В Рожаве продолжаются бои. Курды оказывают ожесточенное сопротивление. Турецкая армия закончила разведку боем и перешла в полномасштабное наступление, в т.ч. с использованием бронетехники.
Тем временем боевики ИГ, коих в курдских тюрьмах содержится до 10 000, узнали об ослаблении охраны и начали бунты.
Кстати, кто не знает, ИГИЛОвцы пленных бойцов SDF в тюрьмах не удерживают, а просто казнят. В Рожаве же смертная казнь не используется принципиально – таков один из принципов тамошнего политического строя.
Экспорт оружия в Турцию прекратили уже три страны: Финляндия (ок. 700 тысяч долларов оружейного экспорта в 2018-м), Германия (865 тысяч долларов) и Нидерланды (91 тысяча доларов). По всей европе проходят демонстрации протеста. В Париже на одной из таких демонстрации была драка с турками. На пикете солидарности в Киеве на анархистку Аню напали сотрудники турецкого посольства (полиция не вмешивалась).
Моя недавняя статья о Курдистане была переведена на русский язык, благодаря доброй товарищке. Сейчас ищу добровольца, который мог бы перевести ее на английский. Сам могу, но жуткий дефицит времени. С меня – благдоарность и посильная помощь в будущем.
Comments Off on Что происходит в Курдистане и почему это имеет значение для Беларуси?
Ну что, можете поздравить меня с выходом второй книги! В этом месяце в издательстве «Самоопределение» вышел мой небольшой 40-страничный труд «Народные моджахеды: Муджахидин Хальк».
Тема специфическая, однако назвать её отвлеченной и теоретической язык не повернётся. Это история о том, как массовая революционная организация выродилась в тоталитарную секту, о хитросплетениях большой политики и злой иронии судьбы.
Организация моджахедов иранского народа (ОМИН), она же — «Муджахидин Хальк», была основана в 1960-е годы студентами тегеранского университета. В книге рассматривается история её зарождения, становления, упадка, а также особенности доктрины.
ОМИН — леворадикальная исламская революционная организация милитаристского типа, находящаяся в состоянии почти непрерывной борьбы с иранскими режимами на протяжении более чем 54 лет. На сегодняшний день организация почти в полном составе находится на территории Албании.
Как она там оказалась и что иранские исламо-марксистсы сейчас делают возле Тирены, вы можете прочитать в самой книге. Она выложена в свободный доступ.
Труд написан мной на основе открытых источников (почти исключительно англоязычных. Бумажная версия книги пока не вышла, но очень рассчитываю на то, что она будет напечатана в ближайшие полгода-год.
9 кастрычніка пачалася турэцкая аперацыя на поўначы Курдыстана па стварэнню 30-кіламетровай г.зв. “буфернай зоны” між Турцыяй і Сірыей. Па факце гэта – напад на незалежную канфедэрацыю народаў пад назвай Ражава (Rojava), альбо Паўночны Курдыстан. Ніжэй будзе доўгі пост аб акалічнасцях гэтай атакі і аб тым якія высновы могуць выцягнуць. Калі ласка, набярыцеся цярпення і пастарайцеся разабрацца, хто не вельмі знаёмы з сітуацыяй. Хто спецыяліст у тэме – можаце адразу адгартаць уніз.
У 2012 годзе, падчас сірыйскай Рэвалюцыі курды сышлі з-пад улады Асада і змаглі ўтварыць сваю аўтаномію. Спыніўся шматгадовы пераслед курдскіх актывістаў, казні і катаванні, якім яны падвяргаліся. Людзі атрымалі небачаную раней свабоду. Курдская мова, школы, СМІ – усё гэта, урэшце, выйшла з падполля.
А прыкладна з сярэдзіны 2013-га году курды вядуць вайну з ІДІЛ. Напрыканцы 2018-га у ІДІЛ была адбітая апошняя “афіцыйная” тэрыторыя, аднак групоўка не перастала існаваць: па розных дадзеных да 20 000 (!) ейных баевікоў зараз вядуць партызанскую вайну на тэрыторыі Ірака і Сірыі. Хто такія ІДІЛ, чаго яны хочуць і што робяць, думаю, вам тлумачыць не трэба.
Падчас гэтай вайны Сірыйскі Курдыстан (Ражава) атрымоўваў істотную дапамогу ЗША. Больш за 10 000 байцоў араба-курдскай SDF (Syrian Democratic Forces) былі забітыя. Ражава амаль у два разы павялічыла сваю тэрыторыю.
На ўсіх усталяваных тэрыторыях курды ўсталёўвалі лад, які шмат у чым нагадвае палітычны ідэал анархістаў. Галоўнай уладай у Ражаве з’яўляюцца ворганы народнага самакіравання. Усе прадпрыемствы, што належалі дзяржаве, былі перададзеныя ва ўласнасць кааператываў. Зробленыя вялізарныя крокі ў вызваленні жанчын. Быў дасягнуты хай хісткі, але мір між народамі, якія насяляюць Курдыстан: арабамі, асірыйцамі, армянамі, езідамі і ўласна курдамі. Дасягнутая згода між хрысціянамі і мусульманамі. Розныя групы насельніцтва маюць свае грамадскія структуры і прадстаўленыя ў ворганах улады – гэта унікальная сітуацыя для Бліжняга Усходу, дзе традыцыйна «хто мацнейшы тот і правы». Яшчэ гэта кардынальны прарыў для самой Сірыі, дзе Асад праводзіў палітыку жорсткіх рэпрэсій, монаэтнічнасці і арабскага нацыяналізму.
