Пазаўчора нават адыёзная Шабуня не змагла вынесці прысуд – адправіла пратакол на дапрацоўку. Надта шмат было сведкаў, што Марына не ўдзельнічала ў акцыі 23.09, у якой яе вінавацілі.
Мусара з Цэнтральнага РАУС атрымалі ўтык ад ГУБАЗіКа за бесталковасць і проста там, на Акрэсціна, не выпускаючы Марыну, перапісалі пратакол. Замест 23.09 напісалі 23.08. І вуаля! 13 дзён.
Гэта яшчэ раз пацвярджае, што нават у хоць трохі прававой дзяржаве, ва ўмовах незалежных судоў ГУБАЗіКі і іншыя петушкі ніколі не змогуць выконваць свае службовыя абавязкі. Гэтыя тупыя пачвары настолькі расслабіліся, настолькі звыкліся працаваць з парушэннем закона, што любое патрабаванне яго выканання ставіць іх у поўны параліч. Уся іх праца будуецца на поўным парушэнні прававых нормаў, заўсёдных фальсіфікацыях і парушэннях, бо нікога апрача дурнога некампетэнтнага зброда, не здольнага нават правільна напісаць пратакол, у МУС не засталося. Дэбілы, проста дэбілы.
Comments Off on Марына Дубіна атрымала 13 дзён арышту.
Шчырае захапленне падзеямі ў Кыргызстане ўва многіх палітычна актыўных грамадзянаў змянілася ўздыхамі расчаравання: “Яны за дзень скінулі ўладу, а мы ўжо два месяцы ходзім, і нічога!” Ажывіліся і радыкалы з тэлеграма з традыцыйнымі тэзісамі аб “бессэнсоўнасці” мірнага пратэсту. Наноў пайшлі гарачыя заклікі: хопіць ужо хадзіць з балонікамі, час паліць і рэзаць! З’явіліся кплівыя відарысы [1], дзе выяўляюць кыргызскага пратэстоўца крутым Доге, а беларускага – плачлівым Чымсам.
Для тых, хто не сачыў за навінамі, коратка: у Кыргызстане прайшлі парламенцкія выбары, перамаглі на якіх партыі брата дзейнага прэзідэнта, а таксама вядомага карупцыянера, намесніка старшыні мытні. Пратэстоўцы выйшлі на вуліцу, пасля дня боек з сілавікамі занялі некалькі адміністратыўных будынкаў і прымусілі ЦВК адмяніць вынікі выбараў.
Я разумею, што ўсім хочацца вынікаў пахутчэй. І пажадана з эфектнымі пошугамі кактэйляў молатава і заняццём прэзідэнцкага кабінета з жывой трансляцыяй у Інстаграм. Але такі погляд на рэчы абсалютна антыапалітычны. Я не стамлюся паўтараць: нельга ляпіць адзін і той жа шаблон на абсалютна розныя феномены. Гарлачык не вырасце ў пустыні, а баабаб не прыжывецца ў дрыгве. Хоць адрозненні паміж Беларуссю і Кыргызстанам, што не дазваляюць патрабаваць ад беларусаў паводзіць сябе як кыргызы, падаюцца цалкам відавочнымі, вымушаны іх паўтарыць.
а) Сацыяльна-дэмаграфічныя фактары. Кыргызстан – крайне бедная краіна. ВУП у тры разы меншы за беларускі. Вялізная ценевая эканоміка (нагадаю, Чуйская даліна – гэта менавіта там), афіцыйнае беспрацоўе 3,3% (сапраўдная куды болей). Па краіне моцна ўдарыў COVID. Сярэдні ўзрост кыргыза: 27,6 гадоў, беларуса: 39,6 гадоў. Адчуваеце розніцу? У выніку маем вялізную колькасць маладых мужчынаў, якія не скаваныя сацыяльнымі абавязкамі, але вельмі злых і не вельмі занятых. У Беларусі нават блізка не так.
б) Структурна-палітычныя фактары. За 15 гадоў гэта ўжо трэцяя (!) рэвалюцыя ў Кыргызстане. Папярэднія былі ў 2005 і 2010. То бок амаль кожны прэзідэнт сыходзіць праз кроў. Гэта сведчыць, што падобны спосаб змены ўлады ўжо замацаваўся ў палітычнай культуры краіны. Пры гэтым, у краіне ёсць парламенцкая апазіцыя, будзь-якія фармальныя інстытуты дэмакратыі, дзейная грамадзянская супольнасць. Бюракратычны апарат аслаблены барацьбой кланаў.
А што ў Беларусі? Кансалідаваны аўтарытарызм 26-гадовай вытрымкі. Адзіны лідар, маналітны дзяржаўны апарат, самая жорсткая дыктатура рэгіёна.
в) Колькасць міліцыі на 100 тысячаў насельніцтва ў Кыргызстане: 282 супрацоўніка. Гэта па дадзеных на 2013 год, а ў 2019 там ужо запланавалі скарачэнне апарата МУС. У Беларусі: 1442! Пры такім раскладзе ганяць АМАП куды прасцей, праўда?
