Entries Tagged 'Палітыка' ↓

Без аніякіх уступаў. Я проста хачу, каб вы паглядзелі гэтае відэа да канца. Працягаласць – 7 хвілін.

#radixbel

Я троху ў шоку. Беларускія СМІ ужо публікуюць інструкцыі, як засцерагчыся ад каронавірусу. Зайшоў на CNN – там увогуле гэта тэма нумар адзін. Нават імпічмент Трампа адсунула. Тэму абсмоктваюць з усіх бакоў, апытваюць экспертаў, посцяць абнаўленні ледзь не штохвіліну. У выніку ў чытачоў ствараецца ўражанне што гэта нешта мега-важнае, праблема сусветнага маштабу, мы на парозе катастрофы… Такое ўражанне фарміруецца мімаволі, калі бачыш што ўсе СМІ як заведзеныя, дзяўбуць аб адным і тым жа ўжо колькі дзён.

Пры гэтым, нагадаю, смяротнасць ад каронавіруса складае ўсяго 3,5% (ад звычайнага грыпу – 3%). У ЗША, чые СМІ раскручваюць тэму больш за ўсіх усяго два (!) выпадкі заражэння.

Агулам жа па свету – 800 заражаных і 27 загінулых ад каронавіруса. За тыдзень! Па ўсім свеце!

Затое па прагнозах СААЗ, у 2020 годзе за тыдзень ад таго ж СНІДу будзе гінуць 5700 чалавек штотыдзень. Аднак, пачакайце… дзе алармісцкія загалоўкі СМІ? Дзе паніка ў чатах? Дзе кріповыя відосы у TikTok?

Кажуць, нібыта вірус новы-невядомы. Фігня. Вірусы і бактэрыі муціруюць няспынна (гэтаксама як і амаль любы жывы арганізм). Штогод вірусолагі вынаходзяць па 3-4 новыя вірусы.

І няўжо я адзін заўважыў цыклічнасць гэтых панік? Птушыны грып, свіны грып, атыпічная пнеўманія… Памятаю, у 2009 годзе ў Мінску на хвалі свінога грыпу людзі рэальна хадзілі ў рэспіратарах, змяталі з прылаўкаў Арбідол і аксалінавую мазь, а па ЖЧ разганялі чуткі аб тым што памерлых на самой справе сотні, у моргах не хапае месца а трупы паляць па начах на Паўночных могілках. Чэсна-чэсна, у маёй мамы сяброўкі сын там працуе, сам бачыў!

Падкрэслю, я зараз кажу не пра рэакцыю ўрадаў і СААЗ (яны прадпрымаюць меры, і правільна робяць), і тым больш не сцвярджаю што з эпідэміямі не трэба змагацца. Я кажу менавіта пра раэкцыю медыяў: навіна ўжо добры тыдзень ідзе першым радком ва ўсіх сусветных СМІ і паніцы паддаюцца людзі, якіх гэта ну ўвогуле ніколі і ніяк не датыкнецца. То бок навінавоку каласальнай несуразмернасць небяспекі і ўвагі якая ёй надаецца.

У мяне, вядома, няма ўпэўненасці, што ўсе сусветныя СМІ знаходзяцца ў нейкай змове і прапіхіваюць павестку ў інтарэсах нейкіх лялькаводаў (Ротшыльдаў, рэптылоідаў і інш). Хутчэй за ўсё, яны проста гоняцца за наведвальнікамі і клікамі (болей клікаў – болей прыбыткаў ад рэкламы, усё проста). І ахвярамі гэтай гонкі робяцца мазгі людзей, якія з шараговай успышкі віруснай інфекцыі робяць глабальную катастрофу.

Вось пабачыце – не пройдзе і двух месяцаў як пра каронавірус забудуць. Як забылі пра “трэцюю сусветную” якой нас пужалі ўсяго пару тыдняў таму. Затое маніпулятары дадуць новую нагоду для панікі. Карацей, заклікаю ўсіх думаць сваёй галавой і надзённымі праблемамі а не праблемамі Уханя, якія амаль гарантавана нас не датыкнуцца.

Дмитрий Бученков выпустил рецензию на мою книгу “Теория интерсекциональности: анархистская критика”. Читаем тут.

ТРЫГЕРЫ: непапулярныя думкі, анархізм, экстрэмізм.

