Entries Tagged 'Аналітыка' ↓

Актуальная аналитика о возможных (и невозможных) путях аннексии Беларуси Россией, которую я прежде написал для Нового Часа, переведена на русский язык.

Читайте и узнайте, будет ли в Беларуси Крым или Донбасс а также отчего излишний алармизм – едва ли не хуже, чем беззаботность.

У пэўны момант я зразумеў, што ідэйны напрамак анархіста, тое, які накірунак анархізма ён абярэ для сябе, тлумачыцца ў большасці выпадкаў не палітычнымі поглядамі а… тэмпераментам. Складам характару. Пэўны тып людзей ідзе ў сацыяльныя анархісты, пэўны тып – у “анархісты ладу жыцця”, а пэўны – у ілегалісты-бамбісты. Таму свірэпыя рубкі між прадстаўнікамі розных плыняў і абвінавачанне іх у “няправільнасці” у пэўнай меры пазбаўленыя сэнсу (хаця ўсе мы ведаем, што сацыяльны анархізм адзіна правільны, хе-хе ???? ). Бо выпадкі пераходу чалавека з адной плыні ў другую крайне рэдкія.

Чаму? Да таму што калі чалавек хоча ныраць у сметніцы, жыць на сквоце і насіць ружовыя валосікі – ён будзе гэта рабіць, нават калі ты прымусіш яго вывучцыць на памяць поўны збор твораў Букчына і Крапоткіна.
А калі анархіст верыць у сацыяльную рэвалюцыю, імкнеца пабудаваць масавую арганізацыю працоўных і выступае за дысцыплінаваную класавую барацьбу – ён працягне гэта рабіць, колькі ты яму не пхай пафасных сентэнцый “анархія немагчымая анархізм вечны”, і колькі не кармі фалафелем.

Гэта попрасту розныя тыпы людзей. Яны ідзуць у анархізм ЗА РОЗНЫМІ РЭЧАМІ. Кожны за сваёй. Не хацеў бы абагульняць (гэта асобная тэма), але звычайна сацыяльныя анархісты гэты тыя хто хочуць канкрэтных пераменаў у грамадстве на сваім вяку. Ідэалісты, часта фанатыкі, гатовыя ахвяраваць многім для свайго ідэалу.

А анархісты ладу жыцця – гэта контркультурная моладзь, якой кіруе жаданне самавыразіцца, вызваліцца ад улады на побытавым узроўні (менавіта адсюль эпатажны знешні выгляд), кінуць выклік умоўнасцям, сцвердзіць сваё “я”, як незалежную адзінку. Ніякія масавыя арганізацыі працоўных тут абсалютна непатрэбныя, як бачым. Кідацца на амбразуру ў барацьбе з элітамі таксама лішняе. Дастаткова “жыць па анархіі тут і зараз”, што яны і робяць з рознай паспяховасцю.

(бываюць і змешаныя\памежныя тыпы – рэчаіснасць, як заўжды, складанейшая за класіфікацыі).

Дык што ж тады, усе анархісцкія рухі вырачаныя жыць у гэтай вечнай дыхатаміі і Анархія ніколі не пераможа? Не зусім. Галоўнае – які тып анархіста дамінуе ў дадзенай канкрэтнай краіне. І тут на 100% дзейнічае прынцып “падобнае цягнецца да падобнага”. Калі ў краіне есць моцны рух сацыяльных анархістаў – да яго будуць цягнуцца менавіа такі псіхатып: ідэалісты, змагары, рэвалюцыянеры. А бунтуюшчыя субкультуршчыкі будуць знаходзіць сябе ў іншых нішах: панк-рок, перфомансы, суполкі вольных мастакоў і г.д.

Куды горш, калі ў канкрэтнай краіне анархізм знахдодзіцца пад дамінантай “лайфстайла”. Тады людзі, здольныя рабіць рэвалюцыі шукаюць актуальную рэвалюцыйную практыку ў анарха-колах, і, не знайшоўшы яе, дрэйфуюць да варожых нам рухаў, якія, аднак, таксама дэкларуюць роўнасць і справядлівасць.

???? Даведка для тых хто не ў тэме: сацыяльныя анархісты гэта прыхільнікі масавай барацьбы, адаптацыі анархізма пад палітычныя рэаліі, і сацыяльнай рэвалюцыі. Ставяць класавую барацьбу на першае месца, вераць у анарха-камуністычны ідэал.

Анархісты ладу жыцця лічаць, што анархізм як палітычны лад немагчымы, большасць людзей вырачаная на падпарадкаванне і абывацельства, таму рабіць рэвалюцыі бессэнсоўна, замест гэтага трэба будаваць “анархію са сваімі сябрамі” і спрабаваць падмануць капіталістычнае грамадства ў штодзенным жыцці.

