Мір, каханне, кактэль молатава.

#radixbel

В июле 2012 года в могилёвской тюрьме был убит человек – два сокамерника задушили третьего потому что он проиграл свою жизнь в домино. Какие последствия это повлекло для нас, крытчиков, о безукоризненной работе межкамерной связи и о цыгане-сокамернике – в новом выпуске сериала про могилёвскую крытую.

Продолжительность: 1 час 9 минут.

Моё видео про лживость праздника 9 мая, как и ожидалось, открыло портал в ад. Примерно половину хейтерских комментов ютуб не пропустил сам по своим фильтрам. Но и оставшейся половины хватает, чтобы потерять веру в человечество.

Вельмі цікавая практычная інструкцыя па супрацьстаянні з сілавікамі падчас масавых акцый. Аўтар з досьведам, адразу бачна. Частка пра футбольных фанатаў – фігня поўная, у астатнім вельмі цікава. Раю да прагляду.

https://youtu.be/gAZRohgX358

“Люди выиграют однозначно. С позиции обыкновенного человека, любая история, объединяющая и облегчающая жизнь с точки зрения переездов, единых норм и правил, использования инфраструктуры и так далее — однозначно «за». И это необходимо понимать. Мне кажется, став частью России, большинство из них скажет радостно «наконец-то!». Скажут, поверьте!”

https://naviny.by/article/20200212/1581485459-glava-belgazprombanka-ya-ne-veryu-v-dobrovolnye-izmeneniya-v-nashey

Не, гэта я не да таго, што ён пераможа на выбарах і здасць нас Расіі. Ні на якіх выбарах ён не пераможа. Я пра страшэнна нізкі ўзровень палітычнай свядомасці здавалася б дарослых і адукаваных людзей з сярэдняга класу, якія масава запісваюцца ў ягоную ініцыятыўную групу. Людзі, якія яшчэ ўчора тапілі супраць інтэграцыі з РФ, сёння ўжо гатовыя падтрымаць кандыдата з яўна прарасійскімі сантыментамі.

Карацей, для мяне гэтыя выбары канчаткова агалілі той факт, што ніякая змена прэзідэнта (а яна раней ці пазней адбудзецца) не прынясе Беларусі свабоду і дэмакратыю. Для гэтага патрэбны іншы шлях і гэты шлях у любым выпадку будзе доўгім. Думаю, бліжэйшы стрым будзе цалкам прысвечаны гэтай тэме.

Чудесный разбор образов, которые пиарщики создавали В.В. Путину. Есть чему поучиться, чтобы не стать жертвой манипуляторов. Очень советую посмотреть.

Ужо два чалавекі з маёй фрэндстужкі ў фэйсбуку, якія мне падаваліся адэкватнымі, здаровымі і разумнымі, рэпосцяць Бабарыка і ў адкрытую ім захапляюцца. Заклікаюць уступаць у ініцыятыўную групу.

На мае пытанне: ці яны сапраўды лічаць што зараз яны за яго прагаласуюць і нешта зменіцца, адзін сказаў што “ведае кой-што”, а другая сказала што “лепей дзейнічаць чым крытыкаваць”.

Гэта што такая форма масавага памяшальніцтва? Чаму людзі гатовыя з такой радасцю свядома падманвацца і займацца сізіфавай працай? Чаму не хочуць раскрыць вочы? Праўда пра гэтыя і любыя іншыя выбары пры Лукашэнке ляжыць на паверхні, не трэба быць аналітыкам каб зразумець што гэта спектакль для ідыётаў.

І ладна б гэта былі 15-гадовыя дзеці, якія не бачылі ні адных выбараў у Беларусі, ці людзі з драмучых калгасаў без інтэрнэту. А тут дарослыя адукаваныя людзі. Проста трэш, у мяне няма словаў.

