Многія ўжо бачылі чарговы фэйл ГУБАЗіКа [1]: затрыманне групы маладых хлопцаў, якія касплеілі партызанаў у закінулых будынках. Гледзячы на тое, як гэта прадставіла прэс-служба арганізаванай прэступнай групоўкі “МУС”, можна падумаць, нібы там накрылі нейкае ўзброеннае падполле, банду баевікоў, якія хіба не сёння-заўтра пойдуць на штурм казармаў АМАПу. У рэальнасці гэта была супольнасць рабятаў, якія ўвогуле не шыфраваліся: ёсць група Укантакце (“Закрытая!” – злавесна падкрэслівае МУС), на відэа яны гавараць сваім голасам, на некаторых роліках ёсць людзі з закрытымі тварамі. То бок увогуле не падобна да людзей, якія вядуць “супрацьпраўную дзейнасць”.
То бок хлопцы па дурасці ўвогуле не даганялі свае становішча. Што ў цяперашніх варунках яны прадстаўляюць для слабавікоў смачны кавалак, які да таго ж можна праглынуць без асаблівых высілкаў.
Я ўжо маўчу пра тое, што па факце яны не рабілі анічога супрацьзаконнага. Нагадаю, што “отрабатывание практических навыки тактики ведения уличных боев, захвата помещений, штурмового альпинизма и ведения боевых действий в лесу”, роўна як і валоданне “бело-красно-белый флагом, форменным обмундированием с шевронами «Пагоня» и украинской символикой, балаклавой, бронежилетом, страйкбольным и пневматическим оружием, сигнальным пистолетом, ножами и радиостанциями” не робіць аніводнага складу артыкула Крымінальнага кодэкса.
Усё гэта мішура, каторую міліцыя прыпляла ў прэс-рэліз [2], каб нагнаць паболей жудасці на даверлівых грамадзянаў і павысіць важнасць уласных дзеянняў. Ууу, якія страшныя партызаны Магілёва! З украінскай сімволікай нават!
Прычынаў, з якіх гэтых хлопцаў закрылі (і будуць надалей закрываць падобныя групы), дзве: адна паверхневая, другая глыбінная.
Паверхневая: радыкальны антураж, якога спужаліся самі карнікі. У існых абставінах фоткі ў ВК у балаклаве на фоне бчб ужо дастаткова, каб падняць АМАП у баявым абмундзіраванні. Плюс, гэта выдатная мажлівасць для надзвычай заўзятых бандытаў напрацаваць зорачку, расказаўшы справаздачу аб арышце групы радыкальна-рэвалюцыйных экстрэмістаў. Усе цудоўна разумеюць, што ў сённяшніх варунках кожны карнік, хто прынясе палітычнаму кіраўніцтву краіны такі падарунак, будзе асыпаны ўсялякімі міласцямі.
Глыбінная: беларускі рэжым нішто не ахоўвае так зацята, як сваю манаполію на гвалт. Адсюль і панічны страх [3] перад дружынамі самаабароны, такая нервовая рэакцыя на малалетніх страйкбалістаў з Пагоней, паказныя пакаранні тых, хто б’е карнікаў. Манаполія ўлады на бясспрэчны, безпакараны гвалт – стрыжань любога аўтарытарызму, а ў асаблівасці беларускага. Толькі карнік на службе дзяржаўнае банды можа займацца штурмавым альпінізмам і насіць балаклаву. Ты – не можаш. Бо ты не ў бандзе. Толькі быку, якія ахоўвае бабло пахана, можна адпрацоўваць тактыку вядзення вулічных боек. Табе нельга, бо ты не з паханом. І гэтак далей.
Пазбаўленне дзяржавы манаполіі на гвалт дасца нам даражэй за ўсё. Менавіта таму пасля перамогі трэба будзе ўсімі сіламі дамагацца цэлага камплекса заканадаўчых абмежаванняў дзяржавы на прымяненне гвалту, а разам з гэтым – пашырэння паўнамоцтваў грамадзянаў у сферы самаабароны і ўласнай бяспекі. Зрэшты гэта асобная тэма.
