Entries from October 2020 ↓

Мусара гразяцца народу выкарыстаннем баявой зброі, бо ў пратэстах удзельнічаюць “анархісты і футбольныя заўзятары”.

За 2 месяцы яны не змаглі зрабіць НІ-ЧО-ГА са шматтысячным пратэстным рухам. Дзве сотні палітвязняў і болей за 10.000 затрыманых не дапамаглі стабілізаваць абстаноўку. Пяцёра забітых не спынілі выхад людзей на вуліцу. Таму – канвульсіўныя спробы знайсці хоць НЕШТА, што спрацуе.

Таму хто ўзапраўду моцны і кантралюе сітуацыю не трэба выпускаць пагражальныя заявы і надзьмуваць шчокі. Гэта апошнія спробы напужаць у адсутнасць рэальных рэсурсаў для падаўлення пратэстаў. Лепшага пацвярджэння блізкасці свайго калапса яны не змаглі б прыдумаць, нават калі б вельмі захацелі.

(п.с. за піяр ад анархістаў асобны дзякуй)

#беларускіпанядзелак

Я ўжо пісаў што гэтыя выбары і ўсё што было пасля, для Лукашэнкі – няспынны шэраг прыніжэнняў. Але з таго часу як я гэта пісаў, яму прыйшлося прайсці праз шмат новых. І вось, калі, здавалася, пройдзеныя ўжо ўсе стадыі (ад пройгрышу выбараў жанчыне да сядзення ў прастытутачнай позе перад Пуціным), прыйшлося браць новыя глыбіні. Гэта тыя самыя перамовы у СІЗА КДБ.

«Разговор местами шел на повышенных тонах» – сказаў літасціва выпушчаны Васкрасенскі. А зараз хоць на хвілінку ўявіце сабе, як гэта таму, перад кім 20 год уставалі на заднія лапкі генералы, хто прывык матам равець на міністраў, слухаць «павышаныя таны» ад пузатых буржуеў, шалудзівых і іншых яйцагаловых. А больш за тое, усё гэта чулі і таксама ягоныя ахоўнікі. Чулі і маталі на вус.

І, дарэчы, учорашняя жорсткасць пры разгонах – нішто іншае як спроба адыграцца за гэтае прыніжэнне. Тупая помста злобнага дзеда.

Інтуітыўна ёсць адчуванне, што пакуль гэты дэман не пройдзе ўсе кругі знявагі, пакуль не апусціцца на самае дно у вачах грамадства і ўласнага атачэння – Бог не прыбярэ яго з нашай дарогі.

Відаць, што яшчэ не прайшоў і самае цікавае наперадзе.

Напомним, Юрий Воскресенский это человек, который, находясь в СИЗО КГБ, всё рассказывал на камеру о “технологиях цветных революций”, что правильных мирных протестующих оттеснили “криминальные элементы и анархисты”, что у всех трёх кандидатов не было никакой программы, и т.п. В общем, всё, что от него требовали. Полностью подконтрольный тип. Теперь он говорит, что ему поручили “готовить поправки в контситуцию” и “изложить подходы по освобождению наименее опасных” (what???)

Рабцевич тоже высказался:

“Мне кажется, что IТ-страна построена”
“Для бизнеса созданы все условия”
“Диалог состоялся”

В общем, директора PandaDoc тоже включили в компанию “безопасных”.

Полагаю, массового освобождения политзаключенных в ближайшие дни не будет. Постараются отделаться вот такими подачками и спровоцировать раскол протестующих на “радикалов” (ходют, кидаются на ОМОН, хотят сами не знают чего, неконструктивные) и “умеренных” (поддержат конституционную реформу, “власть на улице не меняется”, “не всё так однозначно” и тому подобное).

Трюк стар как мир, но сегодня он у власти не пройдёт. Любой лидер, который пойдёт на поводу требований Лукашенко автоматически перестанет быть лидером.

А вообще это типичная тактика кнута и пряника. Одной рукой – попытка жесткого разгона (более 410 задержанных, десятки избитых), другой – освобождаем пару человек. Это делается для того, чтобы освобождение выглядело не как уступка под давлением а как жест доброй воли.

Ну и конечно, усатая обезъяна обиделась, что вчерашние переговоры абсолютно все расценили как слабость. И решил всем видом показать: “нет, я не слабый!” То есть показывали. конечно, это его опричники, зарабатывая себе тюремные сроки, а не он лично.

