Entries Tagged 'Аналітыка' ↓
December 4th, 2018 — Аб усім, Аналітыка
Гибкие и упорные
November 27th, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Интересно и познавательно. Статья Александра Коренькова о том, как десятилетиями не только выживать, но и усиливать военный напор в противостоянии с сильнейшей военной машиной мира.
Один аспект успеха Талибана, правда, в статье не отражен: он стал возможен во многом благодаря тому, что группировка находится на крайне хлебном месте. Оседлав рынок героина, который приносил и будет приносить стабильный и высокий доход всем, кто его контролирует, она получила огромную фору.
Само собой, не у всех повстанческих группировок есть такое географическое преимущество, потому и не все так успешны.
Абяцанкі-цацанкі, дурню радаць
November 21st, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Андэрс Фог Расмусэн заявіў у інтэрвью, што на спробы Расіі задушыць магчымую рэвалюцыю ў Беларусі Захад можа адрэагаваць “больш жорстка”.
Магчыма, у кагосьці такія словы выклічуць спадзяванні аб тым што “Захад нам дапаможа”, што ЗША і Еўропа – нашыя лепшыя саюзнікі супраць Рускага міру, на якіх заўсёды можна пакласціся, што “галоўнае ўвязацца ў бойку а там паглядзім” (с). Магчыма сам Расмусэн хацеў такім выказваннем альбо падняць каціроўкі знешняй палітыкі Захаду, паказаць кулакі, альбо прыбадзёрыць беларускую апазіцыю.
Аднак гэтыя абяцанкі не маюць пад сабой ніякага грунту. І вось чаму:
1. Захаду не патрэбныя рэвалюцыі ў Беларусі. Патрэбны заслон ад мігрантаў і ад таго што ідзе з РФ.
2. Захаду не патрэбная раскачка сітуацыі тут. Лепш храновы, але стабільны і прадказальны лідар які, аднак, не ставіць тут расійскую базу, чым нестабільнасць, на хвалі якой прыход расійскага стаўленніка вельмі верагодны.
3. Захад, прынамсі, ЗША, відавочна паверыў у тое, што Лукашэнка грае “самастойную гульню”. І пад гэтую веру адаптаваў сваю палітыку ў дачыненні да Беларусі: амаль спыніла фінансаванне апазіцыі, устрымліваецца ад жорсткай крытыкі на адрас, талеруе рэпрэсіі. Ну а тое што ЕС будзе ісці ў фарватары, думаю, сумневаў не выклікае.
Выказванне Расмусэна нерэлевантнае. Увогуле, фраза: “Я спадзяюся на паступовае палітычнае развіццё і паступовую лібералізацыю беларускага грамадства” вычарпальна кажа аб узроўні ягонага разумення беларускіх рэалій…
Гэта я пра што. Нашай традыцыйнай апазіцыі, якая дзесяцігоддзямі пажырала міліёны даляраў на “дэмакратыю ў Беларусі”, палітычным лідарам, якія мяркуюць што амерыканцы пасадзяць іх на трон, зараз можна ні на што не спадзявацца. Тыя хто хоча перамен зараз будуць, як 100 год таму, працаваць самастойна, наўпрост з народам. За свае грошы, ва ўмовах няспынных рэпрэсій, прабіваючыся праз забарону ўсяго мала-мальскі пратэстнага на падставе законаў аб экстрэмізме, татальнае сачэнне і апатычнасць грамадства. І тых, хто будзе гатовы змагаца такім чынам, будзе вельмі няшмат.
Але аб гэтым напішу асобны пост.
November 13th, 2018 — Аб усім, Аналітыка
В Чечении — Джихад.
Из года в год
Мой каждый день становится Шахидом…
Русня как Голиаф, а мой народ
Мне видится воинственным Давидом.
А Голиафа победил Давид,
Что чётко подтверждается Кораном…
Русне мою Чечню не задавить
И не сковать своим коварным планом!
