За 2 месяцы яны не змаглі зрабіць НІ-ЧО-ГА са шматтысячным пратэстным рухам. Дзве сотні палітвязняў і болей за 10.000 затрыманых не дапамаглі стабілізаваць абстаноўку. Пяцёра забітых не спынілі выхад людзей на вуліцу. Таму – канвульсіўныя спробы знайсці хоць НЕШТА, што спрацуе.
Таму хто ўзапраўду моцны і кантралюе сітуацыю не трэба выпускаць пагражальныя заявы і надзьмуваць шчокі. Гэта апошнія спробы напужаць у адсутнасць рэальных рэсурсаў для падаўлення пратэстаў. Лепшага пацвярджэння блізкасці свайго калапса яны не змаглі б прыдумаць, нават калі б вельмі захацелі.
Напомним, Юрий Воскресенский это человек, который, находясь в СИЗО КГБ, всё рассказывал на камеру о “технологиях цветных революций”, что правильных мирных протестующих оттеснили “криминальные элементы и анархисты”, что у всех трёх кандидатов не было никакой программы, и т.п. В общем, всё, что от него требовали. Полностью подконтрольный тип. Теперь он говорит, что ему поручили “готовить поправки в контситуцию” и “изложить подходы по освобождению наименее опасных” (what???)
Рабцевич тоже высказался:
“Мне кажется, что IТ-страна построена”
“Для бизнеса созданы все условия”
“Диалог состоялся”
В общем, директора PandaDoc тоже включили в компанию “безопасных”.
Полагаю, массового освобождения политзаключенных в ближайшие дни не будет. Постараются отделаться вот такими подачками и спровоцировать раскол протестующих на “радикалов” (ходют, кидаются на ОМОН, хотят сами не знают чего, неконструктивные) и “умеренных” (поддержат конституционную реформу, “власть на улице не меняется”, “не всё так однозначно” и тому подобное).
Трюк стар как мир, но сегодня он у власти не пройдёт. Любой лидер, который пойдёт на поводу требований Лукашенко автоматически перестанет быть лидером.
А вообще это типичная тактика кнута и пряника. Одной рукой – попытка жесткого разгона (более 410 задержанных, десятки избитых), другой – освобождаем пару человек. Это делается для того, чтобы освобождение выглядело не как уступка под давлением а как жест доброй воли.
Ну и конечно, усатая обезъяна обиделась, что вчерашние переговоры абсолютно все расценили как слабость. И решил всем видом показать: “нет, я не слабый!” То есть показывали. конечно, это его опричники, зарабатывая себе тюремные сроки, а не он лично.
Оно и неудивительно, освобождение нужно ещё заслужить. Те, кто имеет своё мнение и готовность бороться должны продолжать сидеть. Они – угроза. Всё что вам нужно знать, это то, что устами этих людей, Воскресенского и Рабцевича сейчас говорит КГБ. Полностьью несамостоятельные, сломленные, испуганные люди.
Мы же должны продложать делать то, что и делали.
Comments Off on Начались подачки тем, кто правильно себя вёл на переговорах с Лукашенко. Отпустили Воскресенского и Рабцевича
Карная акцыя 9-11 жніўня стала для беларусаў шокам. Галоўнае пытанне, якое павісла ў паветры з таго часу: як такое магчыма? Што не так з міліцыянерамі, як яны маглі рабіць такое? Раней жа нічога падобнага не было!
У шаснаццатым выпуску падкаста RadioRadix я пакрокава разбіраю псіхалагічныя, сацыяльныя і сістэмныя прычыны, якія зрабілі з супрацоўнікаў карных воргаанаў садыстаў і нелюдзяў. Запрашаю вас паслухаць, падзяліцца з сябрамі і, вядома, падпісацца на канал, калі вы дагэтуль гэтага не зрабілі.
Пазаўчора нават адыёзная Шабуня не змагла вынесці прысуд – адправіла пратакол на дапрацоўку. Надта шмат было сведкаў, што Марына не ўдзельнічала ў акцыі 23.09, у якой яе вінавацілі.
Мусара з Цэнтральнага РАУС атрымалі ўтык ад ГУБАЗіКа за бесталковасць і проста там, на Акрэсціна, не выпускаючы Марыну, перапісалі пратакол. Замест 23.09 напісалі 23.08. І вуаля! 13 дзён.