У 2015 годзе старшыня фінансава-гаспадарчага кіравання МУС Кыргызстана на адкрытым паседжанні Грамадзянскай рады скардзіўся [2], што ў МУС не хапае грошаў на выплату заробкаў супрацоўнікам. Вы ўвогуле можаце ўявіць сабе такую сітуацыю ў Беларусі?
Крыху аб ходзе пратэстаў. На другі іх дзень ЦВК прызнаў вынікі парламенцкіх выбараў нядзейнымі, а міліцыя перайшла на бок пратэстоўцаў (што ёй яшчэ заставалася пры такой дыспрапорцыі сілаў?) У Беларусі, як вы ведаеце, нічога падобнага не было.
Такім чынам, падабенства ў беларускай і кыргызскай сітуацыі па сутнасці толькі адно: імкненне людзей скінуць нелігітымную ўладу праз вуліцу. Усё. Астатняе, па сутнасці, адрозненні. Кантэкст розны, улады розныя, пратэстоўцы розныя. Як жа тады можна рабіць параўнанні і патрабаваць ад беларусаў дзейнічаць “па кыргызскім сцэнары”? Каб зрабіць “як у Кыргызстане”, трэба быць у Кыргызстане. Сляпое перакладанне чужых паттэрнаў на нашыя ўмовы не прывядзе да анічога, апрача расчараванняў.
Ну, і ў выніку, калі ў кагосьці ў Беларусі чэшуцца рукі заняцца простым дзеяннем – ніхто ж не забараняе. Многія займаюцца ім ужо зараз [3], і масавага асуджэння ад грамадзянскай супольнасці (ужо) не назіраецца. А спрабаваць штурхаць статысячныя натоўпы на захопы будынкаў: кплівымі карцінкамі, наездамі ці пламеннымі заклікамі ў сваіх каналах – бескарысна і нават шкодна. Сёння мы бачым, што большасць беларусаў абралі для сябе шлях негвалтоўнага пратэсту, апрыёры больш доўгі і нудны. Добра гэта ці дрэнна – гэта здзейснены факт. Ці можа гэты вектар змяніцца на гвалтоўны? Так, можа. Але для гэтага патрэбныя аб’ектыўныя чыннікі. Людзі застаюцца глухімі да заклікаў, калі тыя не будуць трапляць у іх настрой. А настрой фармуецца далёка не пастамі ў тэлеграме, а наборам канкрэтных сацыяльна-эканамічных умоваў, частку з якіх я пералічыў вышэй.
Не будзем пры гэтым забывацца, што апрача ўсіх іншых адрозненняў, нават нашая канчатковая мэта розніцца з мэтай кыргызскіх пратэстоўцаў. Нам не патрэбная проста змена прэзідэнта ці пакаранне карнікаў пры ўладзе. Нашая мэта – будова ўстойлівых дэмакратычных інстытутаў і сацыяльная справядлівасць. І гэта тая самая праца, якая мусіць весціся месяцамі і гадамі, яна ніяк не можа быць паскорана кактэйлямі молатава. І да гэтай мэты мы ўжо актыўна ідзем – праз свае штодзённыя высілкі.
p.s. хто яшчэ не слухаў мой падкаст з аналізам негвалтоўных метадаў у пратэстах — вельмі запрашаю: https://youtu.be/EYIc75K1wQI
На другім фота – машына, у якую зацягнулі Марыну. На гэтай жа машыне карнікі 2 кастрычніка затрымалі ўдзельнікаў кааператыва “Улётка”.
Марына Дубіна – дырэктарка арганізацыі “Экадом”, выбітная выпускніца ЕГУ 2017 года [1] і наша таварышка. За сваю палітычную пазіцыю ўжо не раз падвяргалася рэпрэсіям: у 2017 годзе яе асудзілі [2] на 14 дней за ўдзел у “Маршы нетунеядцаў”, у чэрвені 2018-га трапіла [3] пад напад САХРа і ГУБАЗіКа ў лесе пад Крупкамі, у яе дома неаднаразова праходзілі ператрусы [4].
Хутчэй за ўсё, Марына цяпер знаходзіцца ў Цэнтральным РУУС Мінска (вул.Арлоўская, 58\1). Вы можаце прыйсці туды, каб яе падтрымаць, або патэлефанаваць, каб даведацца ейны лёс.
Дзяжурная частка: +375172880202
Шахлай Артур Уладзіміравіч, старшыня Цэнтральнага РУУС +375291112255
Левашко Андрэй Раманавіч, старшыня Аператыўна-дзяжурнай службы Цэнтральнага РУУС +375256019539
а) Было сапраўды шмат людзей, відавочна болей, чым у мінулы раз
б) Смела і рашуча знядзеілі вадамёт
в) Адносна мала затрыманых (163 на дадзены момант)
Мінус:
Насуперак плану, найвялікшая частка калоны не звярнула на Акрэсціна, хаця частка актывістаў спрабавалі скіраваць яе туды. Вынік: ля Акрэсціна меней за 500 чалавек, што яўна недастаткова для дэманстрацыі масавае падтрымкі. Апрача таго, гэта дазволіла карнікам учыніць затрыманні проста каля турмы.
