Падфарбаваная вада ў вадамётах выкарыстоўваецца паліцэйскімі па ўсім свеце. Яна патрэбная для таго, каб удзельнікаў пратэстаў можна было пазней ідэнтыфікаваць і затрымаць.
У некаторых краінах ідуць яшчэ далей, прыкладам, у Палестыне ізраільскія акупацыйныя войскі для разгону дэманстрантаў выкарыстоўваюць воду з дадаткам дужа смярдзючага рэчыва. Ад чалавека, на якога трапіла зусім ледзь-ледзь такой вады, агідна смярдзіць у некалькі метрах.
Магчымыя шляхі вырашэння праблемы:
а) Старацца не трапляць пад вадамёты
б) Насіць з сабою дажджавік ці апранаць адразу на акцыю. Калі што, ад яго можна хутка пазбавіцца.
в) Насіць з сабой парасончык (прыклад Ганконга). Ён не толькі абароніць ад струмняў з вадамёта, але і добра закрые абзор камер відэанагляду.
Comments Off on Ноу-хау карнікаў: вадамёты з падфарбаванай вадой
#radixbel
Выходзіць на пратэсты – галоўнае для перамогі. Але што рабіць тым, хто па нейкіх прычынах не можа пратэставаць на вуліцах? Альбо тым, каму гэтага мала? У новым відэа я сабраў пяць прасцейшых спосабаў падтрымаць рэвалюцыю, даступных абсалютна кожнаму.
На шэсцях, што адбываліся апошнімі выходнымі, улады спрабавалі адносна новую тактыку. Карыстаючыся тым, што наш пратэст бязлідарны [1], калоны сталі ўзначальваць КДБшныя (ці МУСарскія, не важна) шпіёны, якія ўводзілі іх у патрэбным ім кірунку.
У прыватнасці, пасля “маршу на Дразды” адразу некалькі чалавек напісалі мне, што дзякуючы ім асноўная, вялізная калона пратэстоўцаў, замест таго, каб звернуць туды, дзе мусіла быць па пачатковым плане (гл. фота) пайшла адразу на кардон АМАПу, дзе проста пастаяла і павернулася назад. У выніку, да саміх Драздоў дайшла толькі невялікая група пратэстоўцаў, якіх потым ганялі светлашумавымі гранатамі. А цяпер уявіце сабе, што было б, калі б усё пайшло па плане: 150 тысячаў чалавек на вузкіх вулачках прыватнага сектара, што заселены эліткай. Які б быў псіхалагічны эфект ад самога фактару прысутнасці. Але ў гэты раз карнікі нас абхітрылі і гэтага не адбылося. Нічога, гэта таксама досвед. Затое цяпер мы ведаем, што так можна.
Як мы можам вырашыць гэтую праблему? Ёсць тры рашэнні, адно стратэгічнае і два тактычных.
Тактычныя:
а) Трэба проста дзейнічаць згодна з планам. Ён жа не дарма распрацоўваўся. Ідзеш – звяраешся з маршрутам. І не важна, куды ідзе натоўп, сварочвай сам і кліч астатніх туды, куды паказана. Тут, вядома, ёсць і адваротны бок: немагчыма прадказаць усё і кардон можа з’явіцца там, дзе не чакаеш, можа адбыцца разгон ці любая іншая неспадзяванка. Але калі няма пазаштатных сітуацый – трэба трымацца плана.
б) Прыглядзіцеся да тых, хто вядзе калону. Мне пісалі: “Калі трэба было паварочваць, хтосьці закрычаў: “Налева!”, а з пачатку калоны мужчына крыкнуў: “Ніякага налева, толькі проста!” і ўсе пайшлі наўпрост”. У такіх выпадках няма іншага выйсця, як праяўляць ініцыятыву: падыдзіце да чалавека, які вядзе калону. Спытайце, чаму проста, калі ў плане інакш?! Запытайцеся, ці прадстаўляе ён нейкую партыю ці арганізацыю. Папрасіце прадставіцца. Па ягоных паводзінах вы адразу зразумееце, хто перад вамі: актывіст ці мянтоўскі шпіён. Ну, а далей дзейнічайце па абставінах.
Увогуле, пратэстоўцам варта болей камунікаваць, не баяцца падыходзіць і стасавацца адно з адным. Гарызантальныя сувязі – найлепшы сродак ад унядрэння правакатараў. Карнікі не вытрымліваюць просты і адкрыты дыялог, ён агідны іхняй склізкай уродзе.