Парашэнка, як я і чакаў, разыгрываў вайсковую і патрыятычную картку. Папракаў Зяленскага, што той хаваўся ад ваенкамата, двойчы прыгадаў выбачэнне перад Кадыравым і тое што той у адным са сваіх шоў параўнаў Украіну з прастытуткай. Відавочна ціснуў на ratio: Зяленскі – кот у мяху, а краіна ў стане вайны, ня час для эксперыментаў.
Усяляк імкнуўся выставіць сябе гаспадаром становішча і задаць тон. Перакрываў час па рэгламенту (Зяленскі, наадварот, недабіраў), напрыканцы пачаў “самавольна” выхоўваць гімн падчас таго як Зяленскі буськаўся са сваёй жонкай і пасміхаўся ў натоўп.

Ад Зяленскага можна было б чакаць болей, але апынулася што калі ты добры комік, гэта не значыць што ты будзеш добрым трыбунам. Усё ж такі відавочна, што выступаць на стэндапах з жартамі і на стадыёнах – з палітычнымі прамовамі, гэта зусім розныя рэчы.
Сваіх пытанняў Парашэнке амаль не задаў, толькі рэтрансляваў пытанні з Інтэрнэту – эксплуатаваў імідж “народнага абранніка”. Абсалютна чакана папракаў Парашэнка за афшоры і ўзбагачэнне. Шмат казаў пра заканчэнне вайны, Было некалькі яскравых і трапных падколаў, але ад коміка, зноў жа, можна было б чакаць большага. Вельмі ціснуў на сацыялку. Яшчэ сказаў, што калі алігархі (у прыватнасці Каламойскі) пры ім палезуць ва ўладу, ён іх адтуль адсячэ. Ну гэта, канешне, лол.

Вельмі важна – разоў 7 Зяленскі зрываўся на расійскую мову. Гэта выразна кажа, што ўкраінская яму не родная. Думаю, гэта яму яўна не ў плюс пойдзе.

Яшчэ мне вельмі не спадабаліся гэтыя тэатральныя крокі са станаўленнем на калені. Што за азіятычына? Адтаго што на калені станеш, мёртвыя не ўваскрэснуць і Крым не вернецца.

Асабівага шарму і пэўнай іроніі гэтым выбарам надае тое, што абодва, хто сёння так зацята рубіліся – стаўленнікі вялікага капіталу. Толькі адзін – свайго, другі – чужога. Тут на розум прыходзіць аналогія з Трампам. Многія, абараняючы яго казалі “ён і так бізнесмен, грошай у яго хапае, таму ён – самастойная фігура”.

Шкада, што ўкраінцы знаходзяцца ў сітуацыі “абое рабое” і вымушаны абіраць “менш рабое”. Універсальным выхадам з сітуацыі, калі б такі выбар не прыйшлося рабіць, была б максімальная дэлегацыя ўлады на нізавыя ўзроўні – тая самая “федералізацыя”. Самакіраванне. Украіна занадта вялікая краіна, каб кіравацца з цэнтру. Праўда такая дэлегацыя ва ўмовах фактычнай вайны з расійскай імперыяй бачыцца вельмі праблематычнай.

Каб высветліць, хто і як забараняе інфармацыю ў Беларусі, абзваніваў Мінінфарм і ААЦ. І ўсе роўна не дамогся поўнай яснасці. Пакуль зразумела адно – дзяржава максімальна закрыла працэс прызнання матэрыялаў “экстрэмісцкімі”, каб мы не маглі яго кантраляваць, і каб рамкі экстрэмізма можна было пашыраць бясконца.

Чытайце маё міні-даследванне на тэму.

На сегодняшний день это – самая моя популярная статья на Новом Часе (более 7 тыс. просмотров). Теперь она переведена на русский. Рассказываю, как происходят бунты в беларуских тюрьмах и колониях, каковы их правила и специфика. Многое – из личного опыта.

Я не разумею такой бурнай рэакцыі на выхад 1000 гарнякоў з незалежнага прафасюзу. Ніякай катастрофы і нават праблемы тут не бачу. Калі 1000 чалавек выйшлі з прафсаюзу без адзінай стачкі, без адзінай акцыі пратэсту, значыцца гэта былі людзі, якія адпачатку не гатовыя змагацца за свае правы. І доўгія гады знаходжання ў прафсаюзе іх гэтаму таксама не навучылі. Такім чынам, дзе яны знаходзяцца\не знаходзяцца, не мае аніякай розніцы. У масштабах краіны гэта ўвогуле ні на што не ўплывае.

1000 чалавек без шуму і пылу загналі ў стойла, аднымі толькі словамі. Горкі смех. Я б пасаромеўся ўвогуле аб такім пісаць.