Гэта яшчэ раз пацвярджае, што нават у хоць трохі прававой дзяржаве, ва ўмовах незалежных судоў ГУБАЗіКі і іншыя петушкі ніколі не змогуць выконваць свае службовыя абавязкі. Гэтыя тупыя пачвары настолькі расслабіліся, настолькі звыкліся працаваць з парушэннем закона, што любое патрабаванне яго выканання ставіць іх у поўны параліч. Уся іх праца будуецца на поўным парушэнні прававых нормаў, заўсёдных фальсіфікацыях і парушэннях, бо нікога апрача дурнога некампетэнтнага зброда, не здольнага нават правільна напісаць пратакол, у МУС не засталося. Дэбілы, проста дэбілы.
Comments Off on Марына Дубіна атрымала 13 дзён арышту.
На другім фота – машына, у якую зацягнулі Марыну. На гэтай жа машыне карнікі 2 кастрычніка затрымалі ўдзельнікаў кааператыва “Улётка”.
Марына Дубіна – дырэктарка арганізацыі “Экадом”, выбітная выпускніца ЕГУ 2017 года [1] і наша таварышка. За сваю палітычную пазіцыю ўжо не раз падвяргалася рэпрэсіям: у 2017 годзе яе асудзілі [2] на 14 дней за ўдзел у “Маршы нетунеядцаў”, у чэрвені 2018-га трапіла [3] пад напад САХРа і ГУБАЗіКа ў лесе пад Крупкамі, у яе дома неаднаразова праходзілі ператрусы [4].
Хутчэй за ўсё, Марына цяпер знаходзіцца ў Цэнтральным РУУС Мінска (вул.Арлоўская, 58\1). Вы можаце прыйсці туды, каб яе падтрымаць, або патэлефанаваць, каб даведацца ейны лёс.
Дзяжурная частка: +375172880202
Шахлай Артур Уладзіміравіч, старшыня Цэнтральнага РУУС +375291112255
Левашко Андрэй Раманавіч, старшыня Аператыўна-дзяжурнай службы Цэнтральнага РУУС +375256019539
Што зразумела з сюжэта: калі хлопцаў затрымліваў ГУБАЗіК і САХР, значыць, іх ужо чакалі там. Цярпліва чакалі, пакуль кожны з іх пашкодзіць машыну, каб прыцягнуць да адказнасці можна было ўсіх да адзінага. Гэта значыць, што або сярод хлопцаў быў пацук (правакатар, які сам жа і падбіў на гэтыя дзеянні), або іхняя перапіска была перахвачана (вялі са скампраметаваных прыладаў ці ў небяспечных мэсэнджэрах).
Яшчэ дзве памылкі партызанаў:
1. Пяць чалавек для такой акцыі – гэта супершмат. Рэальна для такога дзеяння дастаткова 1-2 удзельнікаў. Болей удзельнікаў – болей рызыкі.
2. Ісці на справу трэба толькі з праверанымі людзьмі. З тымі, каму вы давяраеце, у ідэале з тымі, каго ведаеце даўно.
І напаследак. Калі толькі вы не падвяргаецеся жорсткаму фізічнаму прэсінгу, які не можаце трываць, НІКОЛІ не выбачайцеся на камеру, ды і без камеры таксама. Не прыносьце карнікам такога задавальнення.
Comments Off on Яшчэ адна няўдачная акцыя скончылася для партызанаў затрыманнем
Знакавая падзея: прайшоў першы суд па крымінальным артыкулам за пратэсты ў перыяд выбарчай кампаніі. Маладзечнаўцы Уладзіслаў Еўсцігнееў і Павел Пескоў атрымалі [1] па тры гады за патасоўку ў Маладзечна, дзе спужаны АМАПавец схапіўся за ствол, як толькі яго штурхнулі. Пашкоджанні, атрыманыя карнікам: ранка на калене і на локце і парваныя нагавіцы.
