Entries from May 2020 ↓

Узяў кароткае інтэрв’ю ў аднаго з абвінавачаных па справе антыфашыстаў, які выйшаў на волю ў красавіку. Адназначна рэспект за тое, што, нягледзячы на 4-гадовы тэрмін і ціск з боку ГУБАЗіКа не баіцца ўслых называць сябе антыфашыстам і стасавацца з прэсай.

Ужо хутка – 10га чысла, чарговы выпуск падкаста #RadioRadix. Гэтым разам выпуск будзе адукацыйны. Тэма: Нацыяналізм, яго плюсы і мінусы. Пра нацыяналізм мы чуем вельмі шмат зачастую, у спекулятыўным кантэксце. Прадстаўнікі розных левых рухаў выкарыстоўваюць гэтае слова як негатыўны ярлык, правыя даказваюць што нацыяналізмы суседніх народаў – кепскія, а нацыяналізм іхняга народу – добры. Што ж гэта за рэч такая – нацыяналізм і наколькі ён спрыяе ці не спрыяе вызваленню чалавека і сацыяльнай справядлівасці – будзем высвятляць у падкасце.

А пакуль прачытайце файны артыкул па тэме.

Право-нарушительные органы продолжают жечь напалмом интернет-пространство и здравый смысл. Прочитал на Весне новость что Министерство информации признало экстремистскими 10 пабликов Вконтакте.

Я, конечно, проверил их все.
“Отходы общества” – развлекательный паблик с претензией на мизантропию. Выкладывают фотки всяких алкашей, бездомных, люмпенов и т.п. со смешными и не очень подписями. 19к подписчиков.
“БЕЛЫЙ ФРОНТ” – унылые нацисты, группа закрытая. 4к подписчиков.
“Героическая молодежь” – унылые нацисты. 1к подписчиков.
“UBER ALLES” – унылые нацисты. Последняя запись в январе, группа больше не ведётся. 5к подписчиков
“Кровь Севера” – унылые нацисты. Заблокированы также на территории РФ. 45к подписчиков.
“ПРОТИВ СИСТЕМЫ AGAINST THE SISTEM” – абстрактно-протестный паблик против всего плохого и за всё хорошее. Мешанина из революционного пафоса, конспирологии и философских картинок. 76к подписчиков.

Дальше интереснее.

“А.С.А.В. Злая молодежь” – типичнейший АУЕшно-пацанский паблик. Цитаты вроде “Либо ты, либо тебя. И никак иначе”, волки, скриншоты из гангстерских фильмов и т.п. Внимание – 1 млн 21 тыс. подписчиков.

“World of History” – развлекательный паблик с историческими фотками. Приколы, реклама, исторические фотки. Долго листал, вообще никакой крамолы не нашел. 2 млн 67 тыс подписчиков.

“Мизантроп” – развлекательный паблик. Мемы и пошлые шутки, и больше ничего. 1 млн 392 тыс. подписчиков.

“контур гуся” – развлекательный паблик. Мемы и реклама, мемы и реклама. 1,7 млн подписчиков.

Согласитесь, это что-то новое. До последнего времени Мининформ признавал экстремистскими почти исключительно политический контент. По крайней мере в нём можно было увидеть хоть какие-то намёки на нетерпимость. Но чем провиниля контур гуся и ему подобные? Это явно коммерческие проекты, отстоящие от политики так далеко, как только возможно.

Тут на ситуацию можно посмотреть сразу с нескольких сторон.

Во-первых, сбывается мой прогноз о том, что понятие экстремизма будет расширяться и раздуваться. Получается, никто не застрахован ни от чего. Ты можешь постить котиков, полуголых женщин и пацанские цитаты и всё равно окажешься в списке. Сначала в экстремисты записали нацистов. Потом нацистов и анархистов. Потом нацистов, анархистов и мусульман. Общество не реагирует. Класс, можно продолжать! Заблочили Хартию и Партизан. Потом пошли фильмы Павла Спирина и Nexta с сотнями тысяч\миллионами просмотров. Сейчас развлекательные паблики. Причина никому не известна. Что дальше? Может, эротический контент? Может, паблики с информацией об ЛГБТ? Аниме?

Во-вторых, на самом деле это могла быть простая бюрократическая глупость. В самом паблике или в комментариях к одной из записи могли разместить свастику – великие айтишники из ГУБОПиКа решили не заморачиваться и подать материалы на весь паблик.