Новость о смерти российского медийного нациста Максима Марцинкевича (Тесака) только на первый взгляд не касается Беларуси. В реальности масштаб известности этого персонажа простирается довольно далеко во времени и пространстве.
Своё восхождение в медиа Тесак начал году в 2006-м, основав с группой малолетних фашистов видео-студию “Формат 18”. Они занимались тем, что на видео избивали неформалов, мигрантов, и вообще всех, кто им не нравился, а потом, накладывая видео избиений на бодрую музыку, выкладывали в интернет. Делали всё это с открытыми лицами, вообще не скрываясь. Менты их не трогали. Больше всего доставалось мигрантам. Их резали ножами, прыгали по головам, а потом усмехались и зиговали на камеру, хвастаясь своей удалью.
По мере развития Тесак и сотоварищи стали переходить к постановочным роликам. Вроде “казни таджика”, с имитацией повешения и разделки тесаком человеческого тела (его роль играла свиная туша). Смешно ведь. Ролики набирали десятки тысяч просмотров. Творчество Тесака обсуждали даже мои одногруппники в колледже, довольно далёкие от субкультурно-политических войн.
Позже Тесак стал гастролировать по странам СНГ, несколько раз ездил в Минск. Примерно в 2008-м году тут он снял ролик [1], где восхищался Лукашенко. Гуляя по Комаровке, радовался, что там торгуют белые и “на улицах мало хачей”, шутил, что, Лукашенко придумал биореактор, который “из двух хачей делает человека”. Пытался «отловить оппозиционеров» и приставал с унижениями и оскорблениями к прохожим с национальной символикой: «ты что, оппозиционер? Что тебя не устраивает в политике батьки? У вас нет хачей, бомжей!»
Тесак отошел от уличного хулиганизма в стиле 90-х и стал зарабатывать себе имя на борьбе с “педофилами”. Создал движение “оккупай-педофиляй” и с подобными себе моральными уродами избивал и унижал на камеру тех, кого самолично назначал в педофилы. У него даже появились последователи в Минске, но после того как они наткнулись в своих поисках на высокопоставленного функционера БРСМ, их быстро посадили.
В 2013-м Тесак снова приехал в Минск, делать операцию на глазах. Тут его сопровождал ещё один нацист (по совместительству, также фанат Лукашенко) Сергей Коротких[2]. На них напала группа антифашистов, побили и облили мочой. Нацисты, использовав нож, смогли отбиться. Больше Тесак, насколько знаю, в Минск не ездил, а вскоре его посадили.
После долгой отсидки власти РФ убили его, инсценировав суицид. Полагаю, за то что слишком много знал о связях высших лиц РФ с неонацистским подпольем.
Какой из этого всего вывод? Да особо никакого. Хорошие люди порой умирают от рук подонков. Изредка подонки умирают от рук хороших людей. Зато почти всегда подонки умирают от рук других подонков. Повод задуматься каждому фашисту, в форме и без.
Увогуле, абсмоктваць словы мужчынаў у пінжаках, якія ўяўляюць сябе гаспадарамі жыцця праз тое, што іх часта паказваюць па тэлевізары, вышукваць у іх выказваннях, жэстах і позах схаваныя сэнсы і патаемныя намёкі я не вельмі люблю. На маю думку, гэты занятак запэўнівае мужчынаў у пінжаках у той думцы, што яны правяць светам і гісторыяй, што на самой рэчы не так.
Але ўсё ж момант патрабуе некалькіх заўвагаў наконт дапамогі Лукашэнку ад Пуціна ў 1,5 мільярды.
Ужо ўсе нашыя аналітыкі напісалі, што дадзеная сума мізэрная па мерках сённяшніх патрэбаў Лукашэнкі. 1,5 млрд – гэта грошы, якія Нацбанк траціць у месяц толькі на падтрымку валютнага курса (!). І, як правільна было заўважана, гэтыя паўтары мільярды пойдуць толькі на рэфінансавання цяперашняй пазыкі. Так што ніякай “раздачы пуцінскіх грошаў амапаўцам” не будзе. Гэта грошы на пазбег дэфолта. Дэфолт Беларусі Пуціну некарысны – хто б тут не быў прэзідэнтам.