Оно и неудивительно, освобождение нужно ещё заслужить. Те, кто имеет своё мнение и готовность бороться должны продолжать сидеть. Они – угроза. Всё что вам нужно знать, это то, что устами этих людей, Воскресенского и Рабцевича сейчас говорит КГБ. Полностьью несамостоятельные, сломленные, испуганные люди.

Мы же должны продложать делать то, что и делали.

Протесты в Беларуси и в Хабаровске часто сравнивают. Всё чаще сравнение идёт в негативном ключе: мол, что там что там бесконечно ходят а результата нет. Появилась даже целая когорта аналитиков, утверждающих, что власти обкатывают таким образом новый способ реагирования на протесты: просто игнорить выходы людей на улицу в ожидании того, что они заглохнут сами, не добившись ничего (ставка на изматывание и деморализацию бунтарей).

Возможно власти действительно мыслят в подобном ключе. Но получают ли они от такой тактики желаемый результат?

Сегодня в Хабаровске был 92-й (!) день протестов, и четырнадцатая по счету субботняя акция. В ней приняло участие около 1 тысячи человек, то есть всего около 0,15% населения города (для сравнения, у нас каждую неделю выходит 5-10% населения Минска). После того, как протестующие попробовали установить палатки возле мэрии, на них напал ОМОН, подозревают, что осетинский, многих избили, задержали около 25 человек.

Обращает на себя внимание момент, когда у властей лопнуло терпение, и они, вопреки очевиднейшим политическим рискам, решили спустить на людей собак. Это момент когда люди попытались вывести протест на новую стадию — организовать своё пространство. Именно это, а не что-то иное, стало красной линией. И дело тут не только в майданных флэшбэках у элит, а и в самой опасности свободного пространства, где люди могли бы собираться, организовываться и быть видимыми.

Важно понимать: пространством свободы для людей является не только палаточный лагерь. Это любая улица, занятая толпой, любая площадь, любой тротуар где мы находимся физически, игнорируя все запреты власти, создавая новые социальные связи и самовыражаясь. Вот этот момент физического присутствия крайне важен. Это разрушение права государства регламентировать наши действия в короткосрочном промежутке: здесь и сейчас. Это место на котором, пусть несколько часов, пусть несколько минут, государство не имеет никакой власти, а власть имеем мы. Именно поэтому они пытаются сделать так, чтобы этих мест у нас не было или было как можно меньше. Или чтобы наша свобода была как можно более краткосрочно.

Ведь посмотрите что делает режим в Беларуси. Насколько хватает ресурсов они стараются сделать протест небезопасным для его участников, пакуя каждую неделю по 200-250 человек. Больше, видимо, попросту не позволяют ресурсы. Но всё равно любой многотысячный марш создаёт зону свободы, которую власть в моменте не контролирует, и может лишь скрежетать зубами, хватая, в отместку, людей на отходах. В эти оторванные у государства часы, на этих отвоёванных квадратных метрах свободы люди успевают познакомиться, создать новые горизонтальные связи, свободно высказаться. Они кричат политические лозунги, размахивают флагами, в общем, делают всё то, что в зарегулированных государством пространствах и в обычное время влечёт наказание.

Именно в этом опасность мирного протеста для власти: он создаёт территорию свободы. Именно поэтому путинская власть в Хабаровске стриггерилась именно на попытку расширить и упрочнить это пространство. Тем самым они сами обозначили, что для них опаснее всего.

Мы же можем сделать прямой вывод: многотысячные марши по выходным, безусловно, опасны для власти. Иначе она бы не тратила такой колоссальный ресурс на их подавление. Да, как любое другое политическое действие, такой марш имеет свои ограничения по эффективности. Но это не повод его забросить или обесценить, а повод развить и дополнить, чтобы отвоевать у государственного Левиафана ещё большее пространство свободы, а потом и вовсе опрокинуть его обратно в морскую пучину.

#radixbel #RadioRadix

Карная акцыя 9-11 жніўня стала для беларусаў шокам. Галоўнае пытанне, якое павісла ў паветры з таго часу: як такое магчыма? Што не так з міліцыянерамі, як яны маглі рабіць такое? Раней жа нічога падобнага не было!
У шаснаццатым выпуску падкаста RadioRadix я пакрокава разбіраю псіхалагічныя, сацыяльныя і сістэмныя прычыны, якія зрабілі з супрацоўнікаў карных воргаанаў садыстаў і нелюдзяў. Запрашаю вас паслухаць, падзяліцца з сябрамі і, вядома, падпісацца на канал, калі вы дагэтуль гэтага не зрабілі.

