Мір, каханне, кактэль молатава.

З выбарамі адышла на другі план ціхая штодзённая праца валанцёрскага руху па дапамозе медыкам і неабароненым слаям насельніцтва. За першы час ужо ёсць кой-якія вынікі. Лібчы ўражваюць: самаарганізаваная грамадзянская супольнасць аказалася ў многіх аспектах эфектыўней, чым дзяржава.

Напрыклад, вы ведалі, што 50% медыкаў заявілі, што атрымлівалі дапамогу ад валанцёрскіх ініцыятываў? Пачытайце, шмат цікавага.

Увечары абмяркоўваем выбары, кандыдатаў, спойлеры-шмойлеры і вось гэта вось усё. Прабачце, што так позна, але потым заўжды можна паглдязець у запісу. Але лепей анлайн, бо зможаце задаваць нам пытанні.

Сюрреализм ситуации зашкаливает: ИПшница из Лиды, живущая почему-то в МАПИДовском общежитии, утверждала на суде в марте, что видела меня, рисующим на стене общежития надпись «Менты твари» 2 февраля.

Правда, есть нюанс. Я в это время был в Польше, о чем имеется штамп в паспорте. Лживая дамочка решила, что терять уже нечего и продолжила говорить, что меня видела и мол ничо не знаю )))

Я написал заявление о привлечении её к административной ответственности. Суд в этом отказал — «за отсутствием состава правонарушеия».

Этот отказ я буду обжаловать.
Вот и вся история, собственно. Кому интересно: вся эпопея с моим задержанием и неожиданным освобождением — здесь.

Более подробно про личность этой женщины расскажу позже – удалось кое-что узнать.

А пока спасибо СМИ, которые поддержали.

https://www.racyja.com/hramadstva/mikola-dzyadok-ne-bachu-vyalikaga-zhadann/

http://spring96.org/be/news/96503

#radixbel

После того, как я провел стрим, на котором покритиковал отдельные недостатки кампании Тихановского, на меня набросилась целая толпа его разъяренных сторонников. Почти никто не высказал дельных замечаний или контркритики. Кроме оскорблений и ругани, аргументы были следующие:

ТИХАНОВСКИЙ ДЕЛАЕТ ХОТЬ ЧТО-ТО А ТЫ ТОЛЬКО СИДИШЬ И ТРЫНДИШЬ (проблема в том что сегодня уже нельзя делать “что-то”. Нужно делать то, что даст реальный результат. Про то что я “только трынжу” – странная предъява, учитывая что наше государство даже за слова в интернете наказывает).

У ТИХАНОВСКОГО ВОН СКОЛЬКО ПОДПИСЧИКОВ, А У ТЕБЯ В СТО РАЗ МЕНЬШЕ! (с каких пор количество подписчиков означает степень правоты и разумности человека? учитывая финансы Тихановского, набрать 170 тысяч подписчиков за год не есть большая проблема. Но раз на то пошло, у Виктории Бони, российской шоувумен, которая говорит что 5G вышки вызывают коронавирус, подписчиков почти в 20 раз больше, чем у Тихановского. Значит ли это, что она в 20 раз умнее и правее его?)

ТЫ КТО ВООБЩЕ ТАКОЙ? (и правда, кто я, а кто Тихановский. Что-то я совсем берега попутал, не по чину вякаю.)

Очень печально, как быстро у людей включается стадное чувство и слепое почитание вождя. Даже предельно конструктивную и вежливую критику люди воспринимают не как помощь а как личное оскорбление, ведь в их глазах лидер непогрешим и не может ошибаться. С такой ментальностью беларусы на первых же свободных выборах выберут себе нового Лукашенко, и это супер-печально.

По многочисленным просьбам подписчиков делал выжимку, для тех кому лень смотреть 2-часовой стрим. Три главные ошибки Тихановского за 32 минуты.

Плохие новости. Из Беларуси в Турцию могут экстрадировать турецкого гражданина, который попросил в Беларуси убежища, члена PYD (Демократической партии народов) Хиджри Мамаша. Сейча правозащитники бьються за то, чтобы решение о высылке было отменено.

Почему это важно.