Стратэгічнае ж рашэнне я апісаў у сваім відэа “Як правільна ўдзельнічаць у мітынгах” [2]. Яно складаецца ў тым, што ў ідэале, усе пратэстоўцы мусяць быць разбітыя на групы даверу па 3-10 чалавек, якія трымаюцца разам, ведаюць адно аднаго і маюць агульны план дзеянняў. У гэтым выпадку ў зменлівай абстаноўцы група можа хутка сабрацца, перамовіцца і вырашыць: “Дзейнічаем так”. У такім разе, любы мянтоўскі шпіёг будзе бяссільны, бо ён можа ўвесці толькі неарганізаваны натоўп. А тут – сход мікра-калектываў, кожны з якіх самастойна прымае рашэнні. Падазраю, што 15-га дня менавіта такія, самыя арганізаваныя, і сышлі ў правільны бок.
Вядома, дамагчыся такога ўзроўню самаарганізацыі будзе цяжка, але гэта тое, да чаго варта імкнуцца.
Что в связи с этим делать:
а) Требовать письменных разъяснений о том, что конкретно понимается под сбором и обработкой личных данных, и о каких именно личных данных идёт речь.
б) По возможности собираться коллективно и требовать исключения этого пункта из договора
в) Не давать никаких данных о себе, сверх необходимых для заключения договора. Могут потребовать информацию о соцсетях, родственниках, посещаемых ресурсах и т.п.
Беларуськалий – один из главных источников валютной выручки бюджета, а значит и режима. Для власти это стратегическое предприятие. Отсюда такие драконовские меры контроля.
Comments Off on Вот такие контракты сейчас предлагают подписывать тем, кто приходит работать на Беларуськалий (прислал подписчик)
На першым фота – Яўген Савіч з АМАПу. Менавіта ён затрымліваў 15-гадовага падлетка, пагражаючы [1] навакольным баявой гранатай. А цяпер пачытайце [2], што ён пісаў у асабістыя чалавеку, які размясціў інфармацыю аб ім у сябе на старонцы.
На другім – Андрэй Паршын, кіраўнік Упраўлення ўласнай бяспекі бандыцкай групы “МУС”. Ва ўласцівай для бандытаў стылістыцы ён, не саромеючыся, пагражае грамадзянам краіны, якія жадаюць учыніць адпор акупантам: “…Я не завидую тем маргиналам, которые посмеют сунуться к членам наших семей, к нашим сотрудникам. Мало не покажется, сразу вас предупреждаю. Подумайте о своем здоровье, что будет с вами, если вы посмеете тронуть кого-то из членов наших семей или сотрудников органов внутренних дел, внутренних войск в целом. Последствия будут для вас катастрофическими. И не думайте, что вы скроетесь где-то за границей. Найдем и достанем всех. У нас есть все необходимое для того, чтобы дать жесточайший отпор тем, кто посмеет посягнуть на сотрудника милиции. И еще раз скажу, если у кого-то рука поднимется или язык для того, чтобы как-то высказаться в адрес членов семей сотрудников милиции, последствия будут еще более жесткими. Я даже не стесняюсь и в открытую это заявляю”.
На трэцім – Павал Уладзіміравіч Асовік, супрацоўнік АМАП, карнік, ілжэсведка, які намагаўся затрымаць [3] Ніну Багінскую падчас апошняга жаночага марша.
На чацвертым – Мікалай Карпенкаў, ужо добра вядомы ўсім змагар з экстрэмізмам і вітрынамі кавярняў.
Ва ўсіх трох на фота бровы “горачкай” і, як следства, зморшчыны на ілбе. Пры гэтым, судзячы па старым фота, падобны выраз твару набываецца не адразу, а толькі ў ходзе колькіх гадоў службы. Фізіягнамісты, псіхолагі – можа, ведаеце, як гэта растлумачыць?
Многія ўжо бачылі чарговы фэйл ГУБАЗіКа [1]: затрыманне групы маладых хлопцаў, якія касплеілі партызанаў у закінулых будынках. Гледзячы на тое, як гэта прадставіла прэс-служба арганізаванай прэступнай групоўкі “МУС”, можна падумаць, нібы там накрылі нейкае ўзброеннае падполле, банду баевікоў, якія хіба не сёння-заўтра пойдуць на штурм казармаў АМАПу. У рэальнасці гэта была супольнасць рабятаў, якія ўвогуле не шыфраваліся: ёсць група Укантакце (“Закрытая!” – злавесна падкрэслівае МУС), на відэа яны гавараць сваім голасам, на некаторых роліках ёсць людзі з закрытымі тварамі. То бок увогуле не падобна да людзей, якія вядуць “супрацьпраўную дзейнасць”.