Не тое каб падобны прысуд быў непрадказальным. Святаславу Барановічу, які надаваў у твар ціхару на Маршы Нетунеядцаў у 2017 годзе, таксама далі 3 гады (дарэчы, праз тыдзень ён вызваляецца [2]). Тут мы бачым, што ўлада канчаткова сцвердзілася ў падаўленні грамадскага непавінавання згодна з максімальна жорсткім сцэнарам: “Кожны, хто падняў руку на міліцыянта, будзе знойдзены і пакараны” – завярае Караеў. Тым самым яны спрабуюць сцвердзіць статус карніка, як прадстаўніка найвышэйшай касты, дотык да якога без яго дазволу ёсць парушэннем і замахам на саму сакральную сутнасць улады. А сябе ў чарговы раз ставяць над законам, дэманстратыўна паказваючы: мы можам біць, здзеквацца, запіхваць дручок у горла і гвалціць. А ты, калі ўдумаеш чыніць гэтаму адпор, атрымаеш тры гады.
Агулам, гэтая нечысць робіць усё, каб кожны пратэстоўца падумаў і вырашыў: ну тады і мне аглядвацца на закон болей не мае сэнсу.
Жорсткасць пакарання прымушае ўзгадаць нядаўнюю “маскоўскую справу”, дзе людзей цягнулі ў СІЗА і ўзбуджалі крымінальныя справы за такія ж пусцяковыя “траўмы”, і рэзананснае абвінавачванне за кінуты ў росгвардэйца пластыкавы кубак (чалавека хацелі судзіць за масавыя беспарадкі). Дык вось нават у беззаконнай Расіі Сяргея Абанічава, які кінуў гэты злашчасны кубачак, вызвалілі з СІЗА, пракуратура перад ім выбачылася і цяпер ён патрабуе кампенсацыю за незаконнае ўтрыманне пад вартай. Гэта гаворыць аб тым, што наш рэжым цяпер нашмат горшы за расейскі.
Увогуле ж, не думаю, што тактыка запужвання і дэманстратыўна вялікіх тэрмінаў за адпор карнікам прынясе свой плён. Чаму? Бо, па-першае, абсалютная большасць людзей, якія чынілі адпор мянтам, не былі і не будуць знойдзены, негледзячы на ўсё надзіманне шчокаў Караевым. А па-другое, што карная функцыя закона дзейнічае толькі супраць людзей у здаровым розуме, якія кіруюцца халодным разлікам. Калі ў цябе на вачох карнікі збіваюць жанчыну ці калі за тваёй спінай сотні разгняваных людзей, з якімі ты можаш чыніць справядлівасць тут і цяпер, – ты прымяняеш гвалт проста таму, што ў гэты момант ты не думаеш аб артыкулах КК. І ніхто аб іх не думае. У спакойным стане ніхто не будзе біць міліцыянта. А калі ўжо б’юць, то не ў тым стане, калі табе ёсць справа да магчымых наступстваў.
Гэта як са смяротным пакараннем. Ягоныя прыхільнікі лічаць, што перспектыва быць расстраляным стрымлівае людзей ад цяжкіх злачынстваў. Але статыстыка гэта не пацвярджае. Проста забойцы або ўпэўненыя, што іх не знойдуць, або забіваюць у тым стане, калі ім усё адно.
Цяпер да практыкі. Як можна пазбегнуць новых вязняў у падобных сітуацыях:
1. Маскі і яшчэ раз маскі. А таксама галаўны ўбор. Ён істотна ўскладняе ідэнтыфікацыю асобы.
2. Калі вы зрабілі нешта падобнае, запарцеся бяспекай з першых хвілінаў. Сыдзіце з вуліцы, дзе ёсць камеры. Не гаварыце ні аб чым па тэлефоне. Па магчымасці хутчэй змяніце адзенне.
3. Калі вы знялі тое, што адбылося, на відэа, СПЯРША, чым камусьці высылаць, – замажце твары на відэа. Не можаце замазаць – не высылайце ўвогуле нікому, выдаліце з тэлефона і прайдзіцеся па пустым месцы прогай iShredder. Іьлвіная доля абвінавачаных па такіх справах атрымліваецца акурат з матэрыялаў, сабраных у адкрытых крыніцах.
Ну і самае галоўнае на сёння – не забывайцеся падтрымліваць вязняў і іх родных. Гэта героі новай Беларусі, іхнія імёны мусяць гучаць паўсюль, іх блізкія не павінны жыць у нестачы. На жаль, праваабаронцы маюць праблемы з прызнаннем такіх людзей палітвязнямі – бо фармальна Уладзіслаў Еўстыгнееў і Павел Пяскоў прымянілі гвалт. Але мы мусім выдатна засвоіць – гэта нават не палітвязні. Гэта ваеннапалонныя, што змагаліся супраць акупацыйнай адміністрацыі.