В Турции – жестокий авторитарный режим. Десятки тысяч людей – в тюрьмах за свои политические убеждения. Среди них – множество членов Демократической партии народов – курдской партии, которая борется за автономию турецкого курдистана. Демократическая партия народов является огромным общественным объединением, двигателем политических перемен и революции в Рожаве (Сирийском Курдистане). Но для турецких властей PYD – сепаратисты, террористы и бунтари.

В случае высылки Хиджри Мамашу в Турции грозит длительный тюремный срок и пытки, являющиеся в Турции обычным делом в отношении политзаключенных.

Я буду следить за ситуацией и информировать вас о том, что можно сделать.

Кстати, аналогично недавно правозащитником удалось отбить от депортации иранца, Мехрдада Джамшидияна, которому в Иране грозила смертная казнь.

Кому интересней глубже разобраться в теме: читайте мою старую статью по курдскому вопросу в Новом Часе.

Почитайте очень толковую статью Владимира Мацкевича о сути беларуского режима. Это важно понимать. Очень много классных наблюдений о структуре государства и устройстве иерархических отношений в нём.

#radixbel
Стрым пачынаецца зусім хутка. Далучайцеся – абмяркуем апошнія падзеі тыдню. А абмеркаваць гэтым разам ёсць што.

#radixbel

Сёння 10-е чысло, а значыцца – у эфіры рэгулярны штомесячны выпуск падкаста #RadioRadix!

Тэма сённяшнага выпуску – нацыяналізм. Гэтае слова мы чуем часта і адусюль, нярдэка ў негатыўнай канатацыі. Але ці ведаем мы, што нацыяналізм такое насамрэч? Адкуль увогуле ўзяліся нацыі? Ці яны былі заўжды? І ці сапраўды з’яўляецца нацыяналізмам тое, што так называюць СМІ? Усё гэта трэба ведаць, каб умець думаць самастойна і разбірацца ў палітыцы.

У гэтым выпуску я пастараўся зразумець, наколькі нацыяналізм патрэбны для вызвалення чалавека і грамадства і ці робіць ён нашае жыццё лепшым.

Працягласць: 27 хвілін.

Youtube

Soundcloud

Mixcloud

Радикальный голос – мои регулярные стримы с анализом политической ситуации в стране. Обсуждаем политику, экономию, анархизм и революционные движения во всём мире.

Этот выпуск будет посвящен большующим пополнениям в Республиканском списке экстремистских материалов и задержаниям сторонников “Страны для жизни” по всей стране. Я намерен подробно разобрать сильные и слабые стороны этой политической кампании – а ещё вместе подумаем, что можно было бы сделать лучше.

Присоединяйтесь – завтра в шесть вечера по Минску.

Чтобы не пропустить объявку о стриме – подпишитесь на канал и нажмите колокольчик.

У прэзідэнты падаўся Валеры Цэпкала.

Хто гэта такі? Былы памочнік Лукашэнкі па навуцы і тэхналогіям, амбасадар Беларусі ў ЗША, нам.міністра МУС. Чалавек, які ў камандзе Лукашэнка з самага пачатку. Зараз – “міжнародны кансультант у сферы інвацыйных структур”.

Раптоўна ён апублікаваў пост у Фэйсбуку, у якім накінуўся на Лукашэнка з даволі-такі рэзкай крытыкай. «Я мечтаю о том, чтобы у нас была […] страна, где из стиля политического руководства будет устранена вульгарность, бесцеремонность и грубость». Ну і таму падобнае.

Выпадак для Беларусі беспрэцэдзентны. Былы дзяржслужбовец высокага рангу абрынаецца на Лукашэнка і хоча аспрэчыць ягонае месца ва ўладзе? Тут толькі два варыянты: альбо гэта прасунуты спарынг-партнёр для прыдання выбарам легітымнасці, альбо Цэпкала ідзе ад сябе і сапраўды вырашыў памерацца сіламі з нашым дыктатарам.

Арцём Шрайбман лічыць, што другое. Маўляў, вырашыў сам, няма чаго губляць.

