Просьба адазвацца (напісаць у прыват) таварышам, у каго ёсць хаця б невялікая бібліятэка беларускіх DIY-выданніяў контркультурнага, анархісцкага, антыфашысцкага характару: як у папяровым так і ў электронным выглядзе. Патрэбна для гісторыі.
Благодаря Georgii Baryshnikov узнал о потрясающей истории, произошедшей около 3 недель назад в Сиэттле. На мой взгляд она прекрасно иллюстрирует уровень, до которого скатился современный феминизм и его роль в западном обществе.
В Сиэттле хотели строить полицейский участок. Как обычно, кто-то был против, а кто-то за. И вот одна мадам по имени Зарна Джоши, феминистка и участница движения Black lives matter (Жизни чернокожих имеют значение) пришла туда чтобы взять интервью у одного из местных жителей – сторонников строительства.
Что было дальше – смотрите на 8-минутном видео.
Для тех, кто не очень в английском, не удержусь, перескажу: она попросила мужчину представиться. “Хью Мангус” – ответил он. Это имя оказалось созвучно английскому humangous (огромный), что заставило нашу феминистку счесть, что мужчина только что совершил в отношении её sexual harrasment (ну, у кого что болит, как говориться…) Мужик, ясное дело, ни сном ни духом и не понимает, что от него хотят. Журналистка же впала в самую настоящую истерику, начала, привлекая внимание окружающих, вопеть, что подверглась сексуальному домогательству, стала преследовать мужчину, выкрикивая обвинения в его адрес и требуя вызвать полицию. Потом, когда Хью Мангус удалился, стала цепляться к охранникам здания, требуя задержать его и обвиняя в пособничестве “домогателю”, тыча им в лицо камерой, выкрикивая обвинения, перемежаемые нецензурной руганью.
А вось тут мае “вангаванні” спраўдзіліся. Як толькі Чыжа закрылі, сказаў, што тэрмін яму не дадуць і сядзець ён не будзе. Назваў тэрмін вызвалення: паўгода-год. Так і атрымалася (закрылі ў сакавіку 2016).
Сапраўды, яго садзілі не для таго каб баланду еў, а для таго, каб падзяліўся. Бо “у пана атамана няма залатога запасу” (с). І мне здаецца, што названыя 12 млн “кампенсавання шкоды” гэта толькі вяршыня айсбергу.
Насамрэч, якім бы ён ні быў алігархам, яму можна толькі паспачуваць. Вось, здавалася б, дажыў да 60+ год, багаценькі такі ўвесь, з прэзідэнтам бульбу капаеш, па заграніцах ездзіш, лічы нечага дабіўся ў жыцці і тут… усведамляеш што насамрэч ты ўсяго толькі дойная карова для істоты трошкі вышэйшай па сацыяльнай лесвіцы. C’est La Vie.
Учора быў адзін з тых дзён, што дзеляць жыццё на “да” і “пасля”.
Гадоў з сямі хаджу ў акулярах. Прыроджаны астыгматызм. Толькі акуляраносцы (акулярыкі?) могуць ацаніць у належнай меры увесь той груз турбот, якія накладае нашэнне гэтага нехітрага прадмету. Асабліва ў дзяцінстве. Гадоў да 12-ці біў акуляры стабільна кожныя паўгода-год. То самі спадуць, ці ў гульнях разабьюцца, ці ўроняцца. А тыя выпрабаванні, якія падаюць на носьбіта акуляраў у школьным калектыве… ну вы самі здагадваецеся 🙂
Потым – не нашмат лягчэй. У турме, каб мець з сабой акуляры патрэбная абавязковая даведка ад урача (інакш адбіраюць бо “небяспечны прадмет”). І ўсім пляваць, што ты без іх нібыта сляпы.
Да і ўвогуле па жыцці мець акуляры гэта сапраўдная запара. Забудзешся ўзяць у іх на вучобу\працу лічы, дзень забіты, бо рабіць там без іх няма чаго – ані дашкі не бачыш, ані напісанага ў кнізе. А калі раптам разбіў ці там дужка зламалася – то то ўжо сапраўдная бяда. За кампом не пасядзіш (элементарна вочы стамляюцца праз 5-7 хвілін), з кнігай – тое ж самае. А да таго ж трэба рабіць новыя: збіраць рэцэпты, праходзіць акуліста, ды і грошы плаціць. Зноў некалькі дзён выкінутых з актыўнага жыцця.
Увесь час баішся іх недзе забыць, разбіць, падрапаць, сесці на іх і гэтак далей.
Падобна на тое, што з гэтым у мяне скончана. Учора зрабіў лазерную карэкцыю зроку. Зрок яшчэ настраіваецца, але ўжо зараз замест 3 прывычных радкоў табліцы бачу 7. Вельмі нязвычна і вельмі крута!
Эх, акуляры-акулярыкі, служылі вы мне верай і праўдай, а зараз адпраўляю вас на заслужаны бестэрміновы адпачынак. Бывайце!
У меня среди френдов много россиян, потому за социальной и политической жизнью России слежу внимательно. Учитывая тамошние тренды последних лет и зашкаливающий уровень тотального мракобесия и структурного маразма, думал меня никакими новостями оттуда уже не удивишь.
Оказалось – удивишь.
После просмотра взрастает только одна мысль – когда уже этот Мордор развалится, распадётся, прекратит существование, двинет копыта, боже, да всё что угодно, только хватит!!!
Индивид с крайней тенденцией к предубеждениям склонен к «психическому тоталитаризму», являющемуся своего рода микроскопическим образом тоталитарного государства, к которому, он стремится. Ничто не может оставаться незадействованным. все должно быть подчинено идеалу-Я в застывшей и гипостатической группе своих. Группа чужих, то есть избранный враг, представляет собой вечный вызов. Пока что-то в нем самом остается не таким, фашистский характер испытывает угрозу’, независимо от того, каким бы слабым не был другой.
Т. Адорно. Исследование авторитарной личности.
Comments Off on Запрещать всё, что попадётся под руку
Акрамя ўсяго іншага, звярніце ўвагу на палавую прыналежнасць: абедзве – жанчыны. Па ўсім відаць, толькі іх Лукашэнка гатовы цярпець у “парламенце”, бо прадстаўніц жаночага полу ён у прынцыпе не ўспрымае як канкурэнтак. Ды і прэзідэнтам, у выпадку чаго, жанчыну таксама не абяруць. Карацей, нават тут падстрахаваўся
Даследчыкі з Універсітэта параўнальных даследванняў (знаходзіцца ў Вене) даследвалі 86 000 чалавек з 60 краін па ўсім свеце у перыядзе паміж 2010 і 2014 гадамі каб зразумець адносную важнасць набору каштоўнасцяў для іх. Гэтымі каштоўнасцямі былі: сям’я, сябры, вольны час, палітыка, рэлігія і праца.
Удзельнікаў Сусветнага Даследвання Каштоўнасцяў (СДК) прасілі вызначыць важнасць кожнай з каштоўнасцяў з варыянтамі расстаноўкі: вельмі важная, даволі важная, не вельмі важная, і зусім неважная.
Вось некаторыя цікавыя дадзеныя, атрыманыя падчас даследвання:
– Звычайна парадак каштоўнасцяў такі: сям’я, праца, сябры, вольны час, рэлігія, палітыка.