“Перад службай да мяне падышлі некалькі чалавек, сказалі: «Мы з «пакрыўджаных». Як нам сябе паводзіць?». Я сказаў: вы ж ведаеце закон, станавіцеся ў канец чаргі, каб нікога не бянтэжыць, і ўсё.”
“Галоўнае трымаць іерархію — гэтыя «апушчаныя» звычайна ўсё ведаюць і самі ідуць да мошчаў ці чашы альбо на споведзь апошнімі.”
Потым той жа святар ніжэй кажа, што “перад Богам усе роўныя”, але пасля гэтых цытат гучыць не надта пераканаўча.
Як тут не ўзгадаць ніцшаўскае “гледзячы на тое, як яны вераць у Бога, хочацца ўвераваць у чорта”. Як бачым, светапогляд у мусароў і ў папоў прыкладна аднолькавы. Галоўнае трымаць іерархію. Не дзіва, працуюць у адной звязке.
Нататкі на палях навуковай канферэнцыі “Youth subcultures, worldviews and lifestyles”, якая праходзіць у Коўна і на якой я выступіў з дакладам на тэму “DIY punk\hardcore subculture in Belarus.”
У хуткім часе будзе справаздача і відэа выступу. А пакуль глядзіце артыкул 🙂
Першы на маей памяці грунтоўны рэпартаж Белсату пра паранармальныя з’явы ў Беларусі. Праўда, дарма фрыкаватага “экстрасэнса” прыцягнулі. З большай колькасцю экспертаў (хай нават і энтузіастаў) было б цікавей. Спадзяюся, працяг будзе.
А я працягваю юрыдычную цягамоціну з нагоды збіцця і затрымання 25-га сакавіка. Нядаўна атрымаў вельмі нечаканы дакумент. Як вы ведаеце, Следчы камітэт мне адмовіў у узбуджэнні крымінальнай справы на АМАПаўцаў. А пракуратура, вось, гэтую адмову адмяніла. Такім чынам, праверка працягваецца.
Канешне асаблівых ілюзій, што быкоў прыцягнуць да адказнасці, у мяне няма, але цікава, як сістэма спрабуе стварыць ілюзію аб’ектыўнасці і законнасці, нібыта розныя яе рукі дзейнічаюць незалежна. Паглядзім што будзе.
От просмотра документалистики редко получаешь искреннее эстетическое удовольствие. Но от этого фильма я реально заторчал. “Путешествие с Жириновским” – 40-минутная документалка о путешествии сабжа по Волге в 1994 году в рамках предвыборной кампании. Воплощение атмосферы олигархической демократии, блеск и нищета расеюшки, квинтэссенция Русского Духа, незримо парящего над всем происходящим на экране не отпускают ни на минуту. А тем, кто увлекается 90-ми, этот фильм просто категорически рекомендован.
Наслаждайтесь
_______________
Tripping with Zhirinovskiy
A documentary about a trip down Volga by Russian right-wing politician Vladimir Zhirinovskiy. The atmosphere of Russian’s 90-s is conveyed excellently. I strongly advice this movie to everyone who wants to understand what Russia lives with and why its people and government behave like that.
Раней нават не ведаў, што есць такая рэч, як дыскусійныя фестывалі. А сёння нават паўдзельнічаў у адным з іх.
На імпрэзе пад назвай “Butent!” (літ. – “Менавіта!”) у курортным Бірштонасе сёння была размова на тэму “Беларусь-Літва: што далей?” з удзелам выкладчыкаў Універсітэта Вітаўта Вялікага. Быў і я.
Гедрыюс Чэснакас сканцэнтраваў сваю прамову на будаўніцтве АЭС у Беларусі – ля самай мяжы з Літвой, Міндаўгас Наркявічус і Таццяна Чуліцкая – на узаемаадносінах Беларусі і ЕС. Я вырашыў расказаць пра кантэкст: што есць палітычны рэжым у Беларусі і чаму рэпрэсіі займаюць у ім такую важную ролю. Прамовіў аб тым, як праходзілі сакавіцкія акцыі пратэсту і аб тым як беларускія карныя структуры засвоілі досвед Майдана, пачаўшы прасаваць нефармальныя моладзевыя рухі (футбольных фанатаў і інш).