Другі момант, на які мала звернулі ўвагу – гэта тое, што “сілавы рэзерв”, закліканы дэманстраваць падтрымку Лукашэнку, будзе адведзены [1] ад беларускіх межаў. Я б сказаў, гэта сімвалічна важны жэст, і наўрад ці ён адпавядае жаданню Лукашэнкі.
І яшчэ цікавы званочак: беглага з Беларусі ў РФ следчага Андрэя Астаповіча ФСБшнікі, фактычна, не перадалі [2] беларускім сілавікам.
Аднаго са збеглых у РФ, яшчэ да выбараў, удзельніка “Страны для жизни” (ён здаўся ФСБшнікам на мяжы) таксама не сталі выдаваць у Беларусь.
Выпадкі былі досыць беспрэцэдэнтнымі: раней супрацоўніцтва было безумоўным.
Пагэтаму вяртаемся да ўсё той жа парадыгмы: разбірацца з існымі праблемамі толькі нам самім. Нашыя нядзельныя маршы і штодзённая самаарганізацыя маюць куды большае значэнне для Беларусі, чым усе размовы вусатага з невусатым.
Праўда, з прычыны недахопу адукацыі і інтэлекта невукі не ў сілах зразумець, што адзінай і галоўнай прычынай такой сітуацыі з’яўляецца бязмежнае глупства самой той улады, якой яны служаць.
У мяне дык дагэтуль у галаве не ўкладваецца: як трэба было давесці беларусаў, каб яны чаты дамоў пераўтварылі ў рэвалюцыйныя штабы?
upd. І дарэчы, так, паступае інфармацыя [1], што пасля гэтага сюжэта ў чаты сталі дадавацца сотні людзей. Я ўжо сумняюся наконт глупства, можа, там засталіся працаваць прыхільнікі пераменаў і партызанят такім чынам)?
Думаю, все уже поняли, что в процессе принятия неизбежного Лукашенко пришел-таки в стадию торга. Между “пока мы меня не убьёте, новых выборов не будет” и “не исключаю проведения новых выборов” прошло ровно три недели.
Протесты не утихают, госаппарат крошится как старый больной зуб, которым жуют чрезмерно жесткую пищу. В экономике назревает тотальный коллапс. Уже месяц власть Лукашенко держится исключительно на силе. В этих условиях узурпатор начинает выторговывать себе у “старших” в Кремле (ведь мы для него по-прежнему не субъект политики) максимально выгодные условия ухода, при этой второй рукой продолжая охаживать нас дубинкой.
Теперь внимание, следите за хронологией:
28 августа представитель Беларуси в ОБСЕ заявляет, что в 2022 году будет проведена конституционная реформа.
7-9 сентября – власти дочищают президиум Координационного Совета. Кого-то выкидывают из страны под угрозами, кого-то сажают в тюрьму с уголовным обвинением.
9 сентября – Лавров говорит, что Лукашенко должен начать диалог с “широкими общественными кругами”.
10 сентября (на следующий день) лидеры 10 из 15 беларуских партий выпускают заявление о том, что в стране всё плохо и ныжны новые выборы.
Притом из 10 подписавших это заявление партий, 4 – провластные. Например такие как “Республиканская партия”, или “Социально-спортивная партия”.
Понимаете, к чему они ведут? Нейтрализовать реальных авторитетных представителей народа — и спокойно начать диалог с “Социально-спортивными партиями” и прочими марионетками режима, чтобы продать это обществу и, главное, России, как движение по намеченному пути стабилизации.
Оппозиционные партии, в том числе старые и уважаемые я, увы, вынужден отнести туда же. Причина проста — в Беларуси НЕ ПОЛУЧАЕТ регистрацию ни одна политическая группа, если она неподконтрольна и несёт хоть малейшую опасность для режима.