Гэтыя радкі чачэнскага паэта Алвадзі Шахіева абраў эпіграфам для сваей кнігі іншы чачэнскі паэт і пісьменнік, Зелімхан Яндарбіеў, былы лідар Вайнахскай дэмакратычнай партыі і прэзідэнт ЧРІ. Аб’яўлены Расіяй “міжнародным тэрарыстам” ён быў забіты дыверсантамі ГРУ ў Катары ў 2004 годзе.
У бліжэйшыя дні чакайце на Новым Часе працяг цыклу маіх артыкулаў аб славутых змагарах чачэнскай зямлі.
Папярэднія артыкулы:
https://novychas.by/zamezza/amal-czverc-stahoddzja-kostkaj-u-horle
https://novychas.by/zamezza/basaeu-vaszaja-velikaruskaja-mara-sedzjaczy-pa
https://novychas.by/asoba/kozny-czaczenec-heneral-ja-tolki-miljon-pers
November 8th, 2018 — Аб усім, Аналітыка
У ПК-22 адбыўся бунт. Зараз гэта ўжо дакладна вядома.
У сувязі з гэтым – расказаў аб тым як выглядаюць турэмныя бунты і што неабходна для іх правядзення. А таксама аб тым, у чым паўдзельнічаў сам.
Забарона здымкаў на вуліцы – не нагода для панікі
November 5th, 2018 — Аналітыка, Бягучыя навіны, Палітыка
Так, ні для каго не сакрэт, што наш урад – ашалелы прынтар, які ў панічных спробах апраўдаць свае існаванне істэрычна шукае, што б яшчэ забараніць. Аднак я рэальна стаміўся ад таго, якім чынам гэты закон асвятляюць нашыя вядучыя СМІ\блогеры\тэлеграм-каналы.
Оруэл ужо тут!
Усім усе забароняць!
Будзе як у Паўночнай Карэі!
А як жа сэлфі на вуліцах!
Караул! Трэба заводзіць трактар!
… і гэтак далей. Ну што за глупства! Які яшчэ Оруэл? Якая Карэя? Пачытайце, што кажуць аўтары законапраекту, паглядзіце на тендэнцыі незалежных СМІ апошніх год.
Закон прымаецца з адной-адзінай мэтай: абараніць мусароў ад несанкцыянаванай фота і відэа-здымкі на вуліцах. Давайце паглядзім, якія сацыяльныя відэа ў трэндзе ў Беларусі ў апошнія гады. Гэта заснятае дэбільства патрульных і ДАІшнікаў (асабліва ДАІшнікаў), гэта відэа з дэманстрацый, дзе мусара збіваюць людзей. Такія відосы набіраюць дзясяткі і сотні тысяч праглядаў. Сацсеткі літаральна выбухаюць, мянтоў, зразумела, чэхвосцяць на чым свет стаіць. А яны ж усе гэта бачаць. І ім гэта непрыемна. А яшчэ ж есць адмысловыя сайты, дзе адснятых на вуліцы шунявак ідэнтэфікуюць… Хутчэй за ўсе, Шунік проста прыйшоў да Лукашэнкі, кажа “Аляксанр Грыгоравіч тут вот эта пятая калона в інтэрнэце саздаёт негатіўны імідж сатруднікаў міліцыі. аскарбляюць, абзываюць. Экстрэмізм пладзят. Автаріцет органав падает, Аляксандр Грыгорьевіч”. А той яму: “Харашо, падпішу, неабязацельна была ка мне ў кабінет на лыжах прыхадзіць”.
Вось і ўсе.
Але у чыюсьці нясветлую галаву (магчыма, таго ж Шуневіча) прыйшла думка, што каб гэты закон не выглядаў ужо да такой ступені адкрыта пра-МУСаўскім і рэпрэсіўным, трэба агарнуць яго ў абалонку “турботы аб прыватным жыцці грамадзян” (рогат у зале). Да таго ж у такім выглядзе яго лягчэй будзе апраўдаць перад Захадам (“У вас тожэ такія ж законы есць! Мы жа с вас прымер бяром!”) і абалваніць грамадзян не зусім палітычна пісьменных.