То бок хлопцы па дурасці ўвогуле не даганялі свае становішча. Што ў цяперашніх варунках яны прадстаўляюць для слабавікоў смачны кавалак, які да таго ж можна праглынуць без асаблівых высілкаў.
Я ўжо маўчу пра тое, што па факце яны не рабілі анічога супрацьзаконнага. Нагадаю, што “отрабатывание практических навыки тактики ведения уличных боев, захвата помещений, штурмового альпинизма и ведения боевых действий в лесу”, роўна як і валоданне “бело-красно-белый флагом, форменным обмундированием с шевронами «Пагоня» и украинской символикой, балаклавой, бронежилетом, страйкбольным и пневматическим оружием, сигнальным пистолетом, ножами и радиостанциями” не робіць аніводнага складу артыкула Крымінальнага кодэкса.
Усё гэта мішура, каторую міліцыя прыпляла ў прэс-рэліз [2], каб нагнаць паболей жудасці на даверлівых грамадзянаў і павысіць важнасць уласных дзеянняў. Ууу, якія страшныя партызаны Магілёва! З украінскай сімволікай нават!
Прычынаў, з якіх гэтых хлопцаў закрылі (і будуць надалей закрываць падобныя групы), дзве: адна паверхневая, другая глыбінная.
Паверхневая: радыкальны антураж, якога спужаліся самі карнікі. У існых абставінах фоткі ў ВК у балаклаве на фоне бчб ужо дастаткова, каб падняць АМАП у баявым абмундзіраванні. Плюс, гэта выдатная мажлівасць для надзвычай заўзятых бандытаў напрацаваць зорачку, расказаўшы справаздачу аб арышце групы радыкальна-рэвалюцыйных экстрэмістаў. Усе цудоўна разумеюць, што ў сённяшніх варунках кожны карнік, хто прынясе палітычнаму кіраўніцтву краіны такі падарунак, будзе асыпаны ўсялякімі міласцямі.
Глыбінная: беларускі рэжым нішто не ахоўвае так зацята, як сваю манаполію на гвалт. Адсюль і панічны страх [3] перад дружынамі самаабароны, такая нервовая рэакцыя на малалетніх страйкбалістаў з Пагоней, паказныя пакаранні тых, хто б’е карнікаў. Манаполія ўлады на бясспрэчны, безпакараны гвалт – стрыжань любога аўтарытарызму, а ў асаблівасці беларускага. Толькі карнік на службе дзяржаўнае банды можа займацца штурмавым альпінізмам і насіць балаклаву. Ты – не можаш. Бо ты не ў бандзе. Толькі быку, якія ахоўвае бабло пахана, можна адпрацоўваць тактыку вядзення вулічных боек. Табе нельга, бо ты не з паханом. І гэтак далей.
Пазбаўленне дзяржавы манаполіі на гвалт дасца нам даражэй за ўсё. Менавіта таму пасля перамогі трэба будзе ўсімі сіламі дамагацца цэлага камплекса заканадаўчых абмежаванняў дзяржавы на прымяненне гвалту, а разам з гэтым – пашырэння паўнамоцтваў грамадзянаў у сферы самаабароны і ўласнай бяспекі. Зрэшты гэта асобная тэма.
Новость о смерти российского медийного нациста Максима Марцинкевича (Тесака) только на первый взгляд не касается Беларуси. В реальности масштаб известности этого персонажа простирается довольно далеко во времени и пространстве.
Своё восхождение в медиа Тесак начал году в 2006-м, основав с группой малолетних фашистов видео-студию “Формат 18”. Они занимались тем, что на видео избивали неформалов, мигрантов, и вообще всех, кто им не нравился, а потом, накладывая видео избиений на бодрую музыку, выкладывали в интернет. Делали всё это с открытыми лицами, вообще не скрываясь. Менты их не трогали. Больше всего доставалось мигрантам. Их резали ножами, прыгали по головам, а потом усмехались и зиговали на камеру, хвастаясь своей удалью.