Ну а после традиционных возмущений наглостью и тупостью карательного аппарата у меня возникла конспирологическая версия. А нет ли тут коммерческой составляющей? Смотрите сами – паблик на 1-2 млн человек это курица, несущая золотые яйца. И хотя в некоторых из них подписчики явно накручены, сам паблик вполне можно продать за несколько десятков тысяч долларов. Ежемесячная прибыль с рекламы может составлять от тысячи долларов и выше. Внесение в список экстремистских материалов и последующая блокировка, очевидно, снижают стоимость и доходы. Заказ конкурентов? Частный интерес кого-то из право-нарушительных органов? Принуждение к продаже? Точно сказать сложно, но, думаю, к этой версии нужно присмотреться повнимательней. Тот факт, что все паблики ведутся очевидно россиянами и посвящены российской тематике, только добавляет переменных в уравнение.

Кстати, я написал владельцам четырёх крупнейших пабликов с вопросами о произошедшем. Также написал в суд Октябрьского района города Витебска, дабы узнать имя фамилию судье, принимавшего решения и взять у него комментарий. Что они ответят, расскажу в своём ближайшем стриме.

Все паблики кроме “Кровь севера” в Беларуси пока открываются без Tor и VPN.

Пандэмія: трэнды і прагнозы

Пакуль Беларусь толькі рыхтуецца да піка захворванняў, у краінах, дзе пандэмія віравала наймацней, пік ужо відавочна пройдзены.

Зараз у Францыі, Італіі, Гішпаніі (гэта адны з найбольш пацярпелых краінаў Еўропы), у сярэднім памірае 100-200 чалавек на суткі – гэта паказчык пачатку сакавіка. Лічба няўхільна зніжаецца.

Менавіта таму і пачалі здымаць абмежаванні.

Думаю, можна прагназаваць што да канца чэрвеня у пераважнай большасці краінаў эпідэмія альбо сыйдзе цалкам альбо сціснецца да ўзроўню небяспекі звычайнага сезоннага грыпу.

Шведская мадэль (адсутнасць каранціну але максімальныя медыка-санітарныя меры), хто б што не казаў, апраўдвае сябе. Лічбы ў Швецыі далёкія ад завоблачных. Па ўсёй верагоднасці, смяротнасць там плюс-мінус такая ж самая, як у краінах, якія ўвялі жорсткі каранцін. Уся розніца ў тым, што там яна адбываецца больш рэзка – а ў «каранцінных» краінах размазаная ў часе.

Відавочна таксама, што найвышэйшая смяротнасць – у краінах з неаліберальнай мадэллю медыцыны. Гэта калі медыцынская галіна робіцца такой жа галіной эканомікі як, напрыклад, рэстаранны бізнес, і ледзь не цалкам аддаецца на ўтрыманне прыватнікаў. То бок уся медыцына ў краіне пераўтвараецца ў шэраг фірмаў, якія вымушаныя гэтаксама ж канкураваць між сабой на рынку (нават калі яны дзяржаўныя), як і любыя іншыя прадпрыемствы.

Дык вось у краінах, дзе медыцына менавіта такая – смяротнасць была найбольшая. Гэта Францыя, Гішпанія, Вялікабрытанія, ЗША (хаця апошнія яшчэ трымаюцца за кошт моцнай дзяржаўнай падтрымкі медыцыны падчас пандэміі).

А вось Швецыя і Германія справіліся выдатна – паглядзіце і ацаніце маштабы самі. Турцыя, якая на самым пачатку эпідэміі нацыяналізавала УСЮ медыцынскую галіну мае вельмі малую смяротнасць адносна колькасці насельніцтва.

Думаю, гэтая пандэмія многаму навучыць не толькі грамадства але і ўрады і капіталістаў – бо зразумела, што аналагічны вірус можа прыляцець з любой краіны свету ў любы момант, і нават закрытыя межы не выратуюць. Думаю, як бізнес так і дзяржава будуць шукаць усе магчымыя меры каб у будучыні перажываць эпідэміі, не спыняючы эканоміку. Гэта можа быць пагалоўная вакцынацыя людзей ад усіх магчымых вірусаў, перафарматаванне медыцынскай галіны пад магчымыя эпідэміі, масавы ўвод у дзеянне экспрэс-тэстаў, і, вядома, перавод на ўдалёнку ўсяго, што мажліва перавесці. Магчыма, таксама, паскарэнне аўтаматызацыі працы.

Вядома, зробяць гэта толькі тыя краіны, у якіх на гэта будуць грошы. Так што пандэмія паглыбіць маёмасную няроўнасць не толькі ўнутры грамадства але і на глабальным узроўні – між краінамі свету.

п.с. калі што, я не выступаю за нацыяналізацыю і адзяржаўлеванне эканомікі – я выступаю за тое, каб медыцына была агульнай і бясплатнай.