Не турбуйцеся вы за сэлфі, відэарэгістратары і іншае. Закон будзе ўжывацца кропкава: супраць карэспандэнтаў СМІ (мусара змогуць спыніць любыя здымкі на вуліцы), супраць блогераў і звычайных людзей якія фіксуюць мусарское бязмежжа. Ім проста быў патрэбны легальны інструмент каб гэта рабіць. Каб не атрымліваць дыскамфорта ад таго што ўсе іхнія лычы зараз вісяць у інтэрнэце, што іх усе ад школьнікаў да пенсіянераў паліваюць брудам.
Канешне, калі б мянтоў у Беларусі перыядычна білі і палілі кактэйлямі молатава (як ва ўсіх развітых краінах), і ўвогуле выказвалі б незадаволенасць іхней працай больш радыкальнымі метадамі, то іх бы не турбавала такая дробязь як тое, што іх здымаюць на відэа а потым выкладываюць у інтэрнэт. Але пакуль кі фізічны супраціў ім, нажаль, не чыніцца, і ўвогуле яны што хочуць то і робяць, то ў іх застаецца час, рэсурс, імпэт душыць апошнія крыніцы выражэння незадаволенасці.
Так што як у Паўночнай Карэі не будзе. Будзе як у Беларусі. А панікаваць ня трэба – трэба закупляцца патаемнымі відэадэвайсамі. Аліэкспрэс вам у дапамогу.
November 4th, 2018 — Аналітыка, Палітыка
У Беларускіх турмах сядзіць больш за 1000 іншаземных грамадзян. Большасць – расійцы, але есць процьма іншых нацыянальнасцяю: азербайджанцы, чачэнцы, цыгане, калумбійцы, грузіны… Асабіста сустракаў там іранцаў, в’етнамцаў.
У артыкуле я узгадаў самыя вядомыя кейсы зняволеных-іншаземцаў за апошнія гады і паспрабаваў адказаць на пытанне: чаму з замежнымі грамадзянамі нашая паліцэйская дзяржава абыходзіцца гэтак жа жорстка, як са сваімі, хаця, казалася б, ніякай логіцы ў гэтым няма.
Когда страшно — лучше промолчать
November 3rd, 2018 — Аналітыка, Бягучыя навіны, Палітыка
С первых дней событий в Архангельске ждал от нормальных российских СМИ толковой портретной аналитики о новом народовольце — Михаиле Жлобицком, который взорвал себя в местном здании ФСБ. Дождался… “Новая Газета” выпустила о нём статью: низкую, позорную. Которую я бы ожидал от кого угодно, но только не от них. Каждая цитата из публикации, не говоря уже о конечном выводе, — образец скудоумия помноженного на страх.
“И теперь для многих, к сожалению, может стать иконой, мучеником, героем.”
Вот с этого “к сожалению” я понял, что ничего хорошего статья не предвещает.
“Перовская, Засулич — их забытые имена так и остались на табличках с названиями переулков. Строго говоря, в оправдании терроризма, таким образом, повинен едва ли не каждый муниципалитет. Их «подвигам» так и не дали оценки — и они вернулись, и вот уже второкурсник техникума собирает вечерами дома бомбу из подручных материалов.”
Благодаря Первской, Засулич и им подобных, которых, дорогая авторка, считаешь достойными осуждения, в России было свергнуто самодержавие, при котором твоих прапрадедов пороли за неснятую перед барином шапку и отправляли в качестве пушечного мяса для величия Империи за тридевять земель. И это только малая доля несчастий, в которых жил народ. Но она всё равно грустит о том, что именами этих героинь и героев названы улицы, а их подвиги ставишь в кавычки.
“Правда, трое посеченных осколками архангельских чекистов вряд ли имели прямое отношение к пыткам, о которых писал Михаил Ж.”
