Чарговы выпуск Нехты – малавядомыя факты, рэдкія кадры. Я парагатаў ад душы. Асабліва раю паглядзець тым каму зараз меней за 25. Бо многае, што адбывалася ў краіне 15 год таму, ужо і не ўсе ўзгадаюць, а гэта вельмі важна і цікава.

Андрэй Мукавозчык (СБшны “журналіст”) аб групе падтрымцы Марынай Золатавай: “собралась толпа непонятных “блогеров и блогерок”.

Лол, Андруха, у гэтых “непонятных блогеров” каментары збіраюць больш лайкаў, чым твае артыкулы – праглядаў.

Міліцэйскія трэнды і што нам рабіць

Ужо некалькі год назіраю за змяшчэннем фокуса ўвагі карных ворганаў у плане палітычных рэпрэсій. Доўгі час слова “экстрэмізм” карысталася рэдка, і не мела выразнага прававога статусу. У цэнтры увагі былі апазіцыйныя партыі і іхняя “маладзёжка”. ЗУБРы, БУНТы, МФ, Моладзь БНФ, “За свабоду” і іншыя. Зараз сітуацыя змянілася кардынальна. Па дзяржСМІ і ад міліцыі толькі і чуваць “экстрэмісты, экстрэмісты, экстрэмісты!” Цэлае ўпраўленне ГУБАЗіК і адчувальная частка КДБ працуе на барацьбу з нефармальнымі моладзевымі рухамі\групоўкамі (анархісты найперш, несістэмныя нацыяналісты, футбольныя фанаты, маргінальныя неанацысты, язычнікі). З чым гэта звязана? Я выдзяляю два галоўных аспекты:

1. Аслабленне апазіцыі. Перш за ўсе з-за міжнароднай кан’юнктуры і рэзкага зніжэння фінансавання. Перастаюць спансаваць нават такіх монстраў як Хартыя-97, то аб чым ужо казаць. Паколькі бОльшая частка сістэмнай апазіцыі прадстаўляе будзь-якую пагрозу толькі пры наяўнасці шчодрага фінансавання, то няма фінансавання – няма пагрозы.
Акрамя таго за 25 год дыктатуры апазіцыя выдатна ўбудавалася ў Сістэму, абстаўленая чырвонымі флажкамі і, збольшага, камфортна ў іх існуе. Інстытуцыяналізавалася ў тых рамках, што есць, і не імкнецца змяніць правілы гульні.

2. Майдан. Вялізную ролю ў ім адыгралі футбольныя фанаты і, увогуле, самаарганізаваныя НЕпалітычныя супольнасці. Аналітыкі з КДБ і ААЦ адразу ж экстрапалявалі сітуацыю на Беларусь. А тут і анархісты з кактэйлем молатава, і сотні фанатаў з накачанымі біцухамі, якім толькі дай нешта штурмануць. І пачалі душыць.

Прааналізаваўшы адкрытыя крыніцы, зараз дакладна магу сцвярджаць: пачынаючы прыкладна з 2015-га году пачалася сістэмная праца па барацьбе з «экстрэмізмам». Праца ідзе па загадзя загатоўленаму плану. Асноўныя высілкі – на моладзь. Гэта і неаднаразовае ўзмацненне “Закона аб супрацьдзеянні экстрэмізму”, і правядзенне профільных семінараў для педагогаў, і развешванне па інтэрнатах пужалак для студэнтаў. Сайт амаль кожнай навучальнай установы зараз мае старонку, прысвечаную “супрацьдзеянню экстрэмізму”. Некаторыя адпальваюць па поўнай. Напрыклад, на сайце 11-й школы г.Бабруйска да экстрэмізма аднесенае  “публичное ложное обвинение лиц, занимающих государственные должности”. Дзяржаўныя “даследчыкі” пішуць цэлыя манаграфіі  аб прычынах “моладзевага экстрэмізма” .