Слухачоў было няшмат (адначасова ішло некалькі іншых дыскусій), але ўсе зацікаўленыя 🙂
Дзякуй Анджэю Пукшто за запрашэнне!
__________
I did knot know before that such things as discussion festivals even exist. But today I took part in one.
On a event called “Butent!” (lithuanian: “Exactly!”) in a resort town Birshtonas today there was a talk named “Belarus-Lihuania: what next?” with participation of Vitautas Magnus University professors. I also participated.
Gedrius Chesnakas in his speech stressed the issue of building the nuclear power plant in Belarus – on an Belarusian-Lithuanian border. Mindaugas Narkiavichus and Tatsiana Chulitskaya – on relationhips between Belarus and the EU. I decided to introduce a bit of a context: how does the political regime in Belarus looks like and why repressions play such a considerable role in it. Also I spoke about the March protests against “law on social parasites”, and how Belarusian repressive structures adopted the experience of Maydan, starting to suppress informal youth movements (football fans and others).
There were no many listeners (few other discussions were in progress in the same time), butt all of them were looking interested 🙂
В русле изучения чеченской тематики нельзя было пройти мимо книги воспоминаний Аллы Дудаевой (жены Джохара Дудаева, первого президента Ичкерии) “Миллион первый”.
Книга интересная, хотя, конечно, много субъективизма. Да и сам Дудаев сильно идеализирован – что, впрочем, неудивительно для жены-автора. Но особый интерес вызвало другое. Джохара, как известно, убили ракетой россияне. Ракета наводилась по сигналу спутникового телефона, которым он пользовался. В примечаниях к книге читаем (явно кривой перевод откуда-то ну да ладно):
“Секретные сервисы России не могли внедриться в чеченскую национальную борьбу. Для России это стало огромной пролемой, ибо чеченцы были сильны и имели сильного лидера. Кроме того в Турции правящие партии «Рифак — Догру йол» (лидерами этих партий являлись Н. Арбакан и Т. Чиллер) поддерживали чеченское национальное сопротивление.
Поэтому с целью подавления чеченского национального сопротивления Россия вошла в контакт с турецкими офицерами с левыми коммунистическими взглядами, имеющими в молодости досье «Sovyet masasi» (Советский стол). Они начали собирать досье о символе чеченского национального сопротивления Дж. Дудаеве и его телефоне марки «NEC».
В то время премьер-министр Н. Арбакан готовил в подарок Дж. Дудаеву телефонную установку «Immarsat-M» марки «NEC», сборка ее деталей происходила в Турции. Российская разведка, наблюдающая за этим процессом, совместно с турецкими левыми сторонниками и шпионом контрразведки Шанкалом Атасагьюном установили в телефоне специальный микродатчик, регулярно контролирующий телефон с расстояния 100 м. Кроме того было подготовлено досье обо всех контактных контурах телефона. Ш. Атасагьюн находился в контакте с руководителем ПКК телефона «Immarsat-M», Абдуллой Оджаланом, самым заядлым сепаратистом последних 25 лет, лидером коммунистического движения.”
Опустим ремарку про “заядлого сепаратиста” (ярлык который на самого Дудаева и вешали). Интересно другое. Выходит если российская ГРУ смогла установить датчик в телефон Дудаева через свою агентуру в РПК, то РПК даже после развала СССР оставлась пророссийской организацией? Напомню, Дудаев был убит в 1996, РПК объявила об отходе от марксизма-ленинизма в 1999. И связи были настолько тесными что позволили провернуть такую хитрую операцию?
Конспирология, скажете вы? Может быть. Но только в той же книге Алла пишет о тесной дружбе Дудаева с… Алпарсланом Тюркешом, лидером Бозкуртов “серых волков” – турецких нацистов, заклятых врагов РПК. И что они вместе делали, проектировали и как сотрудничали – остается только гадать.
Интересный и драматичный кульбит получается. Дудаев, мало того что сам бывший советский офицер и лидер анти-колониального сопротивления у себя в стране, вместо того чтобы дружить с красным лидером аналогичного сопротивления в Турции (Оджалланом) дружит с его злейшими противниками. То есть анти-империалистические фронты жрут друг друга, хотя проблемы у курдов и и чеченов примерно одинаковые. И в обоих случаях – прошу заметить – не обошлось без России.