Беларуские оппозиционные партии находятся под прямым или косвенным контролем властей где-то с начала 00-х годов. Нет, я не обвиняю их лидеров в сотрудничестве с КГБ. Просто законодательство, а равно и его применение, ставят их в настолько узкие рамки, что они не могут делать ничего того, что наносило бы ущерб власти. И спекулируя регистрацией, офисом, перекрытием грантовых потоков, власть может заставить их делать почти всё. что захочет.
БНФ, Справедливый мир — формально ого какие оппозиционые. Но хоть один человек может сказать мне, какова их роль в бывших и текущих протестах? Может у нас были колонны БНФ на стелле или блок коммунистов “Справедливого мира” на воскресных маршах? Не было (и не будет). Поэтому аморфные, слабые, управляемые оппозиционные политические партии могут использоваться властью – по крайней мере до какого-то предела – для имитации диалога.
Для большей информации можете почитать мой обзор на Новом Часе, из которого ясно что почти все провластные партии существуют только на бумаге, это фикция, де факто их нет от слова совсем.
Это было отступление для пояснения контекста. Суть же в том, повторюсь, что начиная под давлением России (и нашим, хоть он это не признает) диалог с гражданским обществом, Лукашенко будет делать всё. чтобы общество в этом диалоге представляли лояльные и подконтрольные структуры: БРСМ, бутафорские “трудовые коллективы”, тщательно отобранные студенты и смешные политические партии. Тогда можно будет показывать России, Европе, и наиболее несознательной части беларусов – что вот мол, мы слушаем и этих “других” тоже. То есть он хочет САМ назначить себе для диалога удобных людей. Стоит ли говорить что итогом этого диалога может быть только продолжение власти Лукашенко в той или иной форме. Все эти красивые обещания конституционных реформ в 2022 году — движение именно в ту сторону.
Но всё это он сможет провернуть лишь при одном условии — если мы это схаваем.
Что нужно делать, чтобы не допустить псевдодиалог, в котором за нас будут говорить “социально-спортивные партии” и прочие Гайдукевичи.
а) Требовать освобождения политзаключенных. Пересажать всех, кому реально можно было бы доверить диалог, а потом говорить: “я готов разговаривать!” это очень в его стиле. Но нет. Сначала освобождение всех политзаключенных, потом разговоры.
б) Полный игнор любых попыток втянуть реальное гражданское общество в подобные манипуляции. Власть ВСЕГДА старается расколоть протестующих на “радикалов” и “умеренных” (некоторые неразумные протестующие ведутся), заманивая последних плюшками в виде приглашения на переговоры. Не ведёмся! Гражданское общество не имеет право идти ни на какие диалоги, когда сидят его легитимные лидеры и активисты.
в) Игнора мало, необходима активная травля (да, именно так) всех клоунов, которые будут от имени общества вступать в диалог с Лукашенко на удобных для него условиях в удобном для него формате. Не хочу обидеть лидеров БНФ, ОГП, “За свободу” и пр., но если вы пойдёте на разговоры с Лукашенко, и попытаетесь там что-то решать от имени общества, вы навсегда станете нам врагами и пособниками режима. Отношение ко всем таким должно быть как коллаборантам: ты ручкаешься с преступниками, пока они держат в заложниках сотни твоих товарищей, а на остальных готовы спустить цепных собак в любой момент. Идти на диалог на таких условиях — предательство.
г) Разъяснительная работа. Да, беларусам придётся разобраться, кто из политиков ОК, кто не ОК. Понять, почему нельзя доверять Дмитриеву и запомнить сколько у нас партий со словом “Грамада” в названии. Это сложно, но сделать это придётся. И не только сделать но и разъяснять это другим. Есть враги и есть друзья. Но есть и враги, маскирующиеся под друзей, даже использующие оппозиционную риторику. Да, эта та самая “грязная политика”, куда никто не хочет лезть, но надо.
Допускаю, конечно, что я “перебдел” и всё вышесказанное лишь совпадение и на самом деле никакого диалога не будет, даже марионеточного. Но тут тот самый случай, когда лучше перебдеть, чем недобдеть.