Калі пачынаеш апаніраваць з прыхільнікамі капіталізму, першае на што яны спасылаюцца, гэта тое што некаторыя спробы пабудаваць некапіталістычныя грамадствы ў ХХІ стагоддзі прывялі да таталітарызму. На практыцы гэта выглядае так:

– Маёмасная няроўнасць расце, адны людзі эксплуатуюць іншых людзей, карпарацыі захопліваюць уладу…

– ШТА? ХОЧАШ ВЯРНУЦЦА Ў СССР? КАБ БЫЛО, ЯК ПРЫ СТАЛІНЕ? ГУЛАГ? ПОЛ ПОТ? МАО ЦЗЭДУН? МАСАВЫЯ РАСТРЭЛЫ?

То бок тут ствараецца цалкам ілжывая дыхатамія, у якой “добрыя” капіталістычныя рэжымы супрацьпастаўляюцца таталітарным. Праўда, ёсць адзін маленькі нюанс: падчас свайго усталявання ліберальныя дэмакратыі Захаду забілі болей людзей, чым Сталін і Гітлер разам узятыя. Не верыце? А зараз паглядзіце на факты. Возьмем самы “хрэстаматыйны” перыяд усталявання капіталізму. З 17 ст. (пачатак актыўнай каланізацыі) да 1918 г. (канец І Сусветнай).

– Генацыд індзейцаў Паўночай і Паўднёвай Амерык. На сёння лічыцца самым буйным генацыдам у гісторыі. Мінімум 60 млн. загінулых.

– Усе каланіяльныя войны. Гэта і опіўмная вайна ў Кітае (220 тыс. загінулых) і падаўленне паўстання Сіпаеў у Індыіі (800 тыс), і шматлікія войны ў Афрыцы і Бліжнім Усходзе. Усе яны былі войнамі за рэсурсы і рынкі збыту, то бок войнамі за прыбытак. Тут нават падлічыць цяжка – многія міліёны.

– Гандаль рабамі. Толькі ад умоваў перавозкі ў трумах падчас трансатлантычнага гандлю рабамі – 2,2 млн. загінулых. Рабства было, вядома і ў старажытным свеце, і ў Сярэдневеччы. Але толькі капіталізм паставіў яго на прамысловы ўзровень і давёў да нябачаных раней маштабаў. На некаторых рудніках у Перу гінула да 100% прывезеных рабоў. Іх проста замянялі на іншых.

– Непасрэдныя забойствы працоўных падчас пратэстаў. Звычайна адбываліся падчас страйкаў (у тым ліку мірных), дэманстрацый альбо паўстанняў. Толькі ў ЗША з 1850 па 1900 наёмнікі карпарацый (прыватныя ахоўныя прадпрыемствы, тыпу акадэміі Пінкертона) і паліцэйскія забілі мінімум 432 чалавекі. Адна толькі “Лудлоўская бойня” (напад на палатачны лагер шахцёраў-страйкоўцаў) у ЗША ў 1914 годзе – 21 забіты, з якіх 12 дзеці.

Гэта я пералічыў толькі прамых ахвяраў усталявання капіталізму. Ускосных – на парадак болей. Гэта і голад, і эпідэміі справакаваныя палітыкай пагоні за прыбыткам (колькасць ахвяраў каланіяльнага кіравання ў Індыі толькі ў 19 стагоддзі ацэніваецца ў 40 млн. чалавек), і тысячы загінулых на вытворчасці з-за таго, што яе ўласнікі эканомілі на тэхніцы бяспекі для сваіх працоўных, і тыя, хто скончыў жыццё самагубствам, будучы звольненым з працы і не ў сілах далей карміць сваіх дзяцей… Усё гэта не мая драматызацыя – пачытайце класікаў еўрапейскай літаратуры: Эміля Золя, Віктора Гюго, Анарэ дэ Бальзака, Джэка Лондана

i г. д. (я ўжо не кажу пра Максіма Горкага), яны гэта выдатна апісалі.

Гэта не лічачы знішчэння прыроды, прамой падтрымкі карпарацыямі крыважэрных аўтарытарных рэжымаў і многага іншага.

Адкінуўшы нават усё гэтую жудасную матэматыку, давайце возьмем проста маральны бок. Хіба можа быць справядлівай, гуманнай і правільнай сістэма, у чый фундамент закладзеныя косткі такой колькасці бязвінных людзей? Пасля таго што капіталізм зрабіў з планетай і цэлымі народамі ўсе размовы пра тое, што “зараз затое ў нас ёсць смартфоны і кампутары!” для мяне гучаць як “ну и что, что были репрессии, зато Сталин принял Россию с сохой, а оставил с атомной бомбой!”