Працягласць: 26 хвілін

YOUTUBE
SOUNDCLOUD

Шчырае захапленне падзеямі ў Кыргызстане ўва многіх палітычна актыўных грамадзянаў змянілася ўздыхамі расчаравання: “Яны за дзень скінулі ўладу, а мы ўжо два месяцы ходзім, і нічога!” Ажывіліся і радыкалы з тэлеграма з традыцыйнымі тэзісамі аб “бессэнсоўнасці” мірнага пратэсту. Наноў пайшлі гарачыя заклікі: хопіць ужо хадзіць з балонікамі, час паліць і рэзаць! З’явіліся кплівыя відарысы [1], дзе выяўляюць кыргызскага пратэстоўца крутым Доге, а беларускага – плачлівым Чымсам.

Для тых, хто не сачыў за навінамі, коратка: у Кыргызстане прайшлі парламенцкія выбары, перамаглі на якіх партыі брата дзейнага прэзідэнта, а таксама вядомага карупцыянера, намесніка старшыні мытні. Пратэстоўцы выйшлі на вуліцу, пасля дня боек з сілавікамі занялі некалькі адміністратыўных будынкаў і прымусілі ЦВК адмяніць вынікі выбараў.

Я разумею, што ўсім хочацца вынікаў пахутчэй. І пажадана з эфектнымі пошугамі кактэйляў молатава і заняццём прэзідэнцкага кабінета з жывой трансляцыяй у Інстаграм. Але такі погляд на рэчы абсалютна антыапалітычны. Я не стамлюся паўтараць: нельга ляпіць адзін і той жа шаблон на абсалютна розныя феномены. Гарлачык не вырасце ў пустыні, а баабаб не прыжывецца ў дрыгве. Хоць адрозненні паміж Беларуссю і Кыргызстанам, што не дазваляюць патрабаваць ад беларусаў паводзіць сябе як кыргызы, падаюцца цалкам відавочнымі, вымушаны іх паўтарыць.

а) Сацыяльна-дэмаграфічныя фактары. Кыргызстан – крайне бедная краіна. ВУП у тры разы меншы за беларускі. Вялізная ценевая эканоміка (нагадаю, Чуйская даліна – гэта менавіта там), афіцыйнае беспрацоўе 3,3% (сапраўдная куды болей). Па краіне моцна ўдарыў COVID. Сярэдні ўзрост кыргыза: 27,6 гадоў, беларуса: 39,6 гадоў. Адчуваеце розніцу? У выніку маем вялізную колькасць маладых мужчынаў, якія не скаваныя сацыяльнымі абавязкамі, але вельмі злых і не вельмі занятых. У Беларусі нават блізка не так.

б) Структурна-палітычныя фактары. За 15 гадоў гэта ўжо трэцяя (!) рэвалюцыя ў Кыргызстане. Папярэднія былі ў 2005 і 2010. То бок амаль кожны прэзідэнт сыходзіць праз кроў. Гэта сведчыць, што падобны спосаб змены ўлады ўжо замацаваўся ў палітычнай культуры краіны. Пры гэтым, у краіне ёсць парламенцкая апазіцыя, будзь-якія фармальныя інстытуты дэмакратыі, дзейная грамадзянская супольнасць. Бюракратычны апарат аслаблены барацьбой кланаў.

А што ў Беларусі? Кансалідаваны аўтарытарызм 26-гадовай вытрымкі. Адзіны лідар, маналітны дзяржаўны апарат, самая жорсткая дыктатура рэгіёна.

в) Колькасць міліцыі на 100 тысячаў насельніцтва ў Кыргызстане: 282 супрацоўніка. Гэта па дадзеных на 2013 год, а ў 2019 там ужо запланавалі скарачэнне апарата МУС. У Беларусі: 1442! Пры такім раскладзе ганяць АМАП куды прасцей, праўда?

У 2015 годзе старшыня фінансава-гаспадарчага кіравання МУС Кыргызстана на адкрытым паседжанні Грамадзянскай рады скардзіўся [2], што ў МУС не хапае грошаў на выплату заробкаў супрацоўнікам. Вы ўвогуле можаце ўявіць сабе такую сітуацыю ў Беларусі?