Пытанне аб гвалце – краевугольнае для сённяшніх пратэстаў. Ад шэрага блогераў і лідараў меркаванняў (пераважна, замежных) мы чуем, што мірныя пратэсты заводзяць нас у тупік і прыйшоў час рабіць кактейлі молатава і нападаць на карнікаў. Іншыя, наадварот, бачаць у кожным, хто гатовы ўдарыць міліцыянта, правакатара спецслужб.
У падкасце я спрабую даць выразнае вызначэнне гвалту, разглядаю ролю гвалту ў палітыцы і дзяржаўным ладзе, падрабязна разбіраю аргументы прыхільнікаў гвалтоўнай і негвалтоўнай барацьбы і даю свой адказ на пытанне: дык якія ж пратэсты больш эфектыўныя і як весці сваю рэвалюцыю нам?
Надоечы Галоўнае упраўленне па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй адмецілася і зарабіла сабе імя на вякі. Калі раней іх ненавідзелі толькі футбольныя заўзятары, анархісты і блогеры, то зараз справядліва ненавідзець будзе ўся краіна. Малайцы, стварылі сабе імідж 🙂
Яшчэ нядаўна я пісаў падрабязны лангрыд [1] аб структуры падраздзяленняў і метадах іхняе працы, у асаблівасці са студэнтамі. А цяпер трымайце ўсяго чатыры факты аб бандзе, што арудуе ў цэнтры Мінска пад прыкрыццём колішняга прэзідэнта.
1. Падчас ператрусаў на кватэры ў анархістаў у 2017 годзе супрацоўнікі ГУБАЗіК скралі [2] 500 еўра. Заяву аб гэтым следчыя ворганы праігнаравалі.
2. На судох па рэзананснай “справе Вілюгі” (найбуйнейшага наркабарона апошніх гадоў) высветлілася, што доўгія гады ён быў паведамляльнікам ГУБАЗіК. На судзе неадначасова гучалі заявы аб тым, што спецслужба кіравала наркатрафікам.
3. Старшыня 3-га падраздзялення ГУБАЗіК (па барацьбе з экстрэмізмам) Міхаіл Бедункевіч [3] пачынаў службу ў ворганах лагерным операм.
4. ГУБАЗіК заўсёдны фігуруе ў справах аб карупцыі. Згодна з узгаданай вышэй “справай Вілюгі” на 8 гадоў быў асуджаны супрацоўнік ГУБАЗіК Канстанцін Дзенісевіч. У студзені 2017-га года старэйшы оперупаўпаўнаважаны 2-га адзелу 3-га ўпраўлення ГУБАЗіК Станіслаў Якіменка (і зноў антыэкстрэмісцкі адзел!) скраў з сейфа калегі 270 000 даляраў і збег у Румынію. У студзені 2020-га, усяго праз месяц пасля звальнення, быў затрыманы колішні намеснік старшыні ГУБАЗіК Уладзімір Ціхіня – вінавацілі ў атрыманні хабару па “цукровай справе”. Прасядзеўшы ў “Амэрыканцы” 8 месяцаў, выйшаў на волю.
Будзе дарэчным адзначыць, што бязмежная сквапнасць губазаўцаў – гэта адметная рыса, якая адрознівае іх нават ад іншых міліцыянтаў. І гэта бандафармаванне працуе на нашыя падаткі. Колькі гэта будзе доўжыцца – залежыць ад нас саміх.
У сувязі з учорашней бандыцкай выхадкай карнікаў і шараговымі жорсткімі затрыманнямі людзі пачалі пісаць: “Закліч да стварэння дружынаў!” Заклікаць рабіць тое, у чым не ўдзельнічую сам, я наўрад ці маю маральнае права. Але праблему гвалту карнікаў патрэбна неяк вырашаць, і ў людзей відавочны попыт на гэтае вырашэнне.