Ужо другі раз адбываецца аналагічная сітуацыя, першы раз гэта было з маршам на Дразды. Насуперак абвешчанаму маршруту, людзі скіроўваюцца па таму, які ім падаецца найбольш бяспечным. Цяпер ужо няма ўпэўненасці, што ў гэтым віна правакатараў з КДБ. Відаць, большасць людзей страшна баіцца нават гіпатэтычна канфрантацыйных сцэнароў ці папросту не раздумвае аб тым, куды ідзе і навошта. Згодна з маёй інфармацыяй, частка актывістаў спрабавалі перанакіраваць калону на Акрэсціна, але безвынікова: гучалі аргументы “нас усіх там павінцяць”, “там надта вузкая сцежка”, “ужо ўсё адно прайшлі паварот!” і т.п.
Я, канешне, не хачу нічога ўказваць маршыроўцам, хай людзі самі вырашаюць, як ім пратэставаць. Але хачу адзначыць, што без пашырэння межаў дазволенага, без дэманстрацыі вязням нашай падтрымкі, пратэст сапраўды здуецца.
Прыйдзячы на Акрэсціна, можна было б нанесці моцны маральны ўдар па ўладзе. Ад вашых крыкаў уздрыгаліся б сцены, вашая прысутнасць дапамагла б вязням не зажурыцца (ведаю па сабе: калі чуеш у камеры нават воплескі сустракальных, гэта вельмі падтрымлівае), а замазаных крывёю карнікаў гэта прымусіла б накласці ў штаны (у іх жа акурат быў канец смены…) А што наконт таго, каб заблакаваць пад’езд аўтазакаў з новымі затрыманымі? А што наконт намётавага лагеру ля сценаў турмы? Уявіце, якія б сілы карнікаў гэта б адцягнула, дазволіўшы людзям на раёнах акцыянаваць і збірацца беспакарана.
Пратэст мусіць развіваць сябе і раздвігаць свае межы. Мы мусім наступаць і перахапліваць ініцыятыву, пашыраць прастору свабоды. Да простых шпацыраў, хай нават і шматлікіх, улада хутка прызвычаецца і навучыцца з імі змагацца. Кожны дзень нашай нерашучасці – гэта яшчэ адзін дзень жыцця пры дыктатуры.
upd. знядзеілі два вадамёты
upd. затрыманых усё ж 211
Што і патрабавалася даказаць. Толькі надоечы я пісаў [1], што карная сістэма блізкая да калапсу праз дэфіцыт рэсурсаў, і ўлады самі гэта пацвярджаюць. Як відаць, мы маем спробу стварыць лаялісцкія сілавыя структуры з цывільнага насельніцтва.
Ці варта гаварыць, да чаго гэта прывядзе ва ўмовах, калі рэйтынг Лукашэнкі капашыцца ў межах 15%.
Пакуль парады даваць рана, прашу гомельцаў, якія працуюць на дадзеным прадпрыемстве, а таксама ўсіх, хто што-небудзь ведае аб падобных ініцыятывах, адпісаць у прыват.
Што зразумела з сюжэта: калі хлопцаў затрымліваў ГУБАЗіК і САХР, значыць, іх ужо чакалі там. Цярпліва чакалі, пакуль кожны з іх пашкодзіць машыну, каб прыцягнуць да адказнасці можна было ўсіх да адзінага. Гэта значыць, што або сярод хлопцаў быў пацук (правакатар, які сам жа і падбіў на гэтыя дзеянні), або іхняя перапіска была перахвачана (вялі са скампраметаваных прыладаў ці ў небяспечных мэсэнджэрах).
Яшчэ дзве памылкі партызанаў:
1. Пяць чалавек для такой акцыі – гэта супершмат. Рэальна для такога дзеяння дастаткова 1-2 удзельнікаў. Болей удзельнікаў – болей рызыкі.
2. Ісці на справу трэба толькі з праверанымі людзьмі. З тымі, каму вы давяраеце, у ідэале з тымі, каго ведаеце даўно.
І напаследак. Калі толькі вы не падвяргаецеся жорсткаму фізічнаму прэсінгу, які не можаце трываць, НІКОЛІ не выбачайцеся на камеру, ды і без камеры таксама. Не прыносьце карнікам такога задавальнення.
Comments Off on Яшчэ адна няўдачная акцыя скончылася для партызанаў затрыманнем
Отличительная черта государственной пропаганды — спекуляция на теме противостояния фашизму. Главным аргументом против оппозиции служит то что мы, дескать, фашисты и последователи Гитлера. А соответственно борьба против нас носит абсолютно правомерный и священный характер. Это хорошо подтверждается одним из последних шествий ябатек, где, увидев колонну протестующих они начали кричать: «Фашизм не пройдёт!», под фашизмом, разумеется, понимая перемены.