Вот это вообще шедевр. По мнению авторки, пытками занимается только какая-то узкая прослойка ФСБшников, существующая только у неё в голове. Все остальные в белых перчатках пишут стихи, танцуют на балах и проводят профилактические беседы со школьниками, уговаривая их не быть экстремистами. А ещё ловят наркобаронов и ИГИЛовцев. И допрашивают их исключительно с помощью сурового взгляда. Видимо, авторка забыла про “передопрос с электровспоминателем” и про жалобы ментов (!), обвинённых в коррупции, на пытки ФСБшников. По её мнению, Жлобицкий должен был сначала подойти к ним и спросить “вы случайно не пытаете людей? нет? ну тогда ладно, пойду взорву кого-нибудь другого”.
“Мы, кажется, так и не сумели ни оценить, ни исправить ошибок, и теперь история заводит нас на второй круг. Чему весьма способствует то, что взрослые замечают своих несчастных и запутавшихся детей, только когда те гибнут, приведя в действие самодельную адскую машину.”
О каких ошибках она говорит? Не об осуждении палачей-НКВДшников, не о порабощении целых народов сначала имперской Россией, а потом имперским совком. Нет! Ошибкой были дворяне-народовольцы, эсеры, которые ради освобождения из рабства своего же собственного народа, шли на мученическую смерть.
В общем, не стоит разбирать этот пасквиль дальше. Потому что от его прочтения только противно. Замечу лишь, что авторка — собкор НГ в Сибири, то есть местная журналистка. Именно этим продиктован, видимо, её снисходительно-осудительный тон и попытка сделать из героя “запутавшегося ребёнка”. Напишешь слишком резко — так те недовзорванные ФСБшники рядом, как и их коллеги и родственники. А ей же ведь ещё там работать, и комментарии у чекистов брать… Так что будем и дальше делать умный вид, будучи “против любого насилия”. Ну-ну.
Правду говорят: “Колупни российского либерала, и из него полезет державник и консерватор.” Вы хотите жить в справедливом обществе, но считаете, что добиться его можно пикетами и сбором подписей. Вы хотите чтобы власть вас уважала, но осуждаете тех, кто заставляет её это делать. Вы хотите свободы, но боитесь её брать. Вы осуждаете самых смелых, и продуцируете образ жертвы вместо образа борца. И 99 % из вас, в сегодняшней зловонной Рашке, закончит тем, что смотается за границу. Только вот не у всех есть такая возможность, понимаете?
Поэтому если страшно — лучше промолчать, а не подтявкивать палачам, которые, в кои-то веки, пострадали за свои преступления.
Отмечу особо: я не считаю индивидуальное повстанчество правильным и приемлемым способом политической борьбы, и никому не посоветовал бы им заниматься. По своим убеждениям я считаю, что каждый имеет право на жизнь. Даже сраный ФСБшник. Вот только не все могут придерживаться таких же, как я, взглядов, живя в условиях террористической диктатуры. И их я тоже прекрасно понимаю.
Напісаў аб чарговым вітку канфлікта “анархісты VS дзяржцэнзура”
October 22nd, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Звярну ўвагу, што анархісцкія сайты і групы ў сацсетках пачалі блакаваць задоўга да Хартыі, Партызана і інш. Як гэта і бывае заўжды, на малаколькасных і радыкальных групах рэпрэсіўныя тэхналогіі былі адпрацаваныя – а потым ужытыя супраць куды больш шырокіх груп.
Тады за анархістаў ніхто не ўпрогся (і зараз не асабліва імкнуцца). І менавіта такая кволая рэакцыя грамадзянскай супольнасці і журналістаў на нахабную цэнзуру, зрабіла магчымай, я лічу, блакіроўкі больш буйных і вядомых сайтаў, а таксама новы драконаўскі закон аб СМІ.
October 1st, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Пасля прачытання гэтага артыкулу я зразумеў што анархісты рыхтуюцца да сваіх акцый нашмат лепш, чым ГРУ. І гэта не перабольшванне.
Калі дэбілізм, карупцыя і безыдэйнасць паражаюць дзяржаву, то дэградацыя адбываецца ва ўсіх інстытуцыях, у тым ліку ў хвалёных спецслужбах.
Дзянісу Івашыну рэспект за крутое расследванне.