По мере развития Тесак и сотоварищи стали переходить к постановочным роликам. Вроде “казни таджика”, с имитацией повешения и разделки тесаком человеческого тела (его роль играла свиная туша). Смешно ведь. Ролики набирали десятки тысяч просмотров. Творчество Тесака обсуждали даже мои одногруппники в колледже, довольно далёкие от субкультурно-политических войн.
Позже Тесак стал гастролировать по странам СНГ, несколько раз ездил в Минск. Примерно в 2008-м году тут он снял ролик [1], где восхищался Лукашенко. Гуляя по Комаровке, радовался, что там торгуют белые и “на улицах мало хачей”, шутил, что, Лукашенко придумал биореактор, который “из двух хачей делает человека”. Пытался «отловить оппозиционеров» и приставал с унижениями и оскорблениями к прохожим с национальной символикой: «ты что, оппозиционер? Что тебя не устраивает в политике батьки? У вас нет хачей, бомжей!»
Тесак отошел от уличного хулиганизма в стиле 90-х и стал зарабатывать себе имя на борьбе с “педофилами”. Создал движение “оккупай-педофиляй” и с подобными себе моральными уродами избивал и унижал на камеру тех, кого самолично назначал в педофилы. У него даже появились последователи в Минске, но после того как они наткнулись в своих поисках на высокопоставленного функционера БРСМ, их быстро посадили.
В 2013-м Тесак снова приехал в Минск, делать операцию на глазах. Тут его сопровождал ещё один нацист (по совместительству, также фанат Лукашенко) Сергей Коротких[2]. На них напала группа антифашистов, побили и облили мочой. Нацисты, использовав нож, смогли отбиться. Больше Тесак, насколько знаю, в Минск не ездил, а вскоре его посадили.
После долгой отсидки власти РФ убили его, инсценировав суицид. Полагаю, за то что слишком много знал о связях высших лиц РФ с неонацистским подпольем.
Какой из этого всего вывод? Да особо никакого. Хорошие люди порой умирают от рук подонков. Изредка подонки умирают от рук хороших людей. Зато почти всегда подонки умирают от рук других подонков. Повод задуматься каждому фашисту, в форме и без.
Увогуле, абсмоктваць словы мужчынаў у пінжаках, якія ўяўляюць сябе гаспадарамі жыцця праз тое, што іх часта паказваюць па тэлевізары, вышукваць у іх выказваннях, жэстах і позах схаваныя сэнсы і патаемныя намёкі я не вельмі люблю. На маю думку, гэты занятак запэўнівае мужчынаў у пінжаках у той думцы, што яны правяць светам і гісторыяй, што на самой рэчы не так.
Але ўсё ж момант патрабуе некалькіх заўвагаў наконт дапамогі Лукашэнку ад Пуціна ў 1,5 мільярды.
Ужо ўсе нашыя аналітыкі напісалі, што дадзеная сума мізэрная па мерках сённяшніх патрэбаў Лукашэнкі. 1,5 млрд – гэта грошы, якія Нацбанк траціць у месяц толькі на падтрымку валютнага курса (!). І, як правільна было заўважана, гэтыя паўтары мільярды пойдуць толькі на рэфінансавання цяперашняй пазыкі. Так што ніякай “раздачы пуцінскіх грошаў амапаўцам” не будзе. Гэта грошы на пазбег дэфолта. Дэфолт Беларусі Пуціну некарысны – хто б тут не быў прэзідэнтам.
Другі момант, на які мала звернулі ўвагу – гэта тое, што “сілавы рэзерв”, закліканы дэманстраваць падтрымку Лукашэнку, будзе адведзены [1] ад беларускіх межаў. Я б сказаў, гэта сімвалічна важны жэст, і наўрад ці ён адпавядае жаданню Лукашэнкі.
І яшчэ цікавы званочак: беглага з Беларусі ў РФ следчага Андрэя Астаповіча ФСБшнікі, фактычна, не перадалі [2] беларускім сілавікам.
Аднаго са збеглых у РФ, яшчэ да выбараў, удзельніка “Страны для жизни” (ён здаўся ФСБшнікам на мяжы) таксама не сталі выдаваць у Беларусь.
Выпадкі былі досыць беспрэцэдэнтнымі: раней супрацоўніцтва было безумоўным.
Пагэтаму вяртаемся да ўсё той жа парадыгмы: разбірацца з існымі праблемамі толькі нам самім. Нашыя нядзельныя маршы і штодзённая самаарганізацыя маюць куды большае значэнне для Беларусі, чым усе размовы вусатага з невусатым.
