Entries Tagged 'Палітыка' ↓

Андэрс Фог Расмусэн заявіў у інтэрвью, што на спробы Расіі задушыць магчымую рэвалюцыю ў Беларусі Захад можа адрэагаваць “больш жорстка”.

Магчыма, у кагосьці такія словы выклічуць спадзяванні аб тым што “Захад нам дапаможа”, што ЗША і Еўропа – нашыя лепшыя саюзнікі супраць Рускага міру, на якіх заўсёды можна пакласціся, што “галоўнае ўвязацца ў бойку а там паглядзім” (с). Магчыма сам Расмусэн хацеў такім выказваннем альбо падняць каціроўкі знешняй палітыкі Захаду, паказаць кулакі, альбо прыбадзёрыць беларускую апазіцыю.

Аднак гэтыя абяцанкі не маюць пад сабой ніякага грунту. І вось чаму:

1. Захаду не патрэбныя рэвалюцыі ў Беларусі. Патрэбны заслон ад мігрантаў і ад таго што ідзе з РФ.
2. Захаду не патрэбная раскачка сітуацыі тут. Лепш храновы, але стабільны і прадказальны лідар які, аднак, не ставіць тут расійскую базу, чым нестабільнасць, на хвалі якой прыход расійскага стаўленніка вельмі верагодны.
3. Захад, прынамсі, ЗША, відавочна паверыў у тое, што Лукашэнка грае “самастойную гульню”. І пад гэтую веру адаптаваў сваю палітыку ў дачыненні да Беларусі: амаль спыніла фінансаванне апазіцыі, устрымліваецца ад жорсткай крытыкі на адрас, талеруе рэпрэсіі. Ну а тое што ЕС будзе ісці ў фарватары, думаю, сумневаў не выклікае.

Выказванне Расмусэна нерэлевантнае. Увогуле, фраза: “Я спадзяюся на паступовае палітычнае развіццё і паступовую лібералізацыю беларускага грамадства” вычарпальна кажа аб узроўні ягонага разумення беларускіх рэалій…

Гэта я пра што. Нашай традыцыйнай апазіцыі, якая дзесяцігоддзямі пажырала міліёны даляраў на “дэмакратыю ў Беларусі”, палітычным лідарам, якія мяркуюць што амерыканцы пасадзяць іх на трон, зараз можна ні на што не спадзявацца. Тыя хто хоча перамен зараз будуць, як 100 год таму, працаваць самастойна, наўпрост з народам. За свае грошы, ва ўмовах няспынных рэпрэсій, прабіваючыся праз забарону ўсяго мала-мальскі пратэстнага на падставе законаў аб экстрэмізме, татальнае сачэнне і апатычнасць грамадства. І тых, хто будзе гатовы змагаца такім чынам, будзе вельмі няшмат.

Але аб гэтым напішу асобны пост.

А помните, около года назад небезызвестный Рамзан Кадыров поднял вой по поводу притеснения мусульман в Мьянме? Там в ответ на нападения мусульманских боевиков власти начали преследования этнической мусульманской группы Рохинджа. Общественность знает об этом крайне мало, но считается что итогом за 2 года стали около 1000 жертв.

А вот в Восточном Туркестане, переименованным Китаем в Синзянский автономный округ, творится куда более адская веселуха. Еще в 1960-е китайские власти начали проводить там ядерные испытания, вводить политику принудительных абортов, заселять регион этническими китайцами. За количество прямых жертв сказать сложно, но известно, что только в результате волнений 2009 года было убито 200 человек.

Сегодня в Синзян-уйгурском автономном округе Китая действует, пожалуй, самая изощренная система массового контроля с помощью технологий. В отношении жителей введена система социального кредита, урезающая их в правах за общение с “неподобающими гражданами”. Уйгурам запретии соблюдать пост в Рамадан, а с 2016-го всех без исключения жителей обязали сдавать свои паспорта на хранение в полицию. И многое-многое другое (почитать можно тут (https://meduza.io/feature/2018/09/18/kontslager-na-10-millionov-chelovek).

На сегодня по самым скромным данным из 11 млн населения автономии 1 млн содержится в концлагерях, где проходят “перевоспитание” (какими методами, думаю, догадаться несложно).

Но вот великий защитник мусульман Кадыров почему-то не особо верещит по этому поводу. Конечно, Китай ведь не захолустная Мьянма, а стратегический партнер РФ.

Беларуская анархісцкая арганізацыя. Упершыню публічна заявіла пра сябе 7 лістапада 2001 года, прыйшоўшы ў колькасці 10 чалавек пад чорным сцягам на мітынг камуністаў. Спрэчка з чырвонымі скончылася выклікам АМАПу.

Удзельнічала ў сацыяльных канфліктах (пратэсты супраць вырубкі Севастопальскага скверу,) а таксама акцыях прамога дзеяння (выпусцілі цэлы мех макрыц і кузурак ва ўсіх Макдональдсах Мінска, паралізаваўшы на пэўны час іх дзеянне).

“Ночь с 27-го на 28-е число носила до известной степени решающий характер для судеб революции. В эту ночь, как передавали, происходило повсеместное избиение полицейских. Один из них был убит под нашими окнами.

Из 7000 городовых, числящихся в Петрограде, за дни революции убито было около половины.

И правильно.

То бок калі маладога хлопца на камеру прынізіла быдла ў форме, прымусіўшы выбачацца перад бронзавым істуканам, калі яны паказалі гэта на ўсю краіну з падтэкстам: “ДА, МЫ МОЖАМ І НАМ ЗА ГЭТА НІЧОГА НЕ БУДЗЕ”, вы замест таго каб выходзіць на мітынг ля МУС, прыехаць да гэтага помніку з пад’ёмным кранам і знесці яго нахер, ці на крайняк падысці і даць яму поўху, засняць публічна і выкласці ў сябе, вы запускаеце іранічны флэшмобік #простипамятник дзе тыпу просіце прабачэння ў іншых помнікаў, як быццам гэта вельмі смешна?

Прочитал и нахожусь под впечатлением. Описаное еще раз подтверждает колоссальную эрозию, которым подверглись воровские понятия и тюремная субкультура во всех странах СНГ. В Беларуси этот процесс пошел куда быстрее из-за намеренного давления власти и немного другой структуры государства. В России немножко медленней, но тоже налицо. А виной всему, полагаю, рыночный капитализм и его производные (культ потребления, сращивание госэлит с бизнесом и т.п.). На эту тему можно целое исследование писать.

Однако это все теория. Меня больше интересует практика. Что делать политическому, революционеру, если попал в такие условия? Традиционное “вскрываться” не действует. Зашьют, кинут обратно в камеру, еще и отобьют все что можно. Жалобы адвокату не помогают. Пресловутая “публичность” спасает ровно до того момента пока ты не обвинен по террористической статье. Пока вижу только два варианта: или быстрый суицид, или убить одного из козлов, получать свои 15 в плечи и ехать на крытую. Другие варианты представить сложно.