У нашай сітуацыі ёсць некалькі вымярэнняў. Калі б праблема была толькі ў фізічнай сіле (пабіць быкоў на вуліцы), мы б хутка яе вырашылі. Гледзячы на ўчорашніх клоунаў з ГУБАЗіК, магу з абсалютнай упэўненасцю заявіць: 20 фанатаў з асновы МТЗ-РІПА раскаталі б іх за паўхвіліны (не дарма ж мянты з такой жорсткасцю расправіліся з футбольнымі хуласамі ў 2014-2015 гадох). І дручкі б гэтых гопнікаў не ўратавалі. Наколькі ведаю ад людзей, што ўдзельнічалі 9-11 ліках, практычна паўсюль, дзе ў карнікаў скончваліся светлашумавыя гранаты, яны адграбалі і збягалі нават ад неарганізаванага натоўпу.
Але праблема ў тым, што апрача быкоў з дручкамі, у карнікаў пакуль ёсць функцыйны следча-судовы апарат, мноства камераў па ўсіх гарадох, а таксама магчымасць з вялікай імавернасцю затрымліваць на вуліцы тых, каго яны хочуць. Гэта значыць, што ў выпадку арганізаванага сілавога супраціву, яны змогуць з часам вылічыць як мінімум частку людзей, якія ўчынілі гэты супраціў, і пасадзіць іх. Нагадаю, што сёння па артыкулах 293 і 364 КК РБ сядзяць пад следствам самае малае 120 чалавек. Калі карнікі змогуць выбіць з нашых шэрагаў яшчэ 100-200 самых смелых і рашучых, гэта, мякка кажучы, не найлепшым чынам скажацца на дынаміцы пратэстаў. Варта таксама разумець, што любая такая дружына, будзячы выведзенай на вуліцы ва ўсім сваім абмундзіраванні: шлемы, дручкі, накаленнікі, тут жа прыцягне ўвагу карнікаў і забяспечыць сабе затрыманне.
Мы маем справу з апаратам, які падрыхтаваны эскаляваць гвалт па-максімуму – ажно да забойстваў. “Прабіць” звычайны АМАП без экіпіроўкі магчыма. Цяжкіх са шчытамі – складаней, але таксама магчыма. Але што могуць масы пратэстоўцаў супрацьпаставіць гумавым кулям ці баявой зброі? Пакуль нічога. Хіба разлічваць, што не будзе аддадзены загад на іх прымяненне праз палітычныя рызыкі.
Калі ўзяць нядаўнія гістарычныя прыклады, калі грамадства адбірала ў дзяржавы функцыю забеспячэння бяспекі, то мы пабачым, што ва ўсіх выпадках гэта адбывалася, калі дзяржава слабела ці ўвогуле знікла. Падчас рэвалюцыі ў Сірыйскім Курдыстане курды скарысталіся баямі між FSA (Вольным сірыйскім войскам) і SAA (войскам АСАДА), вакуумам улады, каб узброіць сваіх хаўруснікаў, якія дагэтуль былі ў падполлі. Ва Украіне на пачатку 2014 году дзяржава пару месяцаў увоге знаходзілася ў паралічы: міліцыя не ездзіла на выклікі, таму стварыць дваравыя, квартальныя і гарадскія дружыны не сталася складаным. Апрача ўсяго, у кіяўлян 4 месяцы было бяспечнае месца – сам Майдан, дзе яны маглі спакойна арганізоўвацца і трэнавацца. У нас такіх прывілегіяў няма: дзяржаўны апарат, хоць і з перабоямі, але па-ранейшаму выконвае сваю карную функцыю.
Што магло б спрацаваць у такой сітуацыі? У нас ёсць два асноўныя козыры: лікавая перавага і прысутнасць. То ж бо то з аднаго боку, нас амаль заўжды болей, чым карнікаў, а з іншага – мы можам аператыўна сачыць за іх перамяшчэннем у рэальным часе, т.як нашыя вочы – увесь горад. А яны за намі – не. Развітая сістэма маніторынгу (сетка чатаў, спецыяльныя групы валанцёраў, інтэрактыўная мапа) і здольнасць спрытна збірацца ў адным месцы па сігнале, маглі б збянтэжыць карнікаў і моцна знізіць іхняю эфектыўнасць. Прыязджае бусік карнікаў на выклік: ім даклалі, што ў двары 20 чалавек. Пакуль яны прымаюць выклік і дабіраюцца да месца – там ужо 100 чалавек, і людзі працягваюць прыходзіць. Счэпка і зрыванне маскаў не дазволяць зусім пазбегнуць затрыманняў, але дазволяць зрабіць кожнае з іх максімальна доўгім і стрэсавым для карнікаў. І пры гэтым пазбегнуць простага гвалту, каб не падстаўляць сябе пад артыкул. Цяпер людзі такім чынам адбіваюць сваіх ужо амаль паўсюль. Учорашнія відэа з Віцебску і Гродна паказалі, што калі людзей шмат і яны арганізаваныя, шанцы на затрыманне зніжаюцца ў шматкроць. Узгадайце: у Мінску пацукі ўчора пачалі біць людзей у асноўным калі народ пачаў разыходзіцца.