Яшчэ была такая смешная «даследчыца» Алла Веруш. Магла б быць нармальнай шэранькай мышкай, але вырашыла напісаць артыкул аб злых беларускіх анархістах (асноўны пасыл: МУС недастаткова нас прасуе) і стала знакамітасцю. Анархісты вырашылі зрабіць расследаванне пра яе, і зараз пры пошуку ў Гугле гэта першае, што аб ёй вылазіць. Пачытайце, вельмі цікава: (спойлер – дачка барацьбіткі з экстрэмізмам посціла свастыкі і жарты пра спаленых габрэяў на сваёй старонцы).

З навуковага пункту гледжання ўсе іхнія даследванні вельмі пасрэдныя і нецікавыя. Навізны – ноль. Што таго, што робіць міліцыя і Мінадукацыі ў навучальных установах, то моладдзю гэта будзе ўспрымацца як яшчэ адна сумная абязалаўка, якую трэба выслухаць і распісацца. Сухая бюракратычная фігня, ніхто такое нават чытаць па сваёй волі не будзе.
Аднак тут важны сам факт таго, што такая праца вядзецца. Бо ёсць і трывожныя званочкі. Напрыклад выпадак у Магілеве, калі ў рамках прафілактычных мерапрыемстваў супраць экстрэмізму вучняў спрабавалі абавязаць  даць логіны і паролі ад сваіх старонак ВК.

Ва ўсім гэтым бачны, вядома, вялікі закос пад Расію. Бо там рэпрэсіўная база ўжо адпрацаваная, трэба толькі пераняць фармулёўкі, адаптаваць пад нашыя рэаліі і можна працаваць.

Барацьбу за моладзь яны прайгралі. Выйграў жа яе інтэрнэт, у якім Мы – экстрэмісты і барацьбіты за свабоду, прадстаўленыя куды лепей, чым сілы рэакцыі. Яны гэта выдатна разумеюць, і адтаго – спробы навярстаць страчанае. Тым не меней, разнявольвацца рана. Наперадзе ў нас вялікая бітва за свабоду слова. Я так думаю.

#яэкстрэміст
#яэкстремист

Злачынцы на “ахове правапарадку”

https://pramen.io/ru/2019/02/polkovnika-sluzhby-sobstvennoj-bezopasnosti-zaderzhali-za-debosh-v-magazine/ – вось такія прыколы адбываюцца.

А я б яшчэ задаўся пытаннем, якое маральнае права указваць нам як жыць і навязваць нейкія законы маюць тыя, хто барыжыць наркатой і напіваецца ў грамадскім месцы?

Заўважым, у абедзьвух выпадках гаворка ідзе аб афіцэрах. Старлей і палкоўнік. То бок гэта не шараговыя патрульныя. Да агульнай карціны пасуюць ГУБАЗавец Денісевіч, які крышэваў бізнес Вілюгі па продажы спайсаў, і супрацоўнік ГУБАЗіК, што скраў са служэбнага сейфа 200 тыс баксаў і зваліў у Еўропу…

Ізноў, гэтыя людзі надзеленыя ўладай караць і саджаць, вось што самае страшнае.

Рыба гніе з галавы, а беларуская міліцыя даўно згніла, як бы не імкнулася выставіць сябе дысцыплінаванай і эфектыўнай структурай. Адзінае з чым яна адносна нядрэнна спраўляецца – гэта барацьба з іншадумцамі. І тое, дзякуючы таму што іншадумцаў гэтых кот наплакаў.

Солидарность

Перед Новым Годом выслал в Пензу открытки политзаключенным – узникам по “Делу Сети”.
И вот недавно радостная весть – проделав 1,4 тысячи километров, преодолев кордоны милицейской цензуры, открытки дошли до товарищей! Как минимум – до Ильи Шакурского.
 
Напомню, Дело Сети – это сфальсифицированное чекистами дело против политически активной молодежи. Парни тусовались вместе, играли в страйкбол и учились навыкам выживания, а еще – были анархистами. Теперь их обвиняют в создании террористического сообщества. Всех обвиняемых зверски пытали, в основном динамо-машиной (подключая электроды к пальцам на ногах) и электрошокером.
 