Как сообщает Анархический черный крест, Никита Емельянов, попав в колонию в Бобруйске, решил не подписывать «бумаги» (так зэки называют обязательство о правопослушном поведении) и выбрал для себя путь тотального несотрудничества с администрацией.

В этом случае его ждут два дальнейших варианта развития событий:

– Его отправят в Могилёвскую тюрьму отбывать наказание на тюремном режиме

– Его раскрутят по 411-й статье, добавив ещё до 2 лет заключения, и потом — на строгий режим.

В своём письме Никита об этих вариантах пишет и сам.

Есть ещё возможность, что его надолго оставят в ПКТ в Бобруйске, однако это маловероятно.

Такую линию поведения зэки называют «газованием», строя в своём слэнге многочисленные аллюзии на педаль, вжатую в пол. Меткое сравнение. Жизнь человека, не подписавшего в зоне бумаги и вправду полна риска.

Это непростое решение, требующее смелости и железной выдержки на протяжении долгих лет.

В очередной раз остается пожелать Никите стойкости, и мне очень хочется верить, что от целиком осознаёт, на что он идет. Впереди у него — месяца штрафного изолятора и срок в камерной системе. Раскрутить по 411-й могут, как показывает практика, перед самым освобождением — это намеренное психологическое давление, тебя держат в неведении относительно твоей судьбы до самого последнего момента (мне влепили новый срок за 3 дня до освобождения).

Написать письмо Никите можно по адресу:

213800, г. Бобруйск, ул. Сикорского, 1А

Емельянов Никита.

Не удивляйтесь, если он долго не будет отвечать — в ШИЗО письма не выдают.

Зараз СМІ пачынаюць поўніцца гісторыямі аб тым, як студэнтаў заганяюць на парад.

У гэтым месцы, тыпу, трэба злавацца на бесчалавечную ўладу і думаць якія яны скаты.

Гэта ўсё канешне так, аднак у мяне паўстае пытанне: як назваць чалавека, якому наганяй ад начальства важнейшы за сваё здароўе і жыццё?

Праглядаючы кантэнт анархісцкіх паблікаў, пераважна амерыканскіх і заходнееўрапейскіх, з часам адзначыў адну важную дэталь. Кожны раз, калі аўтары артыкулаў і відэа гавораць аб прыгнечаных, яны кажуць аб меншасцях. Ідзе размова аб тым, каго эксплуатуе капіталізм – перш за ўсё прыгадваюць бяздомных. Аб тых, каго душыць дамінуючая культура – гаворка аб ЛГБТ. Калі вядзецца размова пра дзяржаўны кантроль – то ў кантэксце уціскання мігрантаў.

Іншымі словамі, пра прыгнёт і эксплуатацыю гаворыцца выключна ў кантэксце таго што, яны адбываюцца з невялічкімі маргіналнымі групамі.

І гэта, у прынцыпу, зразумела: гэтыя маргіналізаваныя слаі насельніцтва сапраўды па цэлым шэрагу прычын болей церпяць ад сацыяльнага ладу, забабонаў і дзяржаўнага гвалту. Па-чалавечы іх сапраўды шкада.

Аднак у мяне паўстае пытанне: хто ж тады будзе абараняць большасць?

На працягу большай часткі сваёй гісторыі анархізм як палітычны рух і філасофія настойваў на тым, што ён выражае інтарэсы пераважнай большасці насельніцтва. Працоўных і сялян. Палітычная праграма анархісцкіх рухаў мела на ўвазе перабудову грамадства на карысць інтарэсаў БОЛЬШАСЦІ. Анархісты, адпаведна, выступалі ад імя гэтай большасці, імкнуліся быць яе голасам.

І, трэба адзначыць, менавіта тыя анархісцкія рухі і арганізацыі, якія змаглі найбольш адэкватна выразіць інтарэс працоўнай большасці, мелі найвялікшы поспех (РПАУ(м), CNT, аргенцінская ФОРА і інш).

Аднак напачатку 1970-х у левай думцы адбыўся паварот. Услед за расчараваннем у «класічным» пралетарыяце, які не здужаў паўнавартаснае паўстанне (на што ёсць маса прычын: і рэпрэсіі, і пад’ем сацыяльнай дзяржавы, і рэфармісцкая пазіцыя прафсаюзаў), якое ад яго чакалі інтэлектуалы, прыйшлі спробы шукаць новы рэвалюцыйны клас. Шэраг левых інтэлектуалаў: Бадрыйар, Маркузе і інш., прыходзяць да высновы, што пралетарыят, маўляў, прадаўся капіталізму і зараз інтэграваны ў Сістэму. Перамены яму не патрэбныя, на паўстанне ён не здольны. Надзеі звяртаюцца на маргіналізаваныя меншасці, прыгнечаных людзей на абочыне грамадства. Геі, лесбіянкі, мігранты, бяздомныя – усе тыя, хто адрынуты сацыяльным ладам і лічыцца ізгоямі. Мяркуецца, што менавіта яны, абазлённыя на сістэму, тыя хто церпіць ад яе найбольш, захочуць вынічшыць яе і павядуць за сабой астатніх.

