Калі раней навіны аб знакамітасцях і лідарах думак, што сталі на шлях пераменаў, прыходзілі раз на некалькі дзён, то ў апошнія дні яны сталі масавымі. Прычына адна: Лукашэнка поўнасцю дэлігітымізаваў сябе пачварным гвалтам, які ўчыняецца ад яго імя.
Яшчэ да выбараў ад улады адвярнуліся зусім уж нечаканыя людзі: Віктар Каліна [1] (так-так, той самы), праўладная спявачка Ганна Шаркунова, якая яшчэ з дзясяткам арыстаў запісала кліп [2] “Нас мало, но мы есть” і заўсягдатай Дажынак і Славянскіх базараў з гурта “Беларускія песняры” Валер Дайнека [3].
Пасля ўсяго таго, што адбылося 9-11 жніўня, такіх людзей ужо стала складана падлічыць. Адмовіўся ад узнагародаў, якія ўручыў Лукашэнка, дырыжэр Уладзімір Співакоў [4], святар Алег Шульгін [5], перадусім той, хто асвячаў сцягі АМАП, асудзіў гвалт сілавікоў і прэс-сакратар БПЦ Сяргей Лепін. Рэзка выказалася Святлана Алексіевіч [6], хаця я заўсёды скептычна да яе ставіўся, а таксама герой Беларусі (гэта тытул такі, так) і маёр КДБ Дар’я Домрачава [7]. А айці-бізнэсмен Мікіта Мікада [8] нават сказаў, што гатовы дапамагчы працай звольненым сілавікам.
З БТ сышло [9] адразу пяць (!) чалавек. У тым ліку махровыя прапагандысты, якія яшчэ ўчора высмейваў Ціханоўскую і выкрываў пратэстоўцаў. Пэўна, выпускі навінаў цяпер будут весці АМАПаўцы.
Таксама на працягу ўсяго ўчорашняга дня сілавікі (дзейныя і колішнія) дасылалі фота сваіх заяваў аб звальненні і відэа таго як яны выкідваюць сваю форму. Лідуе, дарэчы, вч 3214, якая заўсёды лічылася прэзідэнцкім аплотам і доўгія гады займалася разгонам дэманстрацый. Такіх за ўчора і за сёння я налічыў болей 20. Таксама адзін дзейны міліцыянт прысягнуў [10] на вернасць народу.
“Чтоб все оппозиционеры по капле крови получили. Они не откажутся. Когда в реанимацию попадаешь, там не смотришь, какая кровь, лишь бы выжить”. [1]
Гэта, вядома, цалкам празрысты намёк і спроба прыпужаць крывавай развязкай усіх, хто паспрабуе выступіць супраць яго ў бліжэйшыя дні. Гэтыя словы пра “рэанімацыю” зусім не проста так.
Нават дойдзячы да вершыні ўлады, Лукашэнка захоўвае свае звычкі вясковага зачэпы і хама. Праз гадаванне ў асяродзі падобнага да сябе быдла ён добра ўсвядоміў: у любой бойцы найважнейшая маральная перамога. Калі твой супраціўнік спужаўся – ты ўжо, лічы, перамог. Няма сілаў? Не беда. Галоўнае стварыць відомасць. Састроіць крыважэрную міну. Выказаць пагрозу пастрашней: “Слыш сука, ща кадык вырву”. І тады вельмі часта атрымоўваецца перамагчы, нават з меншымі сіламі. Напужаць, дэмаралізаваць, павысіць стаўкі, блефаваць, у спадзеве што вораг не рызыкне ісці на канфрантацыю.
А з тымі, хто відавочна мацнейшы – прыніжана перападацца (прыклад з Пуціным).
Але калі б наш гісторык з навоза на самой рэчы вучыў бы гісторыю, то ведаў бы, што ўсе спробы кіраваць складанымі палітычнымі сістэмамі, абапіраючыся выключна на сілу ці на пагрозу яе прымянення, прыводзяць такіх кіраўнікоў наўпрост у труну. Пры гэтым часта ў вельмі непрывабным выглядзе [2].
Выняткаў няма.
До массовых протестов осталось совсем немного. Пока не поздно, советую всем, кто ещё этого не сделал, ознакомиться с «Памяткой беларусу» – книгой-сборником написанных многй и не только инструкций по активистской безопасности. Там есть всё: как подготовиться к акции, как вести себя на ней, как вести себя при задержании и в ЦИП, как держаться на допросе, как подготовить к задержанию родственников и многое другое.