Месяц назад у Беларусі катавалі і згвалцілі некалькі сотняў чалавек. Каля дзесяці былі забітыя. Здавалася б, вось яна – праца для Генпракурора! Душы прыслухаўшы ён павінен весці расследванні, раздаваць указанні і секчы карным мячом закона голавы вінаватым: направа і налева.
Але ў Андрэя Шведа ёсць справы важнейшыя. Прыкладам, блогеры, якія пішуць штосьці сваімі клавіятурамі. Або грамадзяне, якія ходзяць па вуліцах без паперкі ад Мінгарвыканкама. Вось менавіта іх ён будзе чакаць і прыцягваць да адказнасці, як самых небяспечных злачынцаў. З усім імпэтам і руплівасцю, раздаючы мімаходам пагражальныя каментары СМІ. А ўсё таму, што не Генпракурор ён зусім. Гэта звычайны вартаўнік, які сцеражэ накрадзенае бабло мафіёзнай сямейкі. Вартавы сабака, калі хочаце. І то, што на гэтага сабаку напялілі форменае адзенне і навучылі выказвацца псеўдаюрыдычнай мовай, нікога не мусіць блытаць. Звычайны злачынца пад прыкрыццём дзяржаўных рэгалій. Калі заўтра на злодзея ў законе апрануць форму Міністра ўнутраных спраў, ён жа не стане для вас паважаным чалавекам і прадстаўніком легітымнай улады? Вось тое самае стаўленне павінна быць і да Андрэя Шведа.
Нагадаю, “знайсці і перасаджаць” усіх і кожнага мусары гразяцца як мінімум з ліпеня. Аб нікчэмнасці падобных заяваў я ўжо пісаў [1] i [2].
Многія ўжо бачылі чарговы фэйл ГУБАЗіКа [1]: затрыманне групы маладых хлопцаў, якія касплеілі партызанаў у закінулых будынках. Гледзячы на тое, як гэта прадставіла прэс-служба арганізаванай прэступнай групоўкі “МУС”, можна падумаць, нібы там накрылі нейкае ўзброеннае падполле, банду баевікоў, якія хіба не сёння-заўтра пойдуць на штурм казармаў АМАПу. У рэальнасці гэта была супольнасць рабятаў, якія ўвогуле не шыфраваліся: ёсць група Укантакце (“Закрытая!” – злавесна падкрэслівае МУС), на відэа яны гавараць сваім голасам, на некаторых роліках ёсць людзі з закрытымі тварамі. То бок увогуле не падобна да людзей, якія вядуць “супрацьпраўную дзейнасць”.
То бок хлопцы па дурасці ўвогуле не даганялі свае становішча. Што ў цяперашніх варунках яны прадстаўляюць для слабавікоў смачны кавалак, які да таго ж можна праглынуць без асаблівых высілкаў.
Я ўжо маўчу пра тое, што па факце яны не рабілі анічога супрацьзаконнага. Нагадаю, што “отрабатывание практических навыки тактики ведения уличных боев, захвата помещений, штурмового альпинизма и ведения боевых действий в лесу”, роўна як і валоданне “бело-красно-белый флагом, форменным обмундированием с шевронами «Пагоня» и украинской символикой, балаклавой, бронежилетом, страйкбольным и пневматическим оружием, сигнальным пистолетом, ножами и радиостанциями” не робіць аніводнага складу артыкула Крымінальнага кодэкса.
Усё гэта мішура, каторую міліцыя прыпляла ў прэс-рэліз [2], каб нагнаць паболей жудасці на даверлівых грамадзянаў і павысіць важнасць уласных дзеянняў. Ууу, якія страшныя партызаны Магілёва! З украінскай сімволікай нават!
Прычынаў, з якіх гэтых хлопцаў закрылі (і будуць надалей закрываць падобныя групы), дзве: адна паверхневая, другая глыбінная.
