Яўгена Малахоўскага, заснавальніка суполкі “Гэта Мінск, дзетка” у сацыяльных сетках выклікалі  ў ГУБАЗіК* на размову. Па словах хлопца, там прысутнічалі некалькі ГУБАЗаўцаў і супрацоўнік КДБ. Паводзіны іх і пажаданні былі цалкам чаканыя: патрабавалі выдаць імёны іншых удзельнікаў, ціснулі, пагражалі, падсоўвалі ўсялякія распіскі.

Думаю, відавочна, што перад прэзідэнцкімі выбарамі сілавікі спрабуюць узяць інфапрастору пад кантроль. Робіцца гэта некалькімі шляхамі: праз схіленне да супрацы асобных недзяржаўных медыя (прыклады Нашай Нівы, Ежедневника), а таксама праз запужванне самастойных адмінаў вялізных суполак (а ў суполцы “Гэта Мінск, дзетка” у ВК, нагадаю, 82 тыс. чалавек). Цікаўнасць тут выклікае толькі тое, што гэтым пачаў займацца ГУБАЗіК, які раней займаўся толькі палітычным экстрэмізмам. Гэта можа сведчыць як аб пашырэнні ўлады і паўнамоцтваў, так і аб тым, што Яўгена Малахоўскага сілавікі ў сябе ў галаве чамусь звязваюць з палітычнымі радыкаламі.

Варта чакаць што такія выпадкі будуць рабіцца часцейшымі. Бо хутка выбары і градус рэпрэсій будзе непазбежна ўзрастаць. Таму варта зараз жа ўсім адмінам (хто вядзе свае каналы і суполкі неананімна) падрыхтавацца і зрабіць для сябе высновы.

Што Яўген зрабіў правільна?

1. Пакінуў смартфон у машыне (аддаш яго ў ячэйку захоўвання і невядома што яны могуць з ім зрабіць там за той час пакуль цябе дапытваюць)

2. Адразу апублічыў інфармацыю аб візіце. Маўчаць ні ў якім выпадку нельга, гэтым вы зробіце сабе толькі горш!

Што Яўген зрабіў НЕправільна?

1. Падпісаў паперы-папярэджанні “аб недапушчальнасці блаблабла”. Гэта ўсё фуфел. які не мае ніякай юрыдычнай сілы і існуе для апраўдання дзейнасці саміх ментоў і для іхней справаздачнасці перад начальствам. Не трэба дапамагаць ім рабіць сваю працу.

2. Увогуле пайшоў на гэтую сустрэчу. Запомніце, ні на якія размовы вы хадзіць не абавязаныя! Вас могуць абавязаць прыйсці на сустрчэу з сілавікамі толькі вы з’яўляецеся СВЕДКАМ ЦІ АБВІНАВАЧАНЫМ ПА КРЫМІНАЛЬНАЙ СПРАВЕ. І тады вам абавязаныя ўручыць павестку пад роспіс. Усё астатняе – поўная фігня. Менты не мусяць прывыкаць што да іх усе бягуць па званку і першаму пстрычку пальцаў. Не палягчайце ім працу!

*ГУБАЗіК, хто не ведае, гэта Галоўнае падраздзяленне па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй МУС РБ. У ягоным складзе знаходзіцца 3-е упраўленне, а таксама, у кожным упраўленні, 3-ці аддзел, мэтай якога з’яўляецца барацьба з палітычным экстрэмізмам (чытай – з дысідэнтамі і сацыяльнымі актывістамі).

Кейс Ціханчука добра дэманструе нам, што ненавідзець міліцыю прычыны ёсць у прадстаўнікоў самых розных палітычных плыняў, і ў першую чаргу ў інтэлектуальна развітай моладзі. Аднак жа улады так захапіліся пераследам анархістаў (паўсюль падкрэсліваючы што гэта вельмі небяспечныя людзі, экстрэмісты і тэрарысты) што абсалютна не бачаць гэтага факту. Прыклад: дзеля аднаго спаленага білборду коштам пару соцень долараў, анархіста з Івацэвічаў аб’явілі ў міжнародны вышук і ініцыяывалі супраць яго справу па экстрадыцыі. Чытайце аб гэтым мой артыкул у Новым Часе.

