Зрэшты, скончыў выдатную кнігу Міраслава Кулебы “Імперыя на каленях”. Яна прысвечаная Першай чачэнскай вайне і споўна раскрывае гераізм чэчэнцаў у змаганні з каланіяльным ворагам.
Тут недаўна цэлая купка ватных рэсурсаў набросілася на мяне і на Новы Час за артыкул аб Шаміле Басаеве. Нібыта, гераізуем нелюдзя, тэрарыста, які ваяваў з цяжарнымі жанчынамі… Вапяць пра Беслан і захоп бальніцы ў Будзёнаўску. А як наконт гэтага?
“10 жніўня група расейскіх жаўнераў унутраных войскаў заняла гарадзкі шпіталь No9, у якім знаходзілася 300 параненых і хворых, 100 членаў іхных сем’яў і 30 асобаў пэрсаналу. Раней кіраўніцтва шпіталя дамовілася з атрадам Хізіра Хачукаева, які дзейнічаў у раёне шпіталя, што ваяры ня будуць уваходзіць на яго тэрыторыю. Расейцы абышліся з пэрсаналам шпіталя і хворымі як з жывым шчытом. Адзін з афіцэраў сказаў, што яны “паўтараюць дзеяньні Басаева”. Мэдсёстраў Зулу Сулейманаву і Таіту Кутуханаву паставілі каля сьцяны і прыгразілі, што расстраляюць. Будынак шпіталя замініравалі.”
Яшчэ мне падабаецца лямат рускіх патрыётаў пра “генацыд расейцаў у Чачні”. Пакінем за дужкамі словы Басаева аб тым што рускія ў яго былі “амаль у кожным атрадзе”. Магчыма, генацыд рускіх ў Чачні і меў месца. Толькі вось кім ён праводзіўся?
“Паводле дадзеных камісіі чачэнскага ўраду, якая дасьледвала расейскія злачынствы ў Чачэніі, падчас вайны загінула 87530 цывільных жыхароў рэспублікі, сярод якіх 40% складалі расейцы.”
Карацей, есць што пачытаць. Вельмі раю вам гэтую кнігу. І душэўны дзякуй перакладчыку гэтай кнігі з польскай мовы.
Мой артыкул да 11-годдзя са смерці аднаго з найвыбітнейшых чачэнскіх ваяроў – Шаміля Басаева. Ягоны лёс і ўся гісторыя расейска-чачэнскіх войнаў яшчэ раз даказвае, што самыя жорсткія і крывавыя тэрарысты – не барадачы ў камуфляжы з лясоў, а рэспектабельныя асобы ў дарагіх касцюмах, якія штодзень мільгаюць на экранах тэлебачання.
“5 кастрычніка 1991 г. маладая гвардыя атрымала загад: заняць штурмам сядзібу КГБ у Грозным. Гэта была апошняя інстытуцыя ў рэспубліцы, якая падпарадкоўвалася Маскве. Быў выпрацаваны дакладны плян. У ім адчувалася рука Шаміля, які пазьней праявіў сябе як бліскучы стратэг. На той момант у аддзеле ўжо засталося толькі 50 чалавек, зь якіх 34 мелі зброю.
Сядзібу КГБ занялі без адзінага стрэлу. Моладзь пашла на штурм, маючы 4 архаічныя аўтаматы ППШ, 2 аўтаматы Дзегцярова ДП з дыскавым магазінам, некалькі карабінаў і пісталетаў, вучэбны АКМ, дубальтоўкі і 50 гранат. Адзін з ППШ ня меў ударніка, а хлопцу, якому дасталася гэтая бракаваная зброя, нават нічога не сказалі пра дэфэкт. Ён доўга потым папікаў за гэта Шаміля.
Без ахвяраў, аднак, не абышлося. Штурм ужо быў пасьпяхова закончаны, і пераможцы адчулі смак першага посьпеху, калі са штаба кангрэса прыбеглі на дапамогу некалькі сотняў разгарачаных людзей. У тузаніне быў выпадкова застрэлены адзін з афіцэраў КГБ, палкоўнік.
У збраёўне гвардзейцы знайшлі 12 аўтаматаў Калашнікава і скрынкі з патронамі і гранатамі. Яны ўважліва абшукалі сутарэньні і знайшлі там там яшчэ адзін склад. Чатыры гадзіны білі ломам жалезныя дзьверы, пакуль яны не расчыніліся. Унутры было цэлае багацьце: 100 аўтаматаў і чатыры снайпэрскія вінтоўкі СВД. Зброю раздалі рэкрутам.
Гвардзейцы занялі ў будынку абарончыя пазыцыі.