Паверхневая: радыкальны антураж, якога спужаліся самі карнікі. У існых абставінах фоткі ў ВК у балаклаве на фоне бчб ужо дастаткова, каб падняць АМАП у баявым абмундзіраванні. Плюс, гэта выдатная мажлівасць для надзвычай заўзятых бандытаў напрацаваць зорачку, расказаўшы справаздачу аб арышце групы радыкальна-рэвалюцыйных экстрэмістаў. Усе цудоўна разумеюць, што ў сённяшніх варунках кожны карнік, хто прынясе палітычнаму кіраўніцтву краіны такі падарунак, будзе асыпаны ўсялякімі міласцямі.
Глыбінная: беларускі рэжым нішто не ахоўвае так зацята, як сваю манаполію на гвалт. Адсюль і панічны страх [3] перад дружынамі самаабароны, такая нервовая рэакцыя на малалетніх страйкбалістаў з Пагоней, паказныя пакаранні тых, хто б’е карнікаў. Манаполія ўлады на бясспрэчны, безпакараны гвалт – стрыжань любога аўтарытарызму, а ў асаблівасці беларускага. Толькі карнік на службе дзяржаўнае банды можа займацца штурмавым альпінізмам і насіць балаклаву. Ты – не можаш. Бо ты не ў бандзе. Толькі быку, якія ахоўвае бабло пахана, можна адпрацоўваць тактыку вядзення вулічных боек. Табе нельга, бо ты не з паханом. І гэтак далей.
Пазбаўленне дзяржавы манаполіі на гвалт дасца нам даражэй за ўсё. Менавіта таму пасля перамогі трэба будзе ўсімі сіламі дамагацца цэлага камплекса заканадаўчых абмежаванняў дзяржавы на прымяненне гвалту, а разам з гэтым – пашырэння паўнамоцтваў грамадзянаў у сферы самаабароны і ўласнай бяспекі. Зрэшты гэта асобная тэма.
Недавно пришла интересная новость: бунтующими студентами занялось Главное управление по борье с организованной преступностю и коррупцией (ГУБОПиК). Активистку студенческого движения с Журфака БГУ втолкали в кабинет [1] ГУБОПиК, где провели традиционную “беседу” с угрозами и запугиванием. К студентам МГЛУ отправили [2] подполковника ГУБОПиК Алексея Бандаровича, который рассказал им о вреде экстремизма. Он же задерживал девушек с филфака БГУ.
ГУБОПиК состоит из 11 управлений (4 руководящих и 7 территориальных), в каждом по 4 отдела. Студентами, по-видимому, занимается 3-е управление “По противодействие экстремизму”. Хотя похоже, в эти революционные времена на этот фронт брошены и все остальные управления и отделы. Например, упомянутый выше Алексей Бандарович работает в отделе “По пресечению противоправной деятельности в органах государственной власти и управления” антикоррупционного управления. Согласитесь, далековато от студентов-экстремистов.
Почему ГУБОПиК? Тут стоит сказать, что изначально это ведомство было создано в 1992 году, в действительности для борьбы с организованным криминалом (которого тогда было немало). Тогда оно называлось УБОП. Мало кто знает, но у истоков его формирования после развала СССР стоял Юрий Захаренко. В 1997 году указом теперь уже бывшего президента структуру преобразовали в “Комитет по организованной преступности и коррупции” а в 2003-м в Главное управление по борьбе с организованной преступностью и коррупцией. По моей оценке, приблизительно с конца нулевых ГУБОПиК стал брать на себя ранее несвойственные ему функции, а именно политический сыск. Причин этому можно назвать две. Во-первых, общая консолидация авторитарного режима, вследствие чего структуры, ранее не участвовавшие в политических репрессиях (не только ГУБОПиК, но и налоговая, ДФР, деканаты университетов) стали это делать. Во-вторых, исчезновение организованной преступности, в силу чего управлению, чтобы не быть расформированным и продолжать показывать свою “нужность” высшему руководству страны, нужно было усиленно искать себе работу. Первые признаки этого появились в начале 2010-го, когда антиэкстремистский отдел, бывший ранее всего лишь отделом в 2-м управлении, вырос в самостоятельное Управление.