В прошлом житель Беларуси, член РНЕ, а ныне командир “Азова”, получивший из рук Порошенко украинское гражданство, неонацист Сергей Коротких (Малюта), ВНЕЗАПНО начал высказываться [1] о Тихановской и президентских выборах в Беларуси.
“Тихановская призвала канцлера ФРГ Ангелу Меркель связаться с действующим белорусским президентом и кандидатом на выборах Александром Лукашенко и передать ему, что оппозиция хочет не “войны”, а справедливых выборов.
Здесь уже забавно, что хочет не войны, а “справедливости” оппозиция, а не беларусы. Справедливость – это когда Лукашенко проигрывает, а оппозиция на троне. Прямо скажем, сегодня рейтинг Лукашенко не тот, что 20 лет назад, однако, даже в чэсных выборах оппозиции не стоит быть уверенными в победе. Баба с мордой колхозной интеллектуалки, которая заявляет, что “нахер мне нужно президентство, я здесь, чтобы мужа-клоуна вызволить” – ну такой себе кандидат. Инфантилам, конечно, придётся по душе. Но по факту председатель колхоза в качестве президента лучший вариант, чем жена блогера.
Весьма красноречива и реакция Меркель на призыв Тихановской. Молчит Меркель. То ли времени нет на жён блогеров, то ли лень заниматься бессмысленными вещами. Вообще стоит отметить, что подбадривания беларуской оппозиции западными лидерами почему-то не видно. Всем как-то пофиг. Так сказать смирение перед неизбежностью.”
Важно понимать, что в критические для режима моменты спецслужбы всегда активизируют абсолютно всю агентуру: она начинает высказываться и действовать в нужном направлении. Неонацист Сергей Коротких – лучшее подтверждение тому, что бывших КГБшников не бывает. Человек, который учился в школе КГБ, а после по заказу того же КГБ избивал оппозиционных активистов в Минске, всегда будет тем, кто он есть. Даже став миллионером, приближенным к руководству МВД Украины. Казалось бы, какое ему дело теперь до Беларуси? А нет, оказывается, дело есть. Видимо, не зря украинские журналисты намекали в своих расследованих на причастность Коротких к убийству главреда Хартии97 Олега Бебенина. [2]
Вертыкаль дае расколіны. Дырэктар спартовага комплекса “Нёман” у Гродна выступіў [1] супраць Міхаіла Арды.
Яшчэ цікавы званочак: ксёндз каталічнай царквы заклікае [2] не хадзіць на датэрміновае галасаванне. Шкада, што сярод РПЦ такіх смельчакоў не знайшлося, а знайшоўся толькі поп, гаварыўшы, што амап гэта слугі Бога.
Ксенія Дзягелька [3], некалі твар беларускай трэш-стабільнасці — за перамены. Андрэй Павук у васторгу
Ну і яшчэ пра шоубіз. Артысты і спявачкі, калісьці галоўныя асобы ўсемагчымых Дажынак і Славянскіх базараў, і сваімі кардоннымі усмешкамі рэкламаваўшыя “стабільнасць”, напэўна, зразумелі, што для захавання хоць якой аўдыторыі ім варта змяніць палітычную арыентацыю. Ларыса Грыбалёва [4] спела песню “Слухай праўду” з недвусэнсоўнымм тэкстам пра перамены, удзельніца Еўравізіі-2005 ад Беларусі Анжэліка Агурбаш падтрымала [5] Ціханоўскую.
Штосьці мне падказвае, што незалежна ад таго, як пройдзе 9-10 жніўня, людзей, адвярнуўшыхся ад рэжыму, будзе ўсё болей.
Як экстрэміст са стажам, я не магу не маніторыць усе выпадкі радыкальнага волевыяўлення народа. З пачатку выбарчай кампаніі маем наступнае:
????У ноч з 28 на 29 красавіка ў Слуцку згарае “Табакерка”.
????У ноч на 6 траўня ў Светлагорску згарае аўтамабіль суддзі Руслана Царука.
????У ноч на 6 жніўня (прынамсі ў той дзень была апбулікавана навіна) “Табакерка” гарыць ужо ў Магілеве.
????У ноч на 29 ліпеня ў Светлагорску згарае аўтамабіль мясцовага намесніка кіраўніка па ідэалогіі Канстанціна Пятроўскага.