І нават узброеныя сілы Ражавы – SDF, арганізаваныя вельмі дэмакратычна: з унутранай крытыкай, выбарнасць камандзіраў і г.д.
У Ражвае на баку курдаў дзейнічае як мінімум тры узброеныя анархісцкія арганізацыі (IRPGF, RUIS, Tekoşîna Anarşîst), дзясяткі анархісцкіх дабраахвотнікаў: з ЗША, Ісландыі, Італіі, знайшлі там смерць у баях.
За гэтыя гады, акрамя ІДІЛ, сірыйскія курды не раз уступалі ў розныя па працягласці канфлікты з рознымі сіламі: ісламістамі (групоўкай Джебхат Фатх аш-Шам – былая Аль-Каеда ў Сірыі), Хайят Тахрір Аш-Шам, з Сірыйскай Арабскай Арміяй (асадытамі). Аднак самы небяспечны і працяглы канфлікт адбываўся з Турцыяй. Паўднёвы усход Турцыі (той самы, што мяжуе з Сірыяй), які завецца Дыярбакыр, населены пераважна курдамі. Туркі, як імперцы, курдаў не прызнаюць і забаранілі іх ідэнтычнасць. З 1980 года Працоўная партыя Курдыстана вядзе партызанскую вайну за незалежнасць у турэцкім рэгіёне Дыярбакыр – з рознай паспяховасцю. Пэўны час яны нават праводзілі тэракты супраць грамадзянскага насельніцтва – але даўно адмовіліся ад такой тактыкі.
Тэзісна:
– Кладмэны жывуць 2-3 месяцы (гэта праўда)
– Партрэт наркаспажыўца – вельмі стракаты (гэта праўда)
– Прафілактыкай наркаспажывання яны займаюцца ледзь не больш, чым аператыўнай працай (хлусня)
Самае цікавае. Сяргей Чебатароў прагаварыўся, што галоўная тактыка антынаркатычнай працы і ўся іхняя “прафілактыка” гэта запалохванне людзей, асабліва моладзі, максімальнымі турэмнымі тэрмінамі. Стаўка ў гэтым робіцца на СМІ (незалежныя, вядома), якія самі, без чыейсьці падказкі распіяраць кожную гучную наркатычную справу і раскажуць грамадству аб суворым пакаранні сапраўдных і ўяўных наркабаронаў.
Яшчэ раз: сваіх медыйных магчымасцяў у МУС (чытай: у дзяржавы) не хапае. Таму для дасягнення сваіх мэтаў яны карыстаюцца магчымасцямі недзяржаўных СМІ.
(глядзець з гэтай секунды па спасылцы)
Comments Off on Міліцэйскае начальства адсправаздачваецца аб тым як яны працуюць супраць наркагандляроў і вядуць прафілактыку сярод моладзі
Я давяраю свайму ураду! Так, на выбарах яны фальсіфікуюць вынікі, але на перапісу дакладна не будуць! Навошта ім гэта? Так, нам абвесцяць сапраўдныя дадзеныя! Хіба вы ў гэта не верыце?
Што важней: прагматызм ці прынцыповасць? Ці можна выкарыстаць спектакль дыктатара для гульні па ўласным сцэнары? Паспрачаліся з удзельнікам Народнай Грамады Сяргеем Спарышом з нагоды мэтазгоднасці ўдзелу ў парламенцкіх “выбарах”.
Многія актывісты зараз затурбаваліся надыходзячым перапісам: ідуць спрэчкі аб моўным пытанні, кім сябе называць і як адказваць на анкету з мэтай артыкуляваць беларускамоўных як значны суб’ект. Карацей, сацыяльна актыўныя людзі думаюць, як бы скарыстаць гэты перапіс да лепшага.
Аднак я лічу ўдзел у перапісы бессэнсоўным, марным і нават шкодным. На тое есць дзве прычыны.
1. Поўная непразрыстасць і непадкантрольнасць працэдуры.
Актывісты спадзяюцца, што, маўляў, калі 80% беларусаў пазначаць беларускую мову як родную, гэта пакажа ўсім, што мы ёсць і мова нашая жывая, што, безумоўна, добра. Аднак скажыце мне, хоць адзін з вас можа гарантаваць, што атрымаўшы ў выніку падлікаў 80% Белстат не апублікуе, напрыклад, 51%? Ці 44%? Ну сур’ёзна, што ім замінае гэтак зрабіць?
Ні на адным з узроўняў: зборы дадзеных, іх апрацоўкі, аналізу і агалошванні няма ніводнага механізму грамадскага кантролю. На абсалютна кожным этапе могуць мець месца фальсіфікацыі.