Антифашистскую риторику активно употребляем и мы, называя ОМОНовцев и Лукашенко «фашистами».
Почему так сложилось, понятно: после Второй мировой войны слово «фашист» во всём западном мире стало синонимом злого, жесткого человека, сторонника человеконенавистнических идей. И каждая сторона в политическом противостоянии рада навесить этот ярлык на своего оппонента, чтобы вызвать негативную эмоциональную реакцию.
Но сейчас предлагаю отодвинуть эмоции в сторону и, посмотрев здравым политологическим взором, ответить на два вопроса:
а) Что такое фашизм?
б) Кто в реальности ближе к фашизму: режим Лукашенко или сторонники перемен?
Отвечая на первый вопрос, немного упростим и не будем разделять фашизм и нацизм (национал-социализм).
Оксфордский словарь определяет фашизм так: «Крайняя ультраправая политическая система или взгляды в пользу сильной централизованной власти, агрессивного возвышения своей страны или расы над другими, не позволяющие существования оппозиции.
[…] крайние взгляды и практики, заставляющие других людей думать и вести себя одинаково».
Словарь Мериам-Вебстер даёт следующее определение: «Политическая философия, движение и режим, возвышающие нацию или, часто, расу, над индивидуумом, и выступающая за централизованное автократическое правительство, возглавляемое лидером-диктатором, жесткую регламентацию экономики и общества, насильственное подавление оппозиции».
Тут можете почитать множество других определений от политологов и интеллектуалов, все они незначительно отличаются друг от друга и разным образом дополняют определения из словаря.
Михаил Сендер, объединив определения фашизма от Умберто Эко и братьев Стругацких, получил 14 признаков: почитайте сами.
Суммировав, можно выделить как минимум ПЯТЬ основных признаков фашизма:
1. Сильная централизованная государственная власть.
2. Фигура вождя, диктатора
3. Насильственное подавление инакомыслия
4. Крайний национализм либо расизм
5. Агрессивная внешняя политика, культ войны
Теперь давайте разберёмся, у кого же из двух противоборствующих сторон: государства и гражданского общества, этих признаков больше.
Начнем с государства. Сразу оговорюсь — мы не можем тут говорить о фашизме, как государственной идеологии, потому что идеологии у нашего режима нет. Нет стройной системы взглядов и ценностей. Поэтому мы можем лишь брать высказывания Лукашенко и политические практики органов власти и оценивать их как фашистские либо не фашистские.
1. Сильная госвласть. Этот пункт всегда открыто позиционировался, как главный элемент политической программы Лукашенко. К нему же относится знаменитая похвала Гитлеру: «Гитлер сформировал Германию благодаря сильной президентской власти […] это то, что соответствует нашему пониманию президентской республики и роли в ней президента». Тот же самый пункт указывается в учебниках по «идеологии беларуского государства» как основополагающий в этой самой квази-идеологии.
Полное совпадение.
2. Фигура диктатора. Лукашенко называет себя диктатором в открытую и не стесняется этого. Если раньше это можно было списать на шутку, то после заявления Эйсмонт «диктатура — это наш бренд» стало понятно, что там это все признают как данность и даже норму.
Также полное совпадение.
3. Насильственное удержание власти. Тут спорить могут только люди, категорически отрицающие реальность. Политические репрессии всегда были важным элементом беларуского режима. Тут мы идем на все возможные рекорды: большинство кандидатов в президенты, арестованные ещё до объявления результатов выборов (2010), 7500 задержанных за три дня (это 0,08% населения страны), которых пришлось размещать даже в колониях и ЛТП (2020 год), второе место в Европе (после России) по количеству заключенных на душу населения, 266 политзаключенных за период правления Лукашенко. Список можно продолжать долго, не будем доказывать очевидное.
Полное совпадение.
4. Крайний национализм и расизм. Формально наши власти выступают против него. Есть множество законов, преследующих свастики и разжигание межнациональной розни. Но если мы будем отталкиваться от высказываний Лукашенко то будем иметь несколько другую картину. Кроме упомянутой выше похвальбы Гитлеру вспомним высказывания о евреях:
Во всём цивилизованном мире такого рода уничижительные высказывания трактуются как расизм и антисемитизм.
В копилку таких высказываний я бы отнес и фразу про то что «беларусы это русские со знаком качества». Попытка поделить людей на уровни качества по признаку национальности как бы говорит о том, в какой парадигме вообще мыслит автор такого высказывания. Это фашистская парадигма.
Отдельно следует сказать про практики МВД. При декларируемом антифашизме они подвергают системному прессингу национальные диаспоры и мигрантов, криминализуя и маргинализуя эти группы населения. Этому есть множество примеров. Фактически МВД РБ можно целиком назвать организацией фашистского типа на службе государства. Более подробно я развернул этот вопрос в своём видео “Міліцыя і нацызм” . Рекомендую посмотреть
В общем, можно сказать, что расизм или крайний национализм не являются целенаправленной политикой беларуского государства, но периодически демонстрируются госорганами на уровне репрессивных практик и самим Лукашенко на уровне риторики.
