Сёння 34 гады Чарнобылю. Не буду вам нагадваць пра злачынствы савецкага рэжыму і распавядаць пра шкоду Астравецкай АЭС. Гэта скажуць больш дасведчаныя за мяне людзі. У мяне ж катастрофай на ЧАЭС звязаная асабістая гісторыя. Я нарадзіўся ў зоне, якая пацярпела ад катастроы на ЧАЭС, і па ўсіх законах нашай сацыяльнай (не) дзяржавы з’яўляюся носьбітам усялякіх льгот і прывілеяў. І вось у 2011-м годзе, калі яшчэ не скончыўся першы год майго зняволення, выходзіць амністыя, згодна з якой асуджаныя па менш цяжкіх артыкулаў (а мой быў менавіта такі), падпадаюць пад яе і падляжаць поўнаму вызваленню.
На волі мае бацькі патурбаваліся, сабралі ўсе неабходныя даведкі і нават дабіліся ўсталявання судом факту таго, што я нарадзіўся на тэрыторыі, пацярпелай ад аварыі на ЧАЭС. Па законе, без усялякіх “але” мяне мусілі вызваліць яшчэ ў чэрвені 2011-га. Для гэтага былі выкананыя ўсе умовы.
Аднак вызвалення не адбылося. Старшыня Гомельскага абласнога суда Людміла Міхалькова паспяшалася адмяніць усе рашэнні сваіх падначаленых і ў амністыі мне было адмоўлена. Так КДБ яшчэ раз паказала што яно ў нашай краіне галоўнае сярод галоўных, і што закон ён для ўсіх адзін а для ворагаў дзяржавы – іншы. А мне лёс намаляваў наперадзе яшчэ чатыры гады прыгодаў. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя.
У нас сёння – рэгулярны (кожныя 2 тыдні) стрым перадачы “Радыкальны голас”. Рыхтуйцеся цікава правесці вечар: я раскажу, чым скончылася мая спроба выклікаць на дэбаты палітолага Яўгена Прэйгермана і аб пратэстах супраць лакдаўна па ўсім свеце.
Сериал про Могилёвскую крытую продолжается – представляю вам четвёртую серию.
В этот раз я более подробно коснусь воровской идеологии, точнее, той её версии, которая преподносилась нам в крытой. Вы узнаете том, что делают с теми, кто нарушает негласный баланс власти в крытой, какими методами блатные сопротивляются администрации и многое другое. Также я расскажу о том, как непросто складывались взаимоотношения с сокамерниками в 128-й хате, в которой я просидел два года. А ещё покажу вам свою очередную тетрадочку – полный список книг, прочитанных за 5 лет заключения. Как думаете, сколько их было?
Вельмі цікавае відэа аб тым, як ЗША спрабуе заканадаўчым шляхам забараніць скразное шыфраванне. Сутнасць у тым, што акт Earn It, калі будзе прыняты, абавяжа інтэрнэт-кампаніі прытрымливацца «рэкамендацый» так званых «камісій супраць дзіцячага абьюзу ў сеціве» (бачыце, нават там, каб падглядаць за сваімі грамадзянамі, прыкрываюцца інтарэсамі дзяцей), і калі тыя не будуць іх прытрымливацца, то пазбавяцца абароны пункта 230 Камунікацыйнага акту а адказнасць за злачынны кантэнт будзе несці ўжо не юзер а інтэрнэт-платформа.
Вядома, ніякая платформа гэтага не хоча, таму будзе вымушаная выконваць «рэкамендацыі», якія фактычна робяцца абавязковымі прадпісаннямі.
Не варта лічыць, што свабода, у тым ліку свабода слова, гэта нешта аднойчы і назаўжды дадзеная. Любяць у нас ідэалізаваць Захад і Амерыку ў прыватнасці. Зробім як там і уххх зажывем! Але ў тым жа ЗША для дасягнення бягучага ўзроўню грамадзянскіх і палітычных свабодаў паклала свае жыцці ў турмах, на шыбеніцах і электрычных стулах не адно пакаленне змагароў. Гэта і суфражысткі, і «вобліс» і анархісты і Чорныя пантэры, і актывісты цэлага россыпу рухаў 1960х. Высокі ўзровень свабодаў зараз там гарантуе не дзяржава і тым больш не капіталізм (буйныя карпарацыі супрацоўнічаюць з сілавымі структурамі, таму што канечны інтарэс адзін), а інстытуты грамадзянскай супольнасці, якія знаходзяцца ў няспыннай, то тлеючым, то палаючым канфлікце з прывілеяваным класам і ягонымі інстытутам (карпарацыямі, банкамі, спецслужбамі)
І мы бачым, што стратэгіі барацьбы з грамадзянскай супольнасцю у дзяржаваў усяго свету прыкладна аднолькавыя. Як у ЗША так і ў той жа Расіі дзяржава, адбіраючы ў людзей права на прыватнасць і тайну перапіскі, прыкрываецца барацьбой з тэрарызмам і з дзіцячай парнаграфіяй. У унтэраў Прышыбеевых па абодва бакі акіяну нават мазгі аднастайна працуюць. Можа, гэта адзін біялагічны від?