Такім чынам, мы маем дылему: стварэнне дружынаў, якія будуць адказваць гвалтам на гвалт, справакуе эскалацыю, у якой мы можам і не перамагчы, і якая з большай верагоднасцю знізіць колькасць удзельнікаў пратэста (узгадаем, што найвялікшыя мітынгі збіраліся выключна ў мірным фармаце). Але і ігнараванне гвалту сілавікоў – таксама не варыянт; пратэст мусіць абараняць сябе.
Мне падаецца, што выхад можа быць знойдзеным праз практыку і пошук новых падыходаў. Выніковага рашэння я пакуль не маю. Але, можа быць, для пачатку варта хлопцам і дзяўчынам, каторыя жадаюць стварыць дружыны, запісацца ў спартовую залу? Да таго ж і аднадумцаў знойдзеце. Можа быць, на навамодных дваравых тусах варта, акрамя паядання пячэнак і танцаў (што, вядома, таксама трэба), пачынаць адпрацоўваць счэпкі і затрыманні? Не, гэта не падрыхтоўка да масавых беспарадкаў, а звычайная спартовая гульня ???? Можа быць, пара паказаць сябе тым сотням звольненых сілавікоў? Ці пачаць самім рыхтаваць людзей, якія падрыхтаваныя да заняткаў абароны нашых кварталаў (хаця б, для пачатку маніторынгам сілавікоў і каардынацыяй аператыўных сбораў) на прафесійнай аснове – у лік грамадства? Можа, варта пачынаць дэзактываваць відэакамеры, што выкарыстоўваюць карнікі для сачэння за людзьмі, а ў дадатак пазбаўляць іх доступа да дадзеных камер, якія таварыствы ўсталёўваюць у сваіх пад’ездах? Варыянтаў шмат, што з гэтага дасць эфект для нашай рэвалюцыі, пакажа толькі арганізаваная практыка.
В связи с вчерашней бандитской выходкой карателей и очередными жесткими задержаниями люди стали писать: “призови к созданию дружин самообороны!” Призывать делать то, в чем не участвуешь сам, я вряд ли имею моральное право. Но проблему насилия карателей необходимо как-то решать, и у людей очевиден запрос на это решение.
У нашей ситуации есть несколько измерений. Если бы проблема была только физической силе (побить быков на улице), мы бы её быстро решили. Глядя на вчерашних клоунов из ГУБОПиК, могу с полной ответственностью заявить: 20 фанатов из основы МТЗ-РИПО раскатали бы их за полминуты (не зря ведь менты с такой жестокостью расправились в футбольными хулсами в 2014-2015 годах). И дубинки бы этих гопников не спасли. Насколько знаю от людей, участвовавших 9-11 числа, практически повсеместно, где у карателей заканчивались светошумовые гранаты, они отгребали и убегали даже от неорганизованной толпы.
Но проблема в том, что помимо быков с дубинками у карателей пока есть функционирующий следственно-судебный аппарат, множество камер по всем городам, а также возможность с большой вероятностью задержать на улице того, кого они хотят. Это значит, что в в случае организованного силового отпора они смогут со временем вычислить как минимум часть людей, чинивших этот отпор и посадить их. Напомню, что сегодня по статьям 293 и 364 УК РБ сидят под следствием самое малое 120 человек. Если каратели смогут выбить из наших рядов ещё 100-200 самых смелых и решительных, это, мягко говоря, не лучшим образом скажется на динамике протестов. Стоит также понимать. что любая такая дружина, будучи публично выведенная на улицы во всем обмундировании: шлемы, дубинки, наколенники, тут же привлечет внимание карателей и обеспечит себе задержание.