Так что здесь совпадение признаков можно охарактеризовать как «частичное».
5. Культ войны и внешняя агрессия. Важным элементом госидеологии всегда было отрицание войны. На риторике о «мирном небе» (в противоположность «воюющей Украине») строилась вся госпропаганда последних лет.
Но последние недели всё начало меняться. Перекидывание войск к западным границам, и прозрачные намёки на войну с Литвой и Польшей при полном отсутствии каких-бы то ни было агрессивных действий с их стороны говорит о том, что в минуты существенной опасности режим готов обратиться если не к военной агрессии, то к агрессивной милитаристской риторике в отношении соседей.
Здесь также — частичное совпадение признака.
Таким образом у режима Лукашенко из 5 признаков фашизма имеем полное совпадение 3 и частичное совпадение 2.
Теперь о гражданском обществе.
1. Вся риторика гражданского общества и протестов построена на отрицании сильного государства. Люди хотят честных выборов, прозрачности власти, подотчетности чиновников. Меньше вертикали, больше горизонтали. Собственно, именно за это госпропаганада обвиняет сторонников перемен в желании «разрушить государство» (в их понимании подконтрольность власти равнозначна её разрушению — что ж, они не так уже и не правы). Так что по этому признаку мы — полный антипод фашизма.
2. Протестующие не хотят поставить на место Лукашенко нового диктатора. Нигде в их заявлениях или действиях нет ничего, что говорило бы о подобных желаниях. Часть протестующих вообще выступает за парламентскую республику, часть — анархисты — против всякого государства. Даже сама госпропаганда утверждает образ Тихановской как «слабой женщины».
По этому признаку тоже — полное несовпадение.
3. По насильственному удержанию власти и подавлению инакомыслия говорить что-то сложно, потому что на сегодня у оппозиции\гражданского общества нет этой самой власти.
Но можно поставить вопрос иначе: насколько терпимо протестующие относятся к представителям разных идей и течений в своих рядах сегодня?
А ряды протестующих представлены представителями абсолютно разных идеологий: либералы, националисты, анархисты и даже коммунисты, сторонники «дружбы с Россией» и сторонники интеграции в ЕС. Католиги, кротестанты, православные, а рядом с ними – ЛГБТ. И пока никаких серьезных столкновений между этими группами не было, максимум вялые срачи в телеграм-чатиках и то, не по идеологическим вопросам, а по тактическим.
Совпадение отсутствует.
4. Крайний национализм и расизм. Это то, в чем чаще всего обвиняют протестующих. Долго напрягая память, вспоминая все увиденные фото с протестов, я пытался найти хоть один (!) шовинистический\расистский плакат или кричалку у протестующих. Не нашел и не вспомнил. Максимум что пришло на ум — плакат «Расія — гаўно!» на одном из протестов против интеграции ещё в 2019. И то, замечу, этот плакат многие подвергли критике за грубость.
Есть ли среди протестующих сторонники ультраправых идей и фашизма? Да, безусловно есть. Потому что, как я писал выше, на участников протеста не налагаются идеологические ограничения. Приходят туда и ультра-националисты из КХП-БНФ, и правые футбольные фанаты. Никто не может им этого запретить, равно как и потребовать на входе справку об идеологической чистоте.
Но — самое главное — эти люди приходят поддержать общие требования протестующих. Они не актуализируют собственной политической повестки (лозунги, требования и т. п.) и уж тем более не идёт и речи о её навязывании протесту. Не было и нет на митингах ультраправой символики. Как бы Лукашенко не фантазировал о «потретах Гитлера» и свастиках, но их нету на митингах, нету вообще и никогда не было.
Ну и по численности. Сколько их — ультраправых протестующих? Даже если всех их сгрести в кучу и очень сильно обобщить, по всей Беларуси едва ли получим несколько сотен человек, и то это с огромной натяжкой. На фоне 200-300 тысяч на улицах это капля в море. За приверженцами других идеологий, главным образом либерализма, явный перевес. Ну а большинство протестующих, очевидно, составляют люди вообще без явных идеологических предпочтений, что абсолютно естественно для любого массового протеста.
В общем, по этому пункту также несовпадение в главном.
5. О милитаристской агрессии говорить даже не приходится, потому что у протестующих, в отличие от власти, вообще нету оружия, и они при всём желании не могут грозить соседним странам. Зато мы видим на протестах не только БЧБ, но и официальные флаги (подчеркнуто примирительный жест, в противовес угрозам гражданской войной от Хренина), флаги Украины, Израиля, России, Евросоюза и др.
По этому пункту вновь, не просто несовпадение, а полное противоречие.
Таким образом, что мы видим: из 5 признаков фашизма гражданское общество\оппозиция набрало 0. Лишь в одном признаке мы видим мизерное сходство — нужно признать что среди протестующих есть небольшой процент ультранационалистов, которые при этом вообще не влияют на повестку и тон протеста.