Крыху аб ходзе пратэстаў. На другі іх дзень ЦВК прызнаў вынікі парламенцкіх выбараў нядзейнымі, а міліцыя перайшла на бок пратэстоўцаў (што ёй яшчэ заставалася пры такой дыспрапорцыі сілаў?) У Беларусі, як вы ведаеце, нічога падобнага не было.

Такім чынам, падабенства ў беларускай і кыргызскай сітуацыі па сутнасці толькі адно: імкненне людзей скінуць нелігітымную ўладу праз вуліцу. Усё. Астатняе, па сутнасці, адрозненні. Кантэкст розны, улады розныя, пратэстоўцы розныя. Як жа тады можна рабіць параўнанні і патрабаваць ад беларусаў дзейнічаць “па кыргызскім сцэнары”? Каб зрабіць “як у Кыргызстане”, трэба быць у Кыргызстане. Сляпое перакладанне чужых паттэрнаў на нашыя ўмовы не прывядзе да анічога, апрача расчараванняў.

Ну, і ў выніку, калі ў кагосьці ў Беларусі чэшуцца рукі заняцца простым дзеяннем – ніхто ж не забараняе. Многія займаюцца ім ужо зараз [3], і масавага асуджэння ад грамадзянскай супольнасці (ужо) не назіраецца. А спрабаваць штурхаць статысячныя натоўпы на захопы будынкаў: кплівымі карцінкамі, наездамі ці пламеннымі заклікамі ў сваіх каналах – бескарысна і нават шкодна. Сёння мы бачым, што большасць беларусаў абралі для сябе шлях негвалтоўнага пратэсту, апрыёры больш доўгі і нудны. Добра гэта ці дрэнна – гэта здзейснены факт. Ці можа гэты вектар змяніцца на гвалтоўны? Так, можа. Але для гэтага патрэбныя аб’ектыўныя чыннікі. Людзі застаюцца глухімі да заклікаў, калі тыя не будуць трапляць у іх настрой. А настрой фармуецца далёка не пастамі ў тэлеграме, а наборам канкрэтных сацыяльна-эканамічных умоваў, частку з якіх я пералічыў вышэй.

Не будзем пры гэтым забывацца, што апрача ўсіх іншых адрозненняў, нават нашая канчатковая мэта розніцца з мэтай кыргызскіх пратэстоўцаў. Нам не патрэбная проста змена прэзідэнта ці пакаранне карнікаў пры ўладзе. Нашая мэта – будова ўстойлівых дэмакратычных інстытутаў і сацыяльная справядлівасць. І гэта тая самая праца, якая мусіць весціся месяцамі і гадамі, яна ніяк не можа быць паскорана кактэйлямі молатава. І да гэтай мэты мы ўжо актыўна ідзем – праз свае штодзённыя высілкі.

p.s. хто яшчэ не слухаў мой падкаст з аналізам негвалтоўных метадаў у пратэстах — вельмі запрашаю: https://youtu.be/EYIc75K1wQI

[1] – https://ibb.co/0ZVhFnT
[2] – https://vesti.kg/obshchestvo/item/37959-v-kyirgyizstane-samaya-malenkaya-chislennost-pravoohranitelnyih-organov-v-sng.html
[3] – https://t.me/MikolaDziadok/4503

На другім фота – машына, у якую зацягнулі Марыну. На гэтай жа машыне карнікі 2 кастрычніка затрымалі ўдзельнікаў кааператыва “Улётка”.

Марына Дубіна – дырэктарка арганізацыі “Экадом”, выбітная выпускніца ЕГУ 2017 года [1] і наша таварышка. За сваю палітычную пазіцыю ўжо не раз падвяргалася рэпрэсіям: у 2017 годзе яе асудзілі [2] на 14 дней за ўдзел у “Маршы нетунеядцаў”, у чэрвені 2018-га трапіла [3] пад напад САХРа і ГУБАЗіКа ў лесе пад Крупкамі, у яе дома неаднаразова праходзілі ператрусы [4].

Хутчэй за ўсё, Марына цяпер знаходзіцца ў Цэнтральным РУУС Мінска (вул.Арлоўская, 58\1). Вы можаце прыйсці туды, каб яе падтрымаць, або патэлефанаваць, каб даведацца ейны лёс.