«Я ненавижу коммунизм, потому что он есть отрицание свободы и потому, что для меня непонятна человечность без свободы. Я не коммунист, потому что коммунизм сосредоточивает и поглощает все силы общества в пользу государства, потому что он неизбежно приводит к сосредоточению собственности в руках государства».
Колькі ўжо начытаўся усялякай жэсці пра рэпрэсіі, дзяржаўны тэрор і дыскрымінацыю, што, падавалася б, мне нельга здзівіць. Аказалася што можна
У нейкі момант злавіў сябе на тым, што свядома пазбягаю артыкулаў пра тое што адбываецца ў кітайскім Сіньцзяне. Потым зразумеў — гэта псіхіка так абараняецца. Не хочацца бачыць і чуць. Свядомасць адмаўляецца ўспрымаць такія аб’ёмы гвалту і такую яго нечалавечую форму.
А што самае страшнае — ты разумееш сваю поўную бездапаможнасць у гэтай сітуацыі. Ты не можаш нічога зрабіць. Зусім нічога. Паўтары міліёны чалавек загнаныя ў лагеры і турмы проста па факту іх этнічнай і рэлігійнай прыналежнасці. Зняволеныя сядзяць свой тэрмін у літаральным сэнсе — іх прымушаюць праводзіць па 12 гадзін на стуле, не рухаючыся. Іх падвяргаюць хімічнай кастрацыі, падмешваючы прэпараты ў ежу. Б’юць, забіваюць, гвалцяць. Часам пазбаўляюць жыцця каб разабраць на ворганы. Застаўшымся на «свабодзе» усталёўваюць пагалоўна відэакамеры ў кватэрах (!), якія ўмеюць распазнаваць іхнія «падазроныя паводзіны». Ты абавязаны мець смартфон. Які кантралюе ўсе твае перасоўванні і перапіскі. У горадзе кожныя 300 метраў — чэкпоінты, на якіх цябе абшукваюць, правяраюць смартфон і скануюць вока. Гэта Оруэл у кубе, і гэта рэальнасць ужо сёння для многіх міліёнаў чалавек.
І ведаеце што? Усім пофіг. Увесь свет працягвае весці справы з Кітаем. Сраныя «абаронцы мусульман» кшталту Кадырава і іранскіх крыкуноў як вады ў рот набралі.
Пасля прачытання гэтага матэрыялу у вас могуць застацца вельмі цяжкія адчуванні, але я ўсё роўна лічу, што такое трэба чытаць нават супраць сваёй волі. Праўду неабходна ведаць, якой бы страшнай яна не была.
Ответом удостоили только навины.бай, остальные просто проигнорили. Не опубликовал никто. Не считаю это каким-то заговором СМИ против меня, скорей всего просто лень и пофигизм редакционных отделов. Ну да ладно.
По своим собственным ресурсам набил порядка 7 тыс. прочтений (из них львиная доля на Яндекс Дзен), что неплохо.
Также текст опубликовал Наш Дом, Народная Грамада и сеть пабликов Мая Краіна Беларусь, за что им большое спасибо.
Если вы не понимаете, почему я такое значение придаю этому тексту, то объясню: на Беларусь надвигается серьезный кризис. Сначала экономический, а потом и социально-политический. И уже сейчас через вот таких вот провластных политологов как Прейгерман государство посылает сигналы наиболее неустойчивой части населения, прежде всего пробеларуской, прооппозционной его части: давайте не раскачивать лодку, иначе потеряем независимость Беларуси. Абсолютно лживый и лицемерный посыл. Такое нужно жестко разоблачать, пресекая на корню любые попытки изобразить лукашизм с человеческим лицом. Нельзя позволять продвигать месседж, что дескать мы с лукашенковскими элитами – некая “национальная общность”.
Именно этому и посвящена статья. Почитайте, если ещё не читали.
Анархісцкая правааабарончая група “Анархічны Чорны Крыж” выкаціла статыстыку па зваротах і па аказанай дапамозе. Вельмі цікава! І малайцы, што завялі традыцыю на справаздачнасць.
“If I get sick, then I am going to bear the consequences of my getting sick. If anybody else gets sick, they bear the consequences of their free choice without government coercion to do so. That’s what this is about.”
This quote shows that the protestant idea of the individual choice and individual effort is still a linchpin of the US worldview. And what I really love about this country is how they perceive their government. They see it as a servants with a roughly restricted responsibilities.