????У ноч на 4 жніўня ў Менску падпалілі сцэну, якую ўлады ўсталявалі для зрыву мерапрыемства Ціханоўскай.
І гэта я яшчэ апусціў выпадкі, дзе палітычны матыў невідавочны (выстрал у ДАІшніка ў Брэсце, рабаванне алкагольнага намёту ля гімназіі).
Што гэта значыць?
У Беларусі дзейнічае група інсургентаў, адна ці некалькі, якія выбралі радыкальныя метады барацьбы. У гэтай групы ўсё добра з аналітычнай працай, канспірацыяй і выбарам мэты. Згарэўшы асабісты аўтамабіль куды эфектыўней цярэбіць мазгі дзяржаўным службоўцам чым некалькі плямаў фарбы на фасадзе іх службовага будынка.
Наколькі такія акцыі эфектыўныя?
Такія акцыі, будзь яны нават масавымі, самі па сабе не могуць дэмантаваць рэжым. Мы змагаемся не супраць пэўных матэрыяльных аб’ектаў, а за ліквідацыю пэўнага тыпу палітычных дачыненняў (аўтарытарызму). Немагчыма зпаліць адсутнасць сумленных выбараў і закідаць кактэйлямі молатава бяспраўе. Але такія акцыі граюць вельмі важную ролю.
Па-першае, яны сціраюць страх. Сілавікі доўга і старанна вымалёўваюць свой вобраз усемагутных, усёвідушчых і усёчуваных карнікаў. А тут адна дзёрзкая акцыя за іншай – і аніводнага затрымання. Усім становіцца зразумела, што яны таксама ўразлівыя і іх таксама можна біць. Гэта класна і гэта натхняе на наступны супраціў.
Па-другое, такія акцыі дапамогуць запужаць нейкую частку вертыкальшчыкаў, каб у вырашальны момант прымусіць іх “захварэць”, не выйсці на працу ці любым іншым шляхам адхіліцца ад дзеянняў супраць народа. Каго не стрымае сумленне, хай хаця б стрымае страх.
А можа гэта правакатары?
Не, не правакатары. Як я ўжо не раз гаварыў, для рэпрэсій дзяржаве не патрэбныя падпалы і гвалт з боку экстрэмістаў. І яна не раз ужо гэта паказвала. Якая “нагода” ці “правакацыя” была патрэбна, каб забіць Захаранка, Ганчара ці Красоўскага? Ніякіх. А каб пачаць лупцаваць людзей 14 ліпеня? Таксама ніякіх. Але пра вечны паранаідальны пошук правакатараў напішу неяк у іншы раз.
Дарэчы, Беларусь стала першай краінай у СНД, дзе пачаліся сістэматычныя акцыі прамога дзеяння супраць ворганаў улады. У снежні 2008 года анархісты закідалі Цэнтральны РАУС дымавымі шашкамі. І потым пайшло-паехала. Пачытайце лонгрыд аб тым, як анархісты ў Беларусі палілі да таго, як гэта стала мэйнстрымам. (калі не адкрываецца, юзаем VPN i Tor).
Увогуле, паглядзіш на дынаміку падзей, асабліва ў гістарычнай перспектыве, і разумееш, што ніякія беларусы не “памяркоўныя”, – гэта ўсяго толькі яшчэ адзін міф, прышчэплены дзяржаўнай прапагандай. Нармальныя мы. І ўсё ў нас атрымаецца.
Калі я буду жывы
Калі я буду на свабодзе
Калі ў Менску будзе працаваць інтэрнэт
То 10-га жніўня вас чакае (як звычайна дзясятымі днямі) мой падкаст #RadioRadix. І тэма яго будзе нашае іманентнае, недатыкальнае, святое права на паўстанне.
Засталося зусім крыху. А пакуль, зацаніце ўвесь плэйліст маіх падкастаў, якім, дарэчы, споўніўся нядаўна год.
Асноўны сцэнар на 9-ы дзень, які зараз усе абмяркоўваюць, гэта сілавы разгон. Цалкам верагодна, зразумела. Але чамусьці вельмі рэдка гучыць думка пра другі катастрафічны сцэнар: зліў пратэста.
А ён цалкам верагодны.
