Сёння адбыўся разгляд касацыі па адной з маіх справаў за “Дэманстрацыю нацысцкай сімволікі”. Той, дзе я крытыкую людзей, што стаяць побач з нацысцкімі сцягамі (https://vk.com/wall-136549508_1270).
Суддзя, прозвішча якога я нават не запомніў (і, ведаеце, не вельмі шкадую) пачаў паседжанне, дажоўваючы свой абед. Коратка зачытаў сутнасць маёй скаргі, уважліва выслухаў мяне і зышоў у “савяшчацельную комнату”.

На суддзе стаічна адсядзелі два мента з Фрунзенскага РУУС. Цікава, што б было калі б я не прыйшоў: тусаваліся б утрох з суддзей )))

Вынік прадказальны: рашэнне суда без зменаў.

Паралельна даведаўся, што мая апошняя справа за “экстрэмізм укантакце” была заведзеная за надпіс “АСАВ” і ўжо пайшла ў суд. Так што хутка трэба чакаць павестку.

Усе гэта разам, і суддзя (адзін у адзін персанаж казкі “Тры таўстуны”), які жаваў абед, і два мента, і прадказальны вырак, і пасмурны дзень навеяла нейкую журбу.

Ну што, грамадзяне, пакуль многія лічылі што “экстрэмізм гэта не пра нас, мы ж закон не парушаем”, дзіравыя забаранілі не толькі спажыванне марыхуаны, не толькі сайт за яе дэкрыміналізацыю, але і саму ВЫЯВУ лістку каноплі! Бо гэта, маўляў “прапаганда наркаманіі”. Разумееце ступень маразму?
А калі сарваць сам лісток і з ім хадзіць? А як наконт выяваў у падручніках па батаніке?

А я казаў не раз і не два, што сфера забароненага будзе пашырацца. Цэнзары вайшлі ў смак, і супраціў ім яўна недастатковы. Чаму б не пазабараняць, калі ніхто асабліва не рыпаецца? Тым больш усе тыя, хто кінуліся жартаваць на гэты конт, ужо бягуць наперадзе цягніка і САМІ (!) замазываюць выявы канопляў на сваіх карцінках і пастах. Законапаслухмяныя якія.

Сам я праціўнік розных “рэчываў”. Толькі ЗОЖ. Але зараз толькі так, ніяк інакш. Выключна з прынцыпу.

Около недели назад в России осудили первого обвиняемого по делу Сети – Игоря Шишкина. Приговор – 3,5 года. Почему так рано? Почему отдельно от остальных? Почему такой маленький срок по статье о терроризме? – спросите вы. Дело в том, что Игорь Шишкин стал единственным из 10 обвиняемых, кто не заявил о пытках, заключил досудебное соглашение со следствием и изъявил желание и дальше сотрудничать с мусорами, в т.ч. в рамках других уголовных дел.

На суде он сказал дословно следующее:

«Даю показания о тех, кто скрылся с территории Российской Федерации, готов и буду давать показания на других соучастников по “Сети” в Пензе и Санкт-Петербурге. Изобличил вину других участников, участвовал в очных ставках. Признал вину и раскаялся».

А адвокат Шишкина добавил: “Шишкин готов сотрудничать с ФСБ, чтобы установить других участников сообщества и согласен на использование его показаний в других уголовных делах. «Он не пытался что-либо утаить, давал показания честно, добровольно, считает своей ошибкой недонесение на данных лиц, о чем сожалеет, а у самого него в сообществе была минимальная роль по поддержанию идей и действий.”

Все фигуранты дела, как и Шишкин, подвергались пыткам. Однако ВСЕ они взяли назад свои показания, и отказались свидетельствовать против товарищей. Все, кроме Шишкина. Он решил, что его годы жизни ценней, чем годы жизни других людей и сдал всех, кого мог, отказался общаться с правозащитниками и попросил не предавать его дело огласке. И получил получил свои 3,5 года. А его товарищи, которых он оговорил, сейчас будут получать от 8 и более.

Я слышал отдельные голоса, утверждающие о том что “нельзя осуждать”, “ты не знаешь что там было” и т.п. Да, я не знаю, что там было. И меня никогда не пытали так, как этих ребят. Но я думаю, что если 9 парней нашли в себе силы отказаться от выбитых под пытками показаний, то это мог сделать и он. Мог, но не захотел. Сознательно не захотел. Потому что когда впереди маячат годы неволи, у многих псевдо-товарищей личное быстро затмевает Общее и Идейное. Своя рубашка ближе к телу.

Ниже приведу цитату из телеграм-канала “Житель МЛС” и ответ автора. Думаю, он исчерпывающе показывает, как однажды принятое решение расстаться с совестью будет волочиться за тобой всю оставшуюся жизнь.

>> Ты, наверное, уже слышал про то, что Игорь Шишкин, обвиняемый по делу “Сети”, пошел на сделку со следствием и получил 3.5 года, а остальные товарищи теперь получат по его показаниям лет по 10. Как к такому относятся на зоне? Что ожидать Игорю, когда он заедет отбывать срок?

“С учетом того, что там замешано ФСБ (парни же якобы хотели режим свергнуть), наилучший для Шишкина расклад такой: Игоря вывезут в какой-нибудь красный (режимный) лагерь, где мусора не очень сильно пиздят, дадут непыльную должность типа библиотекаря и по первой же подаче документов на УДО – выпустят. Или отправят в лютую командировку. Например, на Крайний Север, на Латыбки, где сидит Олег Сенцов. Или в Красноярский край. Или на омскую ИК-6. Дадут киянку ломать этап – пиздить до полусмерти этими деревянными молотками вновь прибывших на лагерь зеков).