А я лічу, што паход Цэпкала ў прэзідэнты гэта як раз хітрая шматхадовачка ўлады. І вось чаму:

1. Чалавек ужо больш 20 год побач з Лукашэнкам. На ягоных вачах знікалі палітыкі, адбываўся канстытуцыйны пераварот, саджаліся палітзэкі, збіваліся мітынгоўцы. прымаліся дэкрэты аб дармаедстве і многае іншае. І тут, у 2020-м ён РАПТОЎНА празрэў і больш не можа цярпець вапіюшчую несправядлівасць! Сур’ёзна?

2. За столькі год працы ва ўладзе на яго ў адпаведных службаў скапіліся тоны кампрамату. Гэта звычайная практыка для вышэйшых чыноўнікаў. Лукашэнка праз КДБ і СБП трымае іх усіх на кручку, каб у выпадку з’яўлення амбіцый не па чыну прызямліць у Амерыканку любога. Рызыкаваць сваёй свабодай дзеля эфемернай мажлівасці стаць прэзідэнтам? З чаго раптам? За сваю кар’еру, наколькі ведаю, Цэпкала нідзе не азначыўся нечаканай смеласцю.

Праца у МЗС (нагадаю, Валерый Цэпкала быў намеснікам міністра) – заўсёды шчыльная супраца са спцеслужбамі. Гэта значыць выдатнае веданне правілаў гульні і таго, што паследуе за іх парушэннем.

3. Ва ўсім палымяным фэйсбучным спічы Цэпкала – ні малейшага намёку на пратэстныя дзеянні. Няма самага важнага адказу – як ён збіраецца адваяваць сваю перамогу ў краіне, дзе галасы не лічацца сумленна?

Усё гэта ў сукупнасці прыводзіць да высновы: Цэпкала гэта кандыдат-сполйлер, Гайдукевіч для айцішнікаў. Шрайбман удала параўнаў яго з Прохаравым у Расіі, але я б яшчэ сказаў ён па функцыі вельмі падобны на Ксенію Сабчак. Сутнасць гульні ў тым, каб даць бяспечна выплеснуцца незадаволенасці самай нелаяльнай да Лукашэнкі групы насельніцтва: маладых адукаваных гараджан. Каб яны не хадзілі на Плошчы і карміць галубоў, а працягвалі шчыра верыць у выбары і хадзіць на выбарчыя ўчасткі. Фігура, трэба прызнацца, падабраная для гэтага крайне паспяхова – гэта прама-такі антыпод Лукашэнкі, ды яшчэ вядомы ў айцішных колах.

Тое, колькі хамячкоў ужо адзначыліся пад пастом Цэпкала хвалебнымі каментарамі і абяцаннямі за яго прагаласаваць, кажа нам, што гэтая стратэгія можа прынесці плады.

Аднак праўда і ў тым што гэта – вельмі рызыкоўная гульня для улады. Персаналісцкім рэжымам не ўласціва дапускаць яркіх асобаў у вой спектакль – бо яны могуць затміць сваёй гульнёй галоўнага акцёра, набраўшы раптоўную і нечаканую папулярнасць. Наш аўтарытарызм, у адрозненні, напрыклад, ад венесуэльскага – не мабілізацыйнага, а наадварот, анты-мабілізацыйнага тыпу. Ён пакоіцца не на актыўнасці мас, а на іхняй пасіўнасці. І таму любыя элементы, якія могуць гэтую пасіўнасць парушыць і разварушыць масы – нясуць вялізную небяспеку. Бо яны непрадказальныя і ніколі не ведаеш у які бок павернецца іхняя актыўнасць. Гэтаму ёсць вялізная колькасць гістарычных прыкладаў. Уся стратэгія нашай дзяржавы ў дачыненні да актыўнасці мас укладываецца ў формулу «не буди лихо, пока тихо». Але зараз гэты прынцып, здаецца, вырашылі парушыць. Нагода для такой рызыкі можа быць толькі адна – відавочны крызіс эканамічнай мадэлі і крызіс легітымнасці.

Так што Лукашэнка пайшоў па вельмі тонкім лёдзе. Як і тыя аналітыкі, якія пераканалі яго зрабіць гэты крок.