Ему отказали в регистрации под формальным предлогом. Власть решила не рисковать и сделатьв ыборы даже более стерильными, чем я думал (решили что хватит недовольным и Цепкало). Заодно отказали “кандидатам протеста” Статкевича. Не хочется злорадствовать, но когда садишься играть за стол с шулером, какой ещё стоит ждать результат? Единственным адекватным выходом в ситуации может быть только отказ от того, чтобы за этот стол садиться.

У нас же многие оппозиционно настроенные граждане продожают обманываться и питать смешные надежды, записываться к Цепкало и Бабарико, тем самым полностью исполняя желание власти: придать выборам видимость адекватности и легитимности. Я считаю что сейчас тем более адекватной реакцией гражданского общества может быть только бойкот выборов. Бойкот массовый, не просто игнор, а бойкот-действие, сопряженный с агитацией и мобилизацией.

Бойкот преследует три главных цели:

1. Делегитимизацию президента. У народа по результатам выборов, незваисимо от объявленных Ермошиной цифр, должно сложиться стойкое впечатление что “его никто не выбирал”.
2. Мобилизацию зависимых категорий граждан на локальные акции неподчинения. Для студентов и многих бюджетников (а это сотни тысяч человек) не пойти на выборы – акт гражданского мужества. Их нужно вдохновить на этот акт и поддержать. Это будет для них “революционной гимнастикой”.
3. Делегитимизация самого института выборов. Быть может, до людей начнет доходить, что хорошую жизнь им не принесут ни Лукашенко, ни Статкевич, ни Тихановский, а только систематические усилия по взятию власти в свои руки.

Можете, кстати, посмотреть сегодняшнее позорище из ЦИКа:

Калі людзям перакрываюць магчымасці адстойваць свае інтарэсы легальнымі сродкамі, яны пераходзяць да нелегальных.

Хаця трэба памятаць, што «легальны» і «нелегальны» гэта ўмоўныя канцэпты, навязаныя нам сістэмай: штучна створаныя рамкі, да стварэння якіх мы не маем ніякага дачынення: Лукашэнка нелегальна находзіцца ва ўладзе, аднак у турму яго ніхто не саджае, заўважце.

Працэс пераходу ад легальных сродкаў адстойвання сваіх палітычных інтарэсаў да нелегальных называецца палітычнай радыкалізацыяй.

У ноч на 1 студзеня 18-гадовы Глеб Ціханчук са Смаргоні кінуў кактэль молатава ў Дэпартамент аховы МУС у Верхнядвінску і параніў нажом двух міліцыянтаў, якія яго затрымлівалі. Свой учынак растлумачыў палітычнымі прычынамі. Усю інфармацыю аб гэтым здарэнні, што мелася на той момант, я падрабязна прааналізаваў: [1] [2] [3]

Пасля гэтага выпадку я прагназаваў , што падобныя акцыі будуць рабіцца часцейшымі. Так і адбылося.

У ноч з 28 на 29 красавіка ў Слуцкім раёне згарэў шапік «Табакерка».

У ноч на 6 траўня ў Светлагорску згарэў аўтамабіль суддзі Руслана Царука, які неаднаразова выносіў палітычныя прысуды мясцовым актывістам.

Што аб’ядноўвае гэтыя тры выпадкі?

Перш за ўсё – палітычны матыў. І калі ў выпадку з Табакеркай і аўто суддзі Царука маніфестаў у інтэрнэт не выкладалася, казаць аб «выпадковасці» ці побытавым матыве наўрацці можна.

Па-другое – усе яны адбыліся ў рэгіёнах.

То бок пэўная частка праціўнікаў улады па-за Мінскам больш не хоча прасіць дазвол на пікеты і спадзявацца на загадзя правальных кандыдатаў у прэзідэнты. Яны гатовыя рызыкаваць свабодай, каб данесці свой мэсэдж і выразіць гнеў. У 2 з 3 выпадкаў вінаватыя не былі знойдзеныя, і гэта толькі падштурхне іх да працягу.