Работу в сфере антиэкстремизма найти оказалось несложно. До 2010 года в Беларуси относительно спокойно чувствовали себя околофутбольные группировки, движение анархистов и ультраправые. Предполагаю, правда, что ещё до этого были прессингу стали подвергаться религиозные и этнические общины, но об этом мы очень мало знаем. Любую неформальную политизированную молодежную группу можно при желании подать начальству в докладной записке, как огромное сборище максимально опасных экстремистов, готовящих теракты и беспорядки, преувеличить их число в десяток раз, добавить страшилки про иностранное финансирование — и вот тебе поле для работы.
После 2010 года в активную разработку были взяты анархисты, а в 2014-м – футбольные фанаты и ультраправые, также давление на анархистов усилилось многократно (начались превентивные задержания, получить уголовное дело стало легче лёгкого). По мере приближения к выборам сфера ответственности ГУБОПиКа распространилась на блогеров и их сообщества — так, в апреле-мае этого года они отработали Страну для жизни.
Почему именно ГУБОПиК, который должен заниматься вооруженными гангстерами и хитроумными коррупционерами, занялся студентами и вообще, львиной долей антиправительственных групп? Есть два ответа, простой и сложный. Простой состоит в том, что для режима в целом революционеры составляют куда бОльшую опасность нежели бандиты и коррупционеры. Потому как если криминал покушается лишь на долю пирога, который дербанят властьимущие, то революционеры хотят изменить статус кво, как таковой. Приоритет – с кем бороться первей – тут очевиден.
Сложный ответ в том, что, по видимому, из всей карательной системы только у ГУБОПиКа есть опыт борьбы именно со структурами. Ведь организация подразумевает распределение ролей, финансирование, конспирацию, внутренние правила поведения и т.п. И здесь отработанные за года на неформальных преступных группах навыки пригодятся наилучшим образом. Обычные РОВДшные опера не потянут эту работу в силу низкой квалификации, КГБ, по-видимому, предпочитает заниматься исключительно аналитической работой (ГУБОПиК стоит относительно их явно в подчинённой позиции, и поэтому очевидно что комитетчики будут склонны скидывать грязную “полевую” работу именно на них, а сами хотят отрабатывать “верхушку” вроде Бабарико). Получается, ГУБОПиК ближе всех по квалификации к этой теме.
В представлении спецслужбистов любая протестная активность есть результат действий кукловодов (местных или заграничных), руководствующихся шкурными интересами. У каждой группы несогласных обязательно есть лидер или лидеры, распределяющие роли и ништяки за участие в протесте, есть иерархия и финансирование. Люди, участвующие в протесте – либо оболванены лидером, либо также преследуют свои корыстные интересы. Нетрудно догадаться, что именно так в реальности устроены преступные группы. Опера переносили и будут переносить их устройство на группы революционеров (и пускай переносят, не будем их переубеждать). Теперь вы должны понимать, откуда эти фразы “заведи себе уже детей и не занимайся фигней” в адрес девушек-активистов или “ты это всё делаешь, чтоб свалить в Польшу” а также слова про “30 рублей за участие в митинге”. В их понимании человек, сознательно идущий на риск и лишения ради собственного достоинства либо рассчитывает получить за это профит либо безумен.
В общем, в этой ситуации плохой новостью для нас является то, что на подавление протестной активности масс брошен практически весь карательный аппарат, в том числе те, кто по идее вообще не должен этим заниматься. Стоит ожидать, что ГУБОПиК скоро займётся стачкомами, группами взаимопомощи и проектами по негосударственному образованию. Хорошей новостью является то, что у них катастрофически не хватает рук и, очевидно, сотрудников перекидывают с одного места на другое, чтобы тушить пожары, там где они кажутся наиболее опасными.
В реальности же ГУБОПиК не являются ни всемогущими ни супер-мотивированными. Эффективно (иногда) действовать против гражданского общества им помогает во-первых довольно большой ресурс (мент занимается реакционной работой 8-12 часов в день, не отвлекаясь ни на что другое, в то время как большинство протестующих делают революцию в свободное от работы и домашних дел время), во-вторых, поставленная система обучения и передачи опыта. Школа для контрреволюционеров, где они передают годами накопленный опыт новым сотрудникам – есть. Школы революционеров нету. Выводы делайте сами.
Про психологический портрет сотрудника ГУБОПиК поговорим как-нибудь в другой раз.
[1] https://spring96.org/be/news/99382
[2] https://t.me/studentyBY/3799
Comments Off on Студенты как организованная преступность