Ехаў на аўтобусе Нясвіж-Гарадзея на 06.05 ранку. Разам са мной яшчэ дзясятак людзей. Панурыя, сонныя, злыя, нешчаслівыя. Побач з імі я адчуваю сябе прывілеяваным (што са мной не часта здараецца). Я журналіст, і хоць няшмат зарабляю, але маю ўдосталь вольнага часу, каб паехаць па краіне аўтаспынам і не парыцца што заўтра мне не будзе што есці. Гэты пануры халодны аўтобус для мяне – дасадная выпадковасць, а для іх – штодзённая руціна. Гэтыя людзі, дзеля таго каб на наступныя 8-12 гадзін трапіць на нелюбімыя работы, кожны дзень устаюць у 5 ранку і ў холад, у цемру, пруцца на транспарт, каб яшчэ некалькі гадзін да гэтых месцаў працы даехаць і там карячыцца за 400-500 (у лепшым выпадку) рублёў у месяц.

Я адчуваю боль, гледзячы на іх.

І так па ўсёй краіне, толькі ад’едзь ад Мінску.

Нехта скажа «трэба было атрымоўваць адукацыю, мо яны болей ні на што не здольныя блаблабла» я скажу што стоадсоткава ў многіх с гэтых людзей есць вышэйшая альбо моцная тэхнічная адукацыя. І што ў выніку? На кіроўных пасадах і высокааплатных працоўных месцах – іхнія равеснікі, у якіх аказаліся «патрэбныя» сваякі. Пераважная ж большасць працоўнага насельніцтва ў правінцыі задушаныя побытам і штодзённай патрэбай у выжыванні. У іх няма часу нават на сябе, не кажучы ўжо пра грамадскую актыўнасць, палітычную актыўнасць і адукацыю. Плюс цісне асяроддзе і традыцыі: «усё патрэбна быць у людзей, няма машыны\кватэры – ты не састаяўся ў жыцці». Ня дзіва што цэлыя слаі насельніцтва співаюцца. Не дзіва што там пануе апалітычны, падданніцкі менталітэт і нежаданне нешта змяняць.

Як уцягнуць гэтых людзей у палітыку? Як растлумачыць ім, што яны – вялікая сіла? У мяне пакуль няма простага адказу. Можа гэтыя людзі ўжо згубленыя для перамен, а цікаўнасць прадстаўляюць толькі іхнія дзеці і ўнукі? Я не ведаю.

Современный капитализм порождает чудовищное неравенство: как между людьми, так и между странами, на глобальном уровне. Даже в странах. считающихся флагманами по уровню жизни и демократических свобод, диспропорция между богатыми и бедными не просто огромна: она растёт дикими темпами. И это неравенство не подлежит никакому оправданию: ни с точки зрения разности способностей людей, ни с точки зрения разности их трудолюбия.

Посмотрите это видео чтобы примерно понять как живут подавляющее большинство людей в США.

Особенно рекомендуется принципиальным либералам, которые считают, что в Беларуси, вступи она на европейский (неолиберальный) путь развития, потекут молочные реки с кисельными берегами.

https://youtu.be/AuBdEK5viq0

Я лічу такія гучныя сцверджанні могуць дазваляць сабе палітолагі і дасведчаныя актывісты, а не пісьменніцы.

Грамадства і так апатычнае і запужанае, дадаваць да ягонай апатыі вось вось такія антырэвалюцыйныя слоганы (нічым не падмацаваныя) – у вышэйшай ступені недальнабачна. Гэта вада на мельніцу Лукі, які з года ў год талдчыць: “МАЙДАНА НИБУДЕТ” з мэтай збіць імпэт да пераменаў. Хацелася б тады пачуць, якія метады з нашай уладай “праходзяць”? Мусіць, эвалюцыйныя? І шмат чаго імі дамагліся за 25 год?

Больш за тое, любы палітолаг вам скажа, што ў аўтарытарнай краіне апазіцыя можа быць толькі рэвалюцыйнай. Бо калі знішчаныя ўсе легальныя шляхі да змены элітаў, застаюцца толькі нелегальныя. Гэта ж відавочна і лагічна. Але не, Алексіевіч лепей ведае…

Цікавы факт паведаміў Фэйсбук. Відэа атакі Навазеландскага стралка на мячэць у Крайстчёрч глядзела у рэжымі рэальнага часу 200 чалавек. Ні адзін з іх (!!!) не зарэпорціў відэа падчас прагляду.

Першы рэпорт паступіў праз 12 хвілін пасля таго, як стрым з месца падзеяў скончыўся. Падчас 24 гадзін пасля тэракту толькі з Фэйсбуку было выдалена 1,2 млн копій відэа.

Я яшчэ не ведаю, аб чым гэта кажа, але аб нечым кажа.