Мы имеем дело с аппаратом, который готов эскалировать насилие по максимуму – вплоть до убийств. “Пробить” обычный ОМОН без экипировки можно. Тяжелых со щитами – сложнее, но тоже можно. Но что могут массы протестующих противопоставить резиновым пулям или боевому оружию? Пока ничего. Лишь рассчитывать, что не будет отдан приказ на их применение из-за политических рисков.
Если взять недавние исторические примеры, когда общество отбирало у государства функцию обеспечения безопасности, то мы увидим что во всех случаях это происходило, когда государство слабело или вовсе исчезало. Во время революции в Сирийском Курдистане курды воспользовались боями между FSA (Свободной сирийской армией) и SAA (армией Асада), вакуумом власти, чтобы вооружить своих сторонников, до того бывших в подполье. В Украине в начале 2014 государство пару месяцев вообще находилось в параличе: милиция не ездила на вызовы, поэтому создать дворовые, квартальные и городские дружины не составило труда. Кроме того, у киевлян 4 месяца было безопасное место – сам Майдан, где они могли спокойно организовываться и тренироваться. У нас таких привилегий нет: государственный аппарат, хоть и с перебоями, но по-прежнему исполняет свою карательную функцию.
Что могло бы сработать в такой ситуации? У нас есть два основных козыря: численный перевес и присутствие. То есть с одной стороны, нас почти всегда больше, чем карателей, с другой, мы можем оперативно следить за их перемещениями в реальном времени, т.к. наши глаза — весь город. А они за нами – нет. Развитая система мониторинга (сеть чатов, специальные группы волонтёров, интерактивная карта) и навык быстро собираться в одном месте по сигналу могли бы обескуражить карателей и сильно снизить их эффективность. Приезжает бусик карателей по вызову: им доложили, что во дворе 20 человек. Пока они принимают вызов и добираются на место – там уже 100 человек, и люди продолжают подходить. Сцепка и срывание масок не позволят совсем избежать задержаний, но позволят сделать каждое из них максимально длительным и стрессовым для карателей. И при этом избежать прямого насилия. чтобы не подставлять себя под статью. Сейчас люди таким образом отбивают своих уже почти повсеместно. Вчерашние видео из Витебска и Гродно показали, что когда людей много и они организованы, шансы на задержание снижаются многократно. Вспомните: в Минске крысы вчера стали бить людей в основном когда народ уже стал расходится.
Таким образом, мы имеем дилемму: создание дружин, которые будут отвечать насилием на насилие, спровоцирует эскалацию, в которой мы можем и не победить, и которая с большой вероятностью снизит количество участников протеста (вспомним, что наибольшие митинги собирались в исключительно мирном формате). Но и игнорирование насилия силовиков – тоже не вариант; протест должен защищать себя.
Мне кажется, что выход может быть найденным через практику и поиск новых подходов. Готовых решений у меня пока нет. Но, может быть, для начала стоит пацанам и девушкам, которые хотят делать дружины, записаться в спортзал? Заодно и единомышленников найдёте. Может быть на новомодных дворовых тусах стоит, кроме поедания печенок и танцев (что, конечно, тоже нужно), начинать отрабатывать сцепки и задержания? Нет, это не подготовка к массовым беспорядкам, а обычная спортивная игра 😉 Может быть пора показать себя тем сотням уволившихся силовиков? Или начать самим готовить людей, готовых заниматься защитой наших кварталов (хотя бы, для начала, мониторингом силовиков и координацией оперативных сборов) на профессиональной основе — за счёт общества? Может пора начинать дезактивировать видеокамеры, использующиеся карателями для слежки над людьми, а заодно лишать их доступа к данным камер, которые товарищества устанавливают у себя в подъездах? Вариантов много, что из этого даст эффект для нашей революции, покажет лишь организованная практика.
