У маей школе класнай кіраўніцай была жанчына па фаміліі Падрубная – вялікая аматарка рускай літаратуры (якую яна і вяла) і вельмі дэманстратыўная інтэлігентка.
З ёй у мяне звязана шмат гісторый: і калі ў 8-м класе я заявіў што я анархіст, яна даказвала мне і маім аднакласнікам што праз некалькі год я “перабешусь” і стану нармальным (сёння б на такога школьніка ўжо б ГУБАЗіК вызвалі =); фактычна выгнала мяне з дзіцячага лагеру дзе мы з класам адпачывалі летам (парушаў дысцыпліну); а аднойчы ўвогуле ўдарыла мяне за публічнае непадпарадкаванне.
Зараз яе няма ў жывых, памерла каля 50-ці ад раку.
Звязана з ей і БРСМаўская гісторыя. Пяты клас. 2000-ы год. Да нас прыйшла агітатарка, расказваць якія шматлікія бонусы у нас будуць ад уступлення. Казала “У нас проводится школа лидера!” (“школа пидера?!” -пачулася з задніх шэрагаў пад дружных рогат). Але без усялякага ціску. Падрубная ж няўстанна дадавала – без сяброўства ў БРСМ у ВНУ не паступіце! Вядома, гэта было хлусней.
У выніку з усяго класа ўступіла менш за палову. Адна дзяўчына, у якой бацька быў бізнесмен, сказала што ен ей наўпрост забараніў “связываться со сраными коммунистами”.
Калі трэба было абараняць краіну ад агрэсара – першымі на гэта пайшлі дабраахвотнікі, бо людзі, абавязаныя рабіць гэта дзяржавай, імпэту не праявілі. Калі трэба было утрымліваць армію – першымі гэта рабілі дабраахвотнікі, бо армія была раскрадзеная служкамі дзяржавы. Калі стала неабходна дапамагаць ахвярам вайны – першымі гэта зрабілі дабраахвотнікі, бо дзяржаве было не да гэтага.
Здаецца, можна задацца пытаннем – а навошта тады дзяржава патрэбная? Бо яна выглядае проста вялізным сховішчам рэсурсаў, якія альбо скрадаюцца альбо выкарыстоўваюцца неэфектыўна. Лічу, што магчымасці грамадзянскай супольнасці ва Украіне, да і ўвогуле на пост-савецкай прасторы моцна недаацэненыя. Энтузіазм людзей і іх жаданне жыць у нармальным грамадстве – куды больш трывалая і стабільная рэч, чым бюракратычныя механізмы. І будучыня – за гарызантальнымі формамі арганізацыі людзей. Аб гэтым, у тым ліку, – наш з Валерам Таміліным матэрыял.
ВТОРОЙ ТОСТ
Я предлагаю тост второй:
За тех, кого везет конвой,
За прибывших на место.
За всех замученных тюрьмой
Я предлагаю тост второй,
Старинный тост, известный.
Они сидят не за столом,
Они сидят в краю таком,
Где хмелен и от хлеба.
Давайте выпьем, чтоб с вином
Они сидели за столом,
Чтоб срок смертелен не был.
В такой же день, в такой же час
В холодный карцер кинут нас,
Где через день питанье.
К трубе чуть теплой прислонясь,
Мы вспомним – пьют друзья за нас,
И нам теплее станет.
20.11.85.
via Кирилл Подрабинек
Comments Off on 30 октября – день политзаключенного
“Начальник отдела внутренних дел жабинковского районного исполнительного комитета подполковник милиции Лагота Андрей Евгеньевич просит начальника главного управления идеологической работы брестского облисполкома предоставить сведения о наличии о кридитации!”
Via Марыя Харытонава
Интересно, ему предоставят сведения о болие лимение о кридитованых? Или врятли?
Крамлёўскія шлюхі дабраліся да маей фрэндстужкі ў выглядзе платнай рэкламы. Гавораць ад імя “падаўляюшчага бальшынства”. Шуруйце ў Расію, пад абаронай Пуціна ніякія палякі з амерыканскімі базамі будуць не страшныя.
Пасля вялізарнага перарыву атрымаў ліст ад Міхаіла Жамчужнага.
Міхаіл выкаціў ужо больш за 270 сутак ШІЗА. Больш за год знаходзіцца ў адзіночцы. Аднак штодзень па 2 гадзіны займаецца спортам. Піша, што падцягваецца 10 разоў (гэта ў 63 гады, заўважу). Чытае Новы Час.
Не без гонару пералічвае свае дасягненні: крымінальнікі пагналі “сматрашчага” зоны, быў зняты з пасады начальніка атрада, у якім месціцца Міхаіл, а начальнік калоніі Лапатін “сышоў на пенсію” (таксама наўрацці сам). Усё гэта стала магчыма дзякуючы нязломнасці Міхаіла, ягоным адмовам падпарадокўвацца несправядлівым правілам, упартасці, смеласці… Ён там адзін супраць усіх, супраць цэлай сістэмы. Напішыце яму. Падтрымайце лістом, скаргай, званком у ПК-9, рэпостам, на худы канец.