Государство же, а равно и его сторонники, из 5 признаков собрали 3 — с полным совпадением и 2 — с частичным.
Комментарии тут излишни. Остаётся только один вопрос: так на основании чего государственная пропаганда продолжает причислять нас к фашистам? Если отбросить эмоциональную шелуху (и очевидный абсурд, вроде этого https://youtu.be/_aZK899fweM ) в сухом остатке останется БЧБ-флаг. Его использовали коллаборанты во Вторую мировую, а значит каждый кто ходит под этим флагом тоже фашист!
Этот аргумент ничтожен по трём причинам:
а) Определяя суть явления, мы должны смотреть на содержание а не на форму. Содержание я описал выше: ничего общего с фашизмом носители БЧБ-флага не имеют. Форма же вторична. Кусочек ткани определённого человека над головой не способен изменять мысли и ценности, его ношение не делает человека фашистом, человека делает таковым система взглядов в голове.
б) Я бы ещё мог понять этот аргумент, если бы БЧБ-флаг был придуман коллаборционистами. Но он был разработан инженером Клавдием Дуж-Дужевским в 1917 году, а неофициально использовался студентами-беларусами ещё раньше. Поэтому употребление флага со 103-летней историей на протяжении 3 (!) лет небольшой группой коллаборационистов никоим образом не бросает тень на флаг в целом.
Я уже молчу про то, что пользуясь такой логикой, можно было бы предать анафеме практически все национальные флаги постсоветских республик, ну и, конечно же, российский триколор, активно использовавшийся власовцами.
в) Каждый символ имеет смысл только в конкретной исторической обстановке. Следует смотреть не на то, кто стоял под этим флагом 80 лет назад, а на то, кто стоит под ним сейчас.
Таким образом все разговоры о том что БЧБ это «фашистский флаг» – не более чем эмоциональная манипуляция (см. начало поста), призванная пробудить в человеке худшие ассоциации в обход разума, здравомыслия и исторических знаний.
Я не рассчитываю, что все изложенные мной выше аргументы переубедят ябатек. Переубедить аргументами можно только тех, кто руководствуется фактам и логикой. Сегодняшние сторонники Лукашенко живут либо циничным интересом (всё понимают, но защищают режим, потому что он даёт им блага), либо эмоциями и иррациональной симпатией. Как я уже писал, у ябатек нет идеологии и политической программы, они живут в дискурсе постправды. Если тебя приперли к стенке фактами, просто отрицай их и называй фейком. У этих людей нет системного мышления, у них в головах прекрасно уживаются взаимоисключающие тезисы: «Россия заслала к нам вагнеровцев — Россия за нас!», «Все змагары фашисты — все змагары за гей парады!», «У нас ещё какая демократия! — правильно, батька, души эту оппозицию!» и так далее.
Поэтому все выше написано для того, чтобы каждый из сторонников перемен мог понимать суть конспирологического мышления и устройство той машины постправды, которой власть ведёт с нами информационную войну. Их оружие — это невежество. А у нас же знание — сила.
А фашизм действительно не пройдёт.
Comments Off on Кто на самом деле фашист? Об обвинениях беларуских протестующих в фашизме.
Знакавая падзея: прайшоў першы суд па крымінальным артыкулам за пратэсты ў перыяд выбарчай кампаніі. Маладзечнаўцы Уладзіслаў Еўсцігнееў і Павел Пескоў атрымалі [1] па тры гады за патасоўку ў Маладзечна, дзе спужаны АМАПавец схапіўся за ствол, як толькі яго штурхнулі. Пашкоджанні, атрыманыя карнікам: ранка на калене і на локце і парваныя нагавіцы.
Не тое каб падобны прысуд быў непрадказальным. Святаславу Барановічу, які надаваў у твар ціхару на Маршы Нетунеядцаў у 2017 годзе, таксама далі 3 гады (дарэчы, праз тыдзень ён вызваляецца [2]). Тут мы бачым, што ўлада канчаткова сцвердзілася ў падаўленні грамадскага непавінавання згодна з максімальна жорсткім сцэнарам: “Кожны, хто падняў руку на міліцыянта, будзе знойдзены і пакараны” – завярае Караеў. Тым самым яны спрабуюць сцвердзіць статус карніка, як прадстаўніка найвышэйшай касты, дотык да якога без яго дазволу ёсць парушэннем і замахам на саму сакральную сутнасць улады. А сябе ў чарговы раз ставяць над законам, дэманстратыўна паказваючы: мы можам біць, здзеквацца, запіхваць дручок у горла і гвалціць. А ты, калі ўдумаеш чыніць гэтаму адпор, атрымаеш тры гады.
Агулам, гэтая нечысць робіць усё, каб кожны пратэстоўца падумаў і вырашыў: ну тады і мне аглядвацца на закон болей не мае сэнсу.