Залішне казаць, што і гэтая надзея не спраўдзілася. За выключэннем шэрагу лакальных бунтаў (часам даволі маштабных), антыаўтарытарыі так і не змаглі пабудаваць масавы агульнаеўрапейскі рэвалюцыйны рух, які б хаця б аддалена нагадваў тое, што існавала ў 1910-1930-я гады. Праца сярод меншасцяў, з рознай ступенню паспяховасці, была. А вось каб яны сталі лакаматывам радыкальных пераменаў – такога не было.

Выключэннем можна назваць хіба альтэрглабалісцкі рух, аднак ён быў сітуацыйным аб’яднаннем розных сілаў без адзінай пазітыўнай павесткі, і праіснаваў нядоўга (прыблізна з 1998 па 2004) – не кажучы ўжо пра тое, што пацярпеў паразу. І ў ім, шо важна, павестка абароны правоў меншасцяў амаль адсутнічала.

Аднак жа ранейшая парадыгма – ставіць стаўку на меншасць – у анархістаў па-ранейшаму засталася. І, хаця сістэмныя і партыйныя левыя часта гавораць пра правы працоўных, рэальнага рэвалюцыйнага працоўнага руху па-ранейшаму не існуе, а увага анархістаў амаль паўсюдна звернутая ў першую чаргу на ўсё тых жа ЛГБТ, бяздомных і мігрантаў. Часам таксама на мусульман, цыган, людзей з псіхічнымі захворваннямі і наркаспажыўцоў.

І хаця гэтыя людзі рэальна падвяргаюцца моцнаму прыгнёту, і абараняць іх – справа патрэбная і высокародная, я паўтару сваё пытанне:

Хто абароніць інтарэсы большасці?

Відавочна, што большасць (а гэта сёння, гэта як і 100 год таму, наёмныя працоўныя), не пойдзе за тымі, хто не артыкулюе яе інтарэсы. І нават калі анархісты змогуць аб’яднаць пад сваімі сцягамі УСЕ вышэй згаданыя меншасці (чаго, аднак, не назіраецца), яны нават усе разам узятыя не здолеюць зрабіць рэвалюцыю. Проста таму што яны меншасць і складаюць чыста фізічна, мізэрны адсотак насельніцтва.

Так, пралетарыят інтэграваны ў Сістэму. Спажывецкае грамадства дала людзям ілюзію сэнсу жыцця, які палягае ў тым каб да наступлення смерці спажыць як мага болей тавараў і паслуг, сацыяльныя ліфты ў дэмакратычных дзяржавах дзейнічаюць куды лепей, чым 100 год таму. Некаторыя працоўныя спецыяльнасці даюць добры прыбытак.

Структура працоўнага класа моцна змянілася: стала меней завадскога пралетарыяту, болей прэкарных працоўных у сферы паслуг, самазанятых і фрылансераў, якія па марксісцкай тэрміналогіі ёсць «дробная буржуазія» але па факце займаюцца самаэксплуатацыяй на рынку працы і таму без усялякіх ваганняў мусяць быць прылічаныя да працоўных. Многія наёмныя працоўныя маюць досыць вялікі ўзровень жыцця.

Аднак усё гэта не адмяняе таго, што толькі людзі працы гэта тыя, хто па-сапраўднаму зацікалўены (ці тэарэтычна можа быць зацікаўлены) ў радыкальнай змене эканамічных і палітычных адносінаў. Таму што па-ранейшаму, як і 100 год таму, яны, ствараючы ільвіную долю прадуктаў і паслуг, атрымоўваюць крыхі ад таго, што атрымоўваюць уласнікі і іхняе начальства. Ствараючы ў гэтым свеце літаральна ўсё, яны застаюцца ў ім расходным матэрылам для акумулявання капіталу мізэрнай меншасцю.

Больш за тое, паўсюдна я бачу прыкметы таго, што рэвалюцыйныя рухі абездоленых самага рознага кшталту (ад завадскіх працоўных да самазанятых і беспрацоўных) паўстаюць з вялікай інтэнсіўнасцю і маюць усе падставы для радыкалізацыі.