Дзяжурная частка: +375172880202
Шахлай Артур Уладзіміравіч, старшыня Цэнтральнага РУУС +375291112255
Левашко Андрэй Раманавіч, старшыня Аператыўна-дзяжурнай службы Цэнтральнага РУУС +375256019539

[1] – https://ru.ehu.lt/faq/vyidayushhayasya-vyipusknitsa-2017-goda-marina-dubina/
[2] – https://www.svaboda.org/a/maryna-dubina/28400278.html
[3] – https://naviny.belsat.eu/news/sobr-razagnau-sustrechu-anarhistau-pad-krupkami-aktyvistau-prymusili-lyazhats-tvaram-u-zyamlyu-6-gadzinau-pad-dazhdzhom/
[4] – https://www.svaboda.org/a/28760943.html

а) Было сапраўды шмат людзей, відавочна болей, чым у мінулы раз
б) Смела і рашуча знядзеілі вадамёт
в) Адносна мала затрыманых (163 на дадзены момант)

Мінус:

Насуперак плану, найвялікшая частка калоны не звярнула на Акрэсціна, хаця частка актывістаў спрабавалі скіраваць яе туды. Вынік: ля Акрэсціна меней за 500 чалавек, што яўна недастаткова для дэманстрацыі масавае падтрымкі. Апрача таго, гэта дазволіла карнікам учыніць затрыманні проста каля турмы.

Ужо другі раз адбываецца аналагічная сітуацыя, першы раз гэта было з маршам на Дразды. Насуперак абвешчанаму маршруту, людзі скіроўваюцца па таму, які ім падаецца найбольш бяспечным. Цяпер ужо няма ўпэўненасці, што ў гэтым віна правакатараў з КДБ. Відаць, большасць людзей страшна баіцца нават гіпатэтычна канфрантацыйных сцэнароў ці папросту не раздумвае аб тым, куды ідзе і навошта. Згодна з маёй інфармацыяй, частка актывістаў спрабавалі перанакіраваць калону на Акрэсціна, але безвынікова: гучалі аргументы “нас усіх там павінцяць”, “там надта вузкая сцежка”, “ужо ўсё адно прайшлі паварот!” і т.п.

Я, канешне, не хачу нічога ўказваць маршыроўцам, хай людзі самі вырашаюць, як ім пратэставаць. Але хачу адзначыць, што без пашырэння межаў дазволенага, без дэманстрацыі вязням нашай падтрымкі, пратэст сапраўды здуецца.

Прыйдзячы на Акрэсціна, можна было б нанесці моцны маральны ўдар па ўладзе. Ад вашых крыкаў уздрыгаліся б сцены, вашая прысутнасць дапамагла б вязням не зажурыцца (ведаю па сабе: калі чуеш у камеры нават воплескі сустракальных, гэта вельмі падтрымлівае), а замазаных крывёю карнікаў гэта прымусіла б накласці ў штаны (у іх жа акурат быў канец смены…) А што наконт таго, каб заблакаваць пад’езд аўтазакаў з новымі затрыманымі? А што наконт намётавага лагеру ля сценаў турмы? Уявіце, якія б сілы карнікаў гэта б адцягнула, дазволіўшы людзям на раёнах акцыянаваць і збірацца беспакарана.

Пратэст мусіць развіваць сябе і раздвігаць свае межы. Мы мусім наступаць і перахапліваць ініцыятыву, пашыраць прастору свабоды. Да простых шпацыраў, хай нават і шматлікіх, улада хутка прызвычаецца і навучыцца з імі змагацца. Кожны дзень нашай нерашучасці – гэта яшчэ адзін дзень жыцця пры дыктатуры.

upd. знядзеілі два вадамёты
upd. затрыманых усё ж 211

Што і патрабавалася даказаць. Толькі надоечы я пісаў [1], што карная сістэма блізкая да калапсу праз дэфіцыт рэсурсаў, і ўлады самі гэта пацвярджаюць. Як відаць, мы маем спробу стварыць лаялісцкія сілавыя структуры з цывільнага насельніцтва.

Ці варта гаварыць, да чаго гэта прывядзе ва ўмовах, калі рэйтынг Лукашэнкі капашыцца ў межах 15%.

Пакуль парады даваць рана, прашу гомельцаў, якія працуюць на дадзеным прадпрыемстве, а таксама ўсіх, хто што-небудзь ведае аб падобных ініцыятывах, адпісаць у прыват.

[1] – https://www.facebook.com/happymikola/posts/1308750186142670