Адразу было бачна, што акцыя была заяўленая Паўлам Севярынцам, скажам так, паспешна, неабдумана і на яе не прыйдзе шмат народу. Таму што:

а) Колькасць удзельнікаў апошніх акцый няўхільна зніжалася, бо

б) Відавочнай нагоды для далейшага аларму і выхаду на вуліцы няма – дарожныя карты не былі падпісаныя і невядома, калі будуць.

в) Хутка святы, усе хочуць правесці час з сям’ёй а не з ментамі

І ўвогуле лічу што збіраць несанкцыянаваныя мітынгі ў адказ на словы Мядзведзева так сабе ідэя. Атрымоўваецца кожны раз, калі расійскі жулік нешта ляпне, беларусы мусяць бегчы на плошчу?

Аднак цягам пару дзён на суткі закрылі адразу 10 чалавек – арганізатараў мінулых акцый і блогераў. Гэта самыя масавыя рэпрэсіі з часоў дармаедскіх пратэстаў 2017 года. А яшчэ, пасля таго як закрылі Севярынца, што заявіў акцыю, аргкамітэт палітыкаў хуценька сабраўся і перабіў месца\час\фармат. Маўляў, не пойдзем на Кастрычніцкую на 12.00, будзем рабіць “жывы ланцуг” у 15.00 ля Галоўпаштампту. Прасцей кажучы, пахерылі акцыю, якую рабілі не яны. Прычына відавочная: спужаліся рэпрэсій і вырашылі зрабіць больш бяспечны фармат.

Частка апазіцыі, аднак, сказала: “Не!” і заклікала прыходзіць на Кастрычніцкую як дамаўляліся адпачатку.

Такім чынам я, хоць і маючы скепсіс адносна мэтазгоднасці гэтай акцыі, усё ж такі апрануўся пацяплей, маральна падрыхтаваўся сустракаць Новы Год на Акрэсціна, і пайшоў на Плошчу да 12-ці ранку. У гэты раз я выйшаў, па-першае, супраць рэпрэсій, па-другое, каб не было сітуацыі “поражу пастыря и рассеются овцы” (Мф. 26-31), калі ў адсутнасці харызматычнага лідара ўсе ў разгубленасці не ведаюць што рабіць.

На самім мітынгу нічога асаблівага. Як і чакаў, вельмі мала народу (каля 100 чалавек), затое былі крэатыўныя плакаты. І адносна многа моладзі. Напрыканцы я ўвогуле падумаў: як усё ж такі файна, што такія людзі ёсць сярод нас. Пасля цяжкага працоўнага тыдню, у выходны дзень, замест таго, каб адпачываць, дома гэтыя людзі выйшлі на плошчу і стаялі на ёй, церпячы жудасную халадрыгу і небяспеку рэпрэсій. Гэта сапраўдныя героі і я шчаслівы, што жыву з імі ў адзін час!

На днях Карельский военный суд вынес приговор карельской анархистке Екатерине Мурановой. Девушке 27 лет, живет в городе Медвежьегорск, мать-одиночка, у нее 7-летний сын, у которого астма и задержка речи. В прошлом году Екатерина оставила комментарий Вконтакте. Под новостью о самоподрыве Михаила Жлобицкого (это если кто не знает 17-летний анархист который взорвал себя в здании Архангельского ФСБ в отместку за пытки анархистов) она написала «Мир праху его! Герой.»

За этот комментарий против неё возбудили уголовное дело по статье «Оправдание терроризма». Екатерину люто кошмарили следователи, грозились посадить, отобрать сына и т. п. Всякая мусорская мразь еще и слала анонимные сообщения с угрозами.

В итоге ей всё-таки дали 350 тысяч рос.рублей штрафа. Свидетелеями обвинения были сплошь студенты-юристы (будущие силовики), которые, как один «случайно» наткнулись на этот пост и комментарий в ВК.

Итак, вдумайтесь: 5 тысяч евро и полгода лютой нервотрёпки с карательной системой за четыре слова Вконтакте. Это Россия. И туда нам предлагают интегрироваться.

Выборные радости закончились. Активисту и блогеру Алесю Круткину дали 15 суток ареста за участие в ноябрьских уличных акциях в Минске (напомню, тогда на пикеты кандидатов в депутаты выходило по 400-500 человек).

Канал Круткина на Youtube можно смотреть здесь. Очень самобытный товарищ.