Жорсткасць пакарання прымушае ўзгадаць нядаўнюю “маскоўскую справу”, дзе людзей цягнулі ў СІЗА і ўзбуджалі крымінальныя справы за такія ж пусцяковыя “траўмы”, і рэзананснае абвінавачванне за кінуты ў росгвардэйца пластыкавы кубак (чалавека хацелі судзіць за масавыя беспарадкі). Дык вось нават у беззаконнай Расіі Сяргея Абанічава, які кінуў гэты злашчасны кубачак, вызвалілі з СІЗА, пракуратура перад ім выбачылася і цяпер ён патрабуе кампенсацыю за незаконнае ўтрыманне пад вартай. Гэта гаворыць аб тым, што наш рэжым цяпер нашмат горшы за расейскі.
Увогуле ж, не думаю, што тактыка запужвання і дэманстратыўна вялікіх тэрмінаў за адпор карнікам прынясе свой плён. Чаму? Бо, па-першае, абсалютная большасць людзей, якія чынілі адпор мянтам, не былі і не будуць знойдзены, негледзячы на ўсё надзіманне шчокаў Караевым. А па-другое, што карная функцыя закона дзейнічае толькі супраць людзей у здаровым розуме, якія кіруюцца халодным разлікам. Калі ў цябе на вачох карнікі збіваюць жанчыну ці калі за тваёй спінай сотні разгняваных людзей, з якімі ты можаш чыніць справядлівасць тут і цяпер, – ты прымяняеш гвалт проста таму, што ў гэты момант ты не думаеш аб артыкулах КК. І ніхто аб іх не думае. У спакойным стане ніхто не будзе біць міліцыянта. А калі ўжо б’юць, то не ў тым стане, калі табе ёсць справа да магчымых наступстваў.
Гэта як са смяротным пакараннем. Ягоныя прыхільнікі лічаць, што перспектыва быць расстраляным стрымлівае людзей ад цяжкіх злачынстваў. Але статыстыка гэта не пацвярджае. Проста забойцы або ўпэўненыя, што іх не знойдуць, або забіваюць у тым стане, калі ім усё адно.
Цяпер да практыкі. Як можна пазбегнуць новых вязняў у падобных сітуацыях:
1. Маскі і яшчэ раз маскі. А таксама галаўны ўбор. Ён істотна ўскладняе ідэнтыфікацыю асобы.
2. Калі вы зрабілі нешта падобнае, запарцеся бяспекай з першых хвілінаў. Сыдзіце з вуліцы, дзе ёсць камеры. Не гаварыце ні аб чым па тэлефоне. Па магчымасці хутчэй змяніце адзенне.
3. Калі вы знялі тое, што адбылося, на відэа, СПЯРША, чым камусьці высылаць, – замажце твары на відэа. Не можаце замазаць – не высылайце ўвогуле нікому, выдаліце з тэлефона і прайдзіцеся па пустым месцы прогай iShredder. Іьлвіная доля абвінавачаных па такіх справах атрымліваецца акурат з матэрыялаў, сабраных у адкрытых крыніцах.
Ну і самае галоўнае на сёння – не забывайцеся падтрымліваць вязняў і іх родных. Гэта героі новай Беларусі, іхнія імёны мусяць гучаць паўсюль, іх блізкія не павінны жыць у нестачы. На жаль, праваабаронцы маюць праблемы з прызнаннем такіх людзей палітвязнямі – бо фармальна Уладзіслаў Еўстыгнееў і Павел Пяскоў прымянілі гвалт. Але мы мусім выдатна засвоіць – гэта нават не палітвязні. Гэта ваеннапалонныя, што змагаліся супраць акупацыйнай адміністрацыі.
Месяц назад у Беларусі катавалі і згвалцілі некалькі сотняў чалавек. Каля дзесяці былі забітыя. Здавалася б, вось яна – праца для Генпракурора! Душы прыслухаўшы ён павінен весці расследванні, раздаваць указанні і секчы карным мячом закона голавы вінаватым: направа і налева.
Але ў Андрэя Шведа ёсць справы важнейшыя. Прыкладам, блогеры, якія пішуць штосьці сваімі клавіятурамі. Або грамадзяне, якія ходзяць па вуліцах без паперкі ад Мінгарвыканкама. Вось менавіта іх ён будзе чакаць і прыцягваць да адказнасці, як самых небяспечных злачынцаў. З усім імпэтам і руплівасцю, раздаючы мімаходам пагражальныя каментары СМІ. А ўсё таму, што не Генпракурор ён зусім. Гэта звычайны вартаўнік, які сцеражэ накрадзенае бабло мафіёзнай сямейкі. Вартавы сабака, калі хочаце. І то, што на гэтага сабаку напялілі форменае адзенне і навучылі выказвацца псеўдаюрыдычнай мовай, нікога не мусіць блытаць. Звычайны злачынца пад прыкрыццём дзяржаўных рэгалій. Калі заўтра на злодзея ў законе апрануць форму Міністра ўнутраных спраў, ён жа не стане для вас паважаным чалавекам і прадстаўніком легітымнай улады? Вось тое самае стаўленне павінна быць і да Андрэя Шведа.
