Entries from January 2017 ↓

Што важнейшае, прынцып свабоды слова ці барацьба супраць рэакцыйнай ідэалогіі? Такім пытаннем я задаўся сам для сябе на фоне назірання за заходнім палітычным жыццём. Нечакана, калі глядзіш на амерыканскія\заходнееўрапейскія СМІ і палітычных блогераў, на тую павестку, якую яны фармулююць, складываецца ўражанне, што галоўнымі апалагетамі свабоды слова з’яўляюцца правыя (рэспубліканцы, “анарха”-капіталісты, кансерватары), што, згадзіцеся, увогуле для правых неўласціва, бо яны ва ўсе вякі былі праціўнікамі грамадзянскіх свабод. У той жа час як левыя і левалібералы, выкарыстоўваючы ў якасці нагоды абарону правоў жанчын і меншасцяў, “барацьбу супраць дыскрымінацыі” імкнуцца гэтую свабоду абмежаваць. За прыкладамі далека хадзіць не трэба. Напрыклад, у Германіі вас будуць судзіць за адмаўленне Халакоста і апраўданне нацызма. У шэрагу еўрапейскіх краін прынятыя законы законы супраць г.зв. “hate speech” (мовы нянавісці). У ЗША такія законы, наколькі ведаю, не існуюць, але там ролю цэнзараў выконвае леваліберальная моладзь (пераважна, студэнты), аб’яднанні і рухі за правы меншасцяў. Ва ўніверсітэтах і публічных прасторах яны актыўна зрываюць выступы нават не нацыстаў а проста правых кансерватараў (якіх яны прыраўніваюць да нацыстаў), любых крытыкаў ісламу і фемінізму. Усё гэта пад штандарам барацьбы з нянавісцю і фашызмам. Абвінавачанняў у цэнзуры і прыцісканні свабоды слова яны не прымаюць, бо кажуць “ніякай свабоды слова для нацыстаў” (прытым, як я ўжо пісаў, крытэр нацыста вельмі шырокі: любы хто, напрыклад, кажа аб такой з’яве як чорны расізм, запісваецца ў нацысты), і для іх пытанне, пастаўленае ў пачатку гэтага тэксту, не стаіць: той, хто прытрымліваецца дыскрымінацыйных поглядаў (ці поглядаў, якія здаюцца ім дыскрымінацыйнымі) выказвацца не можа, яму можна ўсімі сродкамі закрываць рот.

Continue reading →

ENGLISH FOLLOWS

Сегодняшнее заседание длилось чуть более двух часов. Явились три мента из четырёх вызванных. Показания они давали сбивчивые, противоречившие тому, что сами же написали в рапортах. Судья занимался в основном тем, что вытягивал ментов, помогая выровнять их бестолковые показания и задавал мне вопросы с целью уличить на противоречии и обвинить. Дважды, указывая на кадры видеосъемки, повторял: “как думаете, на каком расстоянии вы сейчас стоите?”, “это, вы считаете, двадцать пять метров, да?”. После заседания и вовсе посоветовал мне пойти померять расстояние и убедиться в том, что я не прав. Суд совершенно не интересовало, что:
– Менты не объяснили мне, за что задерживают
– Подойдя к нам, они не выставили четких и законных требований, не сослались на закон, а говорили лишь “отойдите за пруд” (что примерно в 100 м. от посольства)
– Соврали в своих рапортах о количестве людей на пикете
– В законе о массовых мероприятиях идёт речь о 25 метрах от “объекта”, а не от забора, и по законам Литовской республики дипломатический статус распространяется только на само ЗДАНИЕ посольства.

и прочие нарушения. Все мои и свидетелей заявления об этом судья полностью игнорил – его интересовали только метры. Не смотря на то, что в заседании присутствовал адвокат, ведший довольно умелую линию, настрой судьи развеял у меня последние иллюзии о возможности оправдательного приговора.

В общем, этот суд был как две капли воды похож на все остальные суды, на которых мне доводилось быть обвиняемым. Почувствовал себя на родине.

Следующее заседание и, по всей видимости, вынесение приговора, состоится 22 февраля в 9.00.

______

Trial – day two, or “feel yourself in Belarus”

Today’s hearing was a bit more than 2 hours long. Three cops of four had attended it. Their stories were intricate and contradictory to what they have written in their reports. Judge mostly was helping the cops, trying to adjust their senseless stories, and was asking me questions aimed to find contradictions in my words and attach blame to me. Twice, while pointing on footage, he asked me: “What do you think, what distance are you keeping now?” “Do you really think it is 25 meters here”? After the trial he even advice me to go to an embassy and measure the meters, to make sure I am not right. The court was not interested at all in such facts as:
– Cops have not explained to, why I am detained
– After approaching to us they have not articulated clear and lawful demands, instead they were telling like “go beyond the lake” (which is about 100 meters from embassy)
– They lied about number of protesters in their reports
– Lithuanian public meetings laws speak about 25 meters from “object”, not from fence, and according to Lithuanian laws diplomatic status is extended only on a BUILDING of embassy.

… and other violations. All my and evidence’s proofs were totally ignored by judge. He was interested only in meters. Regardless the presence of advocate, who’s actions were quite skilled, judge’s inclination have scuttled my last illusions about the possibility of absolutory sentence.

Altogether, this court was similar as two peas to any other trial where I was an accused one. I felt myself as in motherland.

Next hearing, and, most probably, sentence is scheduled on February, 22, at 9.00.