У 2006-м Мілінкевіч, сабраўшы 10 000 на Акцябарскай плошчы, павёў іх… Ускладаць кветкі да помніка Перамогі. Не хапіла духу на рашучыя дзеянні ці настаялі куратары — не ведаю. Але ведаю, што калі б не абурэнні шараговых пратэстоўцаў гэтым злівам, намётавага гарадка ўвогуле б не было. Намёты тады паставілі акурат звычайныя людзі, вырашыўшыя, што разыходзіцца па дамах у гэтай сітуацыі — злачынства.
У 2014-м на Майдане самазваныя лідары пратэсту спрабавалі дамовіцца з Януковічам, у той час калі народ на плошчы патрабаваў ягонага бясспрэчнага сыходу.
І вось калі да сілавога сцэнара мы ўсе падрыхтаваныя, ці прынамсі яго чакаем, то што рабіць, калі нехта, штабы кандыдатаў ці тэлеграм-каналы, якім вы давяраеце, увечары 9-га жніўня заклічуць “заставацца дома, каб унікнуць кравапраліцця” або напішуць, што “маюць інфармацыю аб падрыхтаваных правакацыях”? Ці калі, сабраўшы 100 тысячаў на плошчы, прапануюць падпісаць нейкую рэзалюцыю і разысціся па дамах, каб “змагацца прававымі метадамі”? А калі некаторыя перамоўцы ад апазіцыі прыйдуць і скажуць, што атрымалі клятвенныя завярэнні ад улады правесці новыя выбары, мы перамаглі і можна ісці дадому?
Гэты сцэнар небяспечны з дзвюх прычынаў. Акрамя таго, што гэта марны зліў гіганцкай энэргіі, гэта яшчэ і наўпростая падстава больш рашуча настроеных пратэстоўцаў. Бо вы разумееце, што ўсе, умоўна кажучы, 100 тысячаў, не разыйдуцца, застануцца 10, 5 тысячаў тых, хто захоча “працягу банкета”. І сілавікі з імі расправяцца, адарваўшыся за доўгі страх, недасып, тыдні без звальненняў.
Калі бачыце людзей, якія дзейнічаюць нашмат больш рашуча за іншых, не запісвайце іх у правакатары. Лепей увогуле спыніць гэтую бясконцую гульню ў пошук правакатараў. Запомніце: міліцыі не патрэбна аніякіх нагодаў, каб прымяніць гвалт, выкаціць бронемашыны і БТРы. Яны могуць зрабіць гэта і так. Таму любой акт самаабароны ў такой сітуацыі – легітымны.
Сакрэт поспеху цяпер у трох рэчах: дэцэнтралізацыя, масавасць і рашучасць. Таму, сябры, з поўнай адказнасцю заяўляю: усе, хто вам будзе прапаноўваць у 9-10 дні абмежавацца напісаннем нейкіх паперак і разысціся па дамах — або працуюць на спецслужбы, або баязліўцы, якім пляваць на лёс краіны. Калі вам разыходзіцца – вырашаеце толькі вы самі, і болей ніхто.
У мяне няма свайго сцэнара пратэстаў, але я магу сказаць, што б спрацавала з найбольшай імавернасцю:
1. Мне падабаецца ідэя ўсім заставацца на выбарчых участках, кантраляваць падлік галасоў і прасякаць фальсіфікацыі. Чым болей канфліктных пунктаў — тым лепей.
2. Мае сэнс старацца збірацца максімальнай колькасці людзей у адным месцы. Калі вас разагналі, а сілы яшчэ ёсць — шукайце іншае месца, дзе збіраюцца людзі.
3. Намётавы лагер будзе выдатным рашэннем, калі народ не будзе падрыхтаваны да чагосьці больш радыкальнага. Абараняць яго пры неабходнасці абавязаны ўсе.
4. Пратэст мусіць быць максімальна доўгім. Рэсурс сістэмы не бязмежны, нельга трымаць Менск на лакдаўне тыдзень.
У любым разе, я яшчэ раз заклікаю вас: памятайце, што ўсе палітыкі так ці інакш кантралюемы, а да ўсіх лідараў трэба ставіцца скептычна. Самаарганізуйцеся і настрайвайцеся на доўгую барацьбу.
Проставил таймкооды в своём последнем стриме. Кто хочет экономить время: смотрите по ним. Темы: насколько вероятно введение ЧС и что оно даст режиму? А также – протестные тактики на 9 августа.
Вертыкаль дае расколіны. Дырэктар спартовага комплекса “Нёман” у Гродна выступіў [1] супраць Міхаіла Арды.