Нагадаю, “знайсці і перасаджаць” усіх і кожнага мусары гразяцца як мінімум з ліпеня. Аб нікчэмнасці падобных заяваў я ўжо пісаў [1] i [2].
Беспрэцэдэнтны фінт з патаемнай інаўгурацыяй азначае, перадусім, што асабістая бяспека для Лукашэнкі цяпер важнейшая за ўсё: легітымнасць, міжнароднае прызнанне, медыйную карцінку і імідж. Уласна, што перашкаджала абвясціць аб інаўгурацыі зарана, хаця б за дзень? Ці абвесціць дату, а месца сказаць, прыкладам, за гадзіну? Ачапіць прастору сілавікамі і прыляцець/уляцець на верталёце? Нічога. Ну, была б яшчэ адна акцыя пратэсту, магчыма, невялікія сутыкненні, але інаўгурацыя б адбылася, фармальнасці былі б захаваныя, і не было б такой ганьбы і прыніжэння.
Аднак, пэўна, тыя, хто фармуе карціну света Лукашэнкі, дакладваюць яму, што горад поўны тэрарыстамі, экстрэмістамі і агентамі замежных спецслужбаў, якія днямі і начамі плануюць узброенныя захопы ўлады. Адсюль і такі гіпертрафаваны страх за сваё жыццё. Дарэчы, гэта яшчэ адзін аргумэнт на карысць таго, што ўсе гэтыя размовы пра “буду адстрэльвацца да апошняга патрона” і “гатовы ісці да канца” – не болей за бравады альфа-самца, спроба напужаць суперніка павышэннем ставак, гістэрычны лямант і вылупленыя вочы. Аб такой мадэлі паводзінаў я ўжо пісаў раней [1].
У рэальнасці ўчорашнія паводзіны Лукашэнкі – гэта НЕ паводзіны моцнага лідара, якому пляваць на апанентаў і які гатовы рызыкаваць дзеля ўлады. Гэта паводзіны параноіка, які не ўпэўнены ні ў кім, у тым ліку ва ўласнай вертыкалі. Цяпер мы назіраем, як гадамі выбудоўвальны вобраз “моцнай рукі”, “бацькі”, які “ўсех пастроіць можэт” і “ўсех другіх пакручэ” раствараецца, нібы яго і не было. Броневыя камізэлькі на публічных выступах, бегатня з аўтаматам па пустых вуліцах, патаемная інаўгурацыя… Адчуваю, далей будзе яшчэ цікавей. Варта памятаць, што менавіта на гэтым аўтарытэце, на паказной смеласці і ўпэўненасці ў сабе трымаўся ўсе гэтыя гады імідж не толькі самога Лукашэнкі, але і рэжыма. Няма гэтага стрыжня – не можа быць і рэжыма.
Многія могуць задаць пытанне: але чаму ж тады Лукашэнку працягвае падтрымліваць вертыкаль і асабліва сілавікі, для якіх, здавалася б, гэты імідж крытычна важны? Дапушчу, што, хутчэй за ўсё, мяркуючы так, мы моцна пераацэньваем маральна-ідэйны складнік матывацыі сілавікоў. Прасцей кажучы, яны падтрымліваюць Лукашэнку з іншых прычынаў. Увесь мой досвед болей-меней нефармальнага стасавання з карнікамі пацвярджае, што ў абсалютнай большасці з іх стрыжнем матывацыі з’яўляецца матэрыяльная зацікаўленасць. Усё вельмі проста: яны атрымліваюць на гэтай працы столькі грошаў, колькі пры іх здольнасцях і кваліфікацыі яны не будуць атрымліваць анідзе. Ім болей некуды ісці. А цяпер яшчэ і страшна – бо пазбаўляешся аховы Сістэмы. Пакуль што плоцяць адносна нядрэнныя грошы, ёсць жытло й ільготы, дзеля гэтага можна і патрываць агіду да аб’екта тваёй аховы, пагатоў, што падаўляць асабістыя пачуцці і маральныя інстынкты навучылі яшчэ ў першыя гады службы. Так што цалкам паверу, што большасць слабавікоў зневажае Лукашэнку, але служаць яму і будуць працягваць служыць, пакуль гэта будзе для іх:
а) Адносна бяспечна фізічна
б) Дастаткова карысна матэрыяльна
Пры тых жа чынніках яны спакойна і без мітусні працягнуць служыць Ціханоўскай, негледзячы што яна “слабая жанчына”, “хатняя гаспадыня”, што яна “за Гейропу” і таму падобнае. Паверце, ідэйных сярод іх практычна няма. Гэта людзі-інструменты. А гэта яшчэ адзін аргумент на карысць таго, што пасля перамогі дачыненні грамадства і сілавых структураў, а таксама падыход да забеспячэння бяспекі грамадзяніна мусіць быць у корні перагледжаны.