Відавочна, што прычына – татальная немажлівасць пратэставаць і выражаць свае інтарэсы ў легальным рэчышчы. Іншымі словамі – адсутнасць палітычнага жыцця і адэкватных сацыяльных ліфтаў для людзей з амбіцыямі (сацыяльны ліфт з БРСМ у выканкам, альбо па міліцэйскай лініі падыходзіць толькі людзям з даволі спецыфічным складам асобы).

Але яшчэ цікавае пытанне: чаму гэта пачалося толькі зараз? Анархісты падпальвалі будынкі органаў улады яшчэ да таго, як гэта стала мэйнстрымам аднак нейкага водгуку ў народзе такі метад супраціву не займел. Думаю, адтаго, што пры іншых роўных (аўтарытарызм і бяспраўе), моцна пагоршылася эканамічная абстаноўка. Адна справа жыць пры аўтарытарызме з 400$ заробку, іншая справа, з 250$ альбо ўвогуле без працы. А зараз яшчэ і без мажлівасці выехаць за мяжу. І ў рэгіёнах гэта адчуваецца куды выразней, чым у Мінску.

Шырокі распаўсюд незалежных медыя, думаю, таксама паспрыяў. Бо для таго, каб пачаць люта ненавідзець уладу, ня трэба каб Белсат ці Nexta пісалі: «а ну-ка давай ненавідзь уладу!» дастаткова проста чытаць праўду. А гэта зараз робяць ужо не дзясяткі а сотні тысяч.

Увогуле, палітычная радыкалізацыя звычайна адбываецца толькі ў двух выпадках:

а) Калі радыкалізуецца твой палітычны апанент (прыклад, барацьба левых і правых у Італіі 1970х), і гвалт бачыцца добрым рашэннем палітычных задач.

б) Калі іншых сродкаў дасягнуць сваіх палітычных інтарэсаў проста не застаецца (прыклад – узброеныя паўстанні ў любой дыктатарскай краіне).

Аб палітычнай эфектыўнасці ці неэфектыўнасці такіх метадаў разважаць пакуль не буду, гэта шырокая тэма, якая патрабуе сур’ёзнага аналізу (хаця я асабіста за прыярытэт негвалтоўных метадаў барацьбы). Аднак з этычнага пункту гледжання чалавек, даведзены да адчаю праз галечу і бяспраўе, мае права на паўстанне. Любое асуджэнне такіх людзей гэта крывадушша. За рэдкімі выпадкамі ні адзін чалавек (асабліва беларус) не возьмецца за кактэль молатава ці нож, калі ў яго будуць іншыя спосабы адстаяць свае інтарэсы. І таму калі такія акцыі працягнуцца – прыкарытнікі мусяць вінаваціць толькі саміх сябе.

Сітуацыю з радыкальнымі паўстанцкімі акцыямі я працягну ўважліва маніторыць – гэта важны паказчык настрою масаў і барометр рэвалюцыйнай сітуацыі.

Варыянты два. Альбо ён гулец ад улады (што наўрацці). Альбо ўлада не разглядае яго як рэальна небяспечнага суперніка і ўжо мае гатовы план нейтралізацыі ў выпадку, калі ён выйдзе за дазволеныя рамкі.

У рэжыма складаная сітуацыя. Навідавоку крызіс, прытым адразу ў некалькіх сферах. Абсалютна нішто не замінае Лукашэнке адмовіць у рэгістрацыі непажаданым, і тым самым знізіць рызыкі (пакінуць самых кіраваных: Дзмітрыева, Цапкала і ім падобных). Не робіць гэтага – значыцца па ранейшаму лічыць, што складнікі сітуацыі – пад кантролем.

Зрэшты, адсеў можа адбыцца і на этапе праверкі подпісаў. Таму паглядзім.

Вот это стрим так стрим: 1100 зрителей единовременно.
Было довольно интересно, всем советую посмотреть.