Месяц назад, напомню, 15 суток прямо из Мингорсуда получил активист Народной Грамады Сергей Спарыш – за участие в группе поддержки политзаключенного во время закрытого заседания.

Если это кому-то кажется жестким, то напомню, что скоро президентские выборы. А это значит что в СИЗО №1 и №8 будут освобождать целые корпуса, а из ЦИПа на ул.Окрестино будут в срочном порядке выселять бомжей и проституток. Не далее чем в 2017 году во время тунеядских протестов одних только анархистов и сочувствующих на сутках сидело более 50 человек. Во время молчаливых протестов количество задержанных доходило, по некоторым данным, до тысячи.

В общем, запасаемся теплыми вещами, орехами, сухофруктами и ищем вписки у незапаленных друзей.

Несколько дней назад Дмитрию Полиенко вместо готовившихся для него 3-10 лет лишения свободы дали 3 года домашней химии. Большинство активистов уже успело сказать, что это – общая победа гражданского общества и его соратников. Но только сейчас я понял, чем эта победа была уникальна.

Она была самостоятельной.

Долгое время, как только речь кто-то произносил слово «политзаключенные», вторым словом в этом разговоре было «Запад». Европа признает, Европа потребует освобождения, Европа поможет… По инерции, после 2010 года, когда ЕС и США ввели санкции за разгром Плошчы и более чем 50 политзэков, гражданское общество продолжает думать, что там, на Западе, находится спасение политзаключенных. Хотя Европе уже давно пофигу на нарушение прав человека в Беларуси — у нас давно сидят признанные и непризнанные политзаключенные (Жемчужный, Баранович, Бойко, Аватаров, Юркойць и т.п.), и ЕС абсолютно никак не спешит на это реагировать – даже дежурной «обеспокоенностью».

Но тут произошло нечто необычное. О деле Полиенко очень много писали СМИ, анархисты заспамили соцсети хэштэгами в его поддержку, немало было и уличной солидарности: баннера, листовки, даже пикеты в поддержку Полиенко под маской «предвыборных». Кроме анархистов, за Полиенко вписалась наиболее последовательная часть оппозиции. На первый суд поддержать Диму пришло 40 человек. Протестуя против закрытого суда, он вскрыл себе вены, а люди, наплевав на шунявок, ломились в закрытые двери зала судебного заседания. Да и само дело, состряпанное ГУБОПиКом, выглядело настолько грубо слепленным и мерзким, что вызывало бурю возмущения с первого взгляда: всем была очевидна целенаправленная травля и политическая подоплёка. Потому что не может ее не быть, когда за один пшик в лицо баллончиком пьяному дебоширу человеку вешают особо тяжкую статью УК. Эта вопиющая несправедливость никого не могла оставить равнодушной.

И вот эту победу мы одержали сами, мобилизовавшись и поверив в свои силы. Да, так можно!

Это всё я к чему. Именно так и надо привыкать действовать. Рассчитывать только на себя. Поддерживать друг друга. Шатать систему и не бояться рисковать. Быть солидарными не только в интернете, но и на улице. Заплатить штраф или отсидеть сутки – не страшно. Страшно жить в стране, в которой любого могут сделать политзаключенным.

31 октября прошлого года молодой анархист Михаил Жлобицкий взорвал себя в здании ФСБ в знак протеста против пыток анархистов в России.

Под комментарием об этой новости другая анархистка, Екатерина Муранова, оставила комментарий о том, что Жлобицкий – герой. На нее возбудили уголовное дело, тягают на допросы и очень давят. А у товарищки – маленький ребёнок.

Подробней её историю можете прочитать здесь.

Номер карты Сбер:банка 5469 2500 1271 5524

PаyPal: paypal.me/helpkaty
Биткоин: 17JmKAE7zMSuUSAnCeqV3jscSa5nrm5sqM

Друзья, без лишних слов, думаю, и так понятно, что человеку очень нужна материальная помощь. Это не известная активистка, не медийная личность, не столичный журналист. Это простая девушка с убеждениями из города Медвежьегорска Карельской области. И нам всем вместе нужно её вытянуть. Давайте же сделаем это.

Тым часам калінкавіцкаму блогеру Віталю Манько, які крытыкаваў мясцовую ўладу, троліў міліцыянтаў і змагаўся з бязмежжам чыноўнікаў, пазаўчора далі 4 гады ўзмоцненага рэжыму.

У СМІ – маўчок.