Задачы перапісу выконвае закрытая бюракратызаваная дзяржаўная структура. Дакладней, сетка такіх структур. І можна не сумнявацца, што пры жаданні яны давядуць да нас – насельніцтва – тую лічбу, якая будзе ім палітычна карысная. А сапраўдную мы не дазнаемся ніколі. Таму што ў аўтарытарнай дзяржаве не бывае, каб адна дзяржпрацэдура (напрыклад, прэзідэнцкія выбары) была хлуслівай і фэйкавай, а астатнія дзяржкампаніі, кшталту перапісу – сумленнымі і празрыстымі.
Такім чынам спроба паўздзейнічаць на дзяржмашыну праз артыкуляцыю сваёй ідэнтычнасці падчас перапісу бачацца бессэнсоўнымі, бо няма ніводнай гарантыі таго, што будуць агучаныя праўдзівыя лічбы. А вось думаць што будуць агучаныя непраўдзівыя маюцца ўсе падставы.
2. Збор асабістых дадзеных.
Мы ўсе наракаем на татальны кантроль, цэнзуру і паліцэйшчыну ў краіне, аднак часам забываемся, што кантроль і паліцэйшчына тым больш эфектыўныя, чым больш дзяржава ведае аб грамадстве, то бок аб нас з вамі. Удзельнічаючы ў перапісы насельніцтва мы добраахвотна перадаем у рукі дзяржавы (апарату гвалту) інфармацыю пра свае звычкі, паводзіны, погляды.. Гэта прыкладна сядзець у кампаніі злодзеяў і расказваць дзе ў вас у хаце тайнікі з грашыма. Сацыяльнае становішча беларусаў, іхнія прыбыткі, крыніцы інфармацыі, якімі яны карыстаюцца: усё гэта, не сумнявайцеся, ляжа на стол кіраўніцтву КДБ і ААЦ (прытым яны, у адрозненні ад нас, атрымаюць праўдзівую інфармацыю) і будзе скарыстана для ўдасканалення карнага апарату, умацавання сістэм сацыяльнага кантролю на ўсіх узроўнях.
Добраахвотна даючы пра сябе інфармацыю карпарацыям – праз сацыяльныя сеткі, мы атрымоўваем спам і таргетаваную рэкламу. Даючы яе аўтарытарнай дзяржаве – мы атрымаем куды горшыя наступствы.
Як вы разумееце, ідэальным было б у гэтай сітуацыі агітаваць усіх тых, хто стаіць за перамены ў Беларусі, да поўнага байкоту гэтага перапісу. Аднак на паўнавартасную кампанію патрэбныя высілкі зусім іншага ўзроўню. Я не пітаю ілюзій адносна таго што гэтым сваім пастом натхню усіх беларусаў на тое, каб падтрымліваць сумнеўнае дзяржаўнае пачынанне, на тое каб не даваць у рукі злодзеям інфармацыю, якая будзе скарыстаная супраць нас усіх.
Аднак свой асабісты выбар я зрабіў.
Comments Off on Чаму я не буду прымаць удзел у перапісы?
Учора пасля матчу заўзятараў мінскага Дынама супраць каманды блогераў «Амкал» адбыўся даволі ганебны інцыдэнт. Двое дынамосаў адмовіліся паціснуць руку чорнаскураму гульцу Джэфу Бабатумбе. Гэты момант трапіў на відэа і ў СМІ.
А яшчэ, за кампанію, адзін фанат Дынама не паціснуў руку гульцу з ружовымі валасамі. Чым той правініўся? Мабыць падобны на ЛГБТшніка ва ўяўленні гэтых персанажаў?
Самае цікавае ў гэтай гісторыі гэта апраўданні аднаго з фанатаў пасля. Ён кажа гульцу Амкала, што перад прыездам трэба было «прабіваць глебу», і што яны «маюць права» не паціскаць руку чорнаму.
А сапраўды, ці маюць яны такое права? Я лічу, маюць. Маюць права нават з ім не размаўляць і не сядзець за аднім сталом. І не трэба нікога сілком хапаць за далонь і суваць яе ў чужую.
Вось толькі мы маем права лічыць такіх людзей мудакамі і расісцкімі свіннямі (кім яны насамрэч і зьяўляюцца). І казаць аб гэтым услых і паўсюдна. І, у сваю чаргу, не ціснуць руку ім. Ігнорыць, байкатаваць і адмаўляць у любым сацыяльным узаемадзеянні.
І тады паглядзім, чыё права пераважыць.
п.с. нагадаю, што Дынама заўсёды было камандай, падшэфнай МУС. Так што нічога дзіўнага: яблык ад яблыні недалёка падае.
А вы памятаеце, што па 10-х чыслах я выпускаю падкасты #RadioRadix? Ужо чакаеце наступны? Калі так, то амаль дачакаліся! 10 кастрычніка – сур’ёзная размова пра дыскурсіўную ўладу і культурную гегемонію дзяржавы ў штодзённым жыцці. Постмадэрністам, постструктуралістам, аматарам Грамшы і Фуко – поўная баявая гатоўнасць 🙂