Шамілю, аднак, нешта не давала спакою… На працягу трох тыдняў ён шарыў па ўсім будынку ў пошуках яшчэ аднаго склада зброі. Ён ведаў, што склад недзе павінен быў быць, але ўсё ня мог знайсьці яго. Урэшце ён зрабіў абмер сьценаў. Абмер паказаў, дзе павінна было знаходзіцца схаванае памяшканьне. Прадчуваньні аказаліся слушнымі.Шукальнікі скарбу натрапілі на вялікі вайсковы склад, які быў замураваны на выпадак вялікай вайны. У гэтай пячоры Алі Бабы было схаванае поўнае забесьпячэньне, зброя і амуніцыя для 600 чалавек. “Там было ўсяго – прыгадвае з бляскам у вачах Басаеў. – Вялікае багацьце для нашай рэспублікі. Там было 5 тысячаў гранат, 600 тысячаў патронаў, 524 аўтаматы Калашнікава, 76 кулямётаў, 9 супрацьтанкавых базук, 20 падствольных гранатамётаў, 50 бінокляў, 50 прыбораў начнога бачаньня, 50 шлемаў з прыборамі начнога бачаньня, вялікая колькасьць мэдыкамэнтаў, палявыя кухні, намёты, матрасы, коўдры, мундзіры на 600 чалавек. Гэтым мы ўзброілі чачэнскую гвардыю”.
Урэшце скончыў і прапаную на ваш суд вялізарную працу для Цэнтра вывучэння паўстанцкіх рухаў (Кіеў).
Даследванне на тэму Паўночнаірлагдскага канфлікту было напісана мной яшчэ ў мінулым годзе на ангельскай мове. Па просьбе таварышаў з ЦВПР зрабіў пераклад на расейскую. У даследаванні разгледжаны мадэлі канфлікту, яго карані і галоўныя рысы. Прадстаўлены таймлайн – спіс асноўных здарэнняў падчас гэтай неабвешчанай грамадзянскай вайны. Таксама абгрунтоўваецца гіпотэза аб тым, што канфлікт можна ўзнавіцца ў любы момант. Спадзяюся, вам падабаецца, тым больш што дызайнерская апрацоўка даследавання выглядае вельмі прыемна.
Помните я выкладывал свою работу о том, как принимаются решения в ХАМАС?
Теперь она и на русском языке – в менее академической, более публицистической форме. Читайте о самой мощной национально-освободительной исламистской организации Палестины на странице Центра изучения повстанческих движний (и вообще подписывайтесь, очень интересная страничка, много эксклюзивного материала).
НОДаўцы, якія на днях выйшлі пікетаваць на Плошчу незалежнасці. Паглядзіце на гэтыя твары. Ужо заўтра яны гатовыя будуць вапець “Пуцін увядзі войскі” і ствараць “Народное ополчение западноруссии”.
Во френдленте повылазила куча предложений поскорбить о погибшей в результате недавнего теракта в Иерусалиме, 20-летней лейтенантке израильской армии Яэль Якутиэль.
Беньямин Нетаньяху уже возложил ответственность за теракт на ИГ. Но в это как-то слабо верится, учитывая, как слабы позиции ИГ в Палестине. Там вотчина ХАМАС.
Так вот к чему это я. Пафосные слова о “невинно убиенной девочке”, свечки в каментах, рыдающие смайлики и проклятия террористам – дичайшее лицемерие. По трем причинам:
1. Не будь Яэль Якутиэль симпатичной молодой девушкой, ее смерть едва ли кто-нибудь из плакальщиков заметил. Сколько израильских солдат убито за последние годы? Многие ли из них вызывают такой взрыв умилительной скорби?
2. Яэль Якутиэль не была невинной жертвой. Она – офицерка. И офицерка, прошу заметить, оккупационной армии. Она взяла в руки оружие, чтобы убивать и возможно быть убитой. На войне ведь так и бывает. Либо ты, либо тебя. Если взял в руки оружие, ты больше не личность, ты – боевая единица, ресурс, и, если хотите, расходный материал. Она стала таковым добровольно, выполняя на земле Палестины функцию воина и оккупанта.
3. Многие скажут: “причем здесь воин-не воин, каждого человека жалко”. Хорошо, пусть так. Тогда где же вы были, скорбильщики, когда израильские истребители и беспилотники убивали десятки, если не сотни, палестинских детей и женщин (не говоря уже о мужчинах-некомбатантах)? Почему не постили их фотки в фейсбуке? Почему не призывали к отмщению?
А раз уж вам так охота праведно повозмущаться смерти няшных девушек: возмущайтесь тому, как турки и ИГИЛ казнят курдянок из женского ополчения YPJ. Те, по крайней мере, воюют не в армии милитаристской страны-агрессора, а за свободу и равноправие для всех.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1346033282124294&set=a.762464767147818.1073741828.100001529064638&type=3
p.s. Спешащим обвинить меня в кровожадности: никому не желаю смерти. Просто не люблю лицемерие и двойные стандарты.
