыі па хэштэгу. Нечакана, пагаджуся з Віталем Цыганковым – пераважная большасць гісторый расказваюць пра што заўгодна: хамства, грубасць, невыхаванасць, эгаізм, але не пра дыскрымінацыю. Бо дыскрымінацыя мае на ўвазе сістэмнасць і структурнасць адносін улады. Мае на ўвазе палітычны складнік – якога ў гэтых гісторыях няма, а есць побытавы. Так што ніякай структурнай улады мужчын над жанчынамі (г.зв. “патрыярхату”) у Беларусі няма таксама. Як бы гэтага не хацелася некаторым мужчынам і жанчынам. Процьма гендарных стэрэятыпаў і звязаных з імі непрыемных, а тое і абразлівых сітуацый (як для мужчын так і для жанчын) – есць. А сістэмнай дыскрымінацыі – няма.
Дарэчы, ледзь не палова гісторый па хэштэгу пачынаецца словамі “мне повезло, мне в детстве не навязвали гендерные стереотипы” альбо “я почти никогда не сталкивалась с дискриминацией, один раз только вот…”
Прабачце, але ў патрыярхальным грамадстве так бы не казалі.
Канешне, па сутнасці нічога дрэннага няма калі кожны дзеліцца непрыемнымі гісторыямі з жыцця. Калі для кагосьці гэта працуе як добрая псіхатэрапія – калі ласка. Але развіваць гэта ў культ, ствараючы цывілізацыю ахвяраў, пераўтварыўшы пакуты (“дыскрымінацыю”) ў каштоўны грамадскі рэсурс, ад колькасці якога вызначаецца твая “вага” у грамадстве і значнасць тваіх словаў – небяспечная тэндэнцыя. А яна робіцца ўсе больш заўважнай. І некаторым заходнім грамадствам, якія ўзялі яе за культурны код, яна, думаю, яшчэ вельмі дрэнна аукнецца.
p.s. Паверце, большасці мужчын есць што расказаць са свайго жыцця такое, у параўнанні з чым хамства на працы і прапановы “варыць боршч” пададуцца нявіннымі жартам. Але яны ў гэтую алімпіяды прыгнётаў не ўключаюцца. І дзякуй Богу.
Калі шчуплая хіпстота падумала, што маючы заробак у 2000$, можа адчуваць сябе тут як у еўрапейскай краіне, то адкормленыя хлопцы з вёсак з заробкам удвая меншым, хутка нагадаюць, хто ў гэтым доме гаспадар.
(гэта калі што быў камень у агарод усіх тых хто думаеш што са з’яўленнем прасунутых піцейных установаў і пешаходных вуліцаў у Беларусі нешта змяняецца і яна набліжаецца да цывілізаванага свету.)
Его взворвали в кафе “Сепар” в Донецке сегодня днём.
Вот мне интересно, чем думают те, кто топит за русский мир в Беларуси. Неужели вы не понимаете, что вас ждет после возможного прихода России? Все эти Агафоновы, Толстоноговы, Дзерманты, Диановы, Уссы – вы метите в здешние Моторолы, Гиви и Мозговые, примеряете себе их лавры, хотя очевидно что лавры эти превратятся в похоронный венок сразу же как только кураторы посчитают, что вы стали слишком самостоятельными. А вы никода не поймёте в какой момент они так посчитают. А в подконтрльных кремлю СМИ скажут “украинская ДРГ”. Неужели вы не понимаете, что вы только расходный материал, нужный для того чтоб расчистить место чекистам и олигархам? И что после выполнения своей миссии вы все (без исключения, не глядя на харизматичность и популярность в народе) будете утилизированы?
Боже, это ж какими необучаемыми даунами надо быть чтобы этого не понимать и продолжать лелеять какие-то надежды кем-то здесь стать с помощью Путина. Максимум чем вы станете это – после недолгой карьеры в недореспублике – ошметками на стенах лифтов и кафе.
Comments Off on В Донецке убит глава ДНР Захарченко
Abbreviations “ACAB” and “СЛОН” (Death to cops by the knife) are now declared “extremist”. For wearing clothes with such an abbreviations, or spreading any productions with it you can get fine or up to 15 days of arrest.
Справа – мент, які хапаў мяне за руку і прыставаў да іншых журнаілстаў з патрабаваннем “мне нужно переписать ваши паспортные данные”. То бок яму мала таго што іх перапісалі ахоўнік на ўваходзе і сакратарка судовага паседжання. Трэба ж яшчэ раз паказаць “вы все у меня под колпаком”. Пасля суду стаяў з камерай і дэманстратыўна здымаў.
Злева – ніхто іншы як Тымур Барысавіч Кессель.- зам.начальніка міліцыі грамадскай бяспецы Савецкага РУУС. Неаднаразова ўдзельнічаў у затрыманні анархістаў – з 2014 года. Менавіта ён на шэсці 15 сакавіка 2017-га падышоў да анархістаў і на кампру запатрабаваў зняць маскі (чаго, канешне, ніхто не зрабіў), зыграўшы такім чынам ў пастаўленым спектаклі, фіналам якога быў хапун у 37-м траліку.
Акрамя іх было яшчэ не менш за пяцёра мусароў.
Вось такая “ганаровая варта” сабралася побач з паўсотней супортэраў Новага Часу. Дзіўна яшчэ што аўтазакі не падагналі.
За фота дзякуй Наталлі Гарачка.
Comments Off on Думалі, на судзе сення не было групы падтрымкі Ізраілевіча? А вось і не!