Шишкин у них на крючке – досудебка заключена, права голоса у него нету. И если фсбшникам надо будет очернить и посадить кого-то ещё – стоит свистнуть, и верный пёс Игорь Шишкин начнёт давать показания на кого-нибудь ещё. Если заартачится – досудебное соглашение аннулируется, и он по пересмотру приговора получает ту же “десяточку”. И похуй сотрудникам госбезопасности, что новое дело не будет связано с делом “Сети”. У нас же можно осудить человека, основываясь на одних лишь показаниях? Нормальная такая судебная практика, поломавшая не одну человеческую судьбу.

Ещё вариант. С учетом того, как наплевательски относятся мусора (и особенно гэбня) к сливающим информацию, про этого “покаявшегося” могут “забыть” и отправить в случайный лагерь. Срок мотать он по-любому будет не по месту жительства – с такой статьёй вывозят “за светофор” (в другой субъект РФ). Лагерь может оказаться чёрным. К нему возникнут вопросы у мужиков и братвы почему за такую серьёзную статью такой маленький срок. Игорь Шишкин по сути сдал других людей, спасал свою шкуру ценой свободы других людей. В зоне, тем более в порядочной массе такое не приветствуется. Поэтому в козлятне он окажется очень быстро.”

И еще посмотрите фильм “Сеть”, снятый анархистами. Вся история дела в 30 минутах:

Калі на пагранічным пасту супрацоўніца пачала занадта доўга вярцець мой пашпарт, я зразумеў да чаго ўсе ідзе. Пазваніла па ўнутранаму тэлефону, сказаўшы што па мне ЕСТЬ ВОПРОСЫ. Вызвалі старэйшага змены, ён адвеў у пакой, паабяцаў што “яны не зверы”, пастараюцца мяне хутка праверыць і адпусціць. Рабіў выгляд, што не ведае, што адбываецца: “И часто вас так останававливают на границе”? “А в связи с чем?” і гэтак далей. На пытанне хто даў распараджэнні, не адказаў, ухіліўся.

Непасрэдна шмон рабіў мытнік. Глядзець у мяне асабліва не было што (маленькі заплечнік), таму адзінае што прыцягнула ягоную ўвагу гэта кніга “Моби Дик или Белый Кит” Германа Мелвіла. Вельмі доўга яе гартаў і разглядаў у пошуках экстрэмізму.

Усе заняло каля двух гадзін, за якія мой аўтобус, вядома, з’ехаў. Праўда, пасадзілі на наступны, але ў Мінску быў толькі пад гадзіну ночы.

Гэта ўжо мінімум трэці такі выпадак з анарха-актывістамі за апошні месяц. Бачна, што усіх нас ізноў паставілі ў спісы на кантроль. Што цікава, ніякай практычнай карысці гэтыя дагляды не нясуць – ніхто не будзе нешта падазронае цягаць праз мяжу, ды і я забыўся калі ў кагосць з анархістаў апошні раз нешта канфіскоўвалі. У чыстым выглядзе дэманстрацыя працы “ворганамі” і псіхалагічны ціск. Бо каму ж прыемна па дзве гадзіны бадзяцца на памежным пасту і свае рэчы перад мытнікам выварочваць?

Карацей, выбары хутка. У іх ужо гатоўнасць нумар адзін. У нас мусіць быць гэтаксама.

Ура! Ура! Ура! Гэта – перамога журналістаў і праваабаронцаў, але перш за ўсе – перамога самога Сеймура. 10 месяцаў зняволення – алё ён адваяваў сваё права быць чалавекам, а не ГУБАЗаўскім інфараматарам. З такіх трэба браць прыклад.

Блогера Андрэя Павука затрымалі за спробу пагутарыць з мясцовай уладай. “Слугі народу”, ага.

Канфлікт вакол будынку па Данілы Сердзіча, 12 – проста квінтэссэнцыя паліцэйскай дзяржавы. Знеслі дзіцячы садок і вырубілі дрэвы, каб пабудаваць пракуратуру і гарадскі аддзел міліцыі – з двумя трэнажорнымі заламі і пакоем для настольнага тэнісу (для супрацоўнікаў), камерамі для затрыманых умяшчальнасцю да 100 чалавек (для народца).
Частку зялёных насаждэнняў жыхары змаглі абараніць: не далі спілаваць дрэвы, проста абняўшы іх. Барацьба працягваецца. Прыемна было чуць, што казаў мясцовы жыхар: “туды прыходзілі анархісты, малявалі графіці, раілі рубіць чыноўнікаў а не дрэвы”. Кажа, цалкам падтрымливае такія дзеянні 🙂

А мне ўчора, як заўжды, прыйшлося адваёўваць у ментоў і сакратаркі сваё права фатаграфаваць у будынку суда (чытайце рэпартаж з суду у НЧ)

Кой-што здівіла нават мяне. Насамрэч сітуацыя робіцца не лепш, а горш.

“Вы, канешне, ведаеце, што ў турме нямала геяў. Зрэшты, іх толькі называюць «геямі», насамрэч многія з іх такімі не з’яўляюцца. Гэтых людзей гвалтуюць. Некаторыя з іх нават збягаюць у лякарню, каб не быць згвалтаванымі. Я размаўляў з адной доктаркай, яна пацвердзіла — гэта адбываецца. Паклікаў начальніка атраду, і перад ім сказаў: у гэтай турме гвалтуюць, і вы нічога з гэтым не робіце. Хто б яны ні былі, вы не маеце права даваць іншым вязням гвалтаваць іх. Пры гэтым згвалтаваннямі займаюцца не толькі вязні…”