І так, я не лічу, што анархізм будзе грамадствам, дзе анёльчыкі будуць лятаць над кветачкамі, а ружовыя адзінарогі граць на арфах, седзячы на вясёлцы. У ім, цалкам верагодна, таксама будзе нясправядлівасць, сацыяльныя праблемы і няправедны гвалт. Аднак гэта будзе сістэма, у якой праліццё рэкаў людской крыві дзеля таго, каб адзінкі назапасілі паболей каляровых паперак, будзе немажлівым у прынцыпе.

На адной з перадач Рудабельскай паказухі распавёў пра акцыю Глеба Ціханчука (гэта той які падпаліў міліцыю ў Верхнедвінску ў навагоднюю ноч). Якой была матывацыя хлопца і што давяло яго да такога ўчынку.

Ну і ўсім раю падпісацца на Рудабельскую паказуху, калі што, я там даволі часта 🙂

Теория интерсекциональности – социологическая концепция, согласно которой общество поделено на множество групп по множеству признаков: гендер, раса, национальность, психические особенности и др., и все эти группы находятся в сложных иерархических отношениях между собой.

Около 30 лет назад эта концепция была взята на вооружение радикальными левыми и, главное, анархистами Европы и США почти повсеместно, и из научной теории превратилась в политическую призму. На сегодня это главный способ объяснения социальной реальности теми, кто считает себя борцами за справедливое общество и равенство. Она плотно вошла в феминистское и антифашистское движение и почти во все движения за права меньшинств.

Как вы уже догадались, у меня к этой теории очень много вопросов и еще больше претензий. Да, это именно из теории интерсекциональности растут такие сомнительные политические практики, как сепаратный феминизм, “день без белых” в американских университетах, агрессивная политкорректность, перерастающая в цензуру и многое другое.

Интересно, что критика теории интерсекциональности и порождаемых ей социальных практик слышна почти исключительно от правых и консерваторов. А вот из лагеря социал-революционеров, анархистов, ее почти не заметно. Данная книга, которую я писал и доводил до ума в течении 3 лет, призвана стать именно критикой теории интерсекциональности и порожденных ей политических форм с анархических классовых позиций.

Написанию её поспособствовал мой опыт изучения анархистского дискурса и интернет-присутствия в США и Западной Европе, а также, что греха таить, многие онлайн-дискуссии (а иногда и срачики 🙂 с разными представителями\представительницами феминизма. В конце концов, я почувствовал, что моя аргументация переросла рамки постов и комментариев и нуждается в более упорядоченном изложении, и взялся за книгу.

Кто рассчитывает найти в книге эмоциональные наезды на товарищей по движению, тех разочарую — этого в книге нет. Зато есть много фактов и аргументации, построенных на научных данных и статистике, максимум пруфов и минимум оценочных суждений (хотя совсем без них не обошлось, конечно). И, при всей критичности, конечный взгляд — в сторону объединения и диалога, а не конфликта и «отписок».

Бесспорно, книга скорей для узкого круга лиц: ведь это “критика на критику”, т.е. внутренняя полемика среди тех, кто и так критикует существующий строй, и непосвященному может напоминать спор средневековых схоластов. Но многие изложенные в ней факты, думаю, будут любопытны и широкому кругу читателей.

В общем, заходите на мой сайт, скачивайте, и жду ваших отзывов!

Электарат Лукашэнка – людзі, якія знаходзяцца ў рабстве і цалкам свядома, асэнсавана адмаўляюцца з яго выйсці. Такое дасканалае спалучэнне мазахізма, неадукаванасці, антыінтэлектуалізму і страху перад самамалейшымі праявамі свабоды. Калі знясем рэжым, гэты скрыншот трэба ў рамку і ў музей.

(знойдзена ў каментах у рудабельскага блогера Андрэя Павука, віна якога палягае ў тым што ён крытыкуе мясцовую ўладу).

“Эволюция человечества свидетельствует о том, что за исключением ряда примитивных обществ социум строится по принципу управления и эксплуатации большинства его членов незначительным меньшинством. Управление большинством осуществляется посредством применения силы, однако одного этого фактора недостаточно. Сознание большинства должно быть заполнено в основном вымыслами и заблуждениями, в результате чего оно по собственной воле соглашается подчиняться меньшинству”.

Эрих Фромм.

Хочу лишь добавить, что все социумы, построенные по принципам равенства (Махновщина, Парижская коммуна, коммуны Арагона и т.п.) были рано или поздно (обычно рано) уничтожены вооруженной силой господ. Ведь такие примеры того, что можно по-другому для них смертельно опасны.