Новым падпісчыкам (і старым, калі хто не чуў): кніга “Фарбы паралельнага свету” – 16 апавяданняў, дзе апісваецца і аналізуецца турэмная рэчаіснасць, зараз даступная анлайн. Заходзьце, пампуйце, і чытайце на здароў’е!
А хто хоча папяровы варыянт – яго можна купіць ў кнігарні “Логвінаў” і сядзібе БНФ! Гэтым вы падтрымаеце мяне і мае далейшыя актыўнасці.
________________
Dear friends, I remind you that my book “The Colours of the Parallel World” – 16 essays with description and analysis of prison system, is available online. You can read it and support me if you like it 😉
Противоречивые чувства. С одной стороны очевидно, что Лимонов скурвился. У него очевиден комплекс вечного радикала, вечного аутсайдера. Хочется известности, влияния и власти, но ограничения, налагаемые радикализмом политических взглядов, заставляют быть всегда на обочине. И тут, когда твой дискурс внезапно начинает совпадать с дискурсом власти, возникает огромный соблазн, дабы вылезти из маргинеса и быть допущенным м кулуарам высокого уровня, подыграть власть имущим, подстроиться, подлащиться. И Лимонов перед этим соблазном не устоял, забыв про “Россия без Путина!”, десятки политзаключенных и прежнюю риторику, стал удобен и полезен чекистской власти РФ.
Так, вместо того, чтобы быть сильным оппозиционером, он теперь войдет в историю как коллаборант, ради политической карьеры и приглашения на популярные ток-шоу предавший всё, что когда-то было свято.
А ведь писатель он действительно сильный. Я долгое, несмотря на правые взгляды, уважал его за пассионарность, талант, смелость. Книга Лимонова “Другая Россия” в 14 лет произвела на меня неизгладимое впечатление и сильно повлияла на мировоззрение. Но после того как он стал в быдлячий хор крымнашистов, уважать его больше нет никакой возможности.
Ко всему добавляется сквозящий в каждом предложении нарциссизм: видно, что Лимонов чувствует себя недооцененым, и обожание нужно ему как воздух.
С другой стороны, поведение Дудя на интервью – просто позорище. Когда вопросы на 90% состоят из подколов, попыток словить на противоречии, перебиваниях и хамства – это абы што. Я не гуру журналистики, и не задаю стандарты, но считаю, что это как минимум непрофессионально. Как бы ты не презирал его деятельность, но если позвал человека – изволь уважать его и дать раскрыться. Вопрос про негра – это вообще уровень Лайф Ньюс. Как бы то ни было, Лимонову есть что рассказать: человек прошел эммиграцию, три горячие точки, тюрьму, был лидером самой массовой внепарламентской партии. Вместо этого ты задаешь одни и те же вопросы по пять раз, стремясь выставить собеседника в негативном свете. Вместо этого выставляешь идиотом себя. В общем и целом видно что интервью не очень зашло публике: 50 тысяч дизлайков к видео одними кремлеботами не оправдаешь.
Даведаўся тут пра флэшмоб #дамаудобнаявбыту. Пачытаў гісторыі па хэштэгу. Нечакана, пагаджуся з Віталем Цыганковым – пераважная большасць гісторый расказваюць пра што заўгодна: хамства, грубасць, невыхаванасць, эгаізм, але не пра дыскрымінацыю. Бо дыскрымінацыя мае на ўвазе сістэмнасць і структурнасць адносін улады. Мае на ўвазе палітычны складнік – якога ў гэтых гісторыях няма, а есць побытавы. Так што ніякай структурнай улады мужчын над жанчынамі (г.зв. “патрыярхату”) у Беларусі няма таксама. Як бы гэтага не хацелася некаторым мужчынам і жанчынам. Процьма гендарных стэрэятыпаў і звязаных з імі непрыемных, а тое і абразлівых сітуацый (як для мужчын так і для жанчын) – есць. А сістэмнай дыскрымінацыі – няма.
Дарэчы, ледзь не палова гісторый па хэштэгу пачынаецца словамі “мне повезло, мне в детстве не навязвали гендерные стереотипы” альбо “я почти никогда не сталкивалась с дискриминацией, один раз только вот…”
Прабачце, але ў патрыярхальным грамадстве так бы не казалі.
Канешне, па сутнасці нічога дрэннага няма калі кожны дзеліцца непрыемнымі гісторыямі з жыцця. Калі для кагосьці гэта працуе як добрая псіхатэрапія – калі ласка. Але развіваць гэта ў культ, ствараючы цывілізацыю ахвяраў, пераўтварыўшы пакуты (“дыскрымінацыю”) ў каштоўны грамадскі рэсурс, ад колькасці якога вызначаецца твая “вага” у грамадстве і значнасць тваіх словаў – небяспечная тэндэнцыя. А яна робіцца ўсе больш заўважнай. І некаторым заходнім грамадствам, якія ўзялі яе за культурны код, яна, думаю, яшчэ вельмі дрэнна аукнецца.
p.s. Паверце, большасці мужчын есць што расказаць са свайго жыцця такое, у параўнанні з чым хамства на працы і прапановы “варыць боршч” пададуцца нявіннымі жартам. Але яны ў гэтую алімпіяды прыгнётаў не ўключаюцца. І дзякуй Богу.
Калі шчуплая хіпстота падумала, што маючы заробак у 2000$, можа адчуваць сябе тут як у еўрапейскай краіне, то адкормленыя хлопцы з вёсак з заробкам удвая меншым, хутка нагадаюць, хто ў гэтым доме гаспадар.
(гэта калі што быў камень у агарод усіх тых хто думаеш што са з’яўленнем прасунутых піцейных установаў і пешаходных вуліцаў у Беларусі нешта змяняецца і яна набліжаецца да цывілізаванага свету.)
😉