Па-першае, маёмасная няроўнасць расце. Гэта адбываецца як у развітых краінах, так і глабальна. У 2018 годзе было падлічана, што маёмасць 50% бяднейшых жыхароў зямлі роўная маёмасці. 26 багацейшых міліярдэраў. Яшчэ ў 2009 годзе для такой раўнавагі спатрэбілася б 380 найбагацейшых. У ЗША 1% насельінцтва валодае 42% усёй маёмасці краіны. І гэтыя прапорцыі няспынна пагаршаюцца ў бок большай няроўнасці.

Па-другое, надзеі на знікненне наёмных працоўных як такіх і татальную аўтаматызацыю працы не спраўждваюцца. Наадварот, мы бачым імклівую пралетарызацыю самазанятых, вяртанне многіх вытворчасцяў з краінаў трэцяга свету назад у першы, узмацненне эксплуатацыі і ліквідацыю інстытутаў сацыяльнай дзяржавы амаль паўсюдна. Кліматычны, а зараз яшчэ і эпідэміялагічны крызіс, гэтаму імкліва спрыяюць.

Гэта выклікае амаль няспынныя паўстанні працоўных у аграмаднай колькасці краінаў. Самае апошняе: рух Жоўтых Камізэлек, буйныя пратэсты ў Чылі і Эквадоры. УСЕ яны пачаліся з-за эканамічнай няроўнасці.

Аднак якую ролю ў гэтых рухах іграюць анархісты? За рэдкімі выключэннямі – ніякую альбо мізэрную. Бо ўсе гэтыя гады былі сканцэнтраваныя на «акучванні» рознага кшталту меншасцяў. Аднак жа «свято место пусто не бывает» і сімпатыі працоўных з рознай ступенню паспяховасці захапляюць, у залежнасці ад краіны, правыя папулісты (факт што белы працоўны клас масава галасаваў за Трампа), альбо ісламісты (з каго вы думаеце складаецца сацыяльная база Братоў-мусульман і ІДІЛу на Бліжнем Усходзе?). Яны прапануюць для працоўнай большасці свае рашэнне, далёкае ад ідэалаў роўнасці і справядлівасці.

Што ж рабіць?

Я не хачу зараз наязджаць на Маркузе і Бардыяра, і атакаваць левых інтэлектуалаў. Яны жылі ў свой час і ў сваім кантэксце, і бачылі сітуацыю гэтак. Гэта нашая, а не іх, віна, што мы карыстаемся ідэйнымі напрацоўкамі 50-гадовай даўніны, замест таго, каб выбудаваць свой актуальны аналіз рэчаіснасці. Я ж хачу каб мы ўсе пачалі, урэшце, мысліць палітычнымі крытэрамі і зразумелі: калі мы ставім сваёй мэтай пабудову грамадства для працоўных, то мы мусім звяртацца да працоўных.

Як бы гэта цынічна не гучала, але турботу аб меншасцях трэба пакінуць спецыялізаваным групам: праваабаронцыам, ініцыятывам дабрачыннасці. Альбо, прынамсі, не рабіць яе сваёй галоўнай палітычнай лініяй. Не таму, што мы не любім гэтыя меншасці, а таму што нават калі ўсе яны стануць пад нашыя знамёны (чаго не было і не будзе, бо ані ЛГБТ ані бяздомныя апрыёры не маюць інтарэсу ў радыкальнай перабудове грамадства, акрамя таго гэта тыя яшчэ спецыфічныя людзі), іх ніколі не хопіць, каб апракінуць існуючы лад, не кажучы ўжо аб тым, каб пабудаваць нешта новае.

Няважна пад якой назвай, няважна у якой арганізацыйнай форме – анархізм мусіць вяртацца ў палітыку з выразнай праграмай пераўтварэнняў у інтарэсах працоўнай большасці. І чым раней мы гэта зробім, тым лепей.

“Эта инсталляция/перфоманс — грустная ирония о ежегодных трудо-весенне-праздничных плясках под номенклатурную дудку.

Окуренный хлебом и зрелищами разум переваривает лишь белковые волокна, разжаренные в пепелище украденного счастья, в строго отведенное время в строго отведённом месте.

Опорожни отравленный обещаниями желудок! Прислушайся! Твое сознание стучится — открой ему двери! Открой свой рот и высвободи свой гнев!

Пусть он обратится в кулак! Стабильность, покрытая мхом, сжигает себя в крематории. Почувствуй трупный запах старого мира — за ним придет свежий ветер. Искры восходящего солнца уже мерцают рад полосой мрака! Чума отступит, и вновь придет Возрождение! Мы ждём рассвета!”

(прислано подписчиком)