После тяжелейших психологических и физических трамв, в условиях неволи и изоляции каждая весточка для узников – как бальзам на душу. Пишите письма политзаключенным!

You need anticolonialism? I have some for you :)

#radixbel
 
In this video I’ll tell you why speaking Belarusian is so important for many Belarusians, and why I consider Belarusian language a warfare in our struggle against imperialism.
 
Do not forget to turn on English subtitles!
 

А читали, Владислав Сурков статью выпустил?

Все очень обсуждают (http://bit.ly/2Dx1Lyt)

“Иллюзия выбора является важнейшей из иллюзий, коронным трюком западного образа жизни вообще и западной демократии в частности”.

“С тех пор как после провальных 90-х наша страна отказалась от идеологических займов, начала сама производить смыслы и перешла в информационное контрнаступление на Запад, европейские и американские эксперты стали все чаще ошибаться в прогнозах.”

Интеллектуально топчет Запад, высокоумно признается в преданности Путину, рассуждает о “глубинном государстве”, даёт изящные оправдания полицейскому государству. Так филигранно звучит, аж хочется попросить “врежьте мне дубинкой, товарищ майор”. Евразийским интеллектуалам, думаю, замечательно зашло, прям со свистом.

А вообще, конечно, это просто шедевр политического лицемерия и элитарной имперскости. Он грамотный демагог, этого не отнять. И, скажу я вам, один такой Сурков, да еще при деньгах и должностях, опаснее для абстрактных свободы и прогресса, чем 500 ОМОНовцев.

 

Стаўбцы

О, вось і “ужэстачэнне” пайшло. Пішуць, што ў Стоўпцах дзяцей не выпускаюць са школы да бацькоў, а па ўсей краіне ў навучальных установах “узмоцняць меры бяспекі”.
 
Як быццам праблема была ў гэтым…
 
Але ў нас уся вертыкаль, зверху да нізу працуе па прынцыпе палачнай дысцыпліны. На любую праблему есць долькі адзно рашэнне: забараніць. Іншых адказаў нашая сістэма не ведае і ведаць не можа. Гэта ў іх у менталітэце, у светапоглядзе, у крыві.
 
Учора ж у адміністрацыі прэзідэнта заявілі доўгачаканае: “гэта ўсё вашыя інтарэты і кампухцеры!”
 
Дарэчы, такога кшталту эксцэсы, як забойствы, тэракты і крывавыя паўстанні, часцей за ўсе адбываюцца менавіта ў нягнуткіх аўтарытарных сістэмах. Бо пружыну нельга сціскаць да бясконцасці.

Назіранне за судом па Справе БелТА

Суд над Золатавай і Тутбаем – сапраўдны цырк. БелТА, якая прасіла закрыць судовае паседжанне з-за “сакрэтнай інфармацыі” рассылала паролі факсам, акрамя таго, не забараняла перадаваць іх трэцім асобам. Золатава не прызнае віну – рэспект.

170 чалавек у судзе – добры вынік. Нават на “Справе прафсаюзаў” столькі не было. Гэта паказчык таго, што грамадзянская супольнасць, хай і дыхае на ладан, але жывая.

Адна толькі фраза ў інтэрвью Марыны Золатавай рэзанула вока: “я настроеная на лепшае”. Лепшае гораше зараз мала залежыць ад яе, а залежыць найперш ад палітычнай волі кіраўніка рэпрэсіўнага апарату. Разлічваць на ягоную літасць\здаровы сэнс – вельмі недальнабачна. Калі трапляеш пад жорнавы рэпрэсіўнай машыны – трэба заўседы настройвацца на горшае. Інакш турма стане маральнай катастрофай. Калі ж настроіўся на горшае – цябе нічым не зламаць.

Долго было ждать тралик на остановке, спустился в переход, а там парень под гитару поёт, деньги аскает. Душевно пел, кинул ему денег трохи, разговорились, в итоге спели с ним “Бомжа” и “Лирику” Сектора Газа, притом “Лирику” с нами пело еще трое рандомных прохожих. Достойное